Sabine en Remus rondreis met dreumes in Kaapverdië
23 juli tot 21 augustus 2008

Sabine, Remus en de kleine Milo (1,5) hadden heel wat wensen op hun reisverlanglijstje. In het hoogseizoen van 2008 wilden ze naar een exotische doch kindvriendelijke bestemming op niet al te grote afstand én tegen betaalbare prijzen. Verrassend genoeg kwamen ze uit bij de voormalig Portugese kolonie en het moederland van zangeres Cesaria Evora: Kaapverdië.

Door Sabine Hessels

Drie weken voor vertrek
27 juni 2008

Hoe kom je toch tot zo’n keuze van je bestemming, is mij al vaker gevraagd. Daar heb ik geen kort antwoord op, vandaar hierbij onze uitleg.

Wij, Sabine en Remus, zijn sinds november 2006 de trotse ouders van zoon Milo. Voordat Milo geboren werd, hebben we wel het een en ander ondernomen qua reizen. In onze wereldkaart zijn wel wat vlaggetjes geplakt, maar er zijn nog zóveel landen die we nog niet hebben gezien! Eigenlijk hebben we iets te laat ontdekt dat wij ook prima de wereld kunnen verkennen, anders hadden we misschien al meer bekeken. Na vakanties in Hongarije, Oostenrijk, Spanje, Frankrijk en ook op de Nederlandse eilanden, wilden we toch meer van de wereld zien. Het werd Maleisië in 2000. Heerlijk om te ervaren dat je geen doorgewinterde ontdekkingsreiziger hoeft te zijn om andere werelden te ervaren… Dat smaakte naar meer! Het werd Thailand in 2002. Na in 2003 getrouwd te zijn, konden we het jaar daarop langer weg, we hebben toen onbetaald verlof opgenomen en zijn 11 weken door Midden-Amerika getrokken, van Costa Rica naar Mexico en hebben daar ook de onderwaterwereld ontdekt en leren duiken!

In 2005 zijn we naar de Filippijnen geweest. Omdat ik het jaar daarop in verwachting was en we toen verhuisd waren, hebben we ook eens een all-inclusive in Turkije geprobeerd. Prima als je maar kort de tijd hebt en al waggelend met die dikke buik van het zwembad naar het strand naar het buffet kunt hobbelen, maar toch niet echt iets voor ons. We kwamen mensen tegen die er al tien jaar kwamen, maar ons niets in de omgeving aan konden raden; ze kwamen het resort niet uit!!! Tja, ieder zijn vakantie, maar dit was dus duidelijk de eerste en laatste keer voor ons.

Vorig jaar durfden we het nog niet aan om ver op reis te gaan, Milo was toen negen maanden en we zijn naar een appartement op Kreta geweest. Drie weken duren dan wel heel erg lang, als je op één plek verblijft! Op zich ook prima, om te ervaren hoe je met zo’n kleine een vlucht en de hitte ervaart.

Dit jaar willen we weer verderop, maar durven nog niet alles aan. We kijken zorgvuldig naar de benodigde vaccinaties per land (www.lcr.nl) en willen geen malariarisico lopen. Misschien komen we er over een paar jaar achter dat we onnodig op safe hebben gespeeld, maar ja, je moet het toch zelf ontdekken. Overigens zijn we tussendoor wel telkens op wintersport geweest, actieve vakanties spreken ons dus zeker aan!

Maar waar zouden we dit jaar toch naar toe willen…? ik had nog extra de vakantiebeurs bezocht en kwam terug met een heleboel ideeën, maar eenmaal surfend op het net, ben ik me rot geschrokken van de ticketprijzen! We zijn gebonden aan het hoogseizoen (juli/augustus), omdat we allebei in het onderwijs werken. Aan de ene kant geweldig, zes weken zomervakantie biedt een heleboel perspectieven, maar aan de andere kant ben je dus wel gebonden aan de hoogseizoen-prijzen en dat sluit weer perspectieven uit, zeker als je niet het hele jaar wil beknibbelen om ver op vakantie te kunnen gaan (en ook minder bent gaan werken…) Ik ben wel eens benieuwd hoe andere mensen dat toch allemaal regelen… 'k Zou wel eens een kijkje in andermans portemonnee (én uitgaven!) willen nemen!

Anyway… daar zat ik dus achter de computer, met een lijstje van kindvriendelijke airlines, omdat we het niet zagen zitten om een lange vlucht te nemen met onze ondernemende, beweeglijke en flinke bink van deze zomer 21 maanden op schoot. Helaas staat kindvriendelijke airline ook vaak voor ‘te duur’ of ‘in januari al volgeboekt’ en dus vielen Brazilië, Indonesië, Thailand, Sri Lanka en dergelijke heerlijke bestemmingen af, ondanks lang doorzoeken, puzzelen en wachten op 'uw keuze wordt gecontroleerd op beschikbaarheid'. Balen dus. Konden we dan echt niet naar een tropische bestemming? Zouden we ons erbij neer moeten leggen dat we de komende jaren beperkt zouden zijn tot Europa en een tent? We hebben het serieus overwogen, maar ik wilde nog niet overstag. Nog niet!

Is er dan geen bestemming, enigszins tropisch, op een overzichtelijk aantal uren betaalbaar vliegen te vinden? Ja, gelukkig wel! Je kunt naar Griekenland of de Canarische Eilanden of Italië of Corsica of Egypte of …, maar die bestemmingen zijn juist vaak weer erg toeristisch en/of te heet in de zomer. Je zult maar een hoop wensen en eisen hebben, ik ben mezelf wel tegengekomen! Ik wil alles, maar wel zo goedkoop mogelijk. Dat maakt me waarschijnlijk een echte Hollander.

Toen kwamen de Kaapverdische Eilanden weer in mijn hoofd. Ze hadden al een tijdje ergens gesluimerd, ik was het misschien al eens tegengekomen, maar nu kwam deze bestemming weer naar voren en die ben ik maar eens verder uit gaan zoeken. Het blijkt een walhalla te zijn voor de kiteboarders en aangezien Remus het afgelopen jaar aan het kiten is geslagen, was dit genoeg om hem te overtuigen. Rechtstreekse vluchten vanuit Amsterdam en nog betaalbaar ook, super! Oh… al volgeboekt… allemaal? Ja, want; hoogseizoen! Weer balen!!! Toch liet het me niet los. Kon ik er niet op een andere manier komen? Ik vond betaalbare tickets, vanuit Dusseldorf. Ach, dat is wel te rijden en het scheelt bovendien enorm veel tax, waardoor de tickets vanuit Amsterdam bijvoorbeeld zo achterlijk omhoog zijn gegaan!

Toen eenmaal de tickets geboekt waren, kon ik verder met de invulling van onze maand vakantie. We wilden niet op één eiland blijven zitten, zoals vorig jaar op Kreta, maar meerdere plekken verkennen. Om het rustig aan te doen en ook ons budget niet teveel geweld aan te doen (na de winst van de vlucht zou het toch zonde zijn om alles dan weer te besteden aan binnenlandse vluchten) beperken we ons tot drie vluchten tussen de eilanden. We beginnen en eindigen op hetzelfde eiland en tussendoor zien we dus ook nog twee andere eilanden.

Ondertussen sloeg de twijfel af en toe weer toe; is dit niet een enorme toeristische bedoening… doen we daarvoor al die extra moeite? We zullen het vanzelf gaan zien en meemaken, maar we waren wel blij dat we nou eindelijk eens gekozen hadden. Doorgaan met deze keuze dus!!

Via de lokale airline, (www.tacv.com) waren de tickets makkelijk te boeken, maar de keuze voor welke eilanden kostte ook wel weer wat tijd, leeswerk en uitzoeken. Het zijn de eilanden Sal (start en eind), Santiago en Boavista geworden. Waarom juist deze eilanden? Ze liggen niet te ver uit elkaar, verschillen onderling wel wat, niet te veel, er is op het strand van alles te doen en je kan ook nog wat cultuur en historie opsnuiven. Alleen een wandelvakantie met mooie vergezichten is ook niet ons ‘cup of tea’. We slaan wel schitterende eilanden over, maar keuzes moet je maken! In telefoongesprekken met diverse reisagenten werd mij dit ook wel aangeraden.

Er bestaat geen aparte Lonely Planet over de Kaapverdische eilanden, er staat alleen een hoofdstuk in het deel van West Afrika. Op hun site (www.lonelyplanet.com) kun je dat hoofdstuk, na betaling, als PDF downloaden en thuis uitprinten. Daar kwam ik trouwens pas later achter, ik had welgeteld één reisgids gevonden, die van Bradt (www.bradtguides.com). In vergelijking met de informatie op internet blijken de stukjes over de accommodaties al behoorlijk verouderd. Lang leve de startpagina’s, er is er gewoon een van de Kaapverdische eilanden! (www.kaapverdie.startpagina.nl). Daar had ik al voor de tickets gekeken, nu heb ik daar ook de accommodatie uitgezocht.

Omdat het niet gebruikelijk is om deze bestemming te bezoeken zonder dat dit in een pakket zit, compleet met luxe hotel e.d., was het wederom wel even uitzoeken. Ook hier willen we niet de hoofdprijs betalen, maar daarnaast lijkt het ook ongebruikelijk om een appartement (handig met keukentje en aparte slaapkamer) een week(je) te willen huren, zonder gelijk iets te willen kopen als investering.

Het is uiteindelijk een combinatie van verblijf in appartementen, een aparthotel en een bed&breakfast geworden.
Het benauwt me wel dat we niet gewoon op de bonnefooi gaan en ons zo vastleggen, maar wederom spelen we nu maar op safe…

We werden op een avond ook gebeld door aparthotel Holanda op Santiago (www.hotelholanda.com). Remus gaf mij snel de telefoon, ik dacht gelijk dat er iets met de reservering mis was, maar nee hoor… ze wilden even vragen of ik van de Albert Heijn wat Nasi/Bami kruiden en groentenmix en koffiefilters nr. 6 mee wilde nemen. We hebben ons blauw gelachen en verheugen ons op de paar nachten daar. Zouden ze aan elke Hollander wat boodschappen vragen?

Als we deze reis eenmaal weer ondernomen hebben, zijn we weer een schat aan ervaringen rijker!

Nadat alles prettig en fijn besproken was, waren er nog wat praktische zaken te regelen.

Je hebt een visum nodig, hadden we ook nog niet eerder hoeven regelen. Via het consulaat in Rotterdam (soms eenvoudiger via de email: cons.cverde-nl@wxs.nl dan telefonisch: 010-4778977) was dit uiteindelijk makkelijk te doen.

Voor Milo hebben we al vlot een Kiwi Traveller bedje gekocht en al goed in gebruik genomen tijdens weekendjes weg.

Maar voor de rest… we hebben nog een dikke drie weken voordat we gaan, dus vast nog wel genoeg tijd om ons verder voor te bereiden!

Een paar dagen voor vertrek…
Zondag 20 juli 2008, Nederland

Voordat we naar de Kaapverdische Eilanden vertrekken, nog even een update over onze voorbereidingen.

Het was druk, de afgelopen weken (of waren het al maanden?), maar we lijken inmiddels in rustiger vaarwater ons voor te kunnen bereiden. Remus heeft meer tijd en rust gekregen om zich in onze bestemming te verdiepen nu hij zijn opleiding heeft afgerond. Ik heb een erg hectische tijd achter de rug, met onzekerheid over wel of niet een nieuwe baan (uiteindelijk niet dus, maar ook niet helemaal terug op mijn oude plekkie…), met daarnaast ook het afronden van een opleiding en de gebruikelijke drukte van het einde van een schooljaar. Tel daar nog een aanrijding bij op (geen persoonlijke schade gelukkig, maar wel een hoop gedoe én geld aan kwijt, bah!) en het overlijden van de oma van Remus. Kortom, we zijn toe aan vakantie!

Remus heeft volop voorpret via Internet, lang leve Google, je typt 'Kaapverdië' in en je vindt van alles, vooral in combinatie met bijvoorbeeld zoektermen zoals ‘kiteboarden’… Ik ben benieuwd of hij aan het einde van de vakantie helemaal volleerd kiteboarder is!

Andere praktische voorbereidingen; toch nog even naar de GGD om Milo in te enten tegen hepatitis A. Die van ons waren nog geldig en na een herhalingsprik over een half jaar is Milo 25 jaar beschermd! Wie weet wat hij dan allemaal onderneemt. Hij gedroeg zich voorbeeldig, het prikken deed hem weinig pijn, maar hij wilde daarna wel gelijk weg en stond bij de deur te wachten terwijl die beste dokter nog allerlei adviezen had. Dat mag ze voortaan wel vóór het prikken doen!

We besluiten om toch maar niet met de auto naar Düsseldorf te rijden, er is maar één terrein voor goedkoper langparkeren dat vaak vol is, en we reserveren (www.nshispeed.nl) treintickets voor de ICE. Als we dat ook nog iets eerder besloten hadden, waren we nog goedkoper uit geweest. Maar ik vind het al lang goed. Het is ook een stuk rustiger en zo kan Milo nog lekker rondwandelen.

Verder ben ik veel spulletjes aan het kopen: antimuggen-spul zonder DEET verkopen ze niet eens bij de apotheek! Mosiguard kende ik nog, maar schijnt niet meer verkocht te mogen worden. Bij Bever Zwerfsport (www.bever.nl) verkopen ze Picksan, een natuurlijk product, ook veilig voor kinderen. Daarnaast doen de Kruidvat en Etos goede zaken met mij;: paracetamol zetpillen, betadine, zonnebrand, zoutoplossing neusspray, azaron, hand desinfecteer gel… de hele reisapotheek wordt aangevuld. Om Milo bezig te houden shop ik al een tijdje telkens wat kleine cadeautjes. Handig voor in het vliegtuig en leuk voor op de eilanden. Maar vooral ook: boeken! Ik verheug me nu al op het lezen en verwacht daar wel ruilboeken te vinden.

We nemen naast wat handbagage onze twee grote rugzakken mee, een buggy en een makkelijk te rijden koffer (niet te groot). Milo vindt die 'auto' geweldig en rijdt er al telkens mee rond. Ik ben niet zo goed in pack light en meestal komt alles wel weer van pas… Bovendien verblijven we ‘maar’ op vijf verschillende plekken, dus veel hoeven we niet te verkassen.

Nu nog wat muziek downloaden voor op onze telefoons, cadeautjes inpakken, wassen draaien, tassen inpakken, dit dat, zus zo en we kunnen woensdag op pad!

Even wennen aan deze heel andere wereld
Zaterdag 26 juli 2008, Kaapverdische eilanden, Sal

Wij zijn weer goed aangekomen. Het was een behoorlijke tocht. ´s Ochtends om half elf op de trein gestapt, gelijk bij Utrecht al vertraging voor de ICE (een half uur)... we wisten gelijk weer waarom we altijd met de auto gaan! Milo was wat minder in zijn hum en wilde vooral véél lopen en dan het liefst de andere kant op. Op het station wat lastig, maar in de trein verder geen probleem gelukkig. Het maakte me wel wat bezorgd voor het vliegtuig, maar dat ging eigenlijk heel goed. We zaten helemaal vooraan en konden zo ons hoekje wat afbakenen en hebben onze kleine wereldreiziger niet door het hele vliegtuig laten lopen. Met wat lastige momenten (in de riem op schoot vond hij niet leuk), ging het wonderwel goed. Stilzitten kan Milo echt niet, en de cadeautjes onderweg kwamen allemaal goed van pas. Een klein lampje wat hij zelf aan kon doen was nog het mooiste. De andere reizigers waren ook blij dat wij geen spelletjes met geluid mee hadden! We hadden een tussenstop op LasPalmas (Canarische weilanden;-) om bij te tanken en bemanning te wisselen, de passagiers moesten maar gewoon wachten. Milo vond dit geweldig, er was tenminste wat te zien door dat raampje: auto's, ragwagu (=vrachtwagen) en iegtuih (=vliegtuig).

We kwamen pas tegen 23.00 uur Nederlandse tijd aan, (hier is het drie uur vroeger) en nog was onze kabouter wakker. Het kostte hem al wat meer moeite, maar toen hij de bagageband zag, en een lege waar hij op kon klimmen, was hij weer helemaal fit. We hadden onze tassen en koffer snel, maar de buggy kwam pas als allerlaatste.

Blij alles te hebben, liepen we naar de uitgang. Hoe was het ook alweer met dat appartement? Werden we nou opgehaald of gingen we zelf? Zo gauw zagen we niemand, dus maar in een taxi gesprongen en op naar Santa Maria, de toeristen'stad' hier op Sal. Ik had wel een uitdraai van de reservering gemaakt, maar hier werd de chauffeur ook niet wijzer van... ik kreeg het zelf steeds benauwder. Waar waren we aan begonnen? Uiteindelijk komt altijd alles goed en in Santa Maria stopten we bij een hotel waar Remus en de taxichauffeur (ik zat inmiddels met een slapende Milo achterin, hij had zich in de donkere auto toch overgegeven aan de slaap) de eigenaar van het appartement hebben gebeld, die ons even later naar het appartement bracht. Het duurde even voordat we de sleutel hadden, want die had degene bij zich die ons op zou halen... Had er toch iemand voor ons op het vliegveld gestaan!!! Niet gezien, stom!

We zitten in een mooi appartementje op de eerste verdieping, met zicht op zee! Milo´s eerste woorden zijn dan ook elke ochtend als hij de gordijnen open doet: 'Dag jee!' (=zee) of als er een bootje voorbij vaart, wordt deze ook gedag gezegd.

Milo is dus al snel gewend, hij heeft zijn bekende bedje en papa en mama in de buurt, dus dan is het al snel goed. Voor ons was het wat meer acclimatiseren en wennen... Het is toch wel een ander wereldje dan dat je naar kleine Aziaten kijkt en bedankt voor horloges, zonnebrillen of wat ze dan ook aanbieden, of naar deze forse donkere mannen (en vrouwen)! Ze zijn allemaal wel vriendelijk, maar je bent toch overduidelijk toerist waar wat aan te verdienen valt. Gelukkig scheelt het als je met Milo loopt, dan snappen ze allemaal wel dat je doorloopt als hij jengelt. (Dus dat komt soms nog wel eens van pas!!)

Het eiland hier is nog zo in ontwikkeling, er wordt OVERAL gebouwd, het zal hier over tien jaar een tweede Canarische eilanden zijn ofzo, maar nu is alles om je heen nog niet af, of niet opgeknapt, of nog leeg, of net bevolkt. We beginnen steeds meer onze draai te vinden, maar het kostte wel wat moeite.

Het weer hier is heerlijk. Overdag is het flink warm, maar na Milo´s middagdutje is het al minder warm, waait het en kan je je lekker vermaken op het strand. ´s Avonds koelt het nog wat meer af, zodat je niet meer zwetend rondloopt. Er zijn gelukkig geen muggen.

Milo vindt het strand geweldig, één grote zandbak, hij zit dan ook van top tot teen onder. Je hebt hier een groot stuk kust met wit zandstrand, maar bij ons appartement zit een stuk strand met veel zwart zand en wat zwarte steentjes ertussen. Het leek net of Milo geblondeerd was, hij had hele donkere wortels! De zee is koel en verfrissend, geweldig blauw-groen, helder water, met een aardige golfslag. Verder dan de branding wil Milo tot dusver (gelukkig) nog niet.

Lowbudget hoef je hier niet naar toe te gaan, voor veel boodschappen betaal je westerse prijzen, alles is ook geïmporteerd, er is hier weinig van het land zelf. Uit eten is heerlijk en wel goedkoper. We dachten met alle pin-automaten ook makkelijk aan geld te kunnen komen, maar hier wordt alleen VISA geaccepteerd... lastig! Bij de bank kan je wel terecht met je creditcard (Maestro), maar je pinpas kan je dus thuislaten.

Remus heeft gisteren zijn eerste kiteboardles gehad en hij heeft er nog spierpijn van! Het was wel ontzettend kicken, zei hij, we konden helaas niet gaan kijken, omdat de wind op de andere kant van het eiland stond, waar ze naartoe gereden zijn. Morgen gaan we om beurten duiken om de onderwaterwereld te verkennen. We kunnen de ongeruste moeders geruststellen, er schijnen tijdens het duiken maar weinig haaien gezien te worden. Als je ze wil zien, moet je in de haven kijken, wanneer ze de vangst binnen halen.

Tot zover onze belevenissen... het zijn er nog niet zoveel, we doen het lekker rustig aan.

Milo mist de zee
Vrijdag 1 augustus 2008. Kaapverdië, Praia

Hoi allemaal,

Hier vanuit de grote stad! Het is wel een compleet andere wereld hier, we zijn ook geschrokken van de drukte en armoede van de grote stad. Niks geen zandpaadjes, maar drukke wegen en drukke straten. Veel mensen bij elkaar en dicht op elkaar. Na even wennen zijn we het centrum in geweest, maar weinig bijzonders te zien. Wel weer blij met goedkope slippers... shoppen kun je hier dus wel.

Vandaag zijn we naar Cidade Velha, de oude (hoofd)stad geweest, waar de oudste koloniale straat in Afrika en de tropen nog te vinden is. Leuk om te zien, Milo vond er minder aan. Hij mist de zee. Wij ook, dus we gaan een dagje eerder dan gepland naar de andere kant van het eiland, Tarrafal.

Zijn nieuwe woord, 'huat' (=quad) kan hij hier ook niet goed oefenen, maar hij is al erg bedreven in iedereen inpakken met 'siauw' (= ciao, ondanks dat hier Portugees wordt gesproken, is deze Italiaanse groet gemeengoed) en 'bye bye'. Werkt ook erg leuk!!!

Morgen gaan we dus op pad, ik mail vanaf daar weer. Ik zit nu even kort achter internet terwijl ik naar de bank zou gaan (die pas over vijf minuten open gaat) en blijf dus niet te lang weg.

Weer terug aan zee
Woensdag 6 augustus 2008. Kaapverdië, Santiago

Weer even tijd en internetcafé gevonden om te vertellen over de laatste dagen. Vanaf Sal zijn we dus naar het eiland Santiago gevlogen, naar de hoofdstad van deze eilanden, Praia. 'n Kort vluchtje, maar wel lang moeten wachten vooraf. Het wachten bevalt Milo het minst... en ons dus ook.

Waar in Europa de hoofdsteden nog wel toeristische trekpleisters zijn, hoef je dit in Praia niet te verwachten. Het is een grote, drukke stad, maar met weinig bezienswaardigheden. We zaten daar in Hotel Hollanda (de eigenaar had ons thuis opgebeld om te vragen of wij nasi/bamikruiden mee wilden nemen) en dat was een vreemde gewaarwording. Middenin een van de slechtere wijken van de stad staat een goed onderhouden gebouw met oranje accenten en de kamers zijn allemaal met donkerbruin eiken ingericht. Net alsof je logeert bij een oud-oom ofzo.

De eigenaar is Kaapverdisch, maar hij heeft lang in Nederland gewoond met zijn Nederlandse vrouw, zij zijn naar Kaapverdië teruggekeerd toen de politieke situatie dat toeliet. Zijn dochter woont nu in Eindhoven en hij is na de dood van zijn vrouw, twee jaar geleden, alleen overgebleven met zijn hotel. Hij heeft wel hulp van een kokkin en andere dames, want hij is zelf niet meer zo fit. Hij regelt de administratie en ontvangsten en zit in het bijbehorende bruine caféetje 's avonds met iedereen te kletsen.

Eigenlijk wel een triest verhaal, want wie neemt het straks van hem over? De wijk eromheen gaat steeds verder achteruit en we voelden ons daar ook redelijk opgesloten, omdat we niet even rustig een ommetje wilden maken, zeker niet als het donker werd.

We hebben bijna alle maaltijden daar genuttigd en ons in de 'suite' (wel ruim gelukkig!) en op het dakterras vermaakt. Op het dakterras was ook zijn atelier, hij heeft geweldige houtsnijwerken (vooral van gezichten) en beeldhouwwerken gemaakt, maar ook een uitgebreide bibliotheek. Erg handig, ik kon gelijk een aantal boeken ruilen. We hebben zoals al gezegd de oude hoofdstad bezocht (waar de Portugezen het eerst bedacht hadden), interessant, maar met een klein boefje die alvast aan het oefenen is voor 'ik ben twee dus ik zeg nee', niet zo'n succes.

Op naar Tarrafal dus, aan de andere kant van het eiland. We konden gelukkig regelen dat een busje ons eerst op kwam halen voordat hij de andere passagiers ging verzamelen bij de markt. Voor hem ook wel weer gunstig, omdat een busje pas vertrekt als er genoeg passagiers zijn en andere mensen dus niet in een lege bus instappen. Milo hielp reuze mee, riep 'mense mense mense!' om iedereen aan te sporen in te stappen.

De rit duurde bijna twee uur, maar was prachtig! Wat een ander landschap heb je hier dan op Sal; enorme rotsen en bergen, veel groen (het heeft af en toe geregend de afgelopen tijd). Echt schitterend om te zien, ze hadden Lord of the Rings bijna wel hier op kunnen nemen. En als het hier ooit zou gaan sneeuwen... dan heb je echt een fantastisch wintersportgebied!!!

We hebben hier in Tarrafal, een rustig, kalm en vriendelijk stadje aan de zee, onze intrek genomen in een luxe 'lodge'. We keken onze ogen uit toen we aankwamen, Milo riep ook ´wauw!´ Een heerlijke kamer, luxe badkamer (dit keer zonder bidet, dus Milo kan hier niet gemakkelijk zijn handen wassen..;-) en afgesloten terras met buitenkeuken en palmboom mét kokosnoten en mooie bloemenstruiken voor de deur. Daarnaast kijkt dit alles uit over zee, we zitten bovenaan een aantal rotsen. Om te duiken konden we ons bij de duikshop bij de entree helemaal 'opzadelen' en zó het trappetje aflopen de zee in.

Het klinkt idyllisch, dat is het op zekere hoogte ook, met de mooie bougainvillae struiken voor de ingang... maar het grootste minpunt zijn de vele muggen die ons overdag en 's avonds blijven belagen. Normaal hebben ze het altijd op mij voorzien, gelukkig valt Remus nu meer in smaak (voor mij dan) en laten ze Milo redelijk met rust. We hebben bij de farmacia hier maar gelijk een paardemiddel gekocht om ons wat te beschermen, maar dat was pas na zo´n 20 bulten per been... Had ik bij vertrek vooral een middel gezocht om Milo te beschermen, was ik dat voor ons een beetje vergeten. Doe ik ook nooit meer!

Een ander minpuntje is dat het wel een eindje lopen is naar het strand, dus tegen de tijd dat je terug bent, kan je weer verkoeling zoeken. Milo durft hier al verder de zee in, omdat de golfslag minder groot is. In de namiddag is het strand vol met mensen en kijken we onze ogen uit.

We gaan morgen weer vliegen, naar het eiland Boavista, en daar zitten we wel direct aan het strand. Kan de buggy (onze pakezel en dé manier om Milo wel de goede kant op te krijgen) ook bijkomen, want als die deze vakantie overleeft, is dat een hele prestatie. De straten zijn hier zelden van asfalt, maar voornamelijk van stenen en soms keien. Goeie stratenmakers hier! Die stenen zijn overigens gehakte rotsen/stenen waar genoeg van te vinden zijn, maar dat zorgt voor niet zulke vlakke straten en stoepen. Verder zijn de wegen ook vaak nog onverhard.

De huizen zijn hier, net als op Sal, ook in diverse stadia van opbouw (of afbraak?). Huizen worden van cellenbetonblokken gebouwd, en zo staan er heel veel gebouwen. Hier en daar zijn ze wel gestuct, of zelfs geverfd, maar de huizen die af zijn, vallen extra op.

Milo heeft wel weer zin in de bus (hobbelbobbel) en wij zijn ook niet rouwig om verderop te kijken, maar zullen de prachtige landschappen wel missen, aangezien het op Boavista weer een stuk droger is. Morgen dus nog maar even van genieten tijdens de rit terug.

Spelen met neesjes...
Maandag 11 augustus 2008. Kaapverdië, Boavista.

Tarrafal op het eiland Santiago was prettig, afgezien van de muggen. Milo heeft daar de jeugd nog verkeerd Nederlands bijgebracht. We zaten op het strand toen een paar jongentjes erbij kwamen zitten en met Milo gingen spelen. Ze gingen samen allerlei steentjes opstapelen en verzamelen en Milo noemt steentjes 'neesjes' (vraag me niet waarom). De jongens namen het feilloos over en gingen daarna door met neesjes spelen. Haha!

Vanaf Tarrafal was het een flink dagje reizen; bijna twee uur met de minibus (hobbelend door de mooie landschappen!) en vervolgens twee keer met het vliegtuig, omdat je niet direct van Santiago naar Boavista kan vliegen maar via Sal moet (ook al vlieg je dan over Boavista heen!). Milo deed het naar omstandigheden prima, we hoefden gelukkig ook weinig te wachten. In Boavista werden we bij de bagageband gelijk te grazen genomen door hordes muggen, die het verse vlees ontdekten... Die rotbeesten hadden we op Santiago achter willen laten, maar doordat het pas geregend heeft op dit anders zo droge eiland, zijn ze ook hier te vinden (sinds een week, grrrr).

We zitten dus nu op het eiland Boavista en dit heeft enorme toeristische potentie. Witte stranden (afgewisseld met zwart zand), heldere zee, maar vooral een relaxte sfeer. De huizen en gebouwen zijn hier meer 'af' en dat oogt gelijk anders. Er wordt wel van alles bijgebouwd, want dat van die potentie hebben ze ook wel door. Maar het ziet er niet zoals een bouwput uit als de andere plekken waar we geweest zijn.

Er zitten hier heel veel Italianen, er wordt ook bijna meer Italiaans gesproken dan Portugees, naast het Creools. Tot nu toe redden we ons nog met bloemkolenSpaans (lijkt een beetje op Portugees) en Engels. Er zijn hier hele relaxte strandtenten, die je zo in Bloemendaal zou willen hebben. Ze hebben de prijzen alvast aangepast :-(.

We verblijven bij een aardig Italiaans echtpaar, in een Bed & Breakfast, direct aan het strand. Omdat onze vorige onderkomens veel luxer waren, was dit weer even anders. We moeten als de nieuwe mensen vandaag aankomen onze badkamer delen en we hebben hier ook niet de beschikking over een eigen keukentje. Wel mogen we hun keuken af en toe gebruiken voor het opwarmen van Milo's potjes. Daarvan hadden we een aantal voor de zekerheid meegenomen, omdat we qua avondeten een selectief (hij eet nl. geen rijst) mannetje hebben. Die komen nu erg goed van pas. Ze serveren weinig groente en het eten wordt sowieso pas na acht uur geserveerd. Dan is het fijn om onze veelvraat alvast wat (vitamines!) te kunnen geven, want van honger wordt hij niet gezelliger.

Na zijn eten gaan we naar de speeltuin, compleet met klimrek en glijbaan, waar na zonsondergang (19.00 uur) ontzettend veel kinderen te vinden zijn. Milo is verzot op de 'baan!' (= glijbaan) en kan er al helemaal zelf op en af. Alle kinderen hier helpen en letten op elkaar. De ouders hebben weinig te doen en je ziet alleen die domme blanken achter hun kroost aanhobbelen totdat ze er vertrouwen in krijgen dat hun kostbare kindjes het ook wel zelf kunnen... Na een tijdje kunnen we Milo van de glijbaan loskrijgen en gaan we zelf eten en kan hij nog wat meehappen.

Je zou denken dat hij na een avondje spelen en laat naar bed, lekker uitslaapt. Helaas heeft hij zijn wekker hier standaard rond 07.00 uur staan. Onze wekker gaat pas af als hij niet meer te houden is in de slaapkamer, maar gelukkig voor ons allemaal kunnen we 's middags weer bijtanken.

Ik heb vanochtend gedoken. Er liggen hier wrakken om het eiland en dat was best indrukwekkend. Remus zou vanmiddag gaan kiten, maar er staat telkens niet genoeg wind helaas... Ben je in het kiteboarders-mekka, kom je erachter dat in onze winter hier de beste wind en golven zijn. Je kunt niet alles hebben, maar het is wel jammer!

Voor de rest slijten we onze dagen vooral op het strand, heerlijk. Doordat hier weinig golfslag is, vermaakt Milo zich ook in de zee prima. Gisteren zaten we een eindje verderop en zagen we in de verte schildpadden zwemmen! Overigens zijn dat de grootste zeedieren die we tot nu toe (levend) hebben gezien.

Morgen huren we een auto (4x4) en gaan we het eiland verder bekijken, de woestijn en ook andere mooie stranden. Donderdag reizen we weer door, terug naar Sal voor onze laatste week.

Woestijn, verlaten stranden en bijna weer terug naar huis
Woensdag 20 augustus 2008. Kaapverdië, Sal.

Ik vind het nooit zo erg om weer naar huis te gaan, ook al verheug ik me niet op alle dagelijkse verplichtingen (van stofzuigen tot werken...) en voor het eerst heeft Remus er ook totaal geen moeite mee. Normaal is hij altijd aan het einde van de vakantie aan het bekijken of we er eventueel kunnen blijven wonen, maar hier is dat niet het geval. We hebben het gezien en we hebben ervan genoten, maar we zijn er ook wel klaar mee. Er is hier gewoon niet zoveel!

We verheugen ons op gevarieerd eten met meer groente, meer fruit dan alleen bananen en papaya, gaan en staan waar en wanneer je dit wilt (eigen auto!), normale winkels, niet twintigduizend souvenirwinkeltjes of kleedjes met exact dezelfde houtsnijwerkjes en schilderijtjes geïmporteerd uit Afrika, schone faciliteiten en niet meer opvallen als blanke. Misschien volgend jaar toch naar de camping? We weten het nog niet, maar we komen redelijk failliet terug, dus we zullen zien. De kosten die je uitspaart in vergelijking met een vlucht naar Azie, betaal je qua verblijfskosten (hotel en eten) weer dubbel en dwars terug. Je drinkt sap en bier uit Portugal, Milo drinkt drinkyoghurt die je bij de Aldi ook kunt kopen, echt alles is geïmporteerd.

Deze locatie zou ik aanraden als je een lekkere strandvakantie wilt (ga anders in een resort zitten, met een paar jaar is hier nog meer keuze in), als je watersportfanaat (ga dan in onze winter...) of als je wandelfanaat bent, kun je hier ook prima uit de voeten en ga dan vooral islandhoppen. Met kinderen is het te doen, blijkt maar weer, maar het gras lijkt elders groener. Verwacht hier geen dierentuinen die voorbij lopen (of aangelegd zijn) of grote diversiteit in flora en fauna, vooral niet op Sal. Ga hier vooral heen als je goed Portugees spreekt en het geen probleem vindt om Europese prijzen te betalen, dan kun je je lol op. Als je Italiaan bent, ga dan vooral naar Boavista, dan hoef je geen woord Portugees te spreken. Nu zijn wij maar op drie eilanden geweest en er zijn er meer en ook diversere, maar daar kan ik niet over oordelen.

Na dit gezegd hebbende, een verslag van onze laatste belevenissen. We hebben op Boavista een auto gehuurd (4x4 pickup) en dat was heerlijk!!! Wat geweldig om je actieradius te kunnen vergroten, want je bent toch erg op je accommodatie en de directe omgeving gericht met zo'n ukkie die nog een middagslaapje nodig heeft. We zijn eerst naar de woestijn gereden, Milo vroeg zich maar af waar de zee bleef met al dat zand... Tof om dat ook eens gezien te hebben, we hebben een zakje van dat zachte zand mee.

Daarna gingen we van de verharde weg af om hobbeldebobbel over een onverhard pad met veel stenen (lang leve de 4x4 en Remus zijn rijkunsten) om bij Praia de Santa Monica (Santa Monica beach) te komen. Een enorm uitgestrekt, lang strand met een wilde zee. En helemaal verlaten!!! Geen kip te zien! Milo was ondanks of dankzij al dat gehobbel in slaap gevallen en zo konden wij van de enorme golven genieten en werken aan streeploos bruin... Aan het eind van de dag waren we twee baviaantjes;-). Toen er toch nog meer mensen aankwamen, zijn we er maar vandoor gegaan.

We hebben een rit gemaakt naar een dorpje aan de andere kant van het eiland en zijn daar even wezen eten en werden zowaar in het Nederlands geholpen. Je komt hier geen Nederlandse toerist tegen, alleen maar Kaapverdische Nederlanders, die zich ook verbazen dat ze Nederlanders tegenkomen.

Het was heerlijk om lekker rond te kunnen kijken op ons gemak en we leverden de volgende dag met tegenzin de auto in. Milo was het er al helemaal niet mee eens, die had ook een toptijd gehad. Kinderstoeltjes kennen ze hier niet en hij vermaakte zich prima op de achterbank. Het vliegen vindt hij (gelukkig) ook geweldig. Hij is het er ook niet mee eens als we eens een dagje niet gaan autorijden of vliegen... oei, waar raakt hij aan gewend? Hebben ze ook voordeelurenkaarten op Schiphol?

We namen met wat moeite afscheid van het Italiaanse eiland en echtpaar, omdat we ons niet zo op Sal verheugden na de relaxtheid van Boavista. Maar ken je dat gevoel dat je eerst een plek niet zo tof vindt, terwijl wanneer je er later terugkomt, het heel erg blijkt mee te vallen? Dat is hier ook zo. Zijn we nu zo gewend dat Sal meevalt of was de overgang van huis naar Sal toen zo groot?

We slijten de dagen weer aan het strand en voeren verdacht weinig uit. Prima. Vandaag hebben we weer een auto gehuurd (klein jeepje; Suzuki Jimny voor de kenners) om Sal verder te bekijken. En je hebt het in een dag ook wel gezien hoor! We zijn eerst naar Pedra de Lume geweest, waar in een krater van een oude vulkaan vroeger enorm veel zout werd gewonnen, genoeg voor de export, maar inmiddels meer verdiend wordt aan de toeristen dan aan de zoutomzet, tegenwoordig nog niet eens genoeg voor Sal zelf. Je kon hier in verschillende zoutbaden en in de zoutste (met een roze-witte kleur van al het zout) bleef je drijven. Heel apart en mooi om te zien. Daarna door naar waar de oceaan op de rotsen slaat en een natuurlijk zwembadje heeft gemaakt (Burracona). Milo was weer op de onverharde weg in slaap gevallen, dus we zijn om beurten even de rotsen afgeklauterd, durfden de auto en ons mannetje niet alleen te laten staan.

Verder hebben we het eiland wat doorgecrosst en zijn bij een ander strand beland, het surfstrand van Sal. Flinke golven, we hebben op het strand maar een badje voor Milo gegraven, vond hij ook geweldig, ook al bleef de auto het leukste (zeker als de auto geparkeerd was en Milo achter het stuur kon kruipen). Gelukkig gaan we morgen met het vliegtuig, en vindt hij het daarom minder erg om de auto weer in te leveren. Hij zei gisteren al: 'morge auto!' en zegt nu ook: 'morge liegtui' (=morgen vliegtuig). Ik ben hem wel aan het voorbereiden dat we in het vliegtuig gaan slapen (we vliegen om 21.10 uur), hopelijk werkt het. Hij is deze vakantie al goed gewend aan stukken vliegen, rijden, stilzitten, dus dat is mooi!