Tijd voor onze jaarlijkse reis
Vrijdag 27 juli 2018. Entebbe, Uganda.

Het is weer zo ver, tijd voor de jaarlijkse reis! Om half 7 staan we op, koffie, ontbijtje, de rugzakken achterin de auto en op pad. We zetten de auto in Düsseldorf op de inmiddels vertrouwde P5 en gaan met de skytrain naar de terminal. Inchecken, security check en paspoortcontrole gaat allemaal supersnel. Wat een verschil met Schiphol. Even vliegtuigspotten voor Tijmen en we stappen om 10.30 in onze A330-300 van Turkish Airlines. Na een relatief korte vlucht een tussenstop in Istanboel, wat een groot en druk, chaotisch vliegveld. Maar wel goed zicht op de startbaan voor een paar uurtjes vliegtuigspotten. Tijmen is weer helemaal happy.

Rond een uur of 19.30 stijgen we met een uur vertraging op. We kijken wat films, krijgen best goed eten en slapen wat. Na een uur of zes hebben we een tussenlanding in Kigali (Rwanda). We staan 40 minuten stil waarbij we het vliegtuig niet uit mogen. Daarna het laatste stukje naar Entebbe, waar we rond 4.00 uur in de nacht landen.

Gelukkig liggen de rugzakken op de band en worden we opgepikt door onze taxi. En dan rond 5.00 uur komen we aan in het African Gorilla Guesthouse. We voelen ons best gaar weer na zo’n reis, dus snel maar om proberen wat te slapen. Dat lukt de jongens prima, ons wat minder.

Een ander Afrika
Zaterdag 28 juli 2018. Entebbe, Uganda.

We worden om 9.30u wakker. Proberen te douchen, valt niet mee als er ongeveer drie druppels uit de douchekop komen. En daarna naar buiten om te zien hoe Uganda er bij daglicht uitziet. Leuk guesthouse, met een groen tropisch binnenterrein waar twee Ugandese vrouwen souvenirs voor de toeristen in elkaar zitten te knutselen. We krijgen een lekker ontbijt met brood, omelet en fruit. 

Om 10.00 komt Godfrey van Ugandacarrentals dan langs om ons vervoer voor de komende weken af te leveren, een 4x4 Toyota rav 4 Jeep. Geen overbodige luxe zo’n jeep, blijkt de dag erna al.

Na het ontbijt, of eigenlijk bijna lunch, relaxen we even in de tuin en lopen dan over de rode stofweg omhoog naar een supermarktje. We krijgen meteen echt wel het gevoel in Afrika te zijn. Vrouwen met manden op het hoofd, groepen koeien en kleine hutjes die als winkeltje dienstdoen voor alles en nog wat. En met een nooit uitzicht op lake Victoria. Zuid-Afrika was echt gaaf 2 jaar geleden, maar dit is een ander Afrika. We trekken weer aardig de aandacht, zeker met Mees zijn blonde kop.

Als we terug zijn gaan we de auto maar uittesten. We rijden naar een Victoria shopping mall voor een lokale sim kaart, pinnen en lunch bij KFC voor de jongens. En daarna naar Aero beach. Een strand/vliegtuig museum. Een nogal vreemde plek eigenlijk. Er staan hier twee hele oude grote vliegtuigen, waaronder een Boeing 707, waarvan Tijmen zegt dat je die gezien moet hebben als vliegtuigliefhebber. Wel leuk dat je gewoon de vleugel op kan klimmen. En verder staan er nog wat kleine oude vervallen jets, helikopters en vliegtuigen.

Het is behoorlijk druk, het is zondagmiddag. Bij het strand klinkt hare muziek, en liggen er honderden Oegandezen in het water van het Victoriameer. Vreemd, want in de gids staat dat er bilharzia voorkomt (parasiet waar je ziek van wordt). Schijnt de lokale bevolking niet uit te maken. Wij wagen het er toch maar niet op. Mees wil eigenlijk ook wel graag gaan, we worden best aangestaard als enige blanken hier. Na een tijdje gaan we dan maar, en sleuren we ook Tijmen weg bij de vliegtuigwrakken.

Terug bij de Guesthouse kunnen de jongens even chillen met de telefoons, en wij met een biertje in de tuin. En na het lekkere avondeten op tijd naar bed, even wat slaap inhalen.