Rust
Vrijdag 8 juli 2016. Ais-Ais, Namibië.

We worden wakker wanneer de zon op gaat, vroeg op en vroeg naar bed, we zijn al helemaal aangepast aan het buitenleven. Emiel en ik gaan op zoek naar iemand die een voetbal kan opblazen, en die vinden we in de werkplaats van het roadhouse. Het is eens wat anders voor de arbeider, we schuiven aan tussen de terreinwagens waarvan de bandenspanning moet aangepast worden.

We rijden tachtig kilometer zuidwaarts naar het einde van de canyon, richting camping van Ais Ais. We zijn hier niet alleen, en we kiezen een plekje weg van de drukte aan het uiteinde van de camping, tegen de rivier. Het is hier zelfs in de Afrikaanse winter tropisch warm, beschut door de bergwanden rondom. Er is een groot zwembad, met verwarmd bronwater, en daar zijn we de hele namiddag niet bij weg te slaan. Voor het eerst deze reis komt de zonnecrème uit de valies, hopelijk niet voor het laatst.

Wanneer de zon achter de bergen is verdwenen maken we een wandeling in de uitloper van de canyon. We stappen in de droge rivierbedding, door het mulle zand. De jongens krijgen maar niet genoeg van al het zand, en wij vinden het ook wel meevallen. In tegenstelling tot bij ons aan zee is het zand fijner, eerder stof en dus geen vervelend gevoel aan je voeten of in je bed. Al zit dat stof ondertussen wel overal, de meeste van onze spullen hebben nu dezelfde grijze kleur.

We keren terug naar ons plekje, tussen een jong Duits koppel (nog een beetje verweesd na de EK nederlaag van Duitsland gisteren) en een sympathiek Zuidafrikaans gezin. We krijgen een hoop tips voor onze verdere reis, en worden uitgenodigd in Stellenbosch, waar zij wonen. Terwijl we eten zien we de eerste bavianen op de bergen rondom ons. Ze maken een soort blaffend geluid, en de meest moedige komt tot op de camping naar een op dit moment verlaten tentje. De overlanders rondom ons grijpen naar katapults en stenen, en enkelen klimmen zelfs de berg op om de dieren te verjagen. Louis vindt het maar niets, hij voelt zich niet op zijn gemak en wil graag naar bed. Hoewel er geen plekje meer vrij is op de camping zijn rond negen uur ‘s avonds de meeste lichten uit en liggen de meeste van onze buren onder de wol. Enkel de Duitsers zijn nog wakker en krijgen slaande ruzie. Een beetje ongemakkelijk voor ons, dus ook wij zoeken onze tent op.