Ons dochtertje van 2 heeft (oh wat een vreugde) sinds vorige week ontdekt dat het heel leuk is om overal nee op te zeggen!Wij vertrekken deze week voor 4 weken naar Bali, dus ik ben net als jij benieuwd hoe het op reis zal gaan. Nu ben ik niet gezegend met een heleboel geduld, maar ik merk wel dat ze (nu nog) makkelijk is af te leiden met iets leuks/lekkers/spannends.
Ik denk dat het op reis allemaal wel meevalt. Je zit toch in een ander ritme en bent misschien een stuk makkelijker dan thuis. En ik ben erg blij dat mijn man wel veel geduld heeft en we elkaar mooi kunnen afwisselen in het dealen met peuter.
Oh en om de bevolking zelf maak ik me niet eens zorgen, iedereen moet altijd alleen maar lachen om een eigenwijze peuter, terwijl bij jezelf dan het stoom uit de oren komt. Alle moeders en vaders ter wereld zullen snappen dat je niet echt boos bent maar aan het opvoeden, toch?!

Ha Khadija en Kiki,

Erg leuke vraag. Ik had verwacht dat het storm zou lopen met reacties. Misschien komt het nog. Imme, onze jongste was ook nogal een eigenwijze peuterpuber. Ze heeft ons met haar gedrag regelmatig in 'lastige' situaties gebracht. Op die leeftijd zijn de kinderen vooral bezig met het zoeken naar grenzen. En juist omdat je op vakantie bent, te gast bent in een vreemde cultuur, zul je sneller je grenzen verleggen. Toegeeflijker zijn. Waar thuis 'nee' gewoon ook 'nee' betekent, is dat op reis moeilijker vol te houden. Binnen de Aziatische cultuur zijn huilende kinderen in het openbaar taboe. Als jouw kind een driftbui krijgt omdat het zijn/haar zin niet krijgt, zal het van alle kanten snoep/lekkers/aandacht toegestopt krijgen om het maar stil te krijgen.

Ik moet eerlijk zeggen dat Klaas en ik ook regelmatig flinke meningsverschillen hadden over de aanpak. Nu scheelt het waarschijnlijk wel dat wij steeds maanden op pad zijn geweest. Waarschijnlijk is het anders als je een aantal weken gaat. Uiteindelijk was onze aanpak om op plekken waar we weinig privacy hadden, iets toegeeflijker te zijn. Op plaatsen die zich daar beter voor leenden, waren we consequent en daar zagen we dan ook direct een positieve verandering van haar gedrag. (Waarbij ik niet wil zeggen dat dit de goede aanpak is...)

Tijdens onze laatste reis, ze was toen toch al bijna vier jaar, waren vooral taxiritjes een drama. Ik denk dat ze haarfijn aanvoelde dat we in bijzijn van een taxichauffeur haar sneller haar zin zouden geven.

Van een afstandje bezien, denk/weet ik dat het voor je kind ontzettend belangrijk is om consequent en duidelijk te zijn. Vooral geen 'dreigementen' te uiten zonder dat je ze waar kunt maken. Maar ik weet inmiddels ook hoe moeilijk dat in bepaalde situaties kan zijn. Ook belangrijk is dat je je kind heel duidelijk maakt wat het programma is. Uiteindelijk betekent het zoeken naar grenzen, een vraag om veiligheid. En rondreizen door een onbekend land, met 'vreemde' gewoontes, is voor sommige kinderen erg onveilig. Het wordt iets veiliger als het weet wat er gaat komen. (Al weet je dat zelf ook niet altijd...)

Maar ondanks deze 'troubles' met onze peuterpuber, zijn onze reizen geweldig geweest. Imme heeft een sterk karakter, een heftig temperament. Dat uit zich in boosheid, maar ook in spontaniteit en enthousiasme. Als we het hebben over onze Chinaplannen deze zomer, wil ze het liefst gelijk vandaag al weg. Een temperamentvol kind vraag veel van je geduld en je relativeringsvermogen, maar je kunt er ook heerlijk mee genieten, gekke dingen mee doen, op al die mooie plekjes in de wereld!

Ik ben heel benieuwd naar de ervaringen van andere ouders! Wie beschrijft zijn/haar ervaringen met reizen met weerbarstige peuterpubers? Bedankt!

Groeten,
Els

Hoi allemaal,

Eerlijk gezegd had ik al meteen een reactie geschreven voor Khadija die (door iets doms te doen) weer verdwenen was. Geen zin meer om opnieuw het verhaal te schrijven, dat zou ik later wel eens doen. Maar dan komt het er niet meer van...........
Maar hier is het dan:

Natuurlijk is het heel herkenbaar!!
Reizen met kinderen is geweldig maar het opvoeden gaat gewoon door. Ook op reis luisteren kinderen niet en zoeken ze hun grenzen op. In het begin ben je nog in vakantie stemming en wat losser met de regels. Maar als je een paar maanden op reis gaat is dat echt niet vol te houden. Dan hebben kinderen gewoon hun veilige grenzen nodig.
Iedereen weet dat consequent zijn erg belangrijk is. Maar het is soms ook erg lastig om "perfect" op te voeden als je zelf erg moe en op bent van een lange reisdag bijvoorbeeld. En ook wij kregen dan ook meningsverschillen over de aanpak. Niet handig natuurlijk want ik weet zeker dat een kind dat voelt maar wel een natuurlijke reactie. Op papier weet iedereen hoe het moet maar de praktijk verloopt vaak anders.

Mika moest soms van ons even in de "hoek". Niet altijd een echte hoek maar we zette hem soms even apart om uit te razen. Als hij daar boos zat te gillen kwamer er meteen mensen op hem af die hem probeerde te troosten. Ze keken dan naar ons en zeiden"he is crying". Met andere woorden "wat doe je dit kind aan"! Maar op die momenten probeerde we toch even (met een vriendelijke lach op onze gezicht) duidelijk te maken dat Mika daar echt even moest blijven zitten. En op sommige momenten is dat lastig want dan heb je geen hoek. En dan is rustig blijven heel belangrijk.

Als je in gesprek gaat met andere andere moeders in Azië merk je ook dat iedereen dezelfde problemen tegenkomt. Opvoeden is zooo herkenbaar!! Alleen gaat iedereen er anders mee om. Als Mika wel eens vervelend deed en ik mijn excuses maakte voor zijn gedrag dan reageerde mensen verbaasd. Hij is gewoon een kind, dat doen kinderen gewoon! Ik merkte dat mensen heel tolerant zijn naar kinderen toe. Heel anders dan hier in de westerse wereld waar iedereen zich stoort aan het gedrag van een ander kind en daar een mening over heeft. Ik vond het tijdens onze reis ook wel een heel fijn gevoel.

Maar opvoeden blijft lastig, thuis maar zeker ook op reis! Ik denk dat het ook wel anders is als voor een langere tijd op reis gaat, voor een paar weken is het waarschijnlijk anders.

Groetjes,

Natasja

Hee wat leuk, eindelijk :-) reacties!!

Gelukkig dat wij niet de enige zijn die op stap gaan met een dwarse peuter! Op het moment is het echt verschrikkelijk, zodra ze haar zin niet krijgt werpt ze zich vol gevoel voor drama huilend op de grond... Pfff vermoeiend hoor. Thuis is het al moeilijk om consequent te blijven, laat staan straks op reis.
Maar wat ik tot nu toe uit de reacties lees is het vooral per situatie bekijken wat handig is op dat moment. Misschien moeten we onze opvoedingsregeltjes tijdelijk even wat versoepelen?

Het blijft moeilijk. Ik heb in ieder geval al op mijn mentale lijstje gezet dat we onderling nog even moeten bepraten hoe we het aan gaan pakken, zodat we zoveel mogelijk op één lijn zitten!

Meer ervaringen blijven uiteraard welkom!

Peuterpuberteit. Iedereen maakt het mee, alleen de mate waarin verschilt nogal. Feije heeft het ook een aantal keer geprobeerd, maar op het moment dat zei met NEE haar gelijk wilde halen en hard ging krijsen, deed ik net of ik het niet hoorde. Hierdoor waren we binnen 2 maanden van haar eigenwijze gedrag af. Maar dit heeft ze nooit op reis gedaan. Nu is ze 3,5 en nog steeds eigenwijs. Alleen op een andere manier.

Maar op reis is Feije zo makkelijk geweest. En Melle trouwens ook. Wij zijn dan ook wel wat minder consequent dan thuis. Een keer een extra koekje doet wonderen als we weer eens 12 uur in een bus of trein doorbrachten. En de bevolking is uitermate vriendelijk waardoor ze veel afleiding hebben. En ik kan je verzekeren dat ook thaise kinderen ontzettend boos kunnen worden. Mijn schoonvader woont in Thailand tussen de thaise bevolking. En daar gaat het er hetzelfde aan toe als hier. Alleen is het wel zo dat thaise mensen snel hun kinderen oppakken en er al sussend mee rondlopen. Wat mijn ervaring is, is dat hun kinderen vrij snel weer rustig zijn. Ik vind de kleine kinderen meer afhankelijk, maar mogelijk dat dit komt doordat ze lange tijd gedragen worden als ze klein zijn. Ze zitten dan ook veelal bij moeder op schoot als ze klein zijn.

Maar wat onze kinderen altijd geweldig vonden en nog vinden is een eigen mp3-spelertje met kindermuziek. Kunnen ze uren naar luisteren terwijl ze onder tussen naar buiten turen vanuit de bus of trein.

Ik ben benieuwd hoe het op reis gaat met jullie dwarse peuter.

hoi allemaal,
Oh ik kan ook een boek schrijven over mijn dochter alleen al, mijn zoon had dat minder. wij waren op reis met onze dochter van toen 2, intussen 3 geworden in Indonesie en onze zoon van 4, nu 4,5. Je kan je voorstellen dat we ook het eea te kennen hebben gehad. Ik kan echt alles opschrijven maar dan ben ik morgen nog bezig. veelal alle verhalen staan op de site.
succes voor jullie die nog op reis gaan, ik ben nu al jaloers, ook al ben ik nog geen 2 weken thuis. hmm.
wel hebben wij ervaren dat je idd wat gemakkelijker bent...losser met de regels. het scheelde wel bij mijn kinderen dat als ze de energie niet kwijt konden dat wij het moesten bekopen, met een bui. Dus zorg dat de energie op gemaakt kan worden, een momentje spelen....lichamelijk even wat doen als je veel hebt gezeten.
succes ermee, oh ik wil OOK
groetjes

Mooi topic met goede tips!

Ik vroeg me af of jullie ook ervaring hebben met ander peutergedrag? Bij ons zijn de scherpste kantjes van het NEE-drama er wel een beetje af, maar ze heeft weer wat nieuws ontdekt: weglopen. Op de een of andere manier vind ze het hilarisch om te zien hoe wij hard achter haar aanrennen of om onze gestresste blikken te zien als ze het weer eens op een lopen zet net naast een weg of midden in een knetterdrukke winkel. Ik heb heel veel zin in onze reis, maar het vooruitzicht straks ergens in Vietnam te staan hiermee geeft me de kriebels. We hebben een "tuigje", maar dat doe je natuurlijk geen drie maanden lang!

hey Hik!

wat dat "2=nee" betreft ook hier ruimschoots ervaring mee gehad op reis ;-)

onze jongste(vertrek 2.5, aan het einde 3 jaar) is op dat vlak helemaal tot bloei gekomen op reis!
ook weglopen begon een spelletje te worden, niet leuk op drukke plaatsen ;-)!
daarom zijn wij consequent de buggy overal mee naartoe blijven sleuren... op echt gevaarlijke plaatsen(grote steden, drukke banen) ging hij óf aan de hand, óf in de buggy (hij mocht steeds zelf kiezen, héél belangrijk, zo lok je minder snel een "néé" uit!).

én, wat ons betreft ook belangrijk, op plaatsen waar hij geen kwaad kon(tempels, grote pleinen, rijstvelden, supermarkten, shoppingmalls...) lieten we hem juist wél los, zodat hij goed voelde dat we niet achter hem aan gingen, wel zorgden we ervoor hem steeds in het oog te hebben natuurlijk ;-)

bv ook als hij weer eens krijsend op de grond ging liggen, dan liepen wij door tot aan het hoekje, en hij hield het vaak nog wel een tijd vol, tot al die lieve aziatische mensen zich om hem gingen bekommeren, en dan was hij weer snel bij ons ;-)

maar zéér vermoeiend op reis, zeker als je zelf ook al wat moe bent ;-)

succes!

Joke

geduld geduld geduld geduld!!!!