National Parks en Forest Parks
Oktober 2016. Bryce Canyon, Verenigde Staten.

Nadat we de grens overstaken zijn we richting Glacier NP geweest. We zijn begonnen aan de Going to the Sun Route (één van de mooiste routes in het park). Maar er was weinig sun aan. Integendeel, gietende regen en we zagen niks, maar dan ook niks. Dus we besloten om dan maar richting Yellowstone te gaan.

Twee dagen later zijn we daar toegekomen maar al de campings in het park zaten vol. Uiteindelijk buiten het park een fantastische plaats gevonden in het bos om voor enkele dagen ons kamp op te slaan. Van daaruit besloten om het park te bezoeken. Over het park kunnen we kort zijn. Zeer mooi maar veel te toeristisch. Het deed ons soms meer denken aan een safari dan iets anders. Veel file gereden en af en toe uitgestapt om de geisers te bekijken. Maar de wandelingen daar zijn echt op maat van de luie Amerikaan. Kort en makkelijk.

Na enkele dagen hadden we er genoeg van en zijn we naar Grand Teton geweest. Maar daar hadden we pech met het weer en dus zijn we er maar twee dagen gebleven. Via de Teton Pass zijn we dan naar Idaho gegaan om Craters of the Moon te bezichtigen. Dit is een vulkanen rif. Dus geen bergvulkanen te zien maar wel een soort opengebarsten rif met zeer veel lavatunnels. Door sommige kon je wandelen wat de kinderen echt de max vonden. Het park hebben we in twee dagen bezocht en de eerste dag hadden we pech met het weer. Want in de provincie Idaho regent het maar ongeveer één dag per maand. En raad eens? Inderdaad die enen dag was juist wanneer wij daar waren!

Eventjes zitten twijfelen welke richting we dan gingen nemen. We besloten om eerst naar Mount St Helen te gaan. Iets dat op Kasper zijn lijstje stond. De Mount St Helen had een vulkaanuitbarsting in1980. Wij vonden het niet echt spectaculair. Na de vulkaan zijn we richting kust geweest. Eindelijk zon! Op het gemak de kustlijn afgezakt aan de kust van Oregon. Leukste was het kamperen in de duinen. En wat nog leuker was voor de kids was dat we hebben vastgezeten met de auto in het zand. Alle drie hebben ze vol enthousiasme rond de auto zitten graven om hem eruit te krijgen. Dus wie durft er nu nog te beweren dat reizen met kinderen niet handig kan zijn! Kindjes hebben daar veel in het zand kunnen spelen (ideaal voor hun archeologie!) en van de duinen rollen.

Na de duinen was het tijd om richting Redwood te gaan. Er is een deel National Forest en een deel National Park. Wat is het verschil? In het forest mag je wildkamperen en in het park niet. Dus in het forest hebben wij op een prachtige plaats kunnen wildkamperen tussen de zeer hoge redwoods! Volgende dag wel vroeg opgestaan om toch niet teveel op te vallen. Voordeel was dat we die dag veel hebben kunnen wandelen. Langs de andere kant van het park zijn we dan weer de forest in geweest om wild te kamperen.

Aangezien het al serieus begint af te koelen 's nacht besloten we om eerst de rest van de nationale parken te doen. En daarna weer de kust. Dus weer landinwaarts en eerst richting Lassen Volcano NP. In de vroege namiddag daar toegekomen, gelukkig want ze voorspelden voor de dag erop een zeer hevige sneeuwstorm. Dus niet zoveel van het park gezien en dan gevlucht naar Nevada. Dit ligt op een plateau van ongeveer tweeduizend meter. Dus overdag redelijk warm maar 's nachts al vriestemperaturen en zelfs sneeuw. Na twee dagen rijden toegekomen in Great Bassin NP. Dit ligt op bijna drieduizend meter hoogte dus vriest het 's nachts en is de temperatuur ook overdag rond het vriespunt. Met als resultaat iedere ochtend een bevroren chocopot.

Enkele dagen later hadden we toch wel genoeg van de vriestemperaturen en zijn we richting Zion gegaan. Ook daar was alles volgeboekt in het park en in het nabij liggende dorp gestopt aan een huis. Daar aan een superlieve mevrouw eens gevraagd waar we konden kamperen in het wild of voor weinig geld. En onze stop was goud waard! Want we vonden een fantastische spot niet ver van Zion in de bergen! Prachtig uitzicht en lekker warm weer. Het noord gedeelte van het park was Kolob Canyon, het minst toeristische en voor ons het mooiste. De Zuid Ingang was te toeristisch en na enkele uren wandelen zijn we gevlucht. Je kunt enkel met bussen in het park (wat op zich een zeer goed initiatief is). Maar door het massa toerisme is het een overrompeling op de bussen (en op de wandelpaden).

Om naar Bryce Canyon te gaan zijn we dwars door Zion gereden omdat we nog naar Cedar Breaks wilden gaan. Prachtige canyon om te zien en van daaruit richting Bryce Canyon. Eerst doorheen Red Canyon om zo in Bryce uit te komen. Juist naast Bryce een toffe camping gevonden (met een zwembad en hottub die je van het hotel mocht gebruiken!). Van daaruit konden we een shuttle nemen om het park binnen te gaan. Groot voordeel van die shuttlebus is dat je van punt A naar B kunt wandelen en daar dan de bus terug kunt nemen. Je staat boven aan de canyon en dan kun je de canyon indalen. Er zijn daar verschillende wandelpaden (zowel korte als lange) om zo doorheen de canyon te wandelen. Wij hebben twee wandelingen aan elkaar gedaan en zo zijn we een tien kilometer dwars doorheen de canyon gegaan. Om eerlijk te zijn, één van onze mooiste wandelingen tot nu toe! En na de wandeling natuurlijk zwembad en hottub!

Canyonland
November 2016. Mojave National Park, Verenigde Staten.

Vanuit Bryce Canyon wilden we offroad naar Capitol Reef National Park. Eerste etappe was naar Grande Escalante National Monument. Een prachtige offroad route waar je langs verschillende kleine canyons komt, die natuurlijk prachtig zijn om naast te kamperen. Na één nachtje daar zijn we dan verder gereden naar Capitol Reef.

Pleasant Creek is een offroad weg die je brengt tot in het nationaal park. Het eerste deel ging zeer vlot en via een zandweg bereikten we Lower Bowns Lake. Daar op het gemak gepicknickt en dan deel twee van de rit. Het tweede deel verliep veel moeizamer dan gedacht. Met de auto moest je afdalen tot in de canyon en daar dan de rivier oversteken en langs de andere kant weer naar boven. Een beetje verder liep de baan in een wash out. In de late namiddag bereikten we dan eindelijk Capitol Reef. En zoals verwacht zat ook daar de camping stampvol en zijn we net naast het NP gaan wildkamperen.

‘s Anderdaags dan enkele mooie wandelingen gaan doen en dan verder gereden naar het zuiden richting Bullfrog in Glen Canyon National Park. Daar ontmoeten we een ouder koppel en ze vertelden ons dat ze de dag erop gingen varen op Lake Powell. Lake Powell is ontstaan doordat ze een dam gebouwd hebben in de Colorado River. Zo is de canyon ondergelopen en is Lake Powell ontstaan. De boottocht op het meer was fantastisch, prachtige natuur, kindjes konden zwemmen in het meer en Kasper mocht om terug te keren zelf de speedboot besturen.

Die avond zijn we dan nog doorgereden naar Goblin Valley, vlakbij Canyonlands NP. Toen we ‘s anderdaags passeerden aan het visitorcentre van Goblin Valley zag ik prachtige foto’s van Raphaël Reef, dat een beetje verderop lag. Dus zijn we naar daar gereden om de Little Wild Horse Trail te wandelen. Deze wandeling ging door een zeer nauwe canyon en het was soms echt klauteren. Enkele keren diepe plassen moeten oversteken dus tegen het einde waren de voeten (en schoenen) doorweekt.

De weg naar Horseshoe Canyon was afgesloten wegens een zandstorm. Waardoor de weg ‘ondergezand’ was. Maar toch wilden we het proberen met de Toyota en die heeft zich natuurlijk weer van zijn beste kant bewezen. Zo kwamen we uit op een prachtig kampplekje op de rand van de canyon. Een beter zicht kan een mens niet hebben. De volgende dag zijn we dan de canyon ingegaan voor een elf kilometer lange wandeling. Door de extreme droogte van de laatste maanden was de bodem van de canyon in diep zand. En wandelen in diep zand en zeer warm weer is lastig maar de kindjes hebben weeral bewezen hoe taai ze zijn.

Canyonlands en Arches NP waren de volgende op de lijst. Tussen die twee parken in de woestijn een leuk plaatsje gevonden om wild te kamperen. Vanuit ons kampeerplaatsje liep dan een offroad weg naar Arches. Een fantastische weg om te rijden en ook voor de kindjes was deze weg super. Want op die weg waren heel wat oude dinovoetafdrukken te zien. Na het offroad baantje kwamen we dan terecht in de drukte van Arches. Arches NP is een park waar er veel natuurlijke bruggen zijn. Echt spectaculair vonden we het nu ook niet en het was er ook veel te druk. Dus vlug weer ons rustig kampplekje opgezocht.

Canyonlands was ook superdruk (het is hier juist herfstvakantie) en we besloten om dan maar een offroad baantje te nemen in Canyonlands. Zo deden we een deel van de West Rim Trail (een route die eigenlijk drie dagen is) en gingen we terug de canyon in. Met prachtige uitzichten en zonder veel toeristen. Op enkele uren rijden kwamen we in Black Canyon of the Gunnison. Een NP die wat verder afgelegen is en daardoor ook veel minder druk (om maar niet te zeggen praktisch niemand te zien). Door een vroegere vulkaanuitbarsting is dit gebergte ontstaan en de Gunnison River heeft daar een diepe canyon in gemaakt. Spectaculair zicht van verschillende viewpoints en er liep dan ook een weg tot in de canyon aan de Gunnison River.

In Canyonlands hoorden we van een parkranger van de Engineer Pass die loopt van Lake City naar Silverton. Volgens zijn verhalen was dit een spectaculaire route en dus konden we niet anders dan ze te rijden. Lake City ligt op een uur rijden van Black Canyon. Dus via een offroad baantje kwamen we uit in Lake City. Eerst naar het visitorcenter om te informeren of de Engineer Pass open was. Ze konden het niet met honderd procent zekerheid zeggen of het zou lukken om de pas over te steken. Want door de regen van de vorige nacht kon het zijn dat er sneeuw lag op de pas.

De route naar boven was prachtig en je zag inderdaad dat er sneeuw op de bergtoppen lag. Eénmaal bij het begin van de pas zagen we dat er inderdaad een pakje sneeuw lag. Niet alleen de sneeuw ging een probleem worden maar ook de ijzige koude wind. Want op meer dan vierduizend meter was het echt wel koud. Eerst verkennen hoe diep de sneeuw lag op de meeste plekken en dan de pas over. Halverwege de pas kwamen we dan nog in een dikke mist terecht maar éénmaal aan het afdalen hadden we prachtig zicht op de vallei. Om naar Silverton te gaan passeerden we dan nog enkele ghosttowns, verlaten mijndorpen.

In Silverton dan goed gaan eten en we besloten dan om toch nog wat door te rijden. Want op drieduizend meter hoogte kamperen in de vrieskou was ietske te veel van het goede voor mij. We zijn dan nog maar verder afgedaald naar Durango en daar in het San Juan National Forest ons tentjes opgezet. Maar zelfs nog duizend meter afdalen was niet genoeg om te ontsnappen aan de vrieskou. Bij opstaan dan vlug een kampvuurtje om ons op te warmen. Dan vlug richting warmere oorden…

Canyon De Chelly National Monument was een tip die we gekregen hadden van mensen op een camping. De canyon ligt in het Navajo indianenreservaat en het is dan ook een heel andere wereld als je daardoorheen rijdt. In de canyon wonen er nog Navajo indianen en ze kweken er ook nog hun eigen voedsel. Er zijn twee canyons die je kunt bezichtigen, de west rim is Canyon de Chelly en de noord canyon is Canyon del Muerte. Er is maar één wandeling die je zelf kan doen om de canyon in te dalen. De rest moet je doen met een gids van de Navajo indianen. Op verschillende plaatsen in de canyon kon je ook oude ruïnes zien.

Vanuit Canyon de Chelly zijn we dan naar Monument Valley gegaan. Voor de eerste keer tijdens de reis een prachtige zonsopgang gezien. En dan was het tijd om rond te rijden door de ‘farwest’. Na de farwest zijn we naar Page gegaan. Dit ligt aan de andere kant van Glen Canyon National Reserve en daarmee dus ook aan de andere kant van Lake Powell. Terug een prachtige kampplaats gevonden tussen de rode canyonstenen. En ‘s anderdaags op een superlieve manier wakker geworden van de kindjes. Voor mijn verjaardag hadden Myrthe en Kasper een supermooie tekst geschreven (jaja ook Kasper had vrijwillig een tekst geschreven!).

Het eerste op het programma was Antelope Canyon. Aangezien dit in Navajo gebied ligt is dit in handen van Navajo indianen. En de prijzen die waren er dan ook naar. Een grote toeristische attractie en dus zijn we van de eerste keer naar Horseshoe Bend gegaan. Een prachtige hoefijzervormige canyon met de Colorado River. Als afsluiter van de dag zijn we nog naar de north rim van de Grand Canyon gereden. Eerst nog een bezoekje aan Marble Canyon en dan ons kampplaatsje gezocht in Kaibab National Forest. Waar het dan ook eindelijk tijd was voor de superlekkere chocoladetaart!

De North Rim van de Grand Canyon ligt een stuk hoger dan de South Rim waardoor het er ook een stuk kouder is. We hadden geluk dat de weg nog open was en zo konden we de North Rim nog bezichtigen. Zeer weinig toeristen en éénmaal dat je weg van de viewpoints wandelde zag je niemand meer. De South Rim was een ander paar mouwen. Zeer druk en zeer toeristisch. Gelukkige kampeerden we in het Kaibab NF (dan aan de zuidkant van de Grand Canyon) waardoor we ‘s avonds altijd rustig zaten.

Aan de South Rim kun je de West Rim Trail wandelen. Een eenentwintig kilometer lange wandeling langs de rand van de canyon. De auto parkeerden aan het visitorcentre en van daaruit namen we dan de bus naar het verste punt van de wandeling, Hermits Rest. De bus stopte aan vele viewpoints en je zag de meeste toeristen afstappen om vlug een foto te nemen en dan weer vlug op te stappen. Eénmaal op de wandeling zag je bijna niemand meer. Aangezien het vroeg donker wordt besloten we de wandeling over twee dagen te doen.

Halverwege de West Rim Trail begint de Trail of Time. Deze trail geeft aan wanneer alles ontstaan is en hoeveel jaar er tussen de verschillende gesteenten zit. Het begint bij viereneenhalf miljard jaar geleden en iedere meter is een miljoen jaar. Om de tien meter zat er een plaatje op de grond om het aantal jaren aan te tonen. Iedere keer dat er een andere aardlaag begon in de canyon zag je een voorbeeld van het soort gesteente. Een zeer interessante trail en vooral Kasper heeft zeer grondig zijn tijd genomen om alles te bestuderen. Op het einde van de trail was er ook nog een geologisch museum. En ook daar waren Kasper en Kobe niet weg te krijgen.

Dan was het tijd voor wat jeugdsentiment. In Vale een veertig kilometer van de Grand Canyon ligt Bedrock City. Een attractiepark uit vervlogen tijden waar het Flinstones dorp is nagemaakt. En eigenlijk was het best wel fun om dit te doen. Het volgende leuke op het programma was route 66.

Route 66 bestaat dus grotendeels niet meer. Jaren geleden hebben ze daar de Interstate 40 doorgetrokken (een autosnelweg) en zo is de route verloren gegaan. Gelukkige is er iemand die zijn hart en ziel heeft gestoken in het behouden van de originele route en zo kun je de nog overblijvende, bestaande stukken nog rijden.
Voor degene die de cars film kennen, die film is dus gebaseerd op het ware verhaal van route 66. De auto’s die voorkomen in de film bestaan dus echt. En inderdaad Kobe is een ganse dag compleet in zijn nopjes geweest. En de mama die heeft van iedere auto wel een foto moeten nemen.

Las Vegas was dan volledig het andere uiterste. Na de stilte van route 66 op weg naar de veel te drukke stad. Eerste stop was de Hooverdam. Na een grondige controle, de daktenten moesten open om zeker te zijn dat we geen explosieven meehadden, mochten we doorrijden. Maar het was er superdruk en we besloten om dan door te rijden naar Las Vegas. Eerst naar de Toyota garage want na wat opzoekingswerk bleek dit een goeie garage te zijn voor onderhoud van de auto. Want in Canada en de VS hebben ze geen Toyota Tilux, laat staan Toyota diesels. Waardoor er geen enkele garage wil of kan werken aan de auto. En inderdaad Toyota Las Vegas was een schot in de roos, zeer vriendelijk en zeer bekwaam personeel. Ze konden het onderhoud onmiddellijk doen en drie uur later was de auto weer tiptop in orde!

Dan vlug richting Diana haar huis. Daar vlug iets gegeten en dan met Diana richting The Strip. The Strip is de straat van alle casino’s en de vele lichtjes. Over de Strip kan ik kort en bondig zijn. Mooi om te zien maar het is een ganse fake bedoening. En om het in Myrthe haar woorden te zeggen: Na vijf maanden bos is dit echt wel het andere uiterste… De kindjes vroegen ‘s anderdaags dan ook wanneer we weggingen uit Vegas, terug naar het bos.

Dus zijn we dan richting Mojave National Preserve gegaan. En daar ‘s anderdaags een rustdagje ingelast. Via een offroad weg en nog een stukje route 66 zijn we dan richting Josua Tree National Park gegaan. Tja de naam zegt het zelf een woestijn met veel Josua trees. Een paar prachtige offroad baantjes gedaan met als pech dat een van de voetsteuntjes van ons bagagerek brak. Met ijzerdraad wat proberen te fixeren en de volgende dag richting Los Angeles. Daar zit de enige Frontrunner dealer (merk van onze bagagedrager) van het Amerikaans continent. Gelukkige hadden ze alle stukken in voorraad en konden ze ‘s anderdaags het rek vermaken.

Eén nacht in LA was meer dan genoeg voor ons en dus zijn we in de namiddag nog teruggereden naar Mojave. Zeer laat daar toegekomen en ‘s anderdaags daar dan ook rustdag gehouden. Op het plan van Mojave gezien dat er dwars door de Mojave Desert een route liep, de Mojave Road. We besloten om een dagje van deze route te rijden en om dan naar Death Valley te gaan. Maar het lot besliste daar anders over, in positieve zin dan.

Op de eerste dag wilden we ‘s middags stoppen op de route om te picknicken. We hadden net twee oudere koppels gepasseerd die ook zaten te picknicken. Plots komt die oudere dame naar ons toe met de vraag of we het zagen zitten om het volgende stuk wat samen te rijden. Want er kwam een moeilijk stuk aan en wij hadden een sleeptouw en zij niet. Zo konden we elkaar helpen indien we vast kwamen te zitten. Voor ons geen probleem en dus samen het moeilijke deel gedaan. Het klikte goed tussen die mensen en ons en we besloten om dan maar samen te kamperen.

In de auto hadden we al zitten schatten naar de leeftijd van de twee koppels. Bij het kampvuur ‘s avonds vielen we dan ook bijna achterover toen we de leeftijd hoorden van de oudste van de groep. Hij is liefst 91 jaar oud! En met volle respect kunnen we zeggen dat hij nog zéér goed offroad weggetjes kan rijden! Ook de rest hadden we vijftien jaar jonger geschat… De dag erop moest het oudste koppel terug naar de stad omdat ze ergens een lek hadden in de watertank. Dus zijn we dan nog met het andere koppel twee dagen verder gegaan. Het werd dus een prachtige driedaagse met vier fantastische mensen en natuurlijk niet te vergeten, de prachtige volle maan!

California
December 2016. San Diego, Verenigde Staten.

Na Mojave zijn we naar Death Valley gegaan. Eerst enkele dagen rusten in Furnace Creek en dan zijn we offroad richting Saline Valley gegaan. Een prachtige weg over de bergen en dan via een zandweg kwamen we uit aan de oase in Saline Valley. Daar zijn er hotsprings waar we enkele nachten kampeerden. Enkele dagen later zijn we via de Steelpass naar de Eureka Sanddunes gegaan. Een fantastische offroad weg over de bergen en doorheen een canyon. En éénmaal uit de canyon kom je uit aan de tweede grootste zandduin van Californië, namelijk de Eureka Sanddunes. Een fantastische speeltuin voor de kids en een kampeerplek met een fantastisch uitzicht voor ons.

Volgende dag via de Big Pine Road weer naar het midden van het park geweest richting Marble Canyon. Weer een nachtje wildkamperen in de canyon. De laatste dag hebben we nog de Wild Rose gereden maar echt spectaculair was dit niet. 's Avonds zijn we dan nog doorgereden naar Sequoia National Forest. Hoog in de bergen gekampeerd maar bij valavond was het al aan het vriezen. En 's nachts is het dan zeer stevig beginnen vriezen. Met als resultaat dat we 's morgens wakker werden in een witte tent, langs de binnenkant en met ijspegeltjes. Wel een mooi zicht maar wel niet handig om de tenten op te plooien. Dus eerst al de ‘vries’ en de ijspegeltjes eraf halen voordat we de tenten konden opplooien. Daarna was het tijd om de Shermanpas over te gaan. Daar lag op sommige plaatsen al heel wat sneeuw. Dus af en toe stoppen om de kindjes in de sneeuw te laten spelen. Eenmaal over de pas zijn we lager in de bergen gaan kamperen om wat te ontsnappen aan de vrieskou. Maar dat heeft niet echt geholpen want 's nachts was het weeral aan het vriezen.

Door de kou en de sneeuw die ze voorspelden voor de komende dagen, besloten we om Yosemite niet te bezoeken en zijn we dan doorgereden naar Santa Rosa (ligt op een uurtje rijden van San Francisco). Daar gingen we op bezoek bij Alex & Ans. Mensen die we ontmoet hebben toen we kampeerden in Mount St.Helen in Washington State. Op weg naar Santa Rosa hoorden we constant een vreemd geluid aan de auto. Het was niet de motor maar wat het wel was wisten we niet.

Dichtbij Santa Rosa, in Sonoma, heb je een garage Mudrack, die Toyotaspecialist is. Daar kregen we de definitieve diagnose te horen dat de wheelbearing kapot was. Enkele dagen later mochten we hem binnen doen. Een andere wheelbearing steken is maar een uurtje werk... alleen is dit van ons uitgelopen op een week. Probleem was het bestellen van de bearing. Aangezien ze in de VS geen Toyota Hilux hebben moest dit stuk geïmporteerd worden. Op zich geen probleem maar Toyota Hilux en HZJ enzovoort staan op ‘de zwarte lijst’ hier. Dat wil zeggen geen enkele Toyotadealer wil de stukken opzenden voor deze merken omdat ze problemen kunnen geven aan de douane. Want Toyota Hilux enzo staan gekend als auto's die veel door terroristen gebruikt worden. Dus gaan ze ervan uit dat als die auto zich in de VS bevindt dat het geen Amerikanen zijn. Dus kwam het erop neer dat we moesten bewijzen voorleggen dat we die auto geïmporteerd hebben vanuit België. En dat de auto aan ons gelinkt is plus dat we geen terroristen waren. Een goeie week later is het gelukt en is de bearing aangekomen.

Een ander probleem die we in die week ook hebben laten oplossen waren de banden. De laatste maanden zagen we dat er stukjes loskwamen van onze banden. Eerst dachten we dat dit kwam van offroad te rijden maar dan hoorden we van iemand die dezelfde banden had, dat er een slecht lot was. Blijkbaar is er een slecht lot van de die banden uitgekomen en dus via het lotnummer dat erop de banden staat kunnen ze bij Goodrich achterhalen of je banden van dit ‘slecht’ lot afkomstig is. En ja onze banden waren van het slechte lot dus hebben we vier banden laten vernieuwen. Van Goodrich krijg je wel een serieuze korting als je je banden van het slechte lot ingeeft. Dus hebben redelijk ‘goedkoop’ onze nieuwe banden kunnen steken. Ondertussen is er een nieuwe versie van deze banden uit die nog veel steviger is, dus we hadden geluk bij een ongeluk.

Wat hebben we gedaan toen we in Sonoma vastzaten? Wel we konden op geen betere plaats vastzitten dan daar en konden we ook geen vriendelijkere en gastvrijere garagist vinden dan Gary. Omdat we dachten dat de auto redelijk vlug gefikst ging zijn mochten we kamperen op drie wielen aan de garage. Maar toen bleek dat het veel langer ging duren, hebben we onze kleine tentjes genomen om te gaan kamperen in zijn tuin.... tussen de ganzen. We mochten ook één van zijn auto's gebruiken om ondertussen dingen te bezoeken en dus zijn we een week op pad geweest met een Toyota Landcruiser van het jaar 1985.

De 30ste november mocht Kobe zijn vijfde verjaardag vieren. En vooraleer je denkt van dat manneke moest zijn vijfde verjaardag vieren in de garage, in een auto die op drie wielen staat... moet je weten dat er geen betere plek was waar hij zijn verjaardag kon vieren. Voor Kobe, die een echte auto, vliegtuig en ander vervoermiddelen freak is, was dit echt een droomlokatie. Opstaan tussen al de oldtimer Toyota's en dan met een oude Toyota Landcruiser richting San Francisco.

Eerst de Golden Gate Bridge over om daarna richting baai van SF te gaan. Eerst wat rondkuieren en dan gaan informeren of er nog tickets waren om met de ferry naar Alcatraz te gaan. We hadden geluk, er waren nog tickets voor de boot en dus tien minuten later zaten we al op de ferry richting Alcatraz. Alcatraz is een gevangenis waar de zwaarste criminelen terechtkwamen. We kregen elk een audiofoon en zo kon je zelf de cellenblokken bezoeken. Dit begon van waar de gevangenen toekwamen tot waar ze sliepen en aten. Zeer interessant en ook de kindjes hebben er veel van op gestoken. Veel meer hebben we niet bezocht op het eiland want het was redelijk koud en ook wilden we de stad ingaan om Kobe zijn verjaardag te vieren.

's Middags zijn we dan gaan eten in het kindvriendelijke Rainforest Café waar ze luidkeels gezongen hebben voor zijn verjaardag toen ze zijn cakeje met een kaarsje brachten. Na het eten was het tijd om de stad in te trekken. SF is gelegen op heuvels, zeer veel heuvels. Eerst hebben we de cable car genomen over de heuvels om dan te voet terug te keren. Toen we terugkwamen was het al donker waardoor gans de stad onder de kerstverlichting zat. Bij aankomst in Sonoma nog op zoek gegaan naar chocoladetaart en deze dan opgegeten als avondmaal. De volgende dagen hebben we nog speeltuinen bezocht, chocoladeproeverijen gedaan (waar we ook in één de beste chocolade van de VS hebben ontdekt), Santa Claus gezien en natuurlijk ook wat schoolwerk gedaan.

Nadat de auto vermaakt was zijn we via de kustlijn van Californië (de route 1) richting San Diego gegaan. Zeer mooie route en in Piedra Blanca hebben we zeeolifanten gezien. In december komen ze daarheen om hun jongen te krijgen en we hadden geluk. Enkele uren daarvoor was de eerste zeeolifantenpup geboren. Na enkele uren genieten van het uitzicht en de beestjes zijn we verder gereden naar National Forest Los Padres. Dat is één van de weinige plaatsen waar je nog wild kan kamperen langs de kustlijn. Met een prachtige uitzicht op de Pacific Ocean dan onze tent opgezet en genoten van de mooie zonsondergang. 

De dag erop verder gereden langs de kustlijn en net voor Los Angeles hebben we weer wild gekampeerd in Los Padres National Forrest. Dit was de enige plaats waar dit nog echt kon vooraleer we in San Diego waren. De dag erna zijn we dan wel vroeg vertrokken om het drukke verkeer van Los Angeles wat te vermijden. LA hebben we niet bezocht want het is er verschrikkelijk duur en voor ons leek het één grote fake stad te zijn. In de late namiddag zijn we dan toegekomen in Rancho Santa Fé, net buiten San Diego.

In Rancho Santa Fé konden we blijven bij Dani en Daniël, het oudste koppel die we hebben leren kennen op de Mojave Road. Hier zijn we twee nachten gebleven en van daaruit hebben we ook Balboa Park in San Diego bezocht. In dit park liggen er zeventien museums (voor elk wat wils) en zijn er prachtige tuinen. En aangezien de kindjes dol zijn op museums werd het dus een dagje musea bezoeken.

Als eerste was Art of the Brick aan de beurt. Dit is een tentoonstelling van iemand die allemaal sculpturen maakt uit Lego. In totaal waren er zo'n honderd kunstwerken te zien. Ongelooflijk om te zien wat die vent allemaal kon maken met Lego. Volgende stop was het Science Museum, daar konden de kinderen veel bijleren over de wetenschap door allerlei proefjes te doen. En vooral Kasper was in zijn nopjes. Toen we daar eindelijk buiten raakten had Kasper geen tijd om te picknicken want eerst wou hij het Natural History Museum doen. En natuurlijk stonden er daar ook wat dino's dus ook daar waren ze weer voor ruime tijd zoet. En zelfs na dit museum hadden ze nog geen tijd om te eten want wat lag ernaast... het Model Railway Museum. Een museum van modelbouwtreintjes. De treintjes rijden rond in een prachtig decor en dit over twee verdiepingen. Ook zijn al de treinen verbonden met elkaar en Kobe die was dus echt niet uit dat museum te krijgen.

Om drie uur hadden ze dan eindelijk wat tijd om te eten. Maar dit moest wel vlug gebeuren want Kasper en Kobe die stonden al te popelen om naar het Air and Space Museum te gaan. Tja daar zijn we gebleven tot ze kwamen zeggen dat het museum ging sluiten... Toen we buitenkwamen zijn we nog naar de Japanse tuin geweest. Van de tuin hebben we niet veel gezien omdat het al donker was maar we hebben wel genoten van de vele kerstverlichting. Dan was het tijd om terug te keren en in mum van tijd lagen er drie kindjes te slapen op de achterbank.

De dag erop zijn we voedselvoorraad gaan inslaan voor onze eerste dagen in Mexico en in de namiddag zijn we naar Matt, Sarah en Tyler gegaan. Dit koppel hebben we leren kennen toen we in Malibu zaten voor ons roofrack te laten herstellen. Hier blijven we drie nachten logeren tot we de grens oversteken met Mexico.

Zondag zijn we in de vroege ochtend eerst naar La Jolla gegaan. Daar kun je zeehonden zien op het strand en hebben de kindjes ook in de golven kunnen spelen. Rond één uur ‘s middags hadden we dan met Matt afgesproken aan de militaire basis van de US Navy. Hij is daar werkzaam als helikopterpiloot en zo kregen we een rondleiding van hem op de basis.

Eerst passeerden we de (enorm grote) vliegdekschepen om dan bij de helikopters aan te komen. Eerst zijn we naar de helikoptersimulator gegaan. Dit ziet eruit als een echte cockpit en dit gebruiken ze om te leren vliegen en om verder te blijven oefenen. Elk om beurt mochten we dit eens proberen (met de nodige uitleg en hulp) en dit was echt wel uniek ding om eens te doen. En de kids die waren natuurlijk zéér enthousiast! Na de simulator was het tijd om de echte helickpters te zien en mochten de kindjes ook eens de helm en het vest aandoen. Na de helikopters zijn we nog gaan wandelen aan het strand in Coronado. De chiquere strandenbuurt van San Diego.

Op onze laatste dag in San Diego, en dus ook in de VS, zijn we eerst nog eens naar Balboa gegaan. En tegen de middag zijn we dan naar het strand van Encenidas geweest. Daar hadden we afgesproken met Barbara (die we in Mojave hebben ontmoet) en het hondje Max. Een beetje later is haar man Robin er ook nog bij gekomen. Nog wat bij gekletst terwijl de kindjes op het speelplein zaten en dan nog een ijsje gaan eten. Morgen steken we dan eindelijk de grens over met Mexico!