Hier rijden nog Lada’s
Zondag 17 juli 2011. Adis Ababa, Ethiopië.

Met nog half gesloten ogen verlaten we het vliegtuig. Drie uur hebben we geslapen dus dat wordt dadelijk nog wel even dutten als we in het guesthouse zijn. Melle en Feije ogen vrij fit.

We gaan op zoek naar een taxi. Oude Lada’s aan de binnenkant bekleed met een behaard kleedje. Wel even flink onderhandelen over de prijs. Als je in een vreemd land bent, heb je nog geen ‘waardegevoel’. Wat moet je betalen voor een taxirit. Als ze uiteindelijk niet meer lager gaan, stappen we in. We hebben ook niet veel fut om te onderhandelen. Achteraf horen we dat we niet te veel hebben betaald.

We hobbelen door de straten van Addis. Het doet ons denken aan India, maar stukken rustiger en minder kleurrijk. Een grijsachtige stad. We passeren krotwoningen (golfplaten huizen), bedelaars, mensen die onder de brug liggen te slapen of onder een zeiltje. Dit laatste moet ze waarschijnlijk beschermen tegen de regen. Voordat we Addis Ababa verder gaan ontdekken, sluiten we eerst nog even onze ogen…

Zakkenrollers
Op onze eerste dag gaan we op verkenning door Addis Ababa. Op de kaart ontdekken we Peacock Park wat volgens ons een stukje groen in de stad moet zijn. Even ontsnappen aan de drukte van Addis op zoek naar een eettentje om te lunchen.

Op straat worden we direct aangesproken door diverse verkopers. Kauwgom, zakdoekjes wordt door jongeren aangeboden. Op weg naar het park worden we nagestaard door de bewoners van krotwoningen. Het park is geen net aangelegd park, maar wel lekker rustig om doorheen te lopen. Onderweg ziet Feije een klein hondje. Oh, wat lief, roept ze en wil op het hondje aflopen. Van ons moet ze op een afstandje toe kijken. Je weet immers nooit… Maar volgens een Ethiopiër doet het hondje niets. Maar aanraken vinden wij toch geen goed idee.

In een leuk klein ‘eetcafé’ strijken we neer om onze honger te stillen. We bestellen injera met tibs. Melle en Feije nemen een croissant. Zoals ons verteld is, smaakt de injera zuur. Deze zuurheid wordt teniet gedaan door de injera met het vlees/saus te eten. Melle vindt de injera lekkerder dan zijn croissant en smult van de injera en het vlees.

Met een volle buik maken we een ommetje door de stad. Drie jongens komen bij ons lopen. Of we ‘soft’ (zakdoekjes) willen kopen. Ze wijken maar niet van onze zijde. Met de doos op zijn arm gaat de jongen dicht tegen Frank aan lopen. De arm onder de doos zie ik richting Frank zijn broekzak bewegen. Doordat ik achter Frank loop zie ik het gebeuren en handel er direct naar. Ik schreeuw gó en duw ze weg. In een tel zijn ze verdwenen. Extra waakzaamheid in deze stad is dus wel op zijn plaats. Nog maar twee uurtjes op straat en al bijna bestolen van enkele Birrs die los in Frank zijn broekzak zitten.