Artikelindex

Tijd voor iets anders!
Woensdag 22 december 2010. Nederland.

Aan het einde van het jaar denken we altijd al weer na over een nieuwe zomerbestemming. Frank en ik zijn allebei van mening dat we onze reizen moeten voortzetten op een ander continent dan Azië. Afrika of Zuid-Amerika zou onze bestemming moeten worden. De overige continenten vinden we te westers. Als snel dachten we aan Afrika omdat onze Namibiereis zeer goed is bevallen.

Toen we zeiden ‘Afrika’ gingen mijn gedachten al snel naar Ethiopië. Voordat we kinderen kregen, jaren geleden dus, hebben we een documentaire over Ethiopië gezien. Het verbaasde ons destijds dat Ethiopië zoveel te bieden heeft. Alleen de natuur is al overweldigend. We zijn nooit naar Ethiopie afgereisd omdat Melle werd geboren en een kleine twee jaar later ook Feije. En Azië is met kinderen nou eenmaal makkelijk reizen.

Maar nu Afrika ter sprake kwam, bleef Ethiopie maar in onze gedachten hangen. Nu moeten we ons verder verdiepen in dit enorm grote land om te bepalen of we een leuk reisprogramma kunnen samenstellen en of het budgettechnisch ook haalbaar is. Dus we brengen momenteel heel wat uurtjes door op internet.

 

Ethiopie, wat heb je daar te zoeken?
Dinsdag 25 januari 2011. Nederland.

Deze vraag is ons reeds velen malen gesteld toen we vertelden dat we plannen hebben om in de zomer van 2011 onze vakantie in Ethiopie door te brengen. Velen kennen Ethiopie alleen maar van de beelden op televisie. De verontrustende humanitaire situaties staan bij velen nog in het geheugen gegrift. Acties die jaren geleden zijn opgestart om de Ethiopiërs te redden van de hongersnood. De kinderen met bolle buikjes en de vliegen rondom hun gezichtjes. Al die schrijnende beelden van de hongersnood in 1984.

Maar Ethiopie heeft zoveel meer te bieden. Overweldigende natuur met bergtoppen hoger dan 4.000 meter, de diverse stammen in het zuiden, de cultuurschatten op de Werelderfgoedlijst van Unesco. Alleen de zee om een duik in te nemen ontbreekt.

 

Internet afstruinen
Woensdag 2 februari 2011. Nederland.

Als je op het internet op zoek gaat naar informatie over Ethiopië blijkt al snel dat de informatie beperkt is. Vooral over het reizen per openbaar vervoer is weinig te vinden. Wat al wel snel duidelijk is, is dat een Bradt Guide je veel informatie kan geven. Dus die hebben we dan ook aangeschaft.

Na deze guide in hoofdlijnen te hebben doorgeworsteld hebben we een globaal plan gereed. Eerst een rondje noord met het openbaar vervoer en daarna naar het zuiden met een auto (four wheel drive) met chauffeur. Immers ben je voor bepaalde gedeeltes in het zuiden aangewezen op een 4x4. En er wordt afgeraden om zelf te rijden omdat je altijd de ‘pineut’ bent als je betrokken raakt bij een ongeluk (immers ben jij de toerist met geld). Ons is dan ook al snel duidelijk dat het reizen in Ethiopie een avontuur wordt: bussen leggen gemiddeld 40 km per uur af, op veel plaatsen zijn nog geen asfaltwegen en tijdens het regenseizoen weet je nooit wat er gebeurt. Wees flexibel is het advies.

 

Eerste stap is gezet
Vrijdag 4 februari 2011. Nederland.

De vliegtickets zijn geboekt. We vliegen op 16 juli naar Addis Abeba. Hier zal onze reis naar het noorden beginnen. We hebben twee binnenlandse vluchten geboekt om tijd te besparen. Na een rondje noord, gaan we naar het zuiden. We zijn nog op zoek naar een reisbureau in Ethiopië die voor ons een leuk reisprogramma kan samenstellen op basis van onze wensen. Kortom: het zuiden doorcrossen we met een auto met chauffeur.

 

Long way down
Maandag 7 maart 2011. Nederland.

Frank heeft een geweldige documentaire gedownload over twee mannen die op de motor vanuit het noorden van Engeland naar Kaapstad in Zuid Afrika rijden. De documentaire is verslavend om naar te kijken. Bijna dagelijks zitten we voor de buis. Vanuit Sudan rijden ze Ethiopië binnen om daarna Ethiopië weer te verlaten in het zuiden. De beelden over Ethiopië bevestigen maar weer eens dat we een goede keus hebben gemaakt. De route door de bergen laat een prachtig groene natuur zien (geen kale bergen waar toch velen aan denken) en de gastvrijheid van de bevolking als ze hun tentje in de middle of nowhere willen opzetten. De Ethiopiërs in dit dorp hebben zelf al niets te eten en geven de mannen wat injera en drinken. Een goede indruk laat het op ons achter.

De Long Way Down is sowieso een leuke documentaire om te zien als je geïnteresseerd bent in reizen.

 

Waar gaan we ook weer heen?
Zondag 20 maart 2011. Nederland

Dat we naar Ethiopië gaan leeft ook bij Melle en Feije. Melle vertelt enthousiast tegen iedereen die het maar wil horen dat we naar Afrika op vakantie gaan. Als ik Melle dan ophaal bij zijn vriendinnetjes willen de ouders wel even weten 'waar' in Afrika we onze vakantie gaan doorbrengen. Want als de ouders van Melles vriendinnen dat vragen, geeft Melle als antwoord dat hij dat even vergeten is. Hij kan het maar niet onthouden, zegt hij tegen mij.

Feije heeft ook tegen haar juf verteld dat ze op vakantie gaat. Ver weg! Dat zijn de juffen inmiddels wel gewend van ons, maar waarheen, daar kwamen ze maar niet achter. Feije vertelde tegen mij dat ze in de klas allerlei landen hebben opgenoemd, maar dat ze het echt niet meer wist. Maar Feije had de oplossing. Ze vroeg aan mij of ik op een briefje wilde schrijven waar we naar toe gaan op vakantie zodat ze dat aan de juffrouw kan geven. Dit bleek al niet meer nodig want de juffrouw was toch ook wel nieuwsgierig en vroeg het de volgende ochtend al toen we de klas in liepen.

Dus ook bij Melle en Feije leeft het. Al wordt het soms wel verwarrend voor Feije omdat we in het voorjaar ook nog vijf dagen gaan vertoeven op een boerderij in Sauerland. En welke vakantie nu eerst komt, dat is voor haar soms nog de vraag.

 

Van noord naar zuid
Donderdag 7 april 2011. Nederland

We hebben onze route uitgestippeld. We reizen per openbaar vervoer vanuit Addis Abeba door het noorden. Als we weer terug zijn in Addis stappen we over in een landcruiser om hier het zuiden mee te doorkruisen. Voor ons een hele nieuwe ervaring van reizen. Elf dagen op pad met een chauffeur. Dat zijn we niet gewend en zijn dan ook erg benieuwd hoe het ons gaat bevallen om continu met een 'vreemde' op pad te zijn.

Het programma dat we hebben samengesteld met een reisorganisatie sluit goed aan op ons noordelijke avontuur. Het wordt naar verwachting een aangename afwisseling.

In het noorden overnachten we in guesthouses die we zelf zoeken. In het zuiden gaan we kamperen en wisselen we de primitieve nachten af met een verblijf van enkele nachten in lodges.

 

Reisroute
Zaterdag 23 april 2011. Nederland.

Ethiopie is groot. Veel te groot voor een vakantie van drieënhalve week. Keuzes maken wat je wil doen en zien is dan ook niet makkelijk. Maar het is ons toch gelukt. Onze reisroute is een combinatie van cultuur (kerken/stammen/etc.) en natuur. Hieronder vind je onze reisroute.

altWe vertrekken vanuit Addis Abeba, de hoofdstad, naar het noorden richting Lalibela (8e wereldwonder zijn de rotskerken), daarna naar Gondar (paleizen en kerken), Bahir Dar aan het Tana meer (eilanden met kloosters, blauwe nijl watervallen), om vervolgens via Addis naar het zuiden te trekken. In het zuiden brengen we o.a. een bezoek aan de stammen, het Chamo meer (o.a. op zoek naar de krokodillen en nijlpaarden), het Sanetti Plateau (4500 meter hoogte), het Langano meer en Shale Abijata Nationaal Park.

We zijn al een beetje aan het aftellen. Want we hebben er ontzettend veel zin in! Maar eerst nog genieten van het overheerlijke aprilweer in Nederland.

 

Weer even jong…
Woensdag 1 juni 2011. Nederland.

Niemand wil oud worden. Iedereen blijft graag jong. Zou het daarom zijn dat we Ethiopië als reisbestemming hebben gekozen. Immers zijn we als we in Ethiopië arriveren een stuk jonger, maar liefst zeven jaar en acht maanden. Hoe zag ons leven er toen ook weer uit. Een eigen huis, getrouwd, geen kinderen (nog niet eens zwanger). Maar ook toen al met de rugzak de wereld over.

Helaas zullen we ons niet daadwerkelijk jonger voelen of er jonger uitzien. Maar waarom zijn we dan plots jaren jonger in Ethiopië vraag je je waarschijnlijk af. We zijn natuurlijk niet daadwerkelijk zeven jaar en acht maanden jonger, maar we gaan wel terug in de tijd. Als we in Ethiopië arriveren is het het jaar 2003. In Ethiopië hanteren ze namelijk de juliaanse kalender. Een nieuw jaar start in september.

Naast deze bijzonder jaartelling heeft Ethiopië ook een bijzondere dagindeling die verschilt van de rest van de wereld. De uurrekening is namelijk gebaseerd op de zonsopkomst en -ondergang. Zodra het licht wordt, begint men in Ethiopie de uren te tellen. Met de lunchtijd is het dan zes uur. Na twaalf uur begint men weer bij xc3xa9xc3xa9n. Zonsondergang is zodoende om 12 uur Ethiopische tijd. Daarna begint men weer bij xc3xa9xc3xa9n en is het om middernacht dus zes uur. Hoe verwarrend kan het allemaal zijn. Waarschijnlijk gaan we hier nog wel een keertje de mist mee in als we met de bus gaan reizen. Zo blijft het spannend. En een uitdaging moet je houden. Het belangrijkste is dat we op tijd zijn voor onze binnenlandse vluchten. De tijd zal het leren!

 

Ai, ai, ai
Donderdag 9 juni 2011. Nederland

Dat we voor Ethiopië malariatabletten nodig hebben wist ik al een tijdje. Maar toen ik er mijn vaccinatiepaspoort bij pakte, bleek dat ook onze gele koortsinenting is verlopen. Dus we moeten alsnog op pad voor een inenting. Op zich geen probleem, maar… ik heb Feije beloofd dat ze dit jaar geen spuitje meer zou krijgen. Nadat ze enkele maanden geleden gaatjes in haar oren heeft laten prikken, heeft ze mij plechtig doen beloven dat ze dit jaar geen spuitje meer hoefde te halen. Volmondig heb ik daarop ‘ja’ geantwoord in de veronderstelling dat we geen inentingen voor onze reis nodig hebben. Ik vraag me dan ook af hoe ik het haar ga vertellen. Want na het eerste gaatje in haar oor was ze intens verdrietig. Het tweede gaatje ging al beter en het gehuil was snel over.

Het lijkt me dan ook het beste om het pas te vertellen net voordat we in de auto stappen op weg naar de traveldocter. Dan is ze er in haar hoofdje niet zolang mee bezig. En misschien helpt het als papa en mama eerst gaan zodat ze ziet dat papa en mama ook niet huilen. Over een paar weken weten we hoe onze stoere meid het heeft ervaren.

 

Nog dertien dagen
Zondag 3 juli 2011. Nederland.

Het aftellen is begonnen. Nog dertien dagen en dan nemen we het vliegtuig naar Addis Ababa, wat nieuwe bloem in het Amhaars betekent. Wat ik me moet voorstellen bij ‘nieuwe bloem’ is mij nog volkomen onduidelijk. Is het een stad die zich aan het ontpoppen is? Ik verwacht van niet. Maar waarom dan toch nieuwe bloem. Nog even wachten en dan zal ik het misschien weten.

Dat het niet lang duurt voor we vertrekken blijkt ook omdat we de eerste malariatablet alweer hebben ingenomen. Met dozen vol tabletten verliet ik afgelopen week de apotheek. Alleen hiervoor hebben we al een aparte toilettas nodig. Thuis maar gauw alle tabletten in twee doosjes gestopt. Dit is een stuk efficiënter. En dan natuurlijk vorige week ons bezoek aan de travel doctor.

Feije hebben we voordat we met de auto naar de travel docter afreisden verteld dat we na moeten vragen of we nog een inenting nodig hebben. Het leek haar niet al te veel te doen totdat ze het kantoor binnen stapte. Ze was stil, heel stil. Frank en ik lieten als eerste een inenting zetten. Melle wilde daarna wel. Een klein prikje deed hem even op zijn lip bijten en hij vocht tegen zijn tranen. Heel stoer doorstond hij het prikje. De tijgerpleister op zijn arm heeft hij uiteindelijk ‘s middags aan alle kinderen op de zwemles laten zien. Feije had uiteindelijk alleen maar oog voor de verschillende pleisters. Maar ze werd al een beetje boos toen ik haar vertelde dat ze niet aan de pleisters mag komen. Dat ze moet wachten tot na de prik. En dat ze dan pas samen met de arts een pleister uit mag zoeken.

Op het moment dat ze op de bank moet gaan zitten, begint ze te huilen. Het niet uit mogen zoeken van een pleister en de prik, maken dat ze van mijn schoot wil springen. Als ik haar uitleg dat dat niet mag, begint ze te spartelen en is ze boos. Heel hard huilen is het gevolg. Ik houdt haar stevig vast en snel wordt het spuitje in haar arm gezet. Dit ontaard in nog meer woede bij Feije. Duidelijk wordt maar weer dat onze dochter meer pit heeft dan onze zoon. De boosheid heeft nog tien minuten aangehouden in de auto omdat het speeltje dat ze na afloop van de inenting uitzocht niet naar haar zin was. Maar voor ons de komende jaren geen bezoek meer aan de travel docter. Hooguit een receptje voor malaria.

 

Warm, koud, regen en zon
Maandag 4 juli 2011. Nederland.

Ik blijf me maar af vragen wat ik aan kleding mee zal nemen op vakantie. Als we naar Azië gaan weten we dat één lange broek en dun truitje naast wat zomerkleding voldoende is. Maar Ethiopië is toch een heel ander verhaal. Eén ding is zeker een regenjas mag niet ontbreken. Het is immers regenseizoen en er valt per maand 200 tot 300 milimeter regen. Dat wordt soppen. Maar is het koud of toch warm? We bevinden ons geregeld zo rond de 2500 meter hoogte. Van Ecuador weet ik dat 25 graden op deze hoogte een heerlijke temperatuur is. Maar hoe is het in Ethiopië? De zon zal niet dagelijks schijnen. Dat we een truitje nodig hebben weten we zeker. Maar wordt het een fleece trui of een jogging trui of beide? We gaan immers ook naar 4500 meter hoogte. En op deze hoogte hebben we ooit met mutsen en handschoenen gelopen. En hoeveel lange broeken of korte broeken? Het blijft maar door mijn hoofd spoken.

Waar maak je je druk om zul je denken. Een extra trui of broek, wat maakt het uit. Maar onze rug wil graag ontzien worden. Dus ik kan dan ook maar niet beslissen. Maar gelukkig heb ik nog anderhalve week. En een lichte rugzak, acht kilo voor twee personen zoals in Azië, wordt het niet. Maar hoeveel kilo wel dat blijft de grote vraag. Eén ding is zeker, zo min mogelijk!

 

De wereld is een boek…
Maandag 11 juli 2011. Nederland.

Over enkele dagen voegen we weer enkele pagina’s toe aan ons boek. Al hebben we nog vele pagina’s te gaan. Het boek zal nooit compleet zijn. Waar we ook gaan, het blijft een ontdekking.

Ook al ligt ons reisschema grotendeels vast toch kom ik steeds weer interessante plaatsen tegen in Ethiopië die ik ook wel zou willen zien. Er is zoveel te zien dat het moeilijk blijft om keuzes te maken. Nu lees ik weer over een tocht over het Tana meer. Twee dagen met een ferry over het meer van Gorgora naar Bahir Dar. Onderweg uitstappen op de eilandjes waar we het dagelijkse leven van de Ethiopiërs kunnen waarnemen. Op xc3xa9xc3xa9n van de eilandjes overnachten in een basic hotel om de volgende dag onze weg per ferry te vervolgen. Toch eens kijken of ik dit in ons reisschema kan inpassen. Aangezien de ferry maar één of twee keer per week vertrekt, moeten we wel op het goede moment Gorgora bereiken. Immers we hebben onze vlucht van Bahir Dar naar Addis al vast staan. Dus die moeten we halen.

Tja, keuzes maken blijft lastig. Of we per ferry naar Bahir Dar afreizen of met de bus dat blijft nog even de vraag. Maar het wordt zeker een avontuur dat we toevoegen aan ons boek.

 

Ethiopië in het nieuws
Donderdag 14 juli 2011. Nederland.

Na de hongersnood in 1984 in Ethiopië is de hoorn van Afrika dit jaar opnieuw slachtoffer van droogte. Miljoenen mensen in Somalië, Kenia en Ethiopië zijn op de vlucht. In sommige delen van deze landen is al twee jaar geen regen gevallen en in sommige delen is de neerslag slechts de helft van normaal. Voedsel is hierdoor schaars en prijzen schieten omhoog. Ruim tien miljoen mensen lijden honger.

Nu Ethiopië weer in het nieuws is worden vrienden, collega’s en kennissen weer nieuwsgierig naar het land Ethiopië. Vooral de vraag of wij hier ook iets van gaan zien, wordt vaak gesteld. Ik verwacht niet dat we hier veel van mee zullen krijgen, maar het blijft natuurlijk een vraag. Als je naar de beelden op televisie of in de krant kijkt, blijven vooral de ondervoede kinderen je bij. Eenzelfde beeld komt naar voren als in 1984. Het blijft een ‘ver van je bed’ situatie, maar komt met een vakantie toch wel aardig dicht bij. En helpen, nee dat gaat niet… Het zijn teveel mensen. Over enkele dagen weten we meer.

Tot over vier weken
Vrijdag 15 juli 2011. Nederland.

Vanaf vandaag zijn we bijna vier weken uit de lucht. We reizen morgen af naar Ethiopië. Een land waar internet niet altijd beschikbaar is en vaak ook heel traag is. Daarom nemen we dit jaar een schrift mee op reis. Evenals in onze jonge jaren schrijven we onze reisverhalen op papier op. Dit betekent ook dat als we weer thuis zijn we nog heel wat te tikken hebben op deze weblog. Als je nieuwsgierig bent naar onze avonturen moet je dus nog even geduld hebben! Maar we zullen ze jullie zeker niet onthouden. Dehnahunu (tot ziens!)

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!