Freecampen
Dinsdag 14 februari 2017. Bermagui, Australië.

Ons gratis plekje bij het Observation Point in Batemans Bay was zoals eerder gezegd prachtig! We hoopten stiekem alsnog op het zien van dolfijnen, maar helaas hebben we deze ook nu niet gezien. Wel twee pelikanen die heel statig de hele baai door zwommen. Verder zagen we verrassend veel auto's komen en gaan, waarbij we ons af vroegen wat ze precies kwamen doen. Sommigen kwamen hun auto even uit, anderen niet. Na wat fantasieën over drugsdealers of andere vage dingen, bleek na wat ge-Google dat het naast een toeristisch observatiepunt ook een ontmoetingsplek voor homoseksuelen was. Haha, dat verklaarde het vele 'verkeer'. We hebben er (uiteraard) geen last van gehad. Wel is duidelijk dat het freecampen opnieuw meer afleiding gaf dan op een gewone camping.

De volgende ochtend zijn we door gereden naar Bermagui. Onderweg een mooi route langs de kust met onder andere de 'Camel Rock'. We waren er niet helemaal uit over van welke kant er een kameel in te zien moest zijn, maar je had er sowieso veel fantasie voor nodig. In Bermagui hebben we gezwommen in de Blue Pool, een 'zwembad' gemaakt in de rotsen van de zee, erg gaaf en superkoud, maar natuurlijk zijn we erin geplonsd. Zelfs Stan kon het wel even waarderen.
We hebben opnieuw een gratis plekje opgezocht. Er zijn hier weinig gebieden waar het freecampen is toegestaan, maar bij de boatramp stond geen bord dat het niet was toegestaan. Dus dan mag het, was onze conclusie. Later op de avond kwam er nog een busje bij staan en we hebben zonder problemen overnacht. De gratis plekjes hebben zonder twijfel het beste uitzicht!

Het minst leuke klusje
Woensdag 15 februari 2017. Eden, New South Wales, Australië.

Onze route langs de kust voortgezet naar Eden. Daar weer een camping opgezocht om de camper te legen (afvalwater en toilet, bah, dat laatste blijft toch het minst leuke klusje) en te vullen met fris water. Ook weer een wasje gedraaid. Gelukkig is het dit keer niet nodig een nieuw kleurthema als hip te bestempelen. Overdag is de temperatuur heerlijk, maar met name 's nachts koelt het flink af. Kunnen we de dekens tenminste ook nog gebruiken.

Manager Schepnet
Donderdag 16 februari 2017. Mallacoota, Victoria, Australië.

Wat een hoop pelikanen in de haven! Het was een mooie zonnige dag en we hebben een bootje gehuurd. Eindelijk de meegenomen zwemvesten voor de kinderen gebruikt. Iedereen was in zijn sas: Pascal helemaal blij om even te varen (en eindelijk weer eens te vissen), Vera en Stan keken hun ogen uit en vermaakten zich boven verwachting goed en ik heb zowaar echt even relaxed kunnen zitten. Pascal had vrij snel een vis gevangen, dus actie in de boot! Je weet immers maar nooit wat er aan je lijntje zit (er zwemt hier van alles). Ik was manager schepnet en heb deze taak natuurlijk vol inzet uitgevoerd. Het was een 'braem' van 32 cm die we natuurlijk netjes hebben teruggezet in de zee. De kindjes waren helemaal onder de indruk en Vera bleef hierna maar vragen: ‘Welke vis zal papa nu vangen?’ Waarbij ze wees op het plaatje in de boot met alle vissen hierop afgebeeld. Nou, papa heeft hierna nog twee braems gevangen.

We hebben ook nog even aangemeerd op Iguana Bay, wat bekend staat om grote leguanen. Vera moest plassen en dus het openbare toilet opgezocht (waarvan er hier overigens ontzettend veel zijn). We proberen dit toch zoveel mogelijk te voorkomen gezien de mogelijke aanwezigheid van o.a. giftige spinnen. Vera vond het maar gek om te plassen boven een gat in de grond. Helaas alleen een medium-size hagedis gezien en geen leguaan te bekennen.

Spinnen en schelpen
Vrijdag 17 februari 2017. Lakes Entrance, Victoria, Australië.

Terwijl Pascal de camper klaar maakte voor vertrek, ben ik met de kindjes naar de speeltuin gegaan. Het valt op dat er ontzettend veel speeltuinen zijn. Elk klein dorpje heeft meestal toch een vrij grote speelplaats, meestal goed verzorgd en met voldoende schaduw. Fijn als de kindjes al wat energie kwijt zijn voordat we gaan rijden. Al rijden we niet lang, over het algemeen maximaal twee uur per dag met een tussenstop.

We hadden bedacht om voor wat afwisseling naar een 'farmcamping' te gaan in Tostaree. Ik had ze vooraf via de mail geïnformeerd dat we wilden komen, maar had hierop geen reactie ontvangen. Toen we het erf op waren gereden, werden we ontvangen door een behoorlijk oude meneer. Hij bleek de vader van de eigenaar, die elders aan het werk bleek te zijn. We zagen geen dieren en er was 0,0 te doen. Hij vertelde dat de schapen 'ergens' op het land liepen. Er zouden ook nog pony's zijn, maar ook die waren ergens verderop. De oude man was ondertussen heel kortademig geworden en even was ik bang dat hij ter plekke een hartaanval zou krijgen. Ik wilde het gesprek afronden, maar hij was nogal breedsprakig en het duurde dus nog even...

Het was ondertussen tijd voor de lunch, dus we besloten eerst maar wat te eten. Tijdens de lunch hebben we besloten om verder te rijden. Uiteindelijk zijn we in Lakes Entrance terecht gekomen. Gelukkig was er op de camping van onze keuze nog net één plekje vrij. Onze eerste ervaring met parkeerinstructie door de beheerder van de camping, die precies vertelde wanneer Pascal zijn stuur links- of rechtsom moest draaien. Heel grappig! We hebben een wandeling gemaakt naar '90 Mile Beach' en schelpen gezocht voor Vera haar schelpenketting, waar ze in Sydney mee was begonnen.

‘s Avonds voor het slapen gaan onze tweede Australische spin gezien. Ik moet zeggen dat er betere momenten (en plekken!) zijn om een spin tegen te komen. Korte situatieschets: we lagen in bed en ik wilde net mijn bedlampje uit klikken, toen Pascal zei dat ik beter niet omhoog moest kijken maar beter even overeind kon komen. Ik dacht nog lichtelijk dat hij een grapje maakte, maar toen ik me omdraaide zag ik toch vaag iets op de muur zitten. Het nare toeval wil dat ik lenzen draag en een bril heb, met -6,5. Ik zie zonder bril dus praktisch niets! Mijn bril lag soort van onder de spin en ik raakte lichtelijk in paniek. Toen ik mijn bril eenmaal op had en de spin goed kon bekijken, maakte dat er de situatie er eigenlijk niet echt beter op. De spin was ongeveer 5 cm groot, zat net boven mijn lichtknopje en het enige positieve was dat we hem niet herkenden van de plaatjes van giftige spinnen. Pascal besloot hem met wc-papier te killen, wat deels lukte. De spin leek wel geplet, maar viel erna tussen een smal richeltje. We dachten wel dat hij dood zou zijn, maar dat wil je toch graag even zelf zien. Helaas is het ook na diverse pogingen niet gelukt de spin erachter vandaan te krijgen en moesten we toch gaan slapen... Brrr.

Kamperen met kippen
Zaterdag 18 februari 2017. Ellaswood, Victoria, Australië.

Vanuit Paynesville hebben we te voet de ferry naar Raymond Island genomen. Dit eiland staat bekend om de vele koala's die je in het wild kan zien. We hebben de 'Koala Track' gelopen, 1,2 kilometer lang en dus goed te doen voor de kindjes. Het was in het begin even goed zoeken, maar al snel zagen we ze. Vera en Stan zochten goed mee en vonden het zichtbaar leuk de koala's eindelijk te zien. De eindstand was: twaalf koala's, twee grote egels/miereneters en één uil. Natuurlijk moest ook hier nog even gespeeld worden in de speeltuin, waarna we de ferry terug hebben genomen.

Na een lekkere lunch aan het water zijn we doorgereden naar onze volgende bestemming, jawel... een farmcamping! In Ellaswood bleek er een te zijn en dat lag redelijk op onze route, dus tijd voor poging nummer twee. Nadat we op het erf waren gereden, kwam er een vrouw op een tractor naar ons toe gereden. Ze wees ons een plekje waar de camper kon staan, met stroom. Ze heeft ons wat van de boerderij laten zien. Langs de schapen (Vera en Stan kregen allebei een pluk wol in hun handjes gedrukt) en de kippen, waarbij ze mee mochten helpen met eten geven, een kip konden aaien en eieren mochten rapen. Er waren ook nog twee pony's in de wei achter onze camper, die ze geaaid en gras gevoerd hebben. De vrouw bood ons een drankje aan en we hebben bij haar op de veranda gezellig zitten kletsen, terwijl Vera en Stan op het grasveld met elkaar speelden. Het was een zeer geslaagde ervaring en zeker voor herhaling vatbaar.

Vera en Stan zijn inmiddels goed gewend aan het naast elkaar slapen in de camper en het slapen gaat zonder problemen. Stan is één keer uit bed gevallen toen de camper een beetje scheef stond, maar sliep daarna gelukkig snel verder. Stan werd ook een keer gillend wakker en had het over een krokodil die uit het water kwam. Het is duidelijk dat ze veel mee maken en dat het ze soms meer doet dan het lijkt. Behalve deze twee voorvallen slapen ze rustig en komen wij zelf gelukkig ook aan voldoende nachtrust toe.

Het Walhalla bestaat echt
Zondag 19 februari 2017. Rawson, Victoria, Australië.

Na 's ochtends de paardjes nog een keer geaaid te hebben, zijn we richting Walhalla vertrokken. Walhalla is een oud 'goldmine-dorpje', waar een trein door de bergen rijdt. We zijn in twintig minuten met de trein van Walhalla naar Thomson gereden. Vera en Stan vonden het helemaal geweldig om met de trein te gaan. In Thomson een ijsje gegeten en daarna weer terug. In Walhalla heeft Pascal op het openbare toilet overigens spin nummer drie gezien: de gevreesde Redback spin die (dodelijk) giftig is. Het bleek een nog jonge spin, maar toch. Sinds het spinnenvoorval in bed, merk ik dat de spinnen me toch wat meer bezighouden en vannacht heb ik er zelfs over gedroomd.

Na het treinritje hebben we geluncht in een pub en een overnachting in het nabij gelegen Rawson geregeld. Rawson deed zijn naam eer aan. Het was zeker 'raw' met vooral heel veel stoere mannen die goed zouden passen bij de Hells Angels. Mannen met baarden, tatoeages, stoere kleren, motoren en bier. Bij de camping bleek een pub te horen, waar echt serieus, alleen maar mannen (met bier) waren. Het deed bijna onwerkelijk aan. Het was grappig om te zien dat Vera en Stan tussen die stoere mannen door renden. We hadden een mooi plekje midden in het bos, tussen de bomen. Iedereen leek er een sport van te maken het grootste kampvuur te maken. Wij waren iets minder 'raw', voelden er niet zoveel voor om in de kou buiten te zitten en hebben in de camper lekker een potje gekaart. Verschil moet er zijn, haha!

Genieten
Maandag 20 februari 2017. Walkerville, Victoria, Australië.

We wilden eigenlijk naar het Wilsons National Park, maar het was helaas heel slecht weer. Met veel regen (en zonder goede regenkleding) hebben we niet zoveel in de natuur te zoeken. We hebben rustig aan gedaan, onderweg lekker geluncht en goede koffie gedronken (ik dan, Pascal moet er niets van hebben). Uiteindelijk zijn we terecht gekomen in Walkerville (weer aan de kust), op een prachtige camping met aan de ene kant het bos en aan de andere kant het strand. Pascal heeft de eerste levende wombat in het wild gezien! Tussen de buien door natuurlijk de (mooie!) speeltuin bezocht met de kindjes en met de bal op het grote grasveld voor de camper gespeeld.

Het is grappig te zien dat Vera en Stan gedurende deze reis een hechtere band hebben gekregen. Ze stoeien meer met elkaar en zijn inmiddels echt aan elkaar gewaagd, doordat Stan steeds sterker wordt en meer van zichzelf afbijt. Dat maakt het voor ons niet altijd makkelijker, maar het is heerlijk te zien dat ze zo'n lol met elkaar kunnen hebben. Verder genieten we volop van de tijd met elkaar als gezin. Elke ochtend in alle rust wakker worden, samen knuffelen in bed en lekker stoeien. Van ons mag deze reis nog wel even duren....