Nicaragua

Hoe gaat het met de voorbereidingen Nicaragua?
Lukt het met acco? Leuke te vinden via booking.com en tripadvisor of zijn er nog andere sites die handig zijn?
OV of huurauto?

Dag depet,

De monkey hut, hoe zijn jullie daar gekomen, met de bus?

Verbleven jullie hier ipv granada? Vanuit de monkey hut granada bezocht e.o.?

Mvgr

Bedankt! Regelen jullie alles van tevoren mbt accomodaties ed. En het vervoer ter plekke, huren jullie een auto of doen jullie met openbaarvervoer?

Wij vliegen met american airlines, 4 tickets voor 3200,- ongeveer, wel hoogseizoen...
Qua veiligheid. Wij hebben met kinderen in veel landen gereisd, in latijn-Amerika door Cuba, Bolivia, Peru en Colombia en heb me nergens onveilig gevoeld. Ik geloof dat Nicaragua veiliger is dan deze landen.....

Bedoel je met onveilig crimineel? Daar ga ik nu even vanuit.

Ik ben er niet geweest maar er nu erg veel over aan het info verzamelen. En krijg helemaal niet het gevoel van een onveilig land. Voor mij is het daarom geen issue. Ik heb ook nog helemaal niks verontrustend gelezen.

In Latijns Amerika heb ik wel een jaar lang alleen gereisd, zonder dat er iets is gebeurd. Heb me alleen in Honduras echt onveilig gevoeld. Mss dat deze ervaring mij al bij voorbaat anders naar een latijns amerikaans land doet kijken.

Ik zit er nog steeds erg mee of het wel veilig is met 2 kleine kinderen? Wat is jullie ervring?

Dag,

Met welke maatschappij vliegen jullie en wat zijn mullie kwijt aan tickets?

We vliegen vanaf dusseldorf via London en Managua rechtstreeks op Managua.

Dag,

We vliegen via Panama city.
We heb en via Dreizen voor ons 4en tickets geboekt voor 2340 euro voor reizen in okt/nov dit jaar

We hebben er zin in!!

Wat een leuke bestemming! Misschien iets voor volgend jaar (al was mijn idee meer in Europa te blijven - maar weet nu al dat ik bij een goede ticketprijs weer zo in Azië ofzo zit..). Ben heel benieuwd hoe de routes gaan worden en of er leuke acco's gevonden worden. De informatie van depet is echt super!

Vliegen jullie rechtstreeks naar Managa of via Costa Rica en dan overland naar Nicaragua? En loont het voor deze landen ook om de tickets vroeg te boeken, zeg maar oktober voor de zomervakantie het jaar erop?

Zie nu dat deze vraag ook bij tickets zuid/middenamerika draad je is. Dus ik zal daar verder kijken

Dag Hugo,

Nog een vraag, is het een vereiste dat je spaans spreekt, kun je ook veel met engels terecht?
Wat zijn degemiddelde kosten voor overnachting en eten per dag?
En hoe ia de hygiene ivm de kinderen die met ins meegaan?
Heb me malarine geslikt? Of is deet voldoende?

Bedankt weer

Hoi Ton,
Bedankt voor je reactie!
groeten,
Hugo

Dag Hanneke,

Oh ja, dat was ik helemaal vergeten. We hadden destijds een website. Hieronder staan de verhalen van die site over Nicaragua

Jiquilillo tot San Juan del Sur
14 - 28 maart

We gaan er op vooruit. Het wordt steeds leuker in Midden-Amerika. De eerste indruk van Nicaragua is weer beter dan die van Honduras. De mensen lijken hier meer humor te hebben. De mensen vinden wij wat minder gecompliceerd. Vrolijker en geïnteresseerder en ze doen meer moeite om met je te praten, ook al spreek je geen Spaans. Het eten blijft ietwat tobben. Maar daar gaan we niet weeeeer over beginnen.
Jiquilillo is een piepklein plaatsje aan de noordwest kust van Nicaragua. Aan de stille oceaan. Zeg maar aan de overkant van Nieuw-Zeeland. We zijn daar naar Rancho Esperanza gegaan. Een rancho die opgezet is door een Amerikaanse vrijwilliger (Nate) die daar is blijven hangen, nadat zijn NGO de stekker uit het lokale project had getrokken. Na later bleek is een rancho geen ranch. We hadden ons namelijk een werkende boerderij voorgesteld, maar Rancho betekent: Grote open ruimte met afdak. Dat was het dus, een grote open ruimte met een groot dak erboven en een paar bamboehutten er rondom heen. De weg er naartoe was al een belevenis op zich. In Guatemala hadden we al kennis gemaakt met het fenomeen Chickenbus, maar de bus naar Jiquilillo is pas echt een chickenbus. Met andere woorden: alles kan erop en erin en alles gaat erop of erin. Bankstellen, tafels, twee maanden voorraad meloenen, de oogst van de dag, fietsen, marktinkopen. Verzin maar iets en het kan.

Daarnaast is de chickenbus ook een soort SRV-wagen (iedereen kent ze nog?), met dat verschil dat je in de SRV-wagen blijft als die langs de groentestallen rijdt. Dus toen we 20 minuten onderweg waren en de stad achter ons gelaten hadden, maakten we de eerste stop. Langs de kant van de weg was de meloenenboer. Ongeveer de helft van de mensen in de stampvolle bus kocht een meloen. Dat duurt dus effe, want iedereen blijft in de bus zitten. De meloenen gaan van hand tot hand naar de goede persoon en het geld volgt de terugweg. En zo ging het met de bloemkool, bonen, bananen, enz. enz. Ook fungeert de bus als postbode, en rijdt daar rustig een stukje voor om, en als ontmoetingsplek waar de laatste nieuwtjes en roddels uitgewisseld worden. Daarbij komt dat de bus voor iedereen apart stopt. Dus als je uit wilt stappen dan zeg je dat, en dan stopt de bus op de goede plek. Als dan 15 meter verderop iemand op de bus staat te wachten, dan gaat de bus dus naar die persoon toe. Die man loopt niet naar de bus toe, want daarvoor is het veel te heet (graadje of 38). Dus de bus trekt op en stopt meteen weer. En dat 40 km. lang. De reistijd van Chinandega tot Jiquilillo werd aangegeven tussen de 1 en 2,5 uur. Aan het einde van de rit snapten we waarom, want wij hadden de 2,5 uur variant.

Rancho Esperanza was een leuke plek. De voorzieningen waren erg basic, maar het was er lekker relaxed. Guus had alle ruimte om te spelen, dus dat was ook leuk. Zeker toen er een klein Duits jongetje kwam logeren, waarmee het goed zandracebanen maken was. Op de Rancho nog een stel 'andere' Amerikanen ontmoet. Het zou de vriendenclub uit de film The Big Chill kunnen zijn. Ouwe hippies die het op een of andere manier toch wel gemaakt hebben. Gezamenlijk op zoek naar stukjes grond om te kopen en daar huizen op te zetten. Ze waren afkomstig uit Santa Fe in New-Mexico. Volgens hun de meest hippe, andere, linkse stad van de VS. Ze hebben er bijvoorbeeld een kerk waar ze allemaal elke week naar toe gingen. Motto: Bring your own God. Elke week een andere spreker. Het enige criterium was: You have to believe in something and be willing to talk about it. Dan kun je de kansel op en de 'gemeente' toespreken. Kortom een intellectueel vriendenkluppie, waarmee het goed lullen was. En dat hebben we dus ook gedaan.

Vanuit Jiquilillo zijn we twee dagen naar Léon gegaan. De stad met de oudste universiteit van Latijns-Amerika. Het stadje viel een beetje tegen. Tot 's-avonds 8 uur was er weinig tot niets te beleven. Het nachtleven van Léon schijnt indrukwekkend te zijn, maar daar hebben wij dus niets van mee gekregen. Het Hostal had wel een leuk zwembad, dus hebben we er maar een dag liggen luieren. Hierna zijn we doorgereisd naar Granada.

Granada is een van de oudste steden van Nicaragua, en de meest toeristische. Daar zijn we eerst uit gaan zoeken waar we de Semana Santa (de heilige week) door willen brengen. De week voor paaszondag is er in Nicaragua moeilijk aan accommodatie te komen. Zeker in de buurt van water is alle accommodatie al lang ervoor gereserveerd. In Nicaragua schijnt die week alles anders te zijn. Er wordt veel gefeest en gedronken. Alles blijft wel functioneren, maar anders. Dus hebben we een hele dag door Granada gelopen op zoek naar een geschikte accommodatie. Na een dag lopen waren Petra en Ton allebei ramsjagrijnig en Guus had het helemaal niet meer. We hadden twee mogelijke overnachtingsplekken gevonden. Een zwaar overprijsd hotelletje met een zwembad van 2 vierkante meter voor 95$ excl. tax en een erg onderkomen hostal voor 14$. We stonden op het punt om dan maar het goedkope hostal te nemen, toen er nog een foldertje in onze tas bleek te zitten. Een splinternieuw hotel in het authentieke deel van Granada. We hebben drie kwartier lang hetzelfde stuk straat op en neer gelopen toen we uiteindelijk het verborgen bordje ontdekte met daarop de naam van het Hotel. Daarna hebben we nog 10 minuten door de open traliedeur geroepen: niemand te zien en niemand te horen. Tot de buren uiteindelijk meedelijden met ons krijgen en ingrepen. Van twee blokken verder werd een mannetje naar ons toegewuift die een sleutel bleek te hebben. Hij liet ons binnen en we gingen op zoek naar 'Lilly???'.

Lilly had ons ook niet kunnen horen, want na de voordeur moesten we door drie gangen en twee patio's tot we uiteindelijk op de centrale patio kwamen., met............een zwembad, en......prachtige grote kamers, en......een fantastisch geoutilleerde keuken, met moderne kookapparatuur en een plafond vol met potten en een wand vol met snijgerei, en........ een allervriendelijkste Amerikaanse die daar net begonnen was, en......jazeker, ze had nog plek voor Samana Santa. We zijn meteen met Lilly aan de praat geraakt. Ze blijkt zoveel kookgerei te hebben, omdat ze samen met een paar anderen een klein hotelschooltje voor straatkinderen op aan het zetten is. Dus hebben we haar meteen verteld van De Pet en van dat andere soortgelijke project dat we in Phnom Penh gezien hebben. Ook daar werd gajes van de straat gehaald. Ze kregen de mogelijkheid om voor ober of kok te leren in het eigen restaurant. Kortom: we zijn erg benieuwd hoe ons de week bij Lilly gaat bevallen. Eerst gaan we nog wat andere dingen doen in Nicaragua. We komen later nog terug in Granada.

Vanuit Granada zijn we naar Masaya vertrokken. Deze plaats ligt ongeveer halverwege tussen Granada en Managua. Volgens de reisinformatie was het een saai plaatsje met alleen wat meer handwerk spullen om te kopen en een keer per week een muziek- en dansfestivalletje. Wederom vinden wij dit niet zo leuke plaatsje leuker. Het heeft dan misschien wat minder historie dan Granada, maar het lijkt een meer hedendaagse, actievere plaats. Het dansfestival was wel grappig. Allerlei lokale dansgroepen traden op. Dus hebben we de lokale variant van de horlepiep gezien en lekkere swingende hitsige Latijns-Amerikaanse dansen. Tussendoor trad een grappig bandje op, waarvan een van de twee zangers er van overtuigd was dat de rest van de wereld buiten Masaya hem binnen nu en twee maanden zou kennen. Het theatrale drama waarmee hij "Only You" en "Stand by me" opvoerde was erg lachwekkend. Het werd nog lachwekkender toen we ontdekten dat de enige die er om lachten de blanke toeristen waren. De Nica's leken zwaar onder de indruk van hun lokale rijzende ster en zaten bloedserieus te kijken. De aanblik van die serieuze Nica's maakte het nog lachwekkender. (Als de Heideroosjes "Only You" gaan zingen met de mimiek van Freddie Mercury, dan vinden ze ons onder de tafel).

Guus begint meer en meer een entertainer te worden. In Laguna de Apoyo heeft hij tegenover een Nederlands meisje uitgebreid onze belevenissen bij Dada's Boys Home in Thailand verteld, zo'n 5 maanden geleden. En dat op zo'n manier, dat het meisje met stijgende verbazing zat te luisteren en zei: "Zo, jochie, heb je dat al allemaal meegemaakt". Hij heeft zeker wel twintig minuten met dat meisje zitten "kleppen". Wij mochten er ook niet meer tussen komen om hem aan te vullen, en dat was eigenlijk ook niet meer nodig. Zo duidelijk en enthousiast vertelde hij.
Bij Laguna de Apoyo hebben we vijf dagen in de Monkey Hut geslapen. We hebben daar geen restaurant, maar wel het gebruik van een hele keuken. Dus zitten we hier lekkere pastasalades te eten en avocado's om te bouwen tot eigengemaakte guacamole. En dat aan de rand van een kratermeer met heeel helder water van een ideale temperatuur. Een eindje van de kant drijft een grote vlonder. Guus klimt er op en springt er af en klimt er op en springt er af en..... dat gaat maar door. Al doende heeft hij hier bommetje geleerd en wil hij elke keer weten hoe hoog de spetters deze keer kwamen. Ondertussen liggen Petra en Ton een beetje in een binnenband of kayak rond te dobberen, een beetje zon op te pikken of andere zinnige dingen te doen.
Snif: nog maar drie weken!!!





San Juan del Sur tot San Carlos
28 maart - 9 april

En zo kwamen we in San Juan del Sur terecht. De jetset kustplaats van de Nica's zelf. Hier werd de betekenis van het woord 'gringotrail' volstrekt duidelijk. De gringotrail is een denkbeeldige weg die in Costa Rica en een stukje Nicaragua ligt. Het is ook geen weg. Gewoon alle plaatsen waar het sterft van de Amerikanen liggen aan de gringotrail. San Jan del Sur dus. In de Lonely Planet stond dat het DE relaxplaats was in Nicaragua. Wij vonden het eerder een oninteressant kustplaatsje met inderdaad veel te veel Amerikanen van het irritante soort. Met een mager strand en belabberde budgetaccommodatie. Na een nacht waren we hier al weer snel vertrokken.

We snappen het nog steeds niet hoe het hier met de prijzen zit. Voor accommodatie in het zuiden van Nicaragua worden volgens ons absurde prijzen gevraagd. Nicaragua is qua levensstandaard zeker niet meer dan Thailand. Slechts weinigen hebben er bijvoorbeeld een auto. Maar als je de prijzen hier vergelijkt, dan betaal je hier vier keer meer voor accommodatie die beslist minder is dan die in Thailand. Wij snappen niet waar dat prijsverschil vandaan kan komen. Een heleboel basisproducten in de winkels lijken van eenzelfde prijsniveau als dat in Thailand. Daartegenover kost het huren van een fiets 2 dollar per uur. Voor een dag fietsen kost je dat dus 16 dollar per fiets. Het komt er op neer dat je in Nederland tenminste 100 euro zou moeten betalen voor het huren van een fiets. Dat doet niemand. En de fietsen zijn hier echt niet te duur, zo'n ding koop je hier voor 150 dollar. In veel delen van Nicaragua is dat het enige vervoermiddel dat ze hebben en je ziet dan ook heeeel veel mountainbikes van het hippe soort met 15 versnellingen. Is natuurlijk wel goede handel. 10 dagen verhuren en je bent uit de kosten!
Het arbeidsloon is hier ook laag. Een dag repareren aan een auto kosten een toerist die we tegenkwamen 168 cordoba. Dat is iets minder dan 8 euro. We lazen in een krant dat de lonen in de bouw in Nicaragua iets gestegen zijn. Een hulp in de bouw heeft nu 550 Cordoba per week en een gediplomeerde timmerman/metselaar of loodgieter 800 per week. Dat is respectievelijk 22 en 32 euro per week!!!

Het is ons ook duidelijk geworden dat tenminste 90% van alle horeca gelegenheden in bijvoorbeeld Granada in handen is van westerlingen, voornamelijk Amerikanen. En dat is dan ook de voornaamste verklaring voor het prijsnivo hier. Amerikanen kopen hier hun property en willen er naar westerse maatstaven winst op maken. Tja, dan wordt het duur. Met als erg ongewenst neveneffect (althans volgens ons), dat de gemiddelde Nica nooit in staat zal zijn om een eigen huis te kopen. Een klein huis moet hier nu al gauw 60.000 dollar opbrengen. Dat zijn voor een timmerman 27 jaarsalarissen. Dat kunnen ze nooit betalen. En dus zitten alle westerlingen hier in allerlei noodhulp programma's voor scholing, voedselhulp e.d. Er zijn ook heel veel 'straat' jongeren die zuipend en lijmsnuivend de dag door komen.
Op dit moment is Daniel Ortega hier weer aan de macht. Hij heeft een aantal jaren geleden ervoor gezorgd dat er gezondheidszorg kwam voor iedereen en het analfabetisme werd zienderogen minder. De bevolking heeft hem destijds weggestemd, omdat ze geen droog brood meer hadden om te eten. De Amerikanen hadden namelijk een boycot ingesteld tegen Nicaragua. Bovendien had de CIA nog wat geld over vanuit Iran (het Iran-contra schandaal), zodat ze een oorlogje konden financieren tegen de zittende regering. Dat alles had tot resultaat dat Ortega werd 'weggestemd' en er een Amerikaans gezinde president kwam. Al de Amerikaanse hulp stroomde binnen. En het hele land werd opengesteld voor handel. Je hoeft hier niet eens te wonen, geen enkele vergunning of zo te hebben. Een huis kun je kopen als je met geld over de brug komt. Dat is het enige dat je nodig hebt. In die tijd zijn er ook van die gekke dingen gebeurt als de verkoop van de landelijke elektriciteits maatschappij aan een Spaanse onderneming. Met als gevolg dat het voor de gewone Nica alsmaar duurder wordt en ze ineens te maken krijgen met rekeningen die te hoog zijn.
De Pet gaat hier nog flink wat 'westers' geld uitgeven. Wij gaan in ons eentje geen spiraal doorbreken. Feit is dat de hulp hier voor -veel kinderen met name- hard nodig is.

Ondertussen hebben wij het trouwens goed naar onze zin. Er is alleen een ietsepietsie klein probleempje: WE HEBBEN NOG MAAR 2!!!! WEKEN.

Na San Juan del Sur zijn we naar Isla de Ometepe gereisd. Dat is een eiland dat bestaat uit twee vulkanen met wat land er omheen midden in het meer van Nicaragua. En hier vonden we het weer veeel leuker. Er rijden bijna geen auto's, de bus komt maar drie keer per dag en de meesten verplaatsen zich hier per fiets of paard. De bevolking daar geeft je meer het gevoel dat ze het echt leuk vinden dat je in hun landje rond komt kijken. We hebben er bij elkaar 6 dagen rond gehangen, gelopen en gekayakt. Het eten was er lekker en we sliepen in een Haciënda waar de slaapkamer helemaal open was en de douche in de buitenlucht. Deed ons nogal denken aan de douches in Bali.

Na Isla de Ometepe zijn we teruggegaan naar Granada, om daar de Semana Santa door te brengen. De Semana Santa op zich viel nogal tegen. Ons was verteld dat de heilige week erg indrukwekkend zou zijn. Veel feestende mensen en veel processies en zo. In werkelijkheid was Granada overdag bijna volledig uitgestorven. We hebben, in de vijf dagen dat we in Granada zijn geweest, twee keer een processie voorbij zien komen. Op het centrale plein werden nu ook hotdogs, ballonnen en petjes verkocht en er reden 'treintjes' door de stad. Een treintje is een aangeklede tractor met twee aangeklede aanhangwagens erachter. De Nica's vinden het fantastisch en ze zitten dan ook de hele dag rammetje vol. De mensen in de treintjes zitten op de gebruikelijke manier verveelt naar buiten te kijken. Geen verschil met Nederland. Je moet in zo'n ding, omdat je kinderen er in willen, maar je had eigenlijk wel leukere dingen te doen. Zulke treintjes dus. Het ware spektakel was aan het meer van Nicaragua (waar Granada aan ligt). Het water is daar erg vuil, maar de houdt de Nica's niet tegen. Afgeladen vol het meer en de strandjes. Iets verder terug onder de bomen zitten liggen en hangen mensen te drinken. Sommigen drinken er heeel veel. Het deed qua drukte en sfeer wel een beetje denken aan een Nederlandse kustplaats op de eerste zomerse zondag.

Kerken zijn hier wel een beetje anders dan in Nederland. Daar gaan we er vanuit dat de deuren dichtgaan als de mis begint. Je wordt er scheef aangekeken als je te laat binnenkomt. In Nicaragua staan de deuren van alle kerken open. Je kunt er zo binnenlopen en iedereen doet dat ook. Ook tijdens de mis. In de kathedraal van Granada zagen we zelfs een man met een fiets in de kerk die de fiets voor de zekerheid maar met een kettingslot aan het kerkbankje had vastgemaakt. Dat wil dus zeggen dat er tijdens de mis kennelijk ook nog dieven verwacht worden.

De accommodatie in Granda was erg goed. We hadden een onderkomen met heeeel groot bed, badzaal, wastafelkamer en inloopklerenkast met plafondventilator. Vanaf het balkon keek je zo in het zwembad met daarnaast de overkapte lounge-plek. Onder onze kamer (aan het zwembad dus) hadden we de beschikking over een volledig geoutilleerde keuken met de hele rimbam erin. En dat alles helemaal voor onszelf. Alleen de eigenaresse zagen we af en toe. Guus heeft hier de gebruikelijke uren in het zwembad doorgebracht. Met als resultaat dat hij weer wat beter zwemt. Hij kan nu zwemmen en zijn ogen al boven water houden. De neus en mond zijn nog onder water, dus erg lang houdt hij het nog niet vol. Maar het was genoeg voor het zwembad. Hij kon vanaf elk punt naar de rand toe zwemmen, dus hij heeft er continu zonder bandjes gezwommen.

We hebben nog een dag een excursie gedaan op de Mombacho vulkaan. Dat was wel aardig. Daarna zijn hebben we de Canopy-toer gedaan op de Mombacho. Dan ga je aan een katrolletje dat over een staalkabel hangt hoog in de bomen van de ene boom naar de andere. Een beetje zoals Tarzan, Jane en Boy sammasegge. Dat was leuk!! En Guus was kei stoer. De eerste keren is hij vastgegespt aan een gids naar de andere boom gegaan. De laatste keren hing hij gewoon helemaal alleen aan de kabel. Helemaal in zijn eentje 30 meter boven de grond honderd meter in een noodvaart naar de andere boom toe. Hij vond het keigaaf (kijk voor een verslag van Guus hier).

Vanuit Granada zijn we met de nachtboot over het meer van Nicaragua naar San Carlos, de grensplaats met Costa Rica gereisd. Guus (voornamelijk) en Petra (nauwelijks) hebben samen een beetje geslapen in een hangmat op het achterdek. Want de boot gaat dan wel 's nachts, maar aan boord zijn alleen maar zitplaatsen. Er is keuze uit houten bankjes in rijen achter elkaar (2e klasse) en iets zachtere bankjes met een tafeltje en een ijskoude airco (1e klasse). Om te kunnen slapen niet echt een optie. Dus knopen de passagiers het complete achterdek vol met hangmatten en ligt het dek bezaaid met matrasjes, dekens, plastic en andere dingen waar je op kan slapen. Gezelli! Tot om half 2 's nachts de sirene gaat. Wat blijkt? We zijn gearriveerd bij een van de 3 stopplekken en de lokale middenstand komt aan boord om z'n koffie te verkopen. En slapende mensen kopen geen koffie! Wakker worden dus.
In San Carlos hebben we de eerstvolgende boot naar Costa Rica genomen. Nog maar 12 dagen!!!

Dag Hanneke,

Anders dan in andere centraal-amerikaanse landen zoals Guatemala en Honduras, hebben wij ons niet onveilig gevoeld.
We hebben alles met het openbaar vervoer gedaan. Het is trager, maar het reizen in lokale bussen vinden wij juist ook leuk. In een auto zouden wij ons afgesloten voelen. Bovendien kun je in de bus allerlei leuke spelletjes doen tijdens het reizen.
We hebben vooraf niets geregeld. Dat kon ook niet, omdat Nicaragua een onderdeel was van een negen maanden durende reis. Het hangt een beetje af van de manier waarop je wilt reizen. Soms is het ronduit onhandig dat je niets van tevoren geregeld hebt, soms is de zoektocht naar een leuke overnachting juist leuk. Wij splitsten ons dan op. De een ging ergens wat drinken en spelletjes doen. De ander ging op pad om een accommodatie te zoeken. Onze ervaring is dat je binnen een uur bijna altijd een overnachting gevonden kunt krijgen. Een paar highlights zou je misschien moeten reserveren, zoals de Monkey Hut bij laguna d'Apoyo.
We hebben geen malaria middelen geslikt.

Ton

Dag Hugo,

Super bedankt voor je reactie! Ik denk dat dit de doorslag voor ons is om naar Nicaragua te gaan.
Heb je daar gereisd met het OV of een auto gehuurd? Head je de accomodaties thuis al geboekt of ter plekke gedaan?
Had je Malarone geslikt?
Heb je je er onveilig gevoeld?

Bedankt weer!

Mvg Hanneke

Dag
Wij zijn in 2007 (als onderdeel van een grotere reis) een maand in Nicaragua geweest. Onze zoon was toen 5. Van alle landen is nicaragua een van de favorieten geworden. We hebben er probleemloos gereisd. Er is redelijk tot goede overnachting verkrijgbaar. The highlights voor ons waren:
1. (met stip) Laguna d'Apoyo. The Monkey hut.
2. Hacienda Merida op Ometepe. Als je toch op Ometepe bent is Ojo d'agua een must. Finca Santa Domingo is een erg leuek plek.
3. De markt in Masaya
4. Rondstruinen in Granada. Tip: Santa Lucia Social Club voor onvernachting. Het strand aan de zuidkant van de stad zit in het weekend vol met locals. Erg leuk en veel speeltoestellen.
5. Jiquilillo: Rancho Esperanza. Verwacht hier geen enkele luxe. Je slaapt in hutten op zeer harde matrassen. De reis er naar toe met de lokale bus is al een belevenis op zich. Het strand is heeel leeeeeeg.
6. Leon wordt vaak aangeraden. Veel bars en zo. Voor kinderen niet echt interessant.

Als je nog meer wilt weten, dan horen we het wel....


Groeten

Dag Higo,

Ben je al naar nicaragua geweest? Zo ja graag zou ik graag je ervaringen en eventueel tips ontvangen.
Super!

Mvgr