Fish River Canyon
Donderdag 7 juli 2016. Fish River Canyon, Namibië.
We slapen onrustig, want er waait een hevige wind en de tenten wiebelen de hele nacht heen en weer. Water koken voor koffie duurt erg lang omdat de wind ook in de ochtend nog niet gaan liggen is. We stoppen nog even bij de boerderij om afscheid te nemen van de honden, en dan gaan we opnieuw op weg. Eerst langs Keetmanshoop voor een tankbeurt en om geld af te halen. Ik ga een bank binnen op zoek naar een ATM, een automaat buiten vermijden we immers liefst. Twee jaar terug in Zuid Afrika is onze kaart gekopieerd aan een automaat aan de straatkant en is er op die manier enkele duizenden Euro verdwenen van onze rekening. Het geld is door de verzekering terug betaald maar dat willen we liever niet nog eens mee maken. Geld afhalen kan enkel buiten, maar ik krijg wel een veiligheidsagent mee zodat ik ongestoord kan pinnen. Niet exact wat ik bedoelde.
De eerste kilometers rijden we voor het eerst in Namibië over een asfaltbaan. Lokale tegenliggers in zware terreinwagens rijden ons tegen hoge snelheid voorbij. Opnieuw op de gravel baan verlagen we deze keer zelf de bandenspanning (alles voorhanden in onze super uitgeruste wagen). We nemen de verkeerde afslag en komen terecht op een kleine, oneffen weg, die op een bepaalde plek zelfs helemaal is weg gespoeld tijdens het regenseizoen. Het water is ondertussen al lang weg getrokken, maar de weg is nog niet hersteld en wij moeten de kant in om verder te kunnen. Namibië is te doen met een 2WD maar wij zijn tot nu toe erg blij met onze Hilux.
We rijden door een uitgestrekte woestijnvlakte met kloven en tafelbergen, en regelmatig zien we wilde struisvogels. Na een vrij korte rit komen we aan op de camping van Canyon Roadhouse. We krijgen een ruime plaats toegewezen met elektriciteit, braai en water, aan de rand van de droge rivierbedding. Die is de ideale zandbak voor de jongens en er wordt meteen gestart met de bouw van allerlei zandconstructies.
Tijd voor een trip naar de Fish River Canyon, in het Ai-Ais National Park. Vanuit Hobas, waar we onze permit afhalen, gaat het naar het eerste uitzichtpunt op de canyon. Het zicht is adembenemend en moeilijk te beschrijven, diep onder ons zien we de rivier meanderen. Rondom ons slechts een handvol toeristen, terwijl we bij de grootste canyon van Afrika staan. Het landschap is vergelijkbaar met de Grand Canyon maar hier geen bussen volgeladen met toeristen of helikopters die af en aan vliegen. We kunnen het amper geloven.
We rijden naar een ander uitkijkpunt, waar de vierdaagse trektocht door de honderdzestig kilometer lange canyon vertrekt, en raken aan de praat met een Belgisch gezin, ook op reis met hun kinderen. Terwijl we op vorige verre reizen met onze jongens veelal een uitzondering waren tussen meestal per twee reizende gezelschappen, zien we hier veel gezinnen met kinderen. Vooral Zuidafrikaanse families, maar af en toe dus ook Europese toeristen. We volgen de canyon tot een volgend uitkijkpunt, in 4x4 modus want het parcours is hobbelig en de weg vol rotsen. Wanneer de zon begint te zakken zijn we helemaal alleen, in het gezelschap van enkele springbokken, vossen en struisvogels.
We dineren in het restaurant van het Canyon Roadhouse. De jongens vinden het hier fantastisch want het hele domein is ingericht met sixties auto attributen. De tuin staat vol oldtimers, en met elk van die moet er op de foto gegaan worden. Ook in het restaurant staan oude wagens, de receptie is in een vrachtwagen, de bar is versierd met honderden nummerplaten (we ontdekken een Belgische) en aan de muren hangen allerhande metalen bordjes (eentje met een opschrift in verband met Kessel-Lo en eentje met iets over Zaventem). Ons tafeltje staat naast een Mercedes ziekenwagen en ook de open haard is ingebouwd in een auto.
Dirk en ik kiezen voor oryx en springbok, en Emiel en Louis delen de wildsates. Dat we daarnet die wilde dieren nog zagen rondlopen doet hun niets. Het smaakt lekker, en na het eten verdwijnen de jongens om nog meer foto's te gaan maken. Wij genieten in alle rust van een heerlijk dessert, en profiteren van het feit dat de jongens iets ouder en zelfstandiger worden, en dat we hen niet de hele tijd meer achterna moeten lopen.
Even later komen ze gierend van het lachen aangelopen. In het herentoilet hangt een foto van een naakte dame met een deurtje met het opschrift 'Pandora's box' er op. Wie het deurtje open maakt en op de bel drukt moet een rondje betalen aan iedereen in het restaurant. We testen het maar niet uit. Bij het buiten gaan ontdek ik aan een ander tafeltje een Pfizer collega. Onwerkelijk, zo aan de ander kant van de wereld, en eigenlijk ook niet wat je wil na een week kamperen in het zand.
