Ha Khadija en Kiki,
Erg leuke vraag. Ik had verwacht dat het storm zou lopen met reacties. Misschien komt het nog. Imme, onze jongste was ook nogal een eigenwijze peuterpuber. Ze heeft ons met haar gedrag regelmatig in 'lastige' situaties gebracht. Op die leeftijd zijn de kinderen vooral bezig met het zoeken naar grenzen. En juist omdat je op vakantie bent, te gast bent in een vreemde cultuur, zul je sneller je grenzen verleggen. Toegeeflijker zijn. Waar thuis 'nee' gewoon ook 'nee' betekent, is dat op reis moeilijker vol te houden. Binnen de Aziatische cultuur zijn huilende kinderen in het openbaar taboe. Als jouw kind een driftbui krijgt omdat het zijn/haar zin niet krijgt, zal het van alle kanten snoep/lekkers/aandacht toegestopt krijgen om het maar stil te krijgen.
Ik moet eerlijk zeggen dat Klaas en ik ook regelmatig flinke meningsverschillen hadden over de aanpak. Nu scheelt het waarschijnlijk wel dat wij steeds maanden op pad zijn geweest. Waarschijnlijk is het anders als je een aantal weken gaat. Uiteindelijk was onze aanpak om op plekken waar we weinig privacy hadden, iets toegeeflijker te zijn. Op plaatsen die zich daar beter voor leenden, waren we consequent en daar zagen we dan ook direct een positieve verandering van haar gedrag. (Waarbij ik niet wil zeggen dat dit de goede aanpak is...)
Tijdens onze laatste reis, ze was toen toch al bijna vier jaar, waren vooral taxiritjes een drama. Ik denk dat ze haarfijn aanvoelde dat we in bijzijn van een taxichauffeur haar sneller haar zin zouden geven.
Van een afstandje bezien, denk/weet ik dat het voor je kind ontzettend belangrijk is om consequent en duidelijk te zijn. Vooral geen 'dreigementen' te uiten zonder dat je ze waar kunt maken. Maar ik weet inmiddels ook hoe moeilijk dat in bepaalde situaties kan zijn. Ook belangrijk is dat je je kind heel duidelijk maakt wat het programma is. Uiteindelijk betekent het zoeken naar grenzen, een vraag om veiligheid. En rondreizen door een onbekend land, met 'vreemde' gewoontes, is voor sommige kinderen erg onveilig. Het wordt iets veiliger als het weet wat er gaat komen. (Al weet je dat zelf ook niet altijd...)
Maar ondanks deze 'troubles' met onze peuterpuber, zijn onze reizen geweldig geweest. Imme heeft een sterk karakter, een heftig temperament. Dat uit zich in boosheid, maar ook in spontaniteit en enthousiasme. Als we het hebben over onze Chinaplannen deze zomer, wil ze het liefst gelijk vandaag al weg. Een temperamentvol kind vraag veel van je geduld en je relativeringsvermogen, maar je kunt er ook heerlijk mee genieten, gekke dingen mee doen, op al die mooie plekjes in de wereld!
Ik ben heel benieuwd naar de ervaringen van andere ouders! Wie beschrijft zijn/haar ervaringen met reizen met weerbarstige peuterpubers? Bedankt!
Groeten,
Els