Even naar de Evenaar
Zondag 29 juli 2018. Lake Bunyoni, Uganda. 

Na het ontbijt vertrekken we dan alweer. Om 8.40 uur vertrekken we voor de rit van 440 kilometer naar lake Bunyoni, bij de grens met Rwanda.Het begint goed met een stuk verlaten snelweg naar Kampala. Vanaf Kampala is het een goede tweebaans asfaltweg waar je 80 kan rijden. Helaas kom je om de haverklap door dorpjes met snelheidsdrempels, wat de snelheid er nogal uithaalt. Gemiddeld doen we 50km in een uur. De rit is wel erg mooi, met mooie stalletjes langs de weg met groente, fruit, kleurrijke krukjes en van die houten potten met stamper, waar ze hier van alles in fijn stampen. De dorpjes onderweg dragen goed bij aan het ‘Afrika gevoel’, druk, stoffig en kleurrijk met zelfs af en toe een maraboe.

Na een uurtje of twee rijden passeren we de evenaar. Leuk! We stoppen om hier van die watertestjes te doen. Net ten noorden van de evenaar loopt het water linksom (of was het rechtsom?) weg, ten zuiden dus andersom en bovenop de evenaar loopt het recht naar beneden weg.Na nog een paar armbandjes gekocht te hebben voor Ivanka en Mees dan weer snel door. Rond een uur of 13.00 stoppen we even langs de weg. We proberen een broodje knakworst te eten, helaas kunnen we de schaar niet vinden en scheuren we de zak iets te lomp open. Op 3 na alle worstjes op de grond, dan maar droog brood.

Als we bij Kabale komen is het nog maar 18 km en geeft de navi nog een uur aan.  Huh? Dat betekent niet veel goeds voor de weg denken we. En dat klopt, we rijden een onverharde weg op die niet zou misstaan in de het programma Dangerous roads. Die 4x4 komt nu echt goed van pas. We doen er inderdaad een uur over, maar wel gaaf om te doen. Mooi uitzicht op Lake Bunyoni en door een paar kleine dorpjes. Mensen kijken ons aan zo van ‘wat doen die nu hier’. En af en toe rennen kleine kinderen achter de auto aan. 

In een klein dorpje zien we mooi geklede vrouwen zitten, jongens voetballen en meisjes rondlopen. Als we stoppen komen ze nieuwsgierig en breed lachend op ons af. Maar als we de camera laten zien en vragen of we een foto mogen maken rennen ze gillend hard weg. Haha, ook wel weer grappig om mee te maken, helaas alleen geen foto... Na een uur hobbeldebobbelen komen we dan toch aan bij Amasiko homestay.

Gaaf, we zien twee kraanvogels bij aankomst. Amasiko is een eco guesthouse met vier hutjes aan het meer opgezet door een Nederlander, Wilfried. Mede met de opbrengsten van het guesthouse, en met steun van een Duitse stichting, heeft hij een schooltje opgezet waar nu meer dan 200 kinderen zitten.De homestay is echt gaaf, we hebben een supermooi basic hutje met balkon en uitzicht op het meer. Geen wifi, en beperkte elektriciteit dankzij wat panelen. Douchen kan alleen ‘s avonds wanneer het water is opgewarmd en poepen doe je ook zonder water, maar met een schep as. 

Naast ons zit er een Nederlands/Oegandees gezin met vier kinderen. Tuurlijk weer Nederlanders... O ja, er staat ook nog een Nederlands stel met jeep en tent op het dak op het terrein. Die reizen een jaar lang door heel Afrika.

Tijmen en Mees gaan met de andere kids de varkens bekijken en verstoppertje spelen. En daarbij sluiten zich dan ook nog wat lokale kids aan, echt super! Dan tijd voor avondeten, eten wat de pot schaft, soort goulash, aardappels en bloemkool. Voor onze pietlutten wordt speciaal wat friet gemaakt. Rond een uur of tien snel het bed in, het was best een vermoeiende dag.

Momenten waarop je je realiseert hoe gaaf reizen is
Maandag 30 juli 2018. Lake Bunyoni, Uganda.

Vandaag is het marktdag in Rutinda, dan komen mensen van de eilandjes in het meer met de kano hun producten verkopen. Het plan was om met een bootje daar heen te gaan vanochtend. Alleen helaas regent het, best hard, voor het eerst in zes weken. Dus maken we er maar een relaxdag van. Eerst een goed laat ontbijt en daarna een verfrissende duik in het meer. Dit is een van de weinige, zo niet het enige, meren in Uganda waar geen krokodillen, nijlpaarden of bilharzia zit. Het meer ligt ook op 2000 meter hoogte. Het water is lekker koel, of koud, maar wel te doen. 

Na het zwemmen gaan de jongens weer met de lokale schoolkinderen spelen, echt zo superleuk. Ze kunnen ook een beetje in het Engels communiceren. Als we gaan kijken neemt Hugo een foto van een paar jongetjes, eerst zijn ze wat schuchter, maar als we ze de foto’s laten zien willen ze allemaal. PHOTO ME! Roepen ze allemaal. Ze duwen elkaar weg om maar op de foto te komen. Op een gegeven moment zijn we maar weggegaan om ongelukken te voorkomen haha.

Superschattig is Mees met een driejarig jongetje van het hutje naast Amasiko, die hebben elkaar echt gevonden. Dat jochie vindt het vooral leuk als Mees hem kietelt.

‘s Middags hebben de jongens een pannenkoek en na de lunch duiken we nog een keer het water in, de zon schijnt ondertussen. Hugo loopt na de lunch nog even naar het schooltje, en als de jongens hem weer opmerken roepen ze weer ‘photo me’ vanuit de schoolbanken. Totdat Hugo roept ‘teacher!’ dat is het sein om weer stil te zijn. De rest van de middag spelen de jongens weer met hun nieuwe vriendjes, als ze pauze hebben, en relaxen Hugo en Ivanka op het balkon. Biertje erbij, een rustig begin van de trip.

Het avondeten is vandaag een BBQ beneden bij het meer. Met zijn allen, wij en de Nederlands Oegandese familie, een Engels stelletje, Wilfred de eigenaar, het personeel en een paar lokale kids, zitten we rond het kampvuur. Wat een gave en bijzondere plek om hier met zijn allen te zitten, eten, drinken en dansen op Oegandese muziek. Echt een supergave avond. Helemaal als er dan ook nog een paar kraanvogels voorbijkomen gevlogen en in een boom vlakbij gaan zitten. Dit zijn van die momenten die je altijd bij blijven en dat je je realiseert hoe gaaf reizen toch is. Ook de jongens genieten volop, maar rond tien uur zijn we allemaal moe en gaan we toch maar slapen.

Afrikaanse vriendjes
Dinsdag 31 juli 2018. Lake Bunyoni, Uganda.

We slapen uit tot 08.45 uur, dat was wel nodig schijnbaar. We kleden rustig aan en gaan naar het gezamenlijke ontbijt, we schuiven als laatste aan. De jongens zijn ongeduldig, want de eerste pauze van het schooltje is van 10 tot 11 en zo willen snel naar boven om te spelen met alle schoolkinderen. Ivanka en Hugo volgen iets later en horen dan een hoop kinderen zingen en lachen. Er is buiten gymles voor de jongste schoolkinderen. Tijmen en Mees en de andere Nederlandse kinderen staan samen met de schoolkinderen in een kring en doen allerlei spelletjes, wat ongelooflijk leuk en bijzonder om te zien. Er wordt gerend, gezongen en achter elkaar aangezeten. En ook de Mzungo (witte) kinderen moeten volop meedoen, geweldig om te zien.

Na de gymles spelen Tijmen en Mees en de andere Nederlandse (Oegandese)  kinderen weer verstoppertje met de oudere schoolkinderen. En Mees en Hmamaza (of hoe je het ook schrijft, het vierjarige buurjongetje) zijn weer onafscheidelijk. Bij het verstoppertje spelen rennen ze hand in hand weg om zich te verstoppen. Hmamaza ziet er echt uit als dat Afrikaanse jongetje dat we kennen van tv, oude kleren, blote voeten en vuil. Hij woont met zijn broertjes en zusjes bij opa en oma die hard aan het werk zijn op het land. Wat een andere wereld en leven. De mensen hebben hier echt letterlijk niks, en moeten keihard werken om te overleven. Met name de vrouwen dan, die zien we met bossen hout op het hoofd en baby op de rug tegen de steile hellingen op lopen. De meeste mannen voeren niet zo veel uit.

Later duiken Hugo en Mees nog het water in om te zwemmen, en zien we vanuit het water een pelikaan, adelaar, vliegende honden en zelfs nog een otter.

In de middag rijden we dan over de onverharde bergweg met prachtige uitzichten en langs huisjes en kleine dorpjes naar Rutinda. Rutinda ligt ook aan het meer, hier zitten de meeste guesthouses, een stuk of twaalf. In Rutinda eten de jongens een pizza als lunch en drinken we wat bij Crater cottages, lopen we door het dorpje met gammele huisjes en langs de steiger waar de locals met hun houten kano’s aanmeren. Leuk om even gezien te hebben, maar we zijn toch blij dat we bij Amasiko logeren. Daarna rijden we weer terug, 45 minuten over 10 km. Een paar keer moeten we in de achteruit voor een tegenligger of moeten we wachten totdat een wagen is volgeladen met stenen. In de bergwand wordt met de hand stenen uitgehakt, en door vrouwen met de hand weer verder klein gehakt. Wat een werk!

Op een gegeven moment komt een vrachtwagen volgeladen met mensen ons tegemoet. We zeggen nog tegen elkaar dat het er nogal gevaarlijk uitziet, je kunt je voorstellen dat zo’n wagen zo het ravijn in kiepert. De volgende dag vertelt Wilfried dat in de nacht inderdaad een ongeluk is gebeurd, vrachtwagen volgeladen met mensen het ravijn in, 20 doden. De weggetjes langs de diepe afgronden zijn ook smal, glad en hobbelig, een ongeluk is zo gebeurt. We rijden verder en als we op een km of vier van Amasiko komen zien we de eerste kinderen in de groene Amasiko schoolkleuren ons tegemoet lopen, op weg van school naar huis op hun blote voeten. Als ze ons in de auto zien zitten, ze kennen ons nu wel, worden ze helemaal enthousiast en zwaaien en roepen. Sommigen rennen hard achter de auto aan, een aantal wel een kilometer ver. Eentje gaat aan het reservewiel hangen achter op de auto. Oeps, we willen geen ongelukken, dus ietsje meer gas om te proberen ze af te schudden haha. Valt nog niet mee op dit weggetje om harder te gaan dan die rennende kinderen. In het superkleine dorpje vlak voor de school staan de kinderen op het smalle weggetje links en rechts van de weg als een soort erehaag om ons weer welkom te heten. De ramen zijn open en met de handen naar buiten geven we alle kinderen een high five als we langsrijden.

Als we terug zijn relaxen we nog even bij het hutje en daarna weer naar boven om te eten met zijn allen in de eetruimte. Met zijn allen is dus twee Engelse gasten de andere familie, wij en Wilfried en Irene (de Oegandese manager van Amasiko/vriendin van Wilfried?). Het eten is weer top, ‘chapati’ (lijkt op roti) met groenten curry. Voor Tijmen en Mees wordt speciaal een pannenkoek gemaakt. Mees eet nog wel een halve chapati op. Na het eten nemen we afscheid van de andere familie, ze vertrekken weer naar de Ssesse Islands. Ze worden ook nog uitgebreid uitgezwaaid en uitgeknuffeld door de opa en oma en Hmamaza en broertjes en zusjes. Daarna gaan wij weer op tijd naar bed.

Met de boot naar strafeiland
Woensdag 1 augustus 2018. Lake Bunyoni, Uganda. 

‘s Nachts is het noodweer, lastig slapen in het hutje met die bliksem, regen en vallende takken op het zinken dak. Gisteravond zijn ook nog twee Italianen aangekomen, die hadden minder geluk, een gat in het dak en dat is niet fijn met die zware regenval. Gisteravond is dus de Nederlands/Oegandese familie vertrokken en nu willen Tijmen en Mees niet meer boven in de schoolpauze met alle kinderen spelen. Alle kinderen komen dan om ze heen staan en zonder de grote kids van de andere familie vinden ze dat een beetje tè. Wel spelen ze buiten de pauzes met Hmamaza en zijn kleine zusje. 

Na het late ontbijt lopen we met zijn vieren naar de Amasiko school, bij de eerste klassen met de jongste kinderen, mogen we van de leraar (die twee klassen tegelijk lesgeeft) binnenkijken. Superleuk om te zien, en grappig ook als we vragen ‘is it ok if we come inside’ dat de hele klas in koor YES roept. Ze zijn hier op school gewend om klassikaal antwoord te geven. 

Bij het volgende gebouwtje vragen we bij een hogere groep, waar geen leerkracht is, wat ze aan het doen zijn. Ze waren bezig met math. Wij gaan met zijn vieren in de schoolbankjes zitten en vragen aan een jongetje of hij op het bord een opgave voor ons wil opschrijven. Als hij daarmee bezig is komt de leraar binnen en hij rent snel terug naar zijn plek haha. De leraar kijkt ons aan en zegt dat we most welcomezijn om zijn klas te volgen, social studies. De les gaat verder over hulporganisaties en over aids. De leraar schrijft wat op het bord, en vraagt dan aan de kids om klassikaal te hardop herhalen wat hij heeft opgeschreven. Wel grappig om te zien dat wat de leraar, in het Engels op het bord schrijft, vol spelfouten zit. Af en toe zie je hem twijfelen bij het opschrijven van een moeilijk woord en dan maakt hij er maar wat van. Wel superleuk om zo een les mee te maken samen met de jongens. Wat een verschil met onze scholen, het is een kaal hok met ouderwets krijtbord en houten bankjes.

Na de les lopen we terug naar Amasiko en gaan met een boot en gids het meer op. We zien onderweg kraanvogels en otters en ookpunishment island. Een heel klein kaal eilandje waar vroeger, tot de jaren 40, vrouwen naar toe werden gebracht die zwanger waren voordat ze getrouwd waren. Ze konden niet van het eilandje af, of ze verdronken, en op het eiland was verder niks. De bedoeling was dat ze daar zouden omkomen van de honger. De knapsten werden soms ‘s nachts ‘gered’ door arme vissers die geen bruidsschat konden veroorloven. Lekker verhaal. 

Op Bwama island gaan we even van boord om een klein ziekenhuis te bezoeken. Na een korte rondleiding en een kleine donatie vertrekken we weer. Helaas regent het en onder een zeil varen we weer terug. Daarna weer even kaarten bij de hut en ‘s avonds eten we samen met Wilfried en Irene, verder zijn er geen gasten. Zelfgemaakte frietjes en heel lekker vlees. Dan weer redelijk op tijd onder de wol. Het is vanavond best koud, dus de dikke dekens komen goed van pas.