Dat herken ik wel een beetje in de jaren dat ik veel (en langer) reisde. Bij mij was het niet zozeer reismoe, maar het jammer vinden dat de verwondering er niet meer is na zoveel moois te hebben gezien. En idd zie je na een tijd veel overeenkomsten. En als er in de omgeving wel zo een beleving is, dan werd ik met de neus op de feiten gedrukt.
Het heeft er echter niet toe geleid dat ik geen zin meer heb in reizen. Ik vind het nog steeds erg leuk om in een totaal andere wereld te verkeren. Voor die ene mooie tempel, zonsondergang, bergen enz enz doe ik het niet meer want dat is voor mij vaak de 100e.
Ik vind het nu wel heel leuk om het mijn kinderen te laten zien en er vooraf over te vertellen. Dat is voor mij ook een andere dimensie want ik ben altijd alleen op pad geweest (soms in groepsreis maar dan kende ik ook niemand van tevoren). En door de ogen van kinderen zie je een land ook weer anders. Of er ontwikkelen zich gaandeweg thema's, zo probeerde ik bijv in iedere reis (nog zonder kinderen) naar minstens één populaire sportwedstrijd te gaan.
Jammer dat je man niet het reisvuur kan aanslingeren, maar aan de andere kant ook weer mogelijkheden tot compromis ;-) Het ene jaar 'dichtbij' wat hij kiest en het andere jaar kies jij dan de bestemming (misschien zie ik dit te rooskleurig, ik heb nog nooit samen met iemand een reisbestemming gezocht..). En misschien heb je na een break wel weer de spirit, en anders maar even niet!