Artikelindex

Echte bedden
Donderdag 14 juli 2016. Swakopmund, Namibië.

We worden wakker van onze Zwitserse buren die eerder op zijn dan wij. Wanneer ik Emiel en Louis vertel van het dier dat ik vlakbij zag zijn de jongens in een wip uit de tent. In pyjama wordt er gezocht naar verse sporen, die niet moeilijk te vinden zijn. Het moet hier nogal een antilope feestje geweest zijn vannacht, want we zien afdrukken van verschillende hoeven. We nemen foto's, hopelijk vinden we later deze vakantie een boekje met meer uitleg zodat we de dieren kunnen identificeren.
We gaan op weg, en de eerste stop is in Solitaire, niet veel meer dan een handvol huizen, maar met een echte bakkerij... en de beste appeltaart van Namibië (misschien is dat niet zo moeilijk). En het smaakt inderdaad. Louis houdt het bij versgebakken broodjes, waarvan we ineens een voorraad inslaan. Op de parking staan enkel terreinwagens met daktenten en safaribussen, dit is duidelijk een verplichte stopplaats.

Namib14juliappeltaartNamib14julizebras


We hobbelen verder over de gravel wegen door de meestal vlakke woestijn en zien zoveel wild dat Emiel vraagt of we in een park zijn. En dan, onverwacht, spotten we (eindelijk) zeven zebra's een eindje van de weg af. De dieren lopen een stuk met ons mee. We worden er euforisch van.

Namib14julikuisebpass


We moeten door twee canyons, over de Guab Pass en de Kuiseb Pass, voordat we het Naukluft Park binnen rijden. We zijn enkel op doorreis en hebben geen permit dus kunnen niet afdraaien richting drinkplaatsen maar dat is niet erg, want we zien opnieuw zebra's en verschillende soorten bokken. Het is onvoorstelbaar hoeveel gezichten de woestijn heeft. Soms oranje of geel, hier en daar wit en nu lichtgroen door de lichte begroeiing.

Iets na de middag arriveren we in Walvisbaai, een grote havenstad aan de Atlantische Oceaan. Een groter contrast is niet mogelijk, de zee na een rit door niets dan droge woestijn. We picknicken aan de oceaan met honderden flamingo's vlakbij. Locals nemen net als wij middagpauze onder de schaduwrijke bomen.
We boeken een zeesafari voor morgen. Het aanbod is bij alle bedrijfjes hetzelfde maar we kiezen voor Mola Mola dat goed aangeschreven staat in onze Bradt reisgids (geen Lonely Planet dit jaar, die viel voor Namibië wat triest uit).

Namib14juliflamingos


We rijden verder naar Swakopmund, ook aan de oceaan, waar we voor het eerst in twee weken niet kamperen. 's Nachts komt er immers dikke mist van over het water, die de hele streek onder een vochtig tapijt bedekt. We logeren in Sea Breeze Guesthouse, in een ietwat saaie buitenwijk van de stad. Bij aankomst krijgen we de meest hartelijke ontvangst van Benny en Charlot, de eigenaars. Kleinzoon Francois neemt Louis en Emiel onmiddellijk op sleeptouw, die zien we de eerste tijd niet meer terug. De beveiligde parking staat vol terreinwagens met daktenten, we zijn niet de enigen die voor enkele nachten in een echt bed kiezen.

We hebben een flat met twee slaapkamers, twee badkamers, een keuken en een zitplaats helemaal voor ons... wat voelt dat vreemd in vergelijking met onze tenten en 'shared ablutions' van de afgelopen dagen. Er is bovendien ook een goed werkende wifi verbinding, de eerste foto's kunnen eindelijk op de blog!

Vanavond koken we niet zelf maar gaan we uit eten. We trekken de outfits die het minst onder het stof hangen aan en rijden op aanraden van de gastvrouw naar restaurant Wurstbude. Dit is the place to be voor pizza, waar de jongens na twee weken braai aan toe zijn. We zitten tussen de locals die een avondje uit zijn, het is eens wat anders dan tussen kampeerders. Terug in ons guesthouse gaat Louis rechtstreeks naar bed, terwijl Emiel en Dirk zich aanpassen aan de lokale gewoontes en rugby kijken op tv.

 

Zeesafari
Vrijdag 15 juli 2016. Swakopmund, Namibië.

We zijn binnen slapen niet meer gewoon en worden vroeg wakker. Het uitgebreid ontbijt is een leuke afwisseling vergeleken met het voorverpakte brood dat we regelmatig eten. Dat blijft lang zacht en is de perfecte oplossing vermits we niet dagelijks vers brood kunnen kopen, maar even lekker is het niet. De mist waarvoor we gewaarschuwd waren hangt boven de stad. Het is fris en vochtig. In Walvis Bay aangekomen is de mist opgetrokken, al is het nog bewolkt. We gaan met een tiental anderen aan boord van een catamaran van maatschappij Mola Mola, en gaan de zee op.

Niet ver van de kust springt een zeehond op de boot. Volledig wild is die niet meer, hij is het duidelijk gewoon om vis te krijgen. Af en toe worden ook pelikanen gelokt met vis. Ze varen een eindje mee op het dak van de boot voor ze hun grote vleugels spreiden en verder vliegen. We varen langs een oester farm. Van nature zijn hier geen oesters maar met een handje hulp van de mens bleken de wateren hier perfect voor oesterteelt.

SwakopzeehondaanboordSwakoppelikaan

Aan het einde van de baai leeft een zeehondenkolonie. De boot wordt stilgelegd en we zien overal rondom ons zeehonden, zowel in het water als op het strand. Ze maken een oorverdovend lawaai. Ondertussen worden de flessen Namibische sherry open gemaakt en het is nog niet eens tien uur 's ochtends. De stuurman krijgt bericht dat er walvissen zijn gespot, en een vijftal boten (we zijn hier niet alleen) gaat die richting uit. En ja hoor, niet veel later zien we twee walvissen een aantal keer boven komen. Indrukwekkend, ze zijn echt vlakbij. We zetten onze tocht verder en dan is er even verwarring. Hebben we nu zeehonden of dolfijnen gezien? Maar we hebben ons niet vergist, de boot wordt omringd door tientallen dolfijnen. De speelse dieren springen uit het water, soms met vieren samen. We zien ook één witte dolfijn.

Voor we koers zetten richting kust is het tijd voor een lichte lunch. Borden met oesters en andere hapjes worden op tafel gezet, en nu is het tijd voor schuimwijn à volonté. Emiel en Louis vinden binnen eten maar tijdverspilling, die gaan liever snel weer op het dek zitten. Dat doen we, en nu kunnen we rustig de pelikanen die aan boord komen bekijken, op een bepaald moment zijn er wel zes. Ondertussen is de zon ook van de partij. De ochtend op zee was voor ons allemaal een succes, en een welkome afwisseling met het rijden van de afgelopen dagen.

We rijden opnieuw naar Swakopmund, eten de restjes pizza van gisteren op en trekken nog eens naar de Spar om uitgebreid boodschappen te doen. Zo zijn we voorbereid op het tweede deel van onze reis. We sluiten onze dagen in Swakop (zo genoemd door de locals) af met een bezoekje aan het centrum. De stad werd gesticht door de Duitsers en we lopen langs een aantal gebouwen uit die koloniale periode. Het boeit de jongens niet echt.

Terug bij de wagen geven we de parkeerwachter, die overal hun diensten aanbieden, een fooi en dan keren we terug naar Sea Breeze Guesthouse waar Francois al staat te wachten op Louis en Emiel. We gaan opnieuw uit eten, in 'At the dome' waar Dirk en ik de plaatselijke voorgerechten niet kunnen weerstaan (oesters en wild carpaccio) en Louis en Emiel de grootste hamburger ooit voorgeschoteld krijgen. We keren dus opnieuw huiswaarts met een doggy bag.

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!