North West Territories en Yukon
Dinsdag 26 juli 2016. Beaver Creek, Yukon, Canada.

South Canol Road
In Johnson Crossing hebben we twee dagen rust gehouden. Dan in plaats van de Alaska Highway verder te volgen naar Whitehorse hebben we de South Canol Road genomen. We hadden gelezen dat dit een prachtige weg is die je enkel in de zomer kunt rijden bij droog weer en als je een 4WD hebt. De dame van de camping was er ook heel enthousiast over en volgens haar konden we de tweehonderdtwintig kilometer in vier à vijf uren rijden. Wij deden er uiteindelijk twee dagen over omdat het zo’n prachtige weg is.

Dus ‘s anderdaags in de ochtend aangezet. Bij het begin van de weg kon je enkele oude voertuigen zien die ze gebruikten om de weg aan te leggen in de jaren 1940. De route was gewoonweg prachtig dat we om de paar kilometers stopten om te genieten van het uitzicht. Bij Quiet Lake hebben de kinderen in het zand kunnen spelen en hebben Dries en Myrthe in het meer gezwommen. Tot we in de verte een onweer hoorden en dan vlug naar de auto. Dan terug wat verder (ondertussen was het al aan het regenen) en we besloten op de route ergens te kamperen. Op de weg zagen we in het dal Rose Lake liggen en ook een klein weggetje dat ernaar toe ging. Dus langs dit weggetje naar beneden en het was de ideale plaats om te overnachten. De Rose rivier mondde juist uit in het meer en de kinderen konden dus spelen in het meer en in de rivier (en wij ook).

‘s Anderdaags goed uitgeslapen en nog eens goed genoten van het uitzicht. Daarna was het tijd om weer wat verder te gaan. Volgende stop was Lapie Lake. Een korte pauze maar want het rommelde alweer in de verte. Dan de Lapie River blijven volgen die in de vallei lag. Op een bepaald moment had je een baantje die tot aan de Lapie River ging. Dus ideale stop voor picknick aan de rivier. En de kindjes hadden genoeg zand en stenen om enkele uren te kunnen spelen. Dan verder gereden naar het einde van de South Canol Road. Daar had je de Lapie Canyon die je via een wandelpad kon bereiken.

Klondike Highway en Silvertrail
Eénmaal op de Klondike Highway was het tijd om meer naar het noorden te rijden richting Dempster Highway. Maar eerst hebben we in Stewart Crossing afgeslagen om de Silvertrail te doen. Dit is een weg die naar Keno gaat, een oude stad van de vroegere zilvermijnen.

De weg naar Keno is prachtig met zeer veel meren. Maar jammer genoeg was het weer aan het regenen en konden we dus niet echt genieten van het uitzicht. Na een honderdvijftig kilometer rijden kwamen we uit op ons eindpunt (de weg stopt daar ook) Keno City. Een spookdorp uit de jaren stilletjes. Vroeger was dit een stad van meer dan achthonderd inwoners (wat groot is in de provincie Yukon) nu wonen er nog vijftien inwoners het ganse jaar door.

Het stadje heeft één hotel, twee café – snackbars, één museum over de mijnen, één kleine maar supergezellige bibliotheek en juist achter de ‘hoofdstraat’ ligt de campground. Voor de campground moet je een kleine bijdrage betalen en dit gaat in de ‘communitypot’. Onze tenten opgezet en dan het toertje gedaan in het ‘stadje’. En het toertje was vlug gedaan.

De volgende dag zijn we eerst en vooral naar het Mine Museum geweest. Het museum bestaat uit vier gebouwen. Het eerste gebouw is uitleg over de mijnen en hoe het leven van de mijnwerkers eraan toe ging. En in twee andere gebouwen stonden de voertuigen, machines en werktuigen . Het vierde gebouw was uitleg over de fauna en flora van Keno City. Wij dachten dat het bezoek aan het mijnmuseum niet lang ging duren. Maar dat was een illusie. Vooral Kasper en Kobe waren vol fascinatie en iedere tekst moesten we vertalen en uitleggen. Dus pas enkele uren later waren we klaar met ons museumbezoek.

Dan picknick gepakt om te beginnen aan onze wandeltocht. De Sardough Trail is een wandelpad die achter de camping start en zo de berg naar boven gaat. Na een uurtje hevig klimmen pas het lunchpauze. Daarna is Dries verder met Myrthe naar boven gegaan en ben ik met Kasper en Kobe terug naar beneden gegaan. Want Kasper was aan het zagen om terug naar het mijnmuseum te gaan. Dus nog eens het museum bezocht met de twee broers. En ja helemaal van begins af aan. En tegen dat we (veel tijd later) terug klaar waren met het museum bezoek waren Dries en Myrthe al terug van hun wandeltocht.

We hadden gezien dat er in één van de cafeetjes frietjes waren. Dus ‘s avonds gingen we frietjes gaan eten naar de pub. Wel één groot probleem, kindjes mogen de pub niet binnen in Canada. Maar ja de schattige hongerige blik van de kindjes en de cafébaas kon ze niet weerstaan. Gordijntjes toe en niemand die het ziet.
‘s Anderdaags alles ingepakt om dan de Mount Keno te doen met de auto. Langs de weg omhoog zie je overal oude mijnschachten en bovenop de berg staat een signpost. Bij goed weer heb je een prachtig uitzicht op de vallei. Bij ons was het aan het regenen en zat alles in de wolken. Dus niets gezien maar de rit naar boven was toch de moeite waard. Dan naar beneden en vertrekken richting Dempster Highway.

Dempster Highway
Op de hoek van splitsing van de Klondike Highway en de Demspter Highway gestopt om nog eens vol te tanken. Want de Dempster is een route van zevenhonderdvijftig kilometer naar het noordelijkste dorpje die je via de weg kan bereiken in Canada, Inuvik. Volgende pomp waar we diesel konden tanken was op driehonderdnegentig kilometer in Eagle Plains.

Na volgetankt te zijn was het tijd om aan te zetten naar Thombstone Provincial Park. Dat ligt zeventig kilometer verder op de Dempster Highway. Eventjes voor de camping ligt de Grizzly Trail, een wandelpad dat blijkbaar erg de moeite waard is. Maar bij het begin van de Dempster was het beginnen regenen en tegen dat we aan de trail waren was het water aan het gieten. Veel zagen we niet van de bergen want de lucht zat potdicht. Dan naar de camping geweest en onze tent opgezet en vlug de stove aan. Na het eten nog een avondwandeling via een mooi wandelpad naar het visitorcenter. Wel in de gietende regen maar het deed toch deugd om een beetje te stappen.

De bedoeling was om enkele dagen te blijven in het Thombstone Provincial Park maar toen we ‘s anderdaags opstonden was het alweer aan het regenen. Dus besloten we om verder te rijden en op de terugweg dan het park te bezoeken (want de zevenhonderdvijftig kilometer naar boven moet je daarna ook weer langs de zelfde weg terugkeren).

Het bleef regenen en de Dempster is een dirt road met zeer veel putholes. Van de bergen konden we niet veel zien want alles zat in de wolken. Dus op het gemak verder gereden en als het niet regende eventjes stoppen om te genieten van het uitzicht. Na enkele uren begon het plots water te gieten en de weg veranderde in één modderpoel en door de gietende regen waren de putholes niet meer te zien in de weg. Maar ze waren er wel nog. Dus aan een slakkentempo verder gereden om na enkele uren eindelijk aan te komen in Eagle Plains. Daar kamperen stond ons niet echt aan maar we waren te uitgeput om nog verder te rijden. Dus tenten daar opgezet en genieten van het uitzicht. Toen we juist in ons bed lagen begon er plots een hevige storm op te komen. We wisten dat onze tenten al goed bestand waren tegen de wind. Nu weten we ook dat ze bestand zijn tegen zeer hevige rukwinden en hevige regen.

‘s Morgens bij het opstaan was het ijskoud. Het had lichtjes gevroren en buiten was er niets te zien van uitzicht. Alleen een heel dikke mist. Dus eventjes twijfelen van gaan we verder of niet. Maar tegen dat we alles ingepakt hadden was de mist min of meer weg dus dan maar verder richting Inuvik. Het eerste deel ging redelijk vlot tot aan de Artic Circle. Vlug foto en eventjes genieten van het uitzicht want het was alweer aan het regenen.

Toen we over de grens kwamen van Yukon naar de Northwest Territories begon de miserie. Een eindje verderop zat de lucht potdicht en begon het hevig te sneeuwen en te waaien. De weg was in een zeer slechte staat van de vele regen van de dag ervoor. En de mist en de sneeuw maakten het extra moeilijk om erdoor te rijden. Toen we aan de Peel River kwamen voor de oversteek was het nog koud en winderig maar ‘voorlopig’ droog. Dan de ferry op en een beetje verder nog eens de ferry om de Mac Kenzie River over te steken. Na de ferry oversteken was het een redelijk goed stuk om te rijden. Maar uiteindelijk waren we dolcontent om het bordje Inuvik te zien staan. Vlug onze tenten opgezet op de camping want het was alweer hard aan het waaien en regenen.

De dag erop was het droog maar koud. Dus een toertje in de stad gedaan en als eerste de Iglo Church gaan bezoeken. De kerk was gesloten dus was het bezichtigen langs de buitenkant. Dan richting towncenter voor wat meer info. In het towncenter kregen de kinderen een diploma dat ze de noordpool bereikt hebben en dat ze nu levenslange noordpoolavonturiers zijn. Meer hadden ze niet nodig om voor de rest van de dag supercontent te zijn.

In de namiddag wat schoolwerk en ‘s avonds zijn we richting zwembad geweest. Daar was er familie uurtje. Dan mogen gezinnen voor tien dollar met gans het gezin gaan zwemmen. En dat was een schot in de roos voor de kids. Een superleuk zwembad met rubberen bootjes, basketnet, volleynet, zwemvliezen, grote zwembanden om in te zitten én een sauna en hottub! Na het zwemmen zijn we nog naar het artsfestival geweest. Een festival dat elke derde week van juli doorgaat in Inuvik met allemaal Canadese kunstenaars. En ondertussen hoorden we overal rond dat dit nog nooit voorgekomen is dat het vriest in Inuvik in de maand juli. Blijkbaar was het de week ervoor nog 30°. En degene die de Dempster regelmatig rijden vertelden ons dat de Dempster er nog nooit zo slecht bijgelegen heeft als de voorbije dagen. Tja dan maar optimistisch denken en content zijn dat we dit zeldzaam moment meegemaakt hebben zeker.

De volgende dag weeral vriestemperaturen en zeer koude wind. Dus inpakken om de weg terug te keren. De eerste uren gingen vlot en konden we wat genieten van het uitzicht. Tot we aan het slechte stuk kwamen waar we in een sneeuwbui gezeten hebben. Blijkbaar had de weg zeer veel schade want ze waren met man en macht bezig om de weg weer berijdbaar te maken. Dus dan aan een slakkentempo verder en aan de provincie grens begon weer de miserie. Een dikke mist waardoor je bijna niets meer zag. Dus een heel eind aan een slakkentempo verder. Net toen we bijna aan onze campingplaats waren moest Dries plots remmen. Er stonden drie grizzlyberen op de weg. Prachtig om te zien.

Volgende dag was het weer hetzelfde liedje, regen, wind en weinig zicht op de bergen. Dus Thombstone konden we nu ook niet bezichtigen. Dus was het tijd om de Dempster highway te verlaten. We zijn content dat we de Dempster gedaan hebben maar ontzettend jammer dat we zo’n slecht weer hadden. De route vonden we schitterend dus we kunnen ons goed voorstellen dat deze bij goed weer nog mooier is.