Bergen en rijstvelden
Vrijdag 22 juli 2016. Mai Chau, Vietnam.
Bij ons hotel in Hanoi boekten we een tripje naar de Mai Chauvallei, om kennis te maken met het leven in de bergen en op de rijstvelden. De bus leek vol te zitten maar er bleek nog een rijtje klapzitjes te zijn. We zaten op de eerste rij dus prachtig uitzicht. Paul had mazzel met de bijrijdersstoel, geen last van theaterknieën deze keer.
Na een rit van vier uur waren we op de plaats van bestemming: een klein dorpje tussen de rijstvelden met paalwoningen en rondscharrelende honden en koeien. Hier stond ook de bungalow waarin we verbleven. We kregen een lunch geserveerd met allemaal schotels plaatselijk eten. Daarna het dorpje een beetje verkend, er liepen nieuwsgierige kindertjes dus er werd verlegen gezwaaid en gegiecheld.
Later op de middag maakten we een fietstocht door het gebied. Er was voor Tom een fiets, die een beetje deed denken aan het boek ‘Is dit alles’. Die fiets reed uiteraard als een zonnetje. Huub ging bij mij achterop, vastgebonden met het hengsel van een tas omdat hij nog wel eens in slaap wil vallen. Ole zat bij Paul in de rugzak. Thuis kunnen we alle zitjes en schermen zo van het ruimteschip demonteren want dit ging prima.
Het was snikheet maar de omgeving maakte alles goed. In de rijstvelden waren de mensen aan het werk, in het land liepen ossen en we werden gepasseerd door fietsen en brommers met daarop en aan manden vol bladeren of teilen met rijstplanten. Halverwege dronken we een kopje thee bij een oude mevrouw in haar paalwoning. Hoewel ze ongetwijfeld dagelijks een lading toeristen ontvangt, genoot ze zoals het een omaatje betaamt van het bezoek.
Terug bij de bungalow speelden Huub en Tom een complete serie Buurman en Buurman na, gewapend met een bezem en blik renden zij rondjes om het huisje. Toen er ’s avonds geen water uit de kraan kwam wisten we natuurlijk wel wie de toevoer hadden dichtgedraaid. We sloten de dag af met een barbecue vlakbij de bungalow. Aansluitend was er een muziekuitvoering van een plaatselijk ensemble. Tropische trommels doen het ook goed als slaapliedjes hebben we ervaren.
De volgende dag stapten we weer op de fiets, ditmaal op weg naar een grot. Om die te bereiken moesten er twaalfhonderd treden beklommen worden. Het was wel even zwoegen, vooral voor Huub zou je denken. Hij was echter degene die steeds weer aan de loop wilde, terwijl de rest nog zat uit te puffen. Hij kreeg steeds een hand van de gids of van iemand anders uit ons groepje. Hij bleef stug in het Nederlands vragen stellen of dingen vertellen. Het daagde en deerde hem niet dat ze hem niet verstonden.Tom stond in de grot al gauw op de hoogste druipstenenpartij. Hoogtevrees en moederschap zijn geen goede combinatie kan ik je zeggen.
Op de terugweg zagen we kindertjes rondfietsen in natte kleren en met zwemvesten. Ze gingen allemaal de plomp in! Wat hadden die van ons graag meegedaan, helaas moest de rit worden voortgezet richting de markt in het dorp. Er wordt daar volop geweven en geborduurd en de handwerkjes worden verkocht aan toeristen.Tom en Huub mochten nog even plaatsnemen aan het weefgetouw. Tom nam zijn werk heel serieus voor hij weer op zijn brikkie naar het huisje crosste. De bus bracht ons uiteindelijk terug naar het hotel in Hanoi. Tom had graag nog langer in Mai Chau gebleven en wij eigenlijk ook wel.
