Laatste…
Woensdag 27 juli 2016. Windhoek, Namibië.
Drup, drup... De opkomende zon doet het ijs op het dak van de tent smelten en de druppels vallen in m'n gezicht. Ik ben meteen goed wakker. De laatste kampeernacht is achter de rug. Voor we vertrekken ruimen we de wagen al gedeeltelijk op en delen we het voedsel dat over is uit aan het personeel dat de camping schoon houdt. Niet te geloven hoe blij ze zijn met een blik bonen en zak chips. Zelfs de halfvolle fles wasmiddel en de rest van de houtskool veranderen snel van eigenaar. Het is een dag van 'laatsten' en we gaan op weg voor onze laatste rit door Namibië terwijl Toto op de achtergrond over Africa zingt. We worden er zowaar wat stil van. Een game camp vlakbij Windhoek is het doel, en we slagen er in om de eerste keer deze trip verkeerd te rijden. We rijden te ver en eindigen midden in de stad maar snel vinden we de juiste route terug.
In Windhoek Game Camp slapen we nog eens binnen, in een luxueuse chalet met canvas wanden. We hebben een buitenkeuken, met zicht op het private wildcamp. Geen omheining tussen ons en de dieren deze keer. Ongerust maken we ons niet, want tijdens een verkennende wandeling zien we enkel een haas, een jakhals, een springbok, giraffen en kudu's. Terwijl de jongens met lego spelen ruimen Dirk en ik nu echt op. We maken de auto helemaal leeg en alles gaat opnieuw in de meegebrachte tassen. We willen graag naar Windhoek, en wanneer we op het punt staan om te vertrekken vraagt de man die het vuur voor de douche komt aansteken of we geen zin hebben om mee de dieren te gaan voederen. Natuurlijk willen we dat en een kwartier later staan we bij een prachtige, verlaten lodge met eigen drinkplas en voederbakken. We zijn benieuwd naar welke dieren gevoederd worden maar dat weten we snel. Twee giraffen zijn ons gevolgd en staan ongeduldig te wachten. Wij krijgen elk een hoop zaden van de kameeldoornboom en kunnen deze stuk voor stuk aan de giraffen geven. De dieren laten zich voorzichtig strelen. We hebben deze reis al zoveel dieren gezien, maar de ervaring is zo anders nu we vlakbij kunnen staan en niet in de auto zitten. Ondertussen worden de voederbakken gevuld en komen er ook oryxen eten. Wij blijven nu op afstand want deze dieren zijn wat schichtiger. Opnieuw in de tent wordt er onder luid protest gedoucht. Het gestookte vuur heeft het water niet voldoende opgewarmd en dat is geen pretje.
Het is zo goed als donker wanneer we naar Windhoek vertrekken. We hebben de afgelopen weken zelden in het donker gereden en net nu het verkeer wat drukker is doen we dat wel. Dat wordt goed uitkijken want op de drukke tweevaksbaan lopen voetgangers en dieren, en rijden wagens zonder verlichting. We raken heelhuids bij Joe's Beerhouse', dat ons thuis door meerdere Namibiëgangers werd aangeraden. En we begrijpen waarom, het restaurant is een aaneenschakeling van kleine plaatsjes die allemaal vol snuisterijen staan en overal hangen opgezette dieren. Er is plaats voor honderden klanten, een mengelmoes van locals en toeristen, en toch blijkt het niet evident om een tafeltje te bemachtigen. Gelukkig is er nog plaats aan een lange tafel naast een Aziatisch gezin. Boven onze tafel hangen een kudu en een neushoorn, en aan een tafeltje verder zit een man op een toiletpot ter vervanging van een stoel. Hier voelen carnivoren zich thuis, en we kiezen een laatste keer voor oryx, kudu en zelfs zebra.
Met de ondergaande zon slaat de kou weer toe. Het lijkt nu echt winter in Zuidelijk Afrika en stiekem zijn we blij dat het pas de laatste dagen frisser is geworden. Terug bij onze slaapplaats blijkt de canvas hut niet warmer dan onze daktenten, alleen missen we nu onze dubbele slaapzakken die al ingepakt zijn. We leggen alle dekens die we kunnen vinden op de bedden en hopen dat we de nacht goed doorkomen. In de verte horen we de hyena's janken.
