Familie Hoedmus
Maandag 25 april 2016. Siem Reap, Cambodja.
Na twee nachten in Battambang ontbeten we de ochtend van vertrek met mango's, een restje gebakken rijst van gister en twee overgebleven koeken uit Nederland. Novi en Tula gingen samen nog een half uurtje zwemmen terwijl ik de tassen inpakte en Daan probeerde te voorkomen dat Pepa de gamelan sloopte. Onze tuktukker bracht ons naar het busbedrijf met een korte stop om stokbroodjes in te slaan. Daar werden we in een aftandse bus gedirigeerd maar die was zoals Daan al voorspelde gelukkig alleen om ons naar het busstation buiten het centrum te brengen.
In een ruimere airco bus voorzien van keiharde Cambodjaanse karaoke video's reden we in drieëneenhalf uur naar Siem Reap. Novi las een paar uur, ik ben blij dat ik onze drie biebaccounts allemaal heb gebruikt om boeken voor haar te lenen om op de e-reader te zetten. Daar aangekomen stond er een tuktukman klaar met een bordje met Danel Hermus erop en konden we zo instappen om naar onze nieuwe slaapplek Okay 1 Villa gebracht te worden (in ZO Azië wordt de term villa of resort nogal losjes gehanteerd), familiekamer dertig Euro per nacht. We blijven hier acht nachten en dus nam ik de moeite om onze spullen uit te pakken, dat kostte me wel drie minuten.
Na het raadplegen van de kaart besloten we wat te drinken en snacken te gaan zoeken. Vervolgens liepen we eerst tien minuten de verkeerde kant op, toen vijf minuten de goede maar beseften we dat we het centrum nooit zouden halen zonder te bezwijken van dorst en hitte. Dus kochten we op de hoek van onze hotelstraat blikjes drinken en zakjes chips. Suiker en zout, dat hadden we allemaal even nodig. We keerden terug en sprongen in het zwembad op het dak van ons hotel waar de gasten die naast het kinderbadje rustig hun boek lagen te lezen even fronsten.
Pepa hangt in het water graag aan Novi die voorzichtig met haar rondzwemt. Tula probeert ook steeds met Pepa te spelen in het zwembad maar die roept al bij voorbaat néé omdat Tula nogal hardhandig telkens haar zusje bijna per ongeluk verzuipt (goh van wie zou Tula dat nou hebben?). Daardoor is Tula dan weer verdrietig dat Pepa niet bij haar wil, drama alom. Ik denk dat de overige gasten blij waren dat ze geen kinderen bij zich hadden.
Bij ons hotel kun je fietsen lenen dus zochten wij de twee minst ‘krakkemikkige’ uit en gingen op weg naar de avondmarkt. Ons hotel no have een fietspomp dus stopte Daan bij de eerste de beste garage waar ze zo vriendelijk waren om onze banden op te pompen. Een aardig stuk fietsen tussen heel veel tuktuks en motors later kwamen we nog steeds niks bekends van de kaart tegen. Na vragen dachten we te weten dat we een flink eind voorbij de gezochte markt gefietst moesten zijn. Dus omgekeerd en dezelfde weg terug, maar toen konden we nog steeds geen wijs uit de kaart en waren we het zat, vooral Novi's magere billen op de harde bagagedrager. Echter konden we toen onze eigen zijstraat niet meer vinden, die bleken we finaal voorbij gefietst dus weer dat hele eind terug. In totaal hebben we zo'n drie kwartier gefietst om uiteindelijk neer te ploffen bij een eettent op de hoek van onze straat.
De ober probeerde ons nog netjes de kaart te laten zien voordat we plaats namen maar het boeide ons niet, als we maar konden zitten en drinken. Gelukkig hadden ze fruitshakes, water met ijsblokjes en wat te eten zo kwamen we weer een beetje bij ons positieven. Het was wel fijn dat we daarna binnen een minuut naar ons hotel teruggefietst waren, waar Daan zich over de kaart en Google maps boog om uit te vogelen waar het nou mis was gegaan. Meestal is hij namelijk feilloos in de weg vinden. Het blijkt dus ook dat de receptionist ons vanmiddag precies omgedraaid heeft uitgelegd welke hoofdweg aan welke kant van onze steeg zit, tja dan kun je blijven fietsen natuurlijk. Als afsluiter facetimeden we met opa Erik en skypten we met opa Gerard en oma Ina en om die opwinding weer te laten zakken werd er nog een poosje rustig gelezen voordat de meiden de slaap konden vatten.
Omdat het ontbijt bij dit hotel inbegrepen zit aten de meiden deze ochtend cornflakes en wij een warm ontbijt van rijst en noodles. Het beviel ons eigenlijk wel, goede bodem om op de fiets te stappen. Maar eerst even zingen voor jarige tante Nathalie. Dit keer de goede kant op en met de microvezelhanddoeken onder de kinderbilletjes fietsen we in twintig minuten naar Angkor Wat Putt, een minigolfbaan met veertien holes in de vorm van de Cambodjaanse tempels. We sloegen en zweetten ons van baan naar baan terwijl Daan nog eens benadrukte dat ze dat onhandige toch echt van mij hebben. Als je een hole in one slaat krijg je een gratis drankje, helaas is ons dat niet gelukt. Hoewel Novi daar anders over dacht, die probeerde steeds vals te spelen en gaf zichzelf meerdere pogingen om opnieuw te beginnen of halveerde haar aantal slagen voor de score. Tula vond het juist leuk om zo vaak mogelijk te slaan, die had niet meegekregen dat juist degene met de minste punten wint. Toen we klaar waren puften we nog even uit in de schaduw en viel er volgens Daan een beest uit de boom. Hij ging even kijken wat voor insect het was en Tula dacht dat het vast een klein dinosaurusje zou zijn. We zullen het nooit weten want we vonden hem niet.
Op de terugweg naar ons hotel stopten we voor ons nieuwe favoriete drankje: vers geperst suikerrietsap. Ook haalden we stokbroodjes die belegd worden met boter, vlees, kaas, saus, komkommer en iets zoetzuurs. Alleen wilden wij er maar één zo en dan drie met alleen de groente erop. De verkoopster voerde het prima naar onze wens uit (omdat Daan achter de kraam naast haar stond en alles aanwees en ja of nee deed) maar ze vond ons volgens mij niet goed snik. Pepa hield het natuurlijk niet uit tot ze een bed zag maar viel op m'n rug op de fiets al in slaap. Gelukkig kan ik haar zo op bed laten zakken en tukt ze dan rustig verder.
Voor het eerst hielden we een heerlijke gezamenlijke siësta zodat we pas eind van de middag gingen zwemmen. Dit werd geen onverdeeld succes want Pepa blijkt een zwembadpoeper eerste klas te zijn. Dat hadden we de afgelopen dagen al gemerkt, maar toen waren het nog mooie vaste drolletjes die in haar zwembroek bleven zitten. Nu had Daan echter de primeur van een hand vol poep en een drol die zich niet liet vangen in het zwembad. Te gênant voor woorden natuurlijk en niet fris voor de andere gasten. We zijn 's avonds nog op zoek gegaan naar zwemluiers maar helaas zonder succes. Dus volgende keer maar met een gewone luier aan het zwembad in, dat is als we er überhaupt nog in mogen natuurlijk. Thuis gaan we nooit zwemmen en ze gaat negenennegentig procent van de tijd onder de douche in plaats van in bad. Maar nu ik erover nadenk heeft ze de afgelopen twee keer dat ze thuis in bad ging ook al in het water gepoept.
We hadden Novi pizza beloofd, haar lievelingseten (en dan twintig keer melden dat ze pizza margharita wil, alsof we dat nog niet weten) dus fietsten we na de zwemluierzoektocht naar een pizzeria in het centrum en gaven daar vijf keer zoveel uit als aan een gemiddeld etentje op de markt. De bananenshakes waren enorm, Tula moest er zelfs bij gaan staan om te kunnen drinken. Ook de grote pizza's deden hun naam eer aan en we namen bijna een hele in een doggybag mee naar huis.
Omdat we de komende dagen veel tempels gaan bezichtigen en de zon hier genadeloos op onze bolletjes schijnt kochten we nog wat hoeden met brede randen. De meiden hebben bijna alle hoedjes gepast die ze te pakken konden krijgen om uiteindelijk allebei te kiezen voor het hoofddeksel waar ze mee begonnen waren. Allemaal opvouwbare exemplaren die makkelijk in de tas gepropt kunnen. Nu zijn we de familie Hoedmus.
Na het ontbijt regelde Daan een tuktuk met chauffeur voor de hele dag en vertrokken we naar het Angkor Archeologisch Park dat op de werelderfgoedlijst staat en een enorm gebied beslaat met ruïnes van oude tempels en steden. Deze werden vanaf de negende eeuw over een periode van vijfhonderd jaar gebouwd en liggen vaak kilometers uit elkaar. Wij voelden ons super decadent met privévervoer maar het is de makkelijkste manier om veel tempels te zien en niet eens duur.
We kochten entreepassen voor drie dagen die je op niet verplicht aaneengesloten dagen binnen een week kunt gebruiken (veertig USD per persoon, kinderen zijn gratis). We hadden ons ingelezen over enorme hordes toeristen, vele armbandjes verkopende kinderen en wat tempels gehighlight die we zeker wilden zien. Voor de entreepassen stond al geen rij en bij de meeste tempels kwamen we steeds maar een handjevol toeristen tegen. Het scheelt vast dat wij in het laagseizoen reizen (dit is de warmste maand in Cambodja, het was vandaag tegen de veertig graden) maar zelfs de verkopertjes kwamen we maar één keer tegen en dat waren er maar twee.
De meiden droegen vandaag hun UV(zwem)shirts, ziet er misschien raar uit maar biedt wel fijn bescherming tegen de zon door de gesloten nek en de niet te korte mouwen. Ook waren we vandaag allemaal heel blij met onze Keens, die dingen zijn echt gemaakt om te klauteren.
We begonnen bij Ta Prohm, bekend van de film Tomb Raider en de dwars door de muren heen groeiende bomen. Daarna kwamen we langs Ta Keo, die te steile trappen had vond ik om met Pepa op m'n rug te beklimmen dus wachtten wij lekker beneden in de schaduw terwijl Daan met Novi en Tula naar boven klom. Hierna reden we door een van de indrukwekkende poorten van het van Angkor Thom complex (reusachtige beeldenbalustrades die naar een enorme poort met vier gezichten toe leiden) naar Bayon, de tempel met de vele grote gezichten.
De hele dag was een grote geschiedenisles want het gaat onze verbeelding te boven hoe dit er vroeger in gebruik uit moet hebben gezien en hoe dit zo gebouwd kon worden. Dat leverde interessante gesprekken op want Novi en Tula hebben pas een projectweek op school gehad met als thema bouw, dus zij hadden er wel een idee bij. Toen liepen we langs Baphuon waar kinderen niet in mochten, maar we namen er wel wat leuke foto's op de lange catwalk. Via het Terras van de Olifanten liepen we naar de reststop waar we plasten (dat er überhaupt nog wat uit kwam ondanks al het gezweet is te danken aan de liters water en sap die we naar binnen hebben gegoten) en lunchten (en je tuktukchauffeur ook te eten krijgt van het restaurant als hij je ernaartoe brengt). We maakten nog een stop bij Phnom Bakheng, de eerst gebouwde grote tempel in dit gebied. Voor zonsondergang klimmen hier hordes mensen de tempelberg op, nu waren we er helemaal alleen. Omdat het gevaarlijke pad afgesloten was en de meiden op het veilige pad niet konden klauteren leefden ze zich maar uit op een netjes neergelegde stenenrij langs de route. Ze zijn hier volop bezig met restaureren, de stenen liggen netjes genummerd uitgestald als een enorme puzzel.
In de tuktuk terug bekeken we de bestofte benen en in het hotel ook onze smerige tenen. Deze wasten we natuurlijk eerst netjes schoon alvorens in het zwembad te springen. Wij zijn niet van die mensen die het zwembad vervuilen... Daarom droeg Pepa vandaag een luier onder haar zwembroek. Die woog toen ze uit het water kwam ongeveer vijf kilo, best knap nog dat ze boven water wist te blijven. Voor het avondeten fietsten we naar een eetstraat waar welgeteld veertien dezelfde smoothie karretjes stonden en maar iets van vijf met wat te eten. Mazzel voor de meiden dat een daarvan een pannenkoekenkar was. We aten op een stoeprandje, allemaal te moe om meer ons best te doen dan dit.
