Alleen op de wereld
Donderdag 11 juli 2016. Namibwoestijn, Namibië.
Onze dag begint met een tevergeefse reddingsactie van Emiel's boemerang. Die ligt hoog in de kameeldoornboom van ons kampeerplaatsje. Ondertussen komt het jongetje van de buren de rotsen af met beenderen van een groot dier. Geen idee van welk maar indrukwekkend is het zeker.
Voor we op weg gaan slaan we bij de lodge vlees in voor de komende dagen, het braaien is ondertussen een dagelijkse traditie. Vlakbij zien we onze eerste kudu deze vakantie, een bruin dier met witte lijnen achteraan. Louis kan weer een dier aanvinken op zijn lijstje. Emiel is benoemd tot poortenopener van dienst en moet nu bij elke gate uit de auto. En dat zijn er veel, want bij het binnen- en buitenrijden van elke kampplaats moeten we wel enkele hekken door.
Heel ver gaan we niet vandaag, we nemen de D707 met aan de ene zijde de Namib Woestijn en aan de andere zijde het Tiras Gebergte, naar Little Hunter's Rest, de campground bij Namtib Desert Lodge. Tijdens de rit van anderhalf uur kruisen we slechts één tegenligger. De lodge ligt twaalf kilometer van de weg af, en langs de oprijlaan zien we springbokken, oryxen en rotsdassies. We moeten alweer verschillende hekken door en melden ons bij de receptie. Daar krijgen we te horen dat de campsite nog eens twee kilometer verder ligt en die rit maken Emiel, Louis en ik boven op het dak van de terreinwagen. Echt avontuur voor de jongens.
De camping ligt aan de voet van de oranjerode rotsen van het Tiras gebergte, en het uitzicht over de vlakte en verdere Namib Woestijn is ronduit onvergetelijk. We kiezen een plek met braai onder een kameeldoornboom, de andere drie kampeerders zijn slechts stipjes rondom ons. Er is geen elektriciteit en wie wil douchen moet eerst een vuurtje stoken om een uur later warm water te hebben (ik geef toe dat we dat douchen even uitstellen tot de volgende kampeerplek waar we geen moeite moeten doen voor warm water).
Er staat niet veel op ons programma voor de rest van de namiddag. De jongens spelen met Lego (de ridders vechten tegen de wind, die laatste wint met stip), we spelen allemaal samen gezelschapsspelletjes en we proberen aan de hand van pootafdrukken in het zand te ontdekken welk dieren hier rondlopen. Tegen het einde van de namiddag klauteren we op de rotsen een heel eind naar boven en vandaar is het uitzicht nog spectaculairder. Het is moeilijk uit te leggen, in het begin beangstigde al die ruimte en vooral de verlatenheid een beetje maar nu genieten we van de rust en zijn we eerder verbaasd wanneer we op een drukke camping terecht komen. We fotograferen de prachtige zonsondergang uitgebreid, en na het eten onder een prachtige sterrenhemel (hier zie je dat de aarde rond is) jaagt de steeds harder opkomende wind ons de tenten in.
