What’s that coming over the hill
Zaterdag 9 juli 2016. Aus, Namibië.
Wanneer Emiel zijn hoofd uit de tent steekt horen we een dame kirren: 'So sweet, can I take a picture?' Ze zijn werkelijk overal, de Aziatisch toeristen, in dit geval Koreanen. Ze komt er nog net niet zelf bij zitten voor een selfie. De jongens vinden het grappig, maar zijn verontwaardigd wanneer ze afscheid neemt met 'Bye bye babies'.
Met nog een pak goede raad van de buren gaan we op weg. Vandaag staat er een stevige trip noordwaarts op het programma. We kiezen voor de route langs de Oranjerivier, die tevens de grens met Zuid Afrika vormt. Oorspronkelijk was de weg slechts een 4x4 track maar die heeft een upgrade gehad. Waarschijnlijk niet de snelste maar wel de mooiste route, we rijden door een bergachtige omgeving, dikwijls met zicht op de rivier. In de zomer is deze weg dikwijls overspoeld door de rivier, maar nu is die op plaatsen volledig opgedroogd. We zien bavianen drinken, en spotten reigers aan de oever, maar er is geen mens te bespeuren. Wanneer we onze benen strekken bij een dam, rijden 'onze Duitsers' ons voorbij, we zijn dus toch niet de enigen die voor deze route kiezen. Even later kruisen we een motorrijder, wat moet die een hoop stof eten...
Het mijnstadje Rosh Pinah ligt op onze route en daar is het tijd voor opnieuw een Spar bezoek en een tankbeurt. Vanaf nu rijden we over asfaltweg (en zo kan er nog eens een DVD worden gekeken, want dat is moeilijk op de gravel roads waar de DVD steeds blijft haperen), langs Sperrgebied National Park. Voorlopig nog verboden zone, zoals de naam het zegt, met als oorspronkelijk doel ongewenste bezoekers weg te houden uit het diamantrijke gebied maar binnenkort een nationaal park, wanneer de gevolgen van de mijnbouw zullen verdwenen zijn.
Onze rit gaat verder naar Aus, een klein plaatsje bekend van een WOI kamp voor Duitse krijgsgevangen. We verblijven er op de Klein Aus Vista Campsite, en melden ons aan bij de receptie. Er is internetverbinding, maar foto's opladen lukt opnieuw niet. De campsite is nog eens twee kilometer verder, en ligt in een kleine vallei. We hebben een ruime plaats onder een kameeldoornboom. We zetten de tenten al op (opzetten duurt nu slechts enkele minuten, afbreken wat langer) zodat we dat straks in het donker niet meer hoeven te doen en maken ons klaar voor een wandeling in het bijhorende private park.
Er is keuze uit een aantal bewegwijzerde wandeling, en wij gaan voor een hike naar een uitkijkpunt op de top van één van de omliggende rotsen, om van daar de zonsondergang mee te pikken. We zien verschillende soorten uitwerpselen van dieren, maar geen wild te zien. Misschien waait het te hard, want er staat een stevige wind. Of misschien maken we iets teveel lawaai, want Louis en Emiel zingen enthousiast 'What's that coming over the hill, het is geen monster, het is een springbok'. Op het einde moeten we ons naar de campsite haasten, want het begint al stevig te schemeren en op het donker zijn we niet voorzien.
Kolmanskop
Zondag 10 juli 2016. Aus, Namibië.
Na opnieuw een winderige nacht zetten we koers naar Kolmanskop, ooit een bloeiende diamantstad maar nu een spookstad, ingenomen door de woestijn. Tussen de stichting begin vorige eeuw tot wanneer de laatste familie de stad verliet in 1959, werden er miljoenen karaat aan diamant gevonden. Op het hoogtepunt van de bloei had de stad meer dan 300 inwoners, en was er een concertzaal, een school, een ziekenhuis. Enkele van de gebouwen zijn gerestaureerd maar de meeste zijn overgelaten aan het zand. Het is er bloedheet, en er waait nog steeds een strakke wind die het zand doet opwaaien. Pijnlijk! Het decor is surrealistisch, we lopen door prachtige directeurshuizen met hopen kamers, waarvan het zand de ruimten half heeft ingenomen. Het ziekenhuis is gigantisch, en het zwembad was ooit gevuld met zeewater van vijfendertig kilometer verderop maar ook daar ligt nu slechts zand.
Wanneer we verder rijden naar Lüderitz, een Duits koloniaal stadje iets verderop houdt de kleine zandstorm aan. Het zand waait over de weg die zich kilometers ver recht voor ons uitstrekt. We lopen even door Lüderitz en picknicken met zicht op de oceaan. De jongens hebben geen zin in een uitgebreid bezoek en verlangen naar het zwembad aan de lodge van onze camping. We maken rechtsomkeer, maar niet zonder onderweg halt te houden bij een drinkplaats waar dikwijls wilde paarden worden gezien. We hebben geluk, er staat een vijftal dieren te grazen. Het boeit Louis en Emiel niet erg, die zijn niet naar Namibië gekomen voor paarden.
Terwijl de jongens in het zwembad springen drinken wij een pintje op het zonovergoten terras. Het internet wil niet echt mee, geen extra verhalen op de blog dus. Maar wie klaagt daar over wanneer je in de verte de oryxen ziet passeren? Ironisch genoeg bestellen we voor vanavond ineens een braaipakket... oryx!
Terug op de campsite merken we dat de zak met houtskool is opengescheurd, en dat er sporen van een dier in het zand staan, al hebben we geen idee van welk en laat het zich verder ook niet meer zien. We richten onze plek wat anders in dan vorige nacht, in de hoop aan de wind te ontsnappen. Al is dat in onze daktenten wat moeilijk, die komen boven het schutsel tegen de wind uit.
Terwijl Dirk voor het eten zorgt speel ik met de jongens en de Zuidafrikaanse buurkinderen de EK finale, alweer met een platte bal en met een deel van de spelers op blote voeten. De echte finale laten we tot teleurstelling van Emiel aan ons voorbij gaan. De lodge is net te ver om te voet naar toe te gaan, zeker in het donker, en gezien de tenten al uitgeklapt zijn hebben we geen zin om die opnieuw op te ruimen en er met de auto heen te rijden.
