Trekking en een natte broek
Zaterdag 30 april 2016. Pokhara, Nepal.

Het zit erop, onze trekking! Eergisteren moesten we ons om negen uur 'beneden' melden, bepakt en bezakt. Omdat het maar om één nacht ging paste alles in twee rugzakken, zodat de kinderen niks hoefden te sjouwen. We werden eerst nog naar het reisbureau gebracht waar we de trekking geboekt hadden, voor een korte briefing en om de gids (Cable) te ontmoeten. Daar stelden ze voor om de route andersom te doen, in plaats van geleidelijk stijgen, dalen. Een keuze waarmee we achteraf erg blij waren.

Pokharajongensvoortrekking

Een jeep bracht ons naar het startpunt van de trip. Eerst nog even een uitzichtpunt bezocht, waar we onder andere heel veel adelaars zagen vliegen. En omdat we zelf nogal hoog stonden, vlogen ze op ooghoogte. Zeer bijzonder! En toen begon het. De route was mooi en voerde langs dorpjes, door bossen en langs dalen. De enige toeristen die we tegenkwamen waren Nederlanders die we al eerder gezien hadden.

Door te wandelen krijg je veel meer contact met de lokale bevolking. Onderweg dus ook veel mensen gezien. Veel Engels spreken ze niet, maar het woord twins? kennen ze allemaal. Ook veel dieren gezien onderweg. Natuurlijk kippen, geiten en honden, maar ook veel koeien. Alles loopt los rond. Eén hond is nog een paar kilometer meegelopen met ons, in de hoop op wat eten. Hij is afgehaakt toen we ergens een soort picknick zagen.

Na drie uur wandelen kwamen we bij de overnachtingsplek. Drie uur wandelen bleek meer dan genoeg, sowieso was het laatste stuk een pittige klim. We hebben overnacht in een eco-resort. Hier was alles eco: zonnecollectoren, opvangen van regenwater, water zuiveren tot drinkwater, groenten verbouwen, al het afval zoveel mogelijk hergebruiken (eten voor de dieren, maken van compost). Voor het maken van drinkwater gebruiken ze een zandfiltersysteem. Zag er best goed uit, maar in het belang van onze gezondheid vertrouwden we dit toch niet zo en hebben we om flessenwater gevraagd. Uit ecologische overwegingen doen ze daar echter niet aan (Nepal heeft een serieus plastic probleem), maar toch zijn ze voor ons water gaan halen.

Na een lekkere lunch even uitgerust, gedoucht en toen kregen we een rondleiding. Hoogtepunt was toch wel het koe melken. Het resort is overigens vegetarisch dus verder waren er niet veel dieren. Wel twee waakhonden maar die lagen het grootste deel van de dag te slapen. En Mathijs en de gids hebben een slang gezien bij de ingang. Er zitten nogal wat cobra's in de buurt. Gelukkig is het echte slangenseizoen nog niet begonnen.

Het douchen gebeurt trouwens door een emmer heet water uit een tank te tappen en dat water, aangelengd met koud water, met een beker over je heen te gooien. Das nog eens wat anders dan bij ons. Na het eten nog even een spelletje en vroeg naar bed want we wilden vroeg opstaan voor de zonsopgang. Dus om kwart voor zes de wekker, om te zien dat het behoorlijk bewolkt was. Dat is al de hele vakantie zo, dus een echte verrassing was het niet. Later nog wel een mooie bergtop in de verte gezien, de eerste in een week. Heel goed hebben we niet geslapen, vanwege de vele muggen, de hitte en de krakende bedden.

Pokharatrekkingzonsopgang

Na het ontbijt zijn we met iemand van het resort een wandeling door de omgeving gaan maken. Ook hier natuurlijk weer veel locals gezien. Eén van de honden liep het hele stuk met ons mee en liep met de kinderen voorop. Waarschijnlijk heeft hij deze wandeling vaker gemaakt! Onderweg kwamen we ook veel kinderen tegen die op weg waren naar school. Veel ballonnen uitgedeeld. Sommige kinderen moeten iedere dag twee uur heen en weer twee uur terug, zonder ouders die al vroeg op het land aan het werk zijn. Een aantal van die kinderen moeten daarnaast ook nog eens hun eigen ontbijt maken. Mathijs en Jasper hebben lekker gekletst en gespeeld onderweg want ook wij gingen naar die school. Op school natuurlijk weer onze ogen uitgekeken. Dat gold ook voor de kinderen van de school. De lesdag begint altijd met wat rek- en strekoefeningen waarbij de kinderen per klas in een rij staan. Jasper is er, tot grote hilariteit van alle kinderen, ook bij gaan staan en deed vrolijk mee.

Weer terug op het resort konden we nog even ontspannen. Door alle ruimte hebben de kinderen heerlijk gespeeld, de afgelopen twee dagen. We kregen zelfs nog een uitnodiging om mee te doen met yoga- en mediatielessen maar daar hebben we toch maar voor bedankt. Na de lunch zijn we weer gaan lopen met onze rugzakken en deze keer was het niet meer zo ver, na anderhalf uur waren we in het dorpje waar we opgepikt werden. Na enige discussie zijn we netjes (zoals beloofd ) bij het hotel afgezet. Al met al een heerlijke trekking. Ongelooflijk hoe goed de kinderen, en dan met name Jasper, het op de glibberige (door alle boomblaadjes) en steile paadjes redden. Kunnen de volwassenen nog wat val leren. Vandaag een rustdag. Morgen pakken we de bus naar Chitwan, daar is een nationaal park en blijven we drie dagen.

Dan nog even de natte broek van Mathijs. Hij was met Jasper een spelletje aan het doen: Wie durft het meest. Mathijs hing aan het trapje van het zwembad, met z'n kont naar het zwembad toe en probeerde hoe laag hij kon hangen. Pas bij het opstaan merkte hij dat hij een natte kont had. Omdat hij zich schaamde bleef hij buiten, maar gelukkig is er nog altijd Jasper die ons kwam inlichten. Eenmaal buiten zat hij op de grond in de hoop dat we het niet merkten. Nou ja, Mathijs heeft in ieder geval gewonnen!

 

Vallende stenen en een aangename verrassing
Zondag 1 mei 2016. Chitwan NP, Nepal.

Onze laatste middag in het Castle Resort verliep opeens nogal chaotisch: opeens vielen er stenen van het dak. Het dak lekte namelijk, dus was het afgedekt met een plastic zeil. Dat weer vastlag met stenen en losse dakpannen. Prima idee, totdat het ging waaien. Het zeil ving de wind, ging bollen en de stenen vielen letterlijk naar beneden. Extra schrikken want de kinderen waren buiten in de hangmat. Ze zaten gelukkig beschut daar. Het dak werd direct hersteld en (om het goed te maken?) bood Joe, de eigenaar, ons die avond een drankje aan. En toen nog een Baileys voor de dame en een Irish Whiskey (Jameson, voor de kenners) aan de heer.

De volgende ochtend ging de wekker al om half zes. Na een simpel ontbijtje (de kok had zich verslapen) hesen we rond kwart over zes de tassen op een mini-taxi en gingen we naar het busstation. Daar vertrok onze bus rond zeven uur, richting Chitwan. Reden dat de bus zo vroeg moet vertrekken is omdat onderweg de weg in de middag dichtgaat, als gevolg van de aardbeving van afgelopen jaar.

Wat gelijk een mooi bruggetje is om te melden wat wij, als toeristen, nou merken van die aardbeving: Dat is enerzijds weinig, want we hebben er geen directe last van, maar aan de andere kant zien we er natuurlijk wel veel van. Je ziet het aan de (deels) ingestorte gebouwen en tempels, aan het vele puin dat opgestapeld ligt, of aan de stutten, maar zoals gezegd ook aan de wegen die waarschijnlijk al vóór de aardbeving slecht waren, maar nu nog slechter. Het meeste merk je het echter aan de toeristen, of, beter gezegd, het gebrek daaraan. Er zijn simpel gezegd teveel hotels, restaurants en reisbureaus voor het aantal toeristen dat hier rondloopt. We zitten regelmatig als enige, of maar met enkele anderen, in een hotel of restaurant. En vergeleken met de andere Aziatische landen waar we zijn geweest zien we zeer weinig Europese kinderen. Terwijl het overigens prima te doen is om hier met kinderen te reizen. Overigens, ook aan de locals die met toeristen te maken hebben merk je dat het moeilijker is dan vroeger. Het herstel van de schade duurt vaak lang en de klandizie loopt terug.

Terug naar de busreis. Die verliep zonder verdere problemen en rond één uur ‘s middags kwamen we aan op het busstation van Chitwan. Nou ja, busstation, meer een stoffige parkeerplaats! Er stonden wel zeer veel taxichauffeurs te wachten. Wel een paar honderd, voor mijn gevoel. En omdat ik als eerste uit de bus was, en mijn bagage als laatste zou komen, ging ik maar alvast op mijn gemak een taxi regelen. Na kort onderhandelen wilde iemand ons voor nog geen vijf Euro naar het hotel brengen. Goeie deal dacht ik nog, totdat iemand naar voren liep met een briefje met mijn naam erop. Are you mister Cox? Nou, toevallig wel ja. Het hotel had er al min of meer rekening mee gehouden dat we met de bus zouden komen en die taxi van het hotel stond er toch, om klanten op te pikken die nog geen hotel hadden. Maar het was in ieder geval, na zes uur in de bus, wel lekker om op deze manier opgehaald te worden!

ChitwanbusChitwanolifant

En nu zitten we dus in Chitwan. Dat is overigens geen plaats, we zitten geloof ik in Sauraha, maar de naam van het nationale park. We zitten direct aan de rivier die het park scheidt van de rest van de wereld. Nu maar hopen dat de krokodillen en tijgers hier die grens ook respecteren...

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!