Weer terug aan zee
Woensdag 6 augustus 2008. Kaapverdië, Santiago

Weer even tijd en internetcafé gevonden om te vertellen over de laatste dagen. Vanaf Sal zijn we dus naar het eiland Santiago gevlogen, naar de hoofdstad van deze eilanden, Praia. 'n Kort vluchtje, maar wel lang moeten wachten vooraf. Het wachten bevalt Milo het minst... en ons dus ook.

Waar in Europa de hoofdsteden nog wel toeristische trekpleisters zijn, hoef je dit in Praia niet te verwachten. Het is een grote, drukke stad, maar met weinig bezienswaardigheden. We zaten daar in Hotel Hollanda (de eigenaar had ons thuis opgebeld om te vragen of wij nasi/bamikruiden mee wilden nemen) en dat was een vreemde gewaarwording. Middenin een van de slechtere wijken van de stad staat een goed onderhouden gebouw met oranje accenten en de kamers zijn allemaal met donkerbruin eiken ingericht. Net alsof je logeert bij een oud-oom ofzo.

De eigenaar is Kaapverdisch, maar hij heeft lang in Nederland gewoond met zijn Nederlandse vrouw, zij zijn naar Kaapverdië teruggekeerd toen de politieke situatie dat toeliet. Zijn dochter woont nu in Eindhoven en hij is na de dood van zijn vrouw, twee jaar geleden, alleen overgebleven met zijn hotel. Hij heeft wel hulp van een kokkin en andere dames, want hij is zelf niet meer zo fit. Hij regelt de administratie en ontvangsten en zit in het bijbehorende bruine caféetje 's avonds met iedereen te kletsen.

Eigenlijk wel een triest verhaal, want wie neemt het straks van hem over? De wijk eromheen gaat steeds verder achteruit en we voelden ons daar ook redelijk opgesloten, omdat we niet even rustig een ommetje wilden maken, zeker niet als het donker werd.

We hebben bijna alle maaltijden daar genuttigd en ons in de 'suite' (wel ruim gelukkig!) en op het dakterras vermaakt. Op het dakterras was ook zijn atelier, hij heeft geweldige houtsnijwerken (vooral van gezichten) en beeldhouwwerken gemaakt, maar ook een uitgebreide bibliotheek. Erg handig, ik kon gelijk een aantal boeken ruilen. We hebben zoals al gezegd de oude hoofdstad bezocht (waar de Portugezen het eerst bedacht hadden), interessant, maar met een klein boefje die alvast aan het oefenen is voor 'ik ben twee dus ik zeg nee', niet zo'n succes.

Op naar Tarrafal dus, aan de andere kant van het eiland. We konden gelukkig regelen dat een busje ons eerst op kwam halen voordat hij de andere passagiers ging verzamelen bij de markt. Voor hem ook wel weer gunstig, omdat een busje pas vertrekt als er genoeg passagiers zijn en andere mensen dus niet in een lege bus instappen. Milo hielp reuze mee, riep 'mense mense mense!' om iedereen aan te sporen in te stappen.

De rit duurde bijna twee uur, maar was prachtig! Wat een ander landschap heb je hier dan op Sal; enorme rotsen en bergen, veel groen (het heeft af en toe geregend de afgelopen tijd). Echt schitterend om te zien, ze hadden Lord of the Rings bijna wel hier op kunnen nemen. En als het hier ooit zou gaan sneeuwen... dan heb je echt een fantastisch wintersportgebied!!!

We hebben hier in Tarrafal, een rustig, kalm en vriendelijk stadje aan de zee, onze intrek genomen in een luxe 'lodge'. We keken onze ogen uit toen we aankwamen, Milo riep ook ´wauw!´ Een heerlijke kamer, luxe badkamer (dit keer zonder bidet, dus Milo kan hier niet gemakkelijk zijn handen wassen..;-) en afgesloten terras met buitenkeuken en palmboom mét kokosnoten en mooie bloemenstruiken voor de deur. Daarnaast kijkt dit alles uit over zee, we zitten bovenaan een aantal rotsen. Om te duiken konden we ons bij de duikshop bij de entree helemaal 'opzadelen' en zó het trappetje aflopen de zee in.

Het klinkt idyllisch, dat is het op zekere hoogte ook, met de mooie bougainvillae struiken voor de ingang... maar het grootste minpunt zijn de vele muggen die ons overdag en 's avonds blijven belagen. Normaal hebben ze het altijd op mij voorzien, gelukkig valt Remus nu meer in smaak (voor mij dan) en laten ze Milo redelijk met rust. We hebben bij de farmacia hier maar gelijk een paardemiddel gekocht om ons wat te beschermen, maar dat was pas na zo´n 20 bulten per been... Had ik bij vertrek vooral een middel gezocht om Milo te beschermen, was ik dat voor ons een beetje vergeten. Doe ik ook nooit meer!

Een ander minpuntje is dat het wel een eindje lopen is naar het strand, dus tegen de tijd dat je terug bent, kan je weer verkoeling zoeken. Milo durft hier al verder de zee in, omdat de golfslag minder groot is. In de namiddag is het strand vol met mensen en kijken we onze ogen uit.

We gaan morgen weer vliegen, naar het eiland Boavista, en daar zitten we wel direct aan het strand. Kan de buggy (onze pakezel en dé manier om Milo wel de goede kant op te krijgen) ook bijkomen, want als die deze vakantie overleeft, is dat een hele prestatie. De straten zijn hier zelden van asfalt, maar voornamelijk van stenen en soms keien. Goeie stratenmakers hier! Die stenen zijn overigens gehakte rotsen/stenen waar genoeg van te vinden zijn, maar dat zorgt voor niet zulke vlakke straten en stoepen. Verder zijn de wegen ook vaak nog onverhard.

De huizen zijn hier, net als op Sal, ook in diverse stadia van opbouw (of afbraak?). Huizen worden van cellenbetonblokken gebouwd, en zo staan er heel veel gebouwen. Hier en daar zijn ze wel gestuct, of zelfs geverfd, maar de huizen die af zijn, vallen extra op.

Milo heeft wel weer zin in de bus (hobbelbobbel) en wij zijn ook niet rouwig om verderop te kijken, maar zullen de prachtige landschappen wel missen, aangezien het op Boavista weer een stuk droger is. Morgen dus nog maar even van genieten tijdens de rit terug.