Voorbereiding
Maart 2016. Nederland.

'The world is our playground!'

Hoera, we mogen weer! Jochem heeft sinds augustus 2015 een nieuwe baan, waar hij inmiddels genoeg heeft (over)gewerkt voor wat extra vakantie uren. Marieke had nog voldoende vakantiedagen staan en Armin kan altijd wel op pad (tenslotte hoeft hij nog tweeëneenhalf jaar niet naar school)! Na onze vakantie in Thailand in de zomer van 2015 zijn we in het najaar nog een heerlijk weekje naar Griekenland geweest waar we uitermate weinig hebben ondernomen voor ons doen. Ondanks dat het een heerlijke week was op Zakynthos blijft het wat avontuurlijker reizen ons trekken.

We hebben echter een (nieuwbouw)huis gekocht dat eind 2016 wordt opgeleverd en we wilden in elk geval graag voor die tijd (voordat klussen en verbouwen de overhand nemen) weer een mooie verre reis maken (en omdat Armin pas in september twee jaar wordt scheelt dat ook nog behoorlijk in de vluchtkosten als we nu gaan). Over waar we heen gingen hoefden we eigenlijk niet erg lang na te denken. Sowieso zou het Zuid-Amerika worden en het ging uiteindelijk tussen Panama, Costa Rica en Nicaragua of een combinatie van deze landen. Na wat research kwamen we uit op Costa Rica. Het feit dat we de hele reis gewoon lekker met een eigen huurauto kunnen doen, de kwaliteit van de hotels en lodges, het feit dat er wandelpaden zijn in nationale parken die we prima met Armin in de rugdrager kunnen belopen en de prachtige tropische stranden gaven vrij snel de doorslag. Voor ieder wat wils dus, en de 'ruige' activiteiten zoals met een kabelbaan door de boomtoppen vliegen (ziplinen) kunnen we wel apart van elkaar ondernemen. Zoals ze in Costa Rica zouden zeggen: 'Pura Vida'!

 

Dag voor de reis
Zondag 27 maart 2016. Nederland.

We vertrekken morgen al richting Schiphol om daar de nacht door te brengen in CitizenM, een hotel pal naast de vertrekhal. Op deze manier kunnen we op een heel relaxte manier de laatste spullen inpakken, het huis aan kant achterlaten en wanneer we klaar zijn zonder haast de auto instappen. De volgende dag vliegen we rondom het middaguur naar Toronto met Air Canada, en we willen graag op tijd inchecken zodat we in elk geval redelijke plaatsen in het vliegtuig krijgen.

JochemArminSchiphol

Omdat we voor Armin nog niet hoeven te betalen (nou ja, een paar tientjes dan) krijg je uiteraard ook geen stoel voor hem en is het de bedoeling hem de gehele vliegreis op schoot te houden. Aangezien dat al een totaal onmogelijke opgave is met onze hyperactieve dreumes zitten we liever niet in het midden (met het risico van overlast voor de buren) maar in een tweezits aan de zijkant van het vliegveld. Gelukkig zijn deze plekken nog beschikbaar!

De avond voor de vlucht geven we Armin alvast wat eten op de hotelkamer en gaan we nog even met zijn drieën naar Schiphol om voor onszelf wat eten te halen. We leggen Armin expres wat later dan normaal in bed om alvast aan de 'jetlag' te gaan werken, het is namelijk een tijdsverschil van acht uur met Costa Rica! Op deze manier proberen we het leed voor hem iets te verzachten. Hij heeft wat moeite om op de nieuwe plek in slaap te komen maar is zo moe dat hij uiteindelijk wel in slaap valt.

We zetten de babyfoon aan en gaan samen nog even wat drinken in de huiskamerachtige, ingericht met designspullen (echt heel mooi!) lounges van het hotel. Nadat we hebben genoten van koffie en alcoholische versnaperingen duiken wij er ook in! Dit hotel is echt een aanrader als je uitgerust aan je reis wil beginnen!

 

Vlucht naar Toronto, Canada
Maandag 28 maart 2016. Toronto, Canada.

Na het inchecken gaan we redelijk snel door de douane en lopen we nog even door Schiphol op zoek naar het 'kindergedeelte'. Dit blijkt helaas te worden verbouwd maar we kunnen Armin wel wat vermaken in het 'Nemo gedeelte' wat eigenlijk bedoeld is voor wat oudere kinderen. Hij vindt het echter ook machtig!

De tijd vliegt voorbij, voordat we het weten moeten we al boarden. De vlucht gaat op zich prima, al is het vooral voor ons erg vermoeiend. Van de ruim acht uur naar Toronto heeft Armin slechts twintig minuten geslapen en wilde hij verder vooral staan, lopen, klimmen, rennen. Hij heeft op deze vlucht dan ook meer op de iPad gezeten dan in de hele anderhalf jaar hiervoor en aangezien hij niet normaal wilde eten kreeg hij heel veel koekjes want die wilde hij wel. Gelukkig wilde hij deze keer (in tegenstelling tot de vlucht naar Thailand vorig jaar) wel veel drinken, en dat is toch het belangrijkste in een vliegtuig. In Costa Rica de slechte gewoontes maar weer afleren. We vonden de stewardessen op deze vlucht wel wat 'zurig', ze waren niet erg behulpzaam (en wij zijn verre van veeleisend!), in totale tegenstelling tot Etihad van vorig jaar (dat schijnt ook echt een kindvriendelijke maatschappij te zijn trouwens).

Eenmaal aangekomen in Toronto komt de bagage vlot maar helaas zijn we iets te eerlijk bij de douane. Of we 'food' bij ons hebben? Uh, nee. Ook geen 'babyfood' (uitgesproken met een strenge blik). Uh, ja, natuurlijk wel, we (vooral Marieke in dit geval) zijn van de voorbereiding. We leggen uit dat we wat zakjes eten meehebben met spaghetti en nog iets van stew. Schrijft de douanier enorm groot op ons briefje dat we beef bij ons hebben en moeten we de bagage gaan uitpakken. Beetje jammer. We halen twee olvarit geprepareerde zakjes (waar ook ham in zit) uit de backpack van Jochem en die moeten we dan ook achterlaten. Belachelijk vinden we zelf. De zakjes knijpfruit mogen we wel houden. Gelukkig hoeft Marieke de koffer (waar ook wat 'reserves' inzitten) niet uit te pakken en kunnen we doorlopen.

Eenmaal in de aankomsthal pinnen we wat Canadese Dollars en gaan we richting de UP express. Deze trein doet er slechts vijfentwintig minuten over naar downtown Toronto. We hebben de kaartjes vorige week al online gekocht, scheelt weer Dollars en tijd! We kunnen dus zo instappen. Prachtige trein, zelfs met wifi die het ook echt doet.

Na vijfentwintig minuten stappen we uit op Union Station. Daar vlakbij bevindt zich onze Airbnb, een appartement met keuken en aparte slaapkamer. En Netflix. En een sauna. En een zwembad. Het is door het tijdsverschil hier vier uur ‘s middags. We wilden eigenlijk nog graag de CN Tower op (die is op meters van ons appartement) maar Armin is helemaal kapot. We leggen hem om vijf uur maar in bed en vinden dat we het hem echt niet aan kunnen doen hem wakker te maken omdat wij graag een toren op willen. Dat doen we dus ook niet.

TorontoSkyline

Uiteindelijk gaat Marieke nog op pad om wat boodschappen te halen (en dat lukt wel, want ondanks het feit dat het tweede paasdag is is er een mega supermarkt open om de hoek waar ze bijna in verdwaalt). Jochem gaat daarna nog even een rondje lopen om wat foto's te maken van de omgeving (hoge gebouwen) en uiteindelijk chillen we nog wat met Netflix (en olijven, pasta en salade) op de bank.

Om twee uur 's nachts is het feest. Voor Armin dan, voor ons iets minder. We besluiten elkaar wat slaap te gunnen: Jochem gaat een uur met Armin spelen en maakt Marieke daarna weer wakker om hem af te lossen. Marieke stopt het wakkere mannetje lekker in bad en gunt hem wederom wat iPad tijd met de Teletubbies, terwijl ze samen op de bank hangen. Na een uur wordt Armin toch weer moe en leggen we hem weer in zijn bedje. Dat werkt niet, dus mag hij tussen ons in in het grote bed. Dat werkt gelukkig wel en we slapen gezellig met z'n drietjes nog een paar uur.

‘s Ochtends is er helaas geen tijd meer om iets te ondernemen (het zwembad hebben we dan ook jammer genoeg over moeten slaan) en gaan we weer terug naar het vliegveld. Weinig gezien dus van Toronto, maar dat is natuurlijk wel een reden nog eens terug te gaan!

 

Op naar San José
Dinsdag 29 maart 2016. San José, Costa Rica.

Vandaag vliegen we naar Costa Rica. Een vlucht van een kleine vijf uur, in een gelukkig half leeg vliegtuig. Armin is nog actiever dan gister, maar hier zijn er dus meer 'ravotmogelijkheden'. We wisselen elkaar weer wat af met Armin vermaken zodat we ook nog even onze neus in een boek, tijdschrift of Lonely Planet kunnen steken. Dit gezegd hebbende zijn we ook wel veel tegelijk met hem bezig (drie volle luiers binnen vijf uur tijd, argh!). Dat vliegen met een dreumes is dan ook niet echt het favoriete gedeelte van de reis maar de komende weken zullen dat ongetwijfeld goedmaken!

We blijken geen eten te krijgen omdat we met de budget variant van Air Canada doorvliegen. Dat is jammer want we hebben ondanks de omelet van vanochtend in Toronto best trek. En ('knieperige') Nederlanders die we zijn kopen we geen eten voor onszelf in het vliegtuig. Natuurlijk hebben we wel eten en drinken voor Armin mee.

Aangekomen in San José gaat alles gelukkig best snel. Pinnen, bagage, taxi. We slapen vannacht heel dicht bij het vliegveld in Hotel Dos Palmas (Alajuela). Best aardige kamer (wat oud, maar wel ruim en schoon, prima douche en bedden), met vriendelijke mensen in een mooie tuin. Maar het is wel gehorig! Veel vliegtuigen en langs een drukke weg.

 

Caraibische kust
Woensdag 30 maart 2016. Cahuita, Costa Rica.

We besluiten die ochtend na een overigens lekker ontbijt (en Armin die maar een uurtje wakker was!) op de terugweg in de andere locatie van dit hotel te verblijven. Gelukkig is dat geen enkel probleem en kunnen we direct omboeken.

De auto hebben we geregeld via Peter van Dos Palmas. Hij heeft hierover contact gehad met Thrifty, en de auto wordt keurig afgeleverd. Ze bellen of ze een half uur eerder mogen komen (graag!) en zo zijn we om negen uur ingepakt en kunnen we op pad! Eerst nog maar eens pinnen want in Cahuita schijnen de ING pasjes niet te werken. Dit blijkt niet makkelijk. Van de vijf automaten werkt er één. Ook kan alleen Marieke pinnen omdat Jochem 24 uur geleden zijn daglimiet al heeft bereikt. Dat geeft wel even wat woorden en stress. Maar uiteindelijk gaan we op weg met zeshonderd Euro in cash en in het geval van nood hebben we altijd de creditcard nog.

We hebben in San José nog boodschappen gedaan bij een grote Wallmart. We gaan namelijk naar kleine plaatsen waar mogelijk vaker kleine supermercado(otjes) zijn. Aangezien we ook vaak kunnen koken halen we pasta, saus, fruit, noodles, koekjes, sap, water, koffie, olie, boter, eieren, zout etc. De basics zeg maar. Pas om twaalf uur rijden we uiteindelijk San José uit op weg naar de Caribische kust: Cahuita!

Het is ongeveer drieëneenhalf uur rijden naar de Caribische kust. Onderweg komen we door veel mooie natuur maar helaas zijn er weinig mooie plaatsen waar we even kunnen stoppen voor de uitzichten op deze route. We komen wel regelmatig restaurantjes en tankstations tegen maar we stoppen (op minder mooie plaatsen trouwens) slechts tweemaal even kort.

Omdat we Armin even de benen willen laten strekken stoppen we in een stoffig dorpje waar we hem laten spelen op een grasveldje naast een huis. De jongen die daar woont vindt ons erg interessant en komt polshoogte nemen. Of we Spaans spreken? Daar moeten we toch echt 'nee' op antwoorden. Toch weten we met handen en voeten duidelijk te maken hoe we heten, en omdat Armin steeds reageert op de kukuluku! van de haan achter het huis gaat hij een kip voor ons halen die we mogen aaien. Als we weer weggaan vraagt hij om 'money'. Ja, beetje jammer wel als je eerst denkt dat die kinderen zo lief en oprecht zijn. Aan de andere kant ook begrijpelijk, het huis was verloederd, en deze mensen zullen gewoon niet zoveel hebben als wij tenslotte. We hebben hem maar oreokoekjes gegeven. Was hij ook blij mee.

Eenmaal aangekomen in Cahuita is het niet erg moeilijk de accommodatie te vinden. Het dorpje is klein maar fijn. We verblijven in Babilonia, vier appartementen in een mooie tuin. Gelukkig zitten we in een huisje op de begane grond zodat Armin steeds kan rondrennen en spelen in de grote tuin. Het huisje heeft ook twee slaapkamers en een keuken. Zoals vaak bij dergelijke accommodaties is de keuken best goed met voldoende bestek en servies maar zijn de pannen erbarmelijk slecht. Marieke is teleurgesteld want die had eigenlijk vanavond willen koken.

We besluiten nadat we Armin eten hebben gegeven (uit een meegebracht pakje) zelf de 'noodnoodles' (van die aanmaaknoodles met water) op te eten met als dessert de eerder gekochte chocolademuffins. Daar moeten we het vandaag maar mee doen, morgen gaan we ergens een (goede) koekenpan op de kop tikken en nemen we die gewoon de hele vakantie mee. We slapen best goed, Armin wordt maar éénmaal huilend wakker. We slepen zijn bedje naar onze slaapkamer en nemen hem maar weer eens tussen ons in tot hij weer rustig is en bij ons op de kamer verder wil slapen.

 

Puerto Viejo
Donderdag 31 maart 2016. Cahuita, Costa Rica.

In de ochtend horen we de brulapen, het is half zes. We besluiten maar op te staan want gister lagen we er ook zeer op tijd in. Het is zo vroeg ook nog koel dus lekker om dan al op pad te gaan. Eerst gaan Marieke en Armin een rondje door het dorp wandelen. Heel ver komen we niet, om de hoek blijkt een Italiaans restaurant te zijn waar achter een speeltuin verscholen ligt (pal aan zee). Daar gaan we dus maar even spelen met een loopfietsje, de ballen en op de glijbaan. Inmiddels druipt het zweet al van het gezicht af, zo warm wordt het al!

Bij terugkomst pakken we de spullen en gaan we met z'n drieën op pad. Eerst gaan we even kijken bij de ingang van het National Park waar we gelijk al een mooie groene basilisk spotten. Dat belooft wat. We zijn echter op pad gegaan met de wandelwagen en de strandspullen dus ver komen we daar niet. We gaan terug en lopen naar het strand bij dit dorp: Playa Negra. Zwart zand en water waar goed in gezwommen kan worden volgens het boekje. Het zand was inderdaad zwart, de golven waren echter wel hoog. Na ongeveer anderhalf uur zand en zee lopen we terug naar de cabana. Armin is uiteraard heel moe maar we moeten hem toch eerst zandvrij maken voordat hij naar bed gaat. Het zit echt overal, tot in zijn oren! Na een fles valt hij als een blok in slaap voor de komende drie uur.

PlayaNegraArminPlayaNegraaapje

Marieke besluit lekker voor het huisje te gaan zitten en te beginnen aan deze reisblog. Jochem wil alvast het National Park verkennen en gaat de komende uren op pad. Hij maakt een prachtige wandeling waar hij onder andere brulapen en kapucijneraapjes spot. Ook liep er bijna een neusbeer over zijn voeten heen! Na een paar uur komt hij terug met brood en kunnen we gaan lunchen.

Na de lunch vertrekken we naar een dorp verderop: Puerto Viejo. Als we daar doorheen rijden weten we dat we de goede keus hebben gemaakt door in het slaperige Cahuita te verblijven. Veel bars, toeristen, en harde muziek. We rijden eerst even door om te kijken naar de stranden zuidelijk van dit dorp. Die zijn best mooi maar we hebben inmiddels trek en willen graag een geschikt restaurantje vinden. Geschikt krijgt een andere dimensie met Armin: niet teveel trapjes waar hij af kan vallen, geen balkons, niet te druk zodat we geen anderen tot last zijn omdat hij het ongeveer vijf minuten volhoudt in een kinderstoel of stilstaande buggy.

Uiteindelijk vinden we wat op de terugweg in... Puerto Viejo. Een restaurant waar we in de tuin (zand) kunnen zitten en Armin zich met zijn vrachtwagen en schep lang genoeg kan vermaken totdat het eten op tafel staat. We bestellen spaghetti met garnalen en blauwe kaas, garnalen in knoflook en witte wijn saus met rijst en salade en bruchetta. Armin eet een klein beetje mee maar heeft er snel genoeg van (zoals telkens met zijn avondeten de afgelopen weken). Wij eten echter heerlijk na de noodnoodles van gister en de afhaalpizza van eergister.

Daarna gaan we op pad voor twee essentiële zaken die we missen: een koekenpan en een bal. We vinden beide in de grootste supermarkt van Puerto Viejo. De pan nemen we wel mee naar huis want hij is niet goedkoop en is made in Italy. Moet wel een goede pan zijn. Als Jochem aan Armin vraagt waar mama is zegt hij 'bal'! Blijkbaar snapt hij al best veel aangezien we in de auto aan het praten waren dat ik ging kijken of er ook een bal voor Armin te koop was. Als Marieke de bal aan hem geeft is hij dan ook dolgelukkig. Weer terug in het huisje gaat hij druk spelen met de bal en krijgt hij ondertussen nog wat pasta zodat hij niet met een half lege maag naar bed gaat. Hij is inmiddels echter heel moe, waardoor hij extra druk wordt en het lastig eten geven is. Als we hem (na de tweede douche van vandaag) in bed leggen is hij dan ook nog zo hyper dat het even duurt tot hij slaapt.

 

Nationaal Park
Vrijdag 1 april 2016. Cahuita, Costa Rica.

De volgende ochtend worden we gewekt om vijf uur. Niet door brulapen deze keer, maar door ons eigen brullende aapje. We spelen nog even gezellig met hem in bed en besluiten op te staan en ons klaar te maken voor een wandeling in het National Park met z'n drieën. Half zeven staan we dan ook aan het begin van de trail, we zijn de vijfde bezoekers van de dag (als we terug komen staan er meer dan honderd namen in het logboek).

We zijn klaar voor een flinke wandeling met Armin in de rugdrager. We hebben water, wat broodjes met chocoladepasta, bananen en brownies mee voor onderweg. Ook hebben we het strandkleed ingepakt, de bal en een schep. Dit National Park loopt namelijk grotendeels langs de kust met veel verschillende stranden onderweg. De wandeling is echt prachtig en goed te belopen. We lopen helemaal naar de andere kant van het park en ook weer terug (een totaal van 17,5 kilometer staat er op de stappenteller! Marieke loopt zelfs op slippers, zo goed is het pad.) Onderweg komen we de mooiste stranden tegen, met wuivende palmen tegen een blauwe lucht. Het lijken net plaatjes uit een reisgids!

 1aprilNPjochemarmin1aprilNPMarieke

We komen zeker het eerste deel van de wandeling maar een handvol mensen tegen, sommige zijn begonnen aan de andere kant van de trail. We zien onderweg wat aapjes, diverse vogels, een verscholen luiaard, insecten (echt grote spinnen), een slang, eekhoorns en een paar achter elkaar aan rennende wasberen. Na een aantal stops onderweg strijken we op de terugweg neer op het mooie strand aan het begin van het park.

Inmiddels is het elf uur en zijn we wel toe aan een grote pauze. Zeker Jochem aangezien hij de gehele tippel Armin in de rugdrager heeft gedragen! Armin is zelf een deel van de route in slaap gevallen door het gehobbel! We genieten nog lekker in de warme zee, en Armin gaat uit zijn dak met zijn bal en schep. Rond twaalf uur besluiten we terug te gaan naar het huisje om Armin in bed te leggen. De rest van de middag brengen we door met luieren.

Om vijf uur gaat Marieke koken. Misschien denk je nu: 'Goh, wat vroeg'. Ja, dat dachten wij vroeger ook toen we dat de meeste Nederlandse gezinnen op de Zuid Franse camping zagen doen en die dan om zes uur scherp zaten te eten met de kids. Al onze grappen hierover (die we dus vroeger heel veel maakten tijdens het koken om half negen en het afwassen om half elf nemen we bij deze terug). Beste ouders, we begrijpen het nu. Het is namelijk gewoon een simpele optelsom.
1. Je wordt 'op tijd' of 'gewoon heel vroeg' wakker, want dat doet(doen) je kind(eren) ook plus
2. Je bent de hele dag druk bezig in de zon en iedereen heeft gewoon honger om zes uur plus
3. Sommige kinderen gaan om zeven uur naar bed (en dat is niet heel gek als ze rond zes uur of eerder wakker zijn). Nu kun je dat natuurlijk best rekken op vakantie maar dit lukt ons met Armin gewoon meestal (nog) niet. Die wordt na half zeven onhandelbaar want móe. Dus moet je om zes uur eten plus
4. Na het eten moet kind schoon in bed, dit kost allemaal tijd +
5. (Let op: dit is de belangrijkste!) Je wilt gewoon om acht uur helemaal klaar zijn en uitgezakt voor je tent/caravan/huisje/bungalow/cabana gaan zitten met bier en/of wijn. Dat heb je wel verdiend na zo'n vakantiedag!

 

Sloth Sanctuary
Zaterdag 2 april 2016. Cahuita, Costa Rica.

De volgende ochtend worden we allemaal weer wakker om vijf uur. Het mooie is dat Armin gewoon de hele nacht zonder kik te geven heeft doorgeslapen dus waarschijnlijk helemaal over zijn jetlag heen is.

We vertrekken al vroeg richting het zogenaamde Sloth Sanctuary. Dit is een rescue center voor gewonde, verweesde of achtergelaten luiaards. De eerste tour is om acht uur 's ochtends en daar zijn we dan ook ruim op tijd voor aanwezig. We varen een rondje in een grote kano door een mooi stukje regenwoud en spotten wat aapjes en een wilde luiaard. Armin zit op de kano in zijn rugdrager. Aangezien we een rugdrager hebben gekocht met een zonnescherm en pootjes aan de onderkant kunnen we deze ook gebruiken als stoel, erg handig dus (mocht je dit ook handig vinden, op marktplaats zijn ze te vinden voor een derde van de nieuwprijs!).

Na het boottochtje gaan we kijken naar zes luiaards die niet meer in het wild kunnen leven. De reden is dat ze bijvoorbeeld nog maar één arm hebben (geëlektrocuteerd en dus amputatie nodig), of ze zijn als baby achtergelaten door de moeder. Ze hebben dan geen moeder om van te leren hoe ze als wilde luiaard moeten leven en luiaards doen niet aan surrogaat moederschap. We komen allerlei luiaardweetjes te weten van de enthousiaste gids en gaan nog even kijken in de nursery. Hier zitten de geredde baby luiaards, echt te schattig!

2aprilluiaard2aprilJochemArminbijluiaard

Ondanks het interessante verhaal van de gids wordt het Armin inmiddels wat teveel. Hij wil rennen, rennen en rennen. Aangezien we de groep niet tot last willen zijn gaat Marieke even met hem naar buiten om steentjes te gooien (nieuwe favoriete bezigheid van Armin) en naar de aanwezige honden te kijken. Jochem lost haar na tien minuten af zodat we allebei tijd hebben een deel van de informatie over de nursery en de baby luiaards mee te krijgen.

Rond half twaalf zijn we weer terug bij ons huisje. Armin gaat na de lunch dan ook lekker slapen en Jochem gaat even in de koelte van de slaapkamer lezen en valt ook in slaap. Marieke gaat lekker met een boekje op een kleed onder een palmboom liggen. Tot ze zich realiseert dat die kokosnoten zomaar eens naar beneden kunnen vallen! Toch maar even verplaatsen al gaat dat net zo langzaam als de luiaards van vanochtend aangezien het kwik inmiddels tot ruim boven de 30 graden is opgelopen! Nadat Armin wakker is doen we niet zoveel meer, we halen wat brood en ijsjes en gaan wat spelen in een speeltuin.

's avonds maken we alle verse boodschappen op en maken omelet met courgette, paprika, ui en tomaat. Gelukkig hebben we een goede koekenpan! We gaan vroeg naar bed, want ook voor ons was het een lange en hete dag. Morgen vertrekken we naar onze volgende bestemming: Sarapique.

 

Mama!
Zondag 3 april 2016. Sarapiquí, Costa Rica.

Inmiddels is het zondag en zijn we beland in Sarapiquí, in de Ara Ambigua Lodge. Ook vanochtend waren we weer vroeg wakker en zijn we na het ontbijt en na een praatje met de gastheer van Babilonia (onze accommodatie in Cahuita) vertrokken. We rijden erg snel door over zeer goede wegen (de slechte wegen die worden vermeld in de reisgidsen zijn we (nog) niet tegengekomen) en we zijn al om kwart voor elf bij onze nieuwe stek. Gelukkig kunnen we gelijk inchecken, het is niet erg druk. Deze lodge is erg mooi, een grote kamer met een terrasje met tropische planten eromheen en een heel groot terrein met twee zwembaden, diverse trails, een vlinder/kikkertuin en een restaurant.

Na het nodige zwem/lees/relax momentje vertrekken we naar het Nature Pavilion waar je mooie vogels van dichtbij kunt bewonderen. We zien inderdaad een heleboel prachtige kolibries en een aantal andere vogeltjes. Helaas is Jochem zijn camera vergeten maar gelukkig hebben we de GoPro en telefoons nog voor een filmpje. We maken nog een wandeling naar de snelstromende rivier maar we gaan snel weer terug want Armin is best moe.

Na het bezoek gaan we terug naar de lodge en slaapt Armin nog een uurtje. Hierna gaan we met z'n drieën eten in het restaurant van de lodge. Dit wordt een groot succes! (let wel: we zijn nog bijna nooit succesvol uit eten geweest in een 'normaal' restaurant, dus niet IKEA of de La Place, samen met Armin ). Armin eet zijn pompoensoep en wij hebben overheerlijke pizza en teriyaki kip (oké, de Teletubbies en Zaza, Toto en Koning Koos waren ook mee, maar toch!). Naast deze mijlpaal is er vandaag nog iets veel belangrijkers gebeurd: Armin heeft Marieke voor het eerst bewust 'mama' genoemd in plaats van 'papa'. Hiermee is ze uiteraard helemaal in haar nopjes (hij blijft hier de hele vakantie enthousiast mee doorgaan)!

 

Mountain trail
Maandag 4 april 2016.

Omdat Armin de dag ervoor wat later in bed lag slaapt hij de vandaag maar liefst uit tot half zeven! Het helpt ook dat de kamer lekker donker gemaakt kan worden. We worden midden in een tropische regenbui wakker. Rond half acht gaan we ontbijten. Pluspunten zijn de vriendelijke kok die een lekker omeletje of ander eitje voor je bakt én het verse fruit, minpunten zijn de (niet erg lekkere) koffie en het harde brood.

Na het ontbijt rijden we nog even het dorpje in om nieuwe suncreen factor 50 te zoeken voor Armin (we hebben net te weinig mee, het gaat snel hier met het vele smeren). Gelukkig vinden we dat bij een apotheek. Ook halen we lekker brood en roomkaas op bij een bakkertje en proberen ergens te pinnen. Dat laatste is geen succes, blijkbaar is het betaaldag. Er staan dan ook bij iedere pinautomaat rijen met Tico's. We wachten wel tot later!

Na deze praktische zaken rijden we een paar kilometer naar de Selva Verde Lodge. Je schijnt hier tegen betaling als niet-gast mooie wandelingen te mogen maken en te kijken bij de voederplatforms die hier zijn ingericht voor de vogels. Dit bezoek is een groot succes, we wandelen eerst een mountain trail die volgens de receptionist twee uur duurt. We doen het echter in een uur en twintig minuten. Hierna zijn we wel kletsnat van het zweet. Op de wandeling spotten we vlinders en kikkers naast veel insecten en een wegschietende slang. Armin valt na een half uurtje lopen in de draagstoel in slaap.

4aprilgezinoptrail

Na deze trail gaan we eerst even rustig koffie drinken naast de voederplatforms. We zien een paar vogels maar aangezien Armin inmiddels ook druk rondrent met een grote tak die hij als stofzuiger gebruikt vragen we ons af of dat nu helpt voor het vogelspotten. Gelukkig vinden de overige aanwezigen (duidelijk al een tijd gepensioneerd) dit niet erg.

Na de koffie doen we nog een kleine wandeling over het terrein waar bij elke bijzondere boom bordjes staan die corresponderen met informatie uit een boekje dat we hebben gekregen. Heel leuk alleen zijn we er nu wel een beetje klaar mee en besluiten we te gaan lunchen. De lunch is inclusief de entreeprijs dus we kunnen zo aanschuiven bij een uitgebreid buffet met heerlijke kip, gehaktbrood, rijst, bonen, gebakken banaan en salades. We eten onze buikjes helemaal rond. Na de lunch gaan we terug naar onze eigen lodge en leggen we Armin rond twee uur ’s middags in bed. Dit is wat te laat voor zijn ritme dus echt slapen lukt niet. We besluiten rond drie uur lekker te gaan zwemmen waar we allemaal weer goed van opfrissen.

Om vijf uur leggen we Armin toch nog maar even een uurtje in bed. Als we om kwart over zes willen gaan eten krijgen we hem echter amper wakker. Uiteindelijk lukt dat toch en eten we weer wat in het restaurant van de lodge. Dit keer bestellen we vis in limoen met bananenchips voor Armin en hebben wij fajita's met beef en kip waar hij ook lekker van mee kan eten. Helaas loopt er een (overigens best vriendelijk) hondje in het restaurant rond waardoor Armin nogal van streek raakt. Het tafeltje met de luidruchtige Amerikaanse tieners naast ons helpt ook niet echt mee. Na het eten heeft Marieke een geweldig leuke toekanknuffel voor Armin gespot in het winkeltje. Die vindt hij wel mooi en geeft hij kusjes. Deze laten we dus ook niet liggen! Later noemt hij hem 'pingping', het beestje heeft ook wel wat weg van een pinguïn. Morgen vertrekken we hier alweer na twee mooie dagen.

 

Hot Springs
Dinsdag 5 april 2016. Fortuna, Costa Rica.

Vandaag rijden we in ruim twee uur van Sarapiquí naar Hotel Tangara Arenal, net buiten het dorpje Fortuna. We komen om twaalf uur aan maar onze kamer is helaas nog niet klaar. We balen hier wel een beetje van want ons plan was eigenlijk Armin nog even te laten slapen zodat we in de middag nog wat kunnen ondernemen in de omgeving. We besluiten na een rondje in de prachtige tuin van deze accommodatie maar even het dorpje in te rijden om daar te gaan lunchen.

We komen terecht in een ontzettend leuk tentje, Organico Fortuna, waar ze alleen maar gezonde (en verantwoorde) maar lekkere dingen op het menu hebben staan. We bestellen een groene smoothie en een bessensmoothie welke Armin beide voor de helft soldaat maakt. Hij heeft daarna geen zin meer in de pannenkoekjes (Serveerster: Without gluten or...? Wij: We love gluten!) die we voor hem hebben besteld dus die eten wij maar op (naast onze broodjes biologische organische en vast dagelijks geknuffelde kip en geitenkaas met rode bietjes).

6aprillunchorganica5aprillunch

Inmiddels is het gaan regenen dus besluiten we lekker op de zachte kussens te blijven zitten en nog een kop koffie te bestellen. Binnen in het tentje verkopen ze nog allerlei lekkere dingen en we nemen dan ook een soort linzenballetjes mee, balletjes met rauwe cacao en iets met kokos. Zo kunnen we (naast de zakken chips die in de auto liggen) ook verantwoord snacken.

Wanneer we weer bij het hotel aankomen (wat overigens bestaat uit een rijtje van vijf losse kamers op de begane grond in de tuin) hebben we spontaan een upgrade gekregen naar een ruime vierpersoonskamer. De kamer is heel modern ingericht maar wel minimalistisch. Er staan geen kasten om je spullen even in te leggen, dat is wel onhandig met een dreumes die je weg wil houden van 'gevaarlijke' dingen zoals muggenspul, de waterkookstick, de snacks en ga zo maar door! Een voordeel is dat er verder ook geen gevaarlijke dingen voor Armin in staan (al weet hij wel binnen twee minuten het stopcontact achter de gordijnen te lokaliseren, je moet echt ogen in je achterhoofd hebben!).

Tip tussendoor: Soms zijn we beiden gewoon bezig. Met inpakken bijvoorbeeld. Dreumes moet in de gaten gehouden worden want is groot gevaar voor zichzelf. Wat te doen? Wij hebben dus een reisbedje mee. Het zal niet heel lang meer duren maar hier kan hij dus nog niet zelfstandig uit (hij hangt wel wat aan de bovenkant maar eruit klimmen lukt niet). Zijn we beiden bezig? Dan gooien we al het speelgoed wat we meehebben in het bedje en dan hebben we zeker zes minuten. Meer tijd nodig: de iPad (ja, we hadden ons voorgenomen géén iPad ouders te worden: het is mogelijk mislukt).

Nu we ingecheckt zijn slaapt Armin tot half vijf. Wij gaan relaxen aan het mooie zwembad. Onze meegebrachte babyfoon redt het net qua bereik. Er staan wel een paar stoelen maar helaas geen ligbedden. Gemiste kans, maar goed, we zeggen het wel en gooien dergelijke info altijd (naast de goede dingen hoor!) in reviews op tripadvisor en hopelijk besluit een hotel zichzelf dan te verbeteren en in dit geval een paar ligbedden aan te schaffen. Wat hier trouwens heel goed is, is het feit dat er pal naast ons huisje een mooi overdekt terras zit voor gasten met een keuken die wij ook kunnen gebruiken. Het is een beetje zoals in een hostel maar dan luxer. We maken hier direct gebruik van door wat pasta met erwtjes voor Armin te koken, waar hij trouwens slechts vijf happen van eet.

We besluiten nog iets te gaan doen vandaag! Om kwart voor zes zijn we bij de Paradise Hot Springs. Deze hot springs zijn ons aangeraden door de medewerkster van het hotel. Niet te duur en te groot en je hoeft er ook niet verplicht te eten. Het zit naast de bekende (en luxe!) Baldi Hot Springs, maar daar zullen we ons mogelijk iets minder thuis voelen met een klein kind en een gele zwemband op de arm. Het water is heerlijk en ondanks dat we veel bezig zijn Armin in zijn gele band rond te varen ontspannen we wel.

Armin krijgt zelfs nog een gratis 'cocktail' bij de poolbar! De barman vind het maar wat gezellig en vertelt over zijn eigen kinderen waar hij helemaal bij begint te glimmen. Het is wel druk zegt hij maar ontzettend leuk! Dit kunnen we alleen maar beamen. Sommige gasten kijken wel wat bedenkelijk naar ons. Zouden ze bang zijn dat Armin in het water plast? Gelukkig heeft hij een zwemluier om! Armin vind alleen de watervallen hier niet leuk. 'Neuh, neuh', roept hij steeds als we daar te dichtbij komen.

We dineren niet heel erg verantwoord vandaag (maar daar staat de gezonde lunch wel tegenover): patat en kipnuggets. Ook eten we nog iets vaags: een soort hartige cracker/koek waar een bonenpasta op gesmeerd kan worden met tomaat en ui. Toch nog wat groenten binnen. Na het eten dobberen we nog wat en rond negenuur zijn we terug bij het hotel. Armin valt uiteraard direct in slaap! Wij liggen trouwens niet veel later ook in dromenland.

 

Keuzes!
Woensdag 6 april 2016. Fortuna, Costa Rica.

Er is zoveel te doen in de omgeving van Fortuna! Hikes in en rondom het Arenal Volcano National Park, Rainforest Chocolade tour, een mooie waterval, canopy, ziplines... Die laatste twee vallen af, Jochem wil in Monteverde (volgende bestemming) overigens wel graag met de SkyTrek mee.

We besluiten (weer op aanraden van het hotel) naar de Sky Adventures te rijden omdat we daar een mooie wandeling kunnen maken door het regenwoud met vijf hangbruggen, diverse watervallen en mooie uitzichtpunten. Hier hebben we zeker geen spijt van! We maken een prachtige wandeling en komen bijna geen andere toeristen tegen. Dit vonden we de twintig dollar entreeprijs wel waard. Je kunt hier trouwens ook een SkyTrek doen, we zien meerdere mensen boven de boomtoppen vliegen. Armin vind dit fascinerend! Na de SkyWalk rijden we naar (de door tripadvisor goed beoordeelde) Rainforest Chocolate Tour. We komen om tien voor twee aan maar kunnen niet mee met de tour van twee uur. We begrijpen al snel waarom. Er wordt een schoolbus tieners uitgeladen die een reservering hebben. De eerste tour waarbij we terecht kunnen is om drie uur.

6aprilhangbrug

We besluiten dan toch maar naar de La Fortuna waterval te rijden. Hier is het niet druk (relatief dan, want dit is een populaire waterval) en kunnen we dus gewoon naar binnen. De klim naar beneden over goed onderhouden trappen is makkelijk. Beneden stelt de waterval zelf niet teleur. Er zijn twee gedeelten waar we kunnen zwemmen. Eén deel is totaal ongeschikt met Armin omdat er sprake is van een flinke klimpartij over de rotsen. Gelukkig kunnen we ook aan de andere kant naar beneden waar een strandje is zodat we kunnen badderen. Het is hier wel gigantisch druk maar we blijven toch zeker drie kwartier. Jochem gaat op pad om mooie filmpjes en foto's te maken, Armin en Marieke gaan zittend in het water samen steentjes gooien. De weg terug omhoog vraagt wel iets van ons uithoudingsvermogen.

Op de terugweg stoppen we nog even bij één van de drie grotere supermarkten van dit dorp en slaan nog wat voorraad in. Terug bij het hotel gaan Jochem en Armin nog even verder met de waterpret, Armin is niet weg te houden bij het zwembad. Marieke gaat even douchen en daarna weer eens de keuken in. Pasta met broccoli, tomatensaus, avocado en kaas staat er op het menu vandaag. Het smaakt ons allemaal goed na deze drukke dag.

Opmerking: Mocht je je afvragen waarom je te weten komt waar en wat we eten op vakantie? Nou, er zijn daadwerkelijk mensen die dit interessant vinden om te lezen. Ik vroeg me trouwens zelf voordat we verder weg gingen met Armin ook af hoe dat nu moest met eten en dergelijke, aangezien dit best lastig kan zijn met kleine kinderen. Daarnaast wil je ook niet dat er iemand voedselvergiftiging oploopt. Nu is die kans in Costa Rica niet erg groot en kun je in elk dorp ergens eten, toch vinden wij het fijn af en toe te koken.

 

Bonus
Donderdag 7 april 2016. Monteverde, Costa Rica.

Na een goed ontbijt bij Hotel Tangara Arenal pakken we de auto in. Nou ja, eigenlijk niet 'wij' samen, Armin is niet in een geweldige bui en wil alleen maar naar het zwembad. Aangezien dat nu niet gaat wordt hij er niet gezelliger op (waarvan alle gasten volop kunnen meegenieten).

Gelukkig verloopt de reis naar Monteverde een stuk beter. We rijden een mooie route om het Arenal meer richting het plaatsje Tilaran. Vanaf hier is een deel van de route naar het plaatsje Santa Helena waar wij verblijven een onverharde weg. Van tevoren hadden we gelezen dat dit een lastig stuk kan zijn om te rijden. Het valt ons echter honderd procent mee, als dit lastig is? Het is weliswaar onverhard maar er zitten weinig gaten in de weg, er zijn geen enge afgronden en we rijden prima door. Armin hobbelt lekker in slaap. Nu moeten we toegeven: het is geen regenseizoen en er zijn dus geen modderpoelen of andere glibberige stukken. Het regent eerder stof!

We zijn al rond één uur ’s middags in Santa Helena waar we verblijven in Los Pinos Cabanas y Jardines. Ons huisje is al klaar en we kunnen dan ook direct inchecken. De cabana is echt van (bijna) alle gemakken voorzien: een slaapkamer, een zit-eetkamer, een goede badkamer, een enorme tuin eromheen en een volledig uitgeruste keuken. En met volledig uitgerust bedoel ik dan ook écht volledig: een grill, magnetron, blender, waterkoker, goede potten en pannen, een grote koelkast, alles is er. Het enige wat nog iets te wensen over laat is de onstabiele wifi, maar daar kunnen we ook wel drie dagen mee leven.

Een enorme bonus van dit park is de hydrocultuurtuin waar je alles mag plukken wat je wilt gebruiken. Het ligt er net aan wat ze op dat moment verbouwen maar wij eten ons drie dagen lang helemaal gek aan sla, tomaatjes, basilicum, munt en scherpe pepers. Armin eet de eerste avond niet veel, maar eet wel een heel bakje tomaatjes leeg.

7apriltomaten7aprilsla

We doen de eerste dag verder niet zoveel meer behalve wat boodschappen voor de wraps die we vanavond maken, groenten plukken, op een kleed in de tuin liggen en achter Armin aanrennen. Maar wel een heel erg mooi plekje om niets te doen!

 

Selvatura Park
Vrijdag 8 april 2016. Monteverde, Costa Rica.

De volgende dag rijden we eerst langs de bakker voor een ontbijtje om gelijk door te rijden naar het Selvatura Park. Hier lopen we met z'n drietjes een trail door het nevelwoud waarbij we maar liefst acht hangbruggen over moeten. Vanaf de bruggen hebben we een fantastisch uitzicht over het woud. We zien vandaag niet de beroemde mist/nevelflarden: de lucht is strakblauw en de zon schijnt volop. Onderweg proberen we wat vogels te spotten, maar dat is nog niet zo makkelijk. Het is nog niet erg druk (we waren hier al om half negen) en we komen onderweg daarom ook weinig mensen tegen. Het nadeel hiervan is dat er ook minder mensen (en dus gidsen) in het park zijn om het aanwezige wildlife te spotten.

We lopen het eerste deel eigenlijk wat te snel, Jochem moet namelijk om elf uur bij de receptie zijn om deel te nemen aan de zipline tocht. We zijn ruim op tijd bij de laatste hangbrug dus we hadden ook wat rustiger aan kunnen doen. Jochem heeft vervolgens geweldige uren boven en tussen de boomtoppen. De kabelbaan bestaat uit dertien ziplines waarvan de langste maar liefst duizend meter is.

Marieke gaat ondertussen met Armin naar de vlindertuin. Hiervoor moet je wel met een gids en een groepje mee, wat niet echt wil lukken met Armin. Marieke heeft hem namelijk in de rugdrager meegenomen maar binnen in de grote kas is het zo heet dat ze al snel de drager af doet en met Armin aan de hand verder gaat. We zijn dan ook binnen een kwartier de groep kwijt en verkennen de kas lekker op ons gemak. In Armins geval betekent dat de grootste tak in de kas lokaliseren en hiermee in alles porren wat hij tegenkomt. Marieke probeert de steentjes en aarde maar zo goed mogelijk terug te vegen waar het hoort.

Na de vlindertuin besluit Marieke op Jochem te wachten voordat ze de kolibrietuin ingaat. Dit duurt allemaal best lang en ondertussen heeft Armin op één of andere manier buiten zijn luier geplast. Gelukkig hebben we een schoon broekje mee alleen valt het niet mee Armin op een normale manier te verschonen. Inmiddels is hij namelijk erg moe en dan wordt hij extra actief om zichzelf wakker te houden. Wanneer Jochem enthousiast terugkomt van de ziplines gaan we nog even snel naar de kolibries kijken. Ze hebben de meest mooie namen zoals de Magenta Throated Woodstar, de Violet Sabrewing en de Purple Throated Mountain Gem. Wie kent ze niet?

8aprilkilibri8aprilkolibriopvinger

Rond twee uur ’s middags rijden we weer terug naar Los Pinos. Armin valt hier in een diepe slaap terwijl wij uitrusten in de tuin van de ondernomen activiteiten. Om wildlife te spotten hoeven we echter niet ver weg, er komt een agoeti voorbij hupsen in onze eigen tuin!

9aprilagoeti

We koken weer in ons huisje (deze keer broodjes met gebakken kip met een laagje kaas en versgeplukte salade) en liggen allemaal op tijd in bed. Morgen willen we namelijk vroeg op pad om het Monteverde Cloud Forest Reserve verkennen.

 

Cabure Chocolate Tour
Zaterdag 9 april 2016. Monteverde, Costa Rica.

Opstaan kost weinig moeite, Armin maakt ons om twintig voor zes uur wakker. Een uur later staan we al bij de eerste bakker die open is en om kwart over zeven lopen we het reserve in. Het is nog behoorlijk bewolkt, en het eerste deel van de wandeling maakt nog niet veel indruk. We lopen naar een uitzichtpunt waar we de zee een aardig eind verderop zouden moeten kunnen zien maar door alle nevel en wolken zien we niks. Gelukkig besluiten we hier wel even pauze te houden en komt er na tien minuten een gat in de mist waardoor we toch nog kunnen genieten van het uitzicht.

We vervolgen de wandeling en inmiddels trekt alles open. Eerlijk gezegd vinden we het woud waar we doorheen lopen met een zonnetje erbij een stuk mooier dan wanneer het bewolkt is! We zien steeds meer wandelaars die vaak camera's hebben die groter en zeker zwaarder zijn dan Armin! Het tweede deel van de wandeling spotten we mooie vogels waaronder de beroemde quetzal, volgens velen de mooiste ter wereld. De veren van deze vogel werden door de Maya's zelfs als heilig beschouwd. Ook lopen we nog naar een waterval voordat we terug gaan naar de auto. Inmiddels zijn we drieëneenhalf uur verder.

Terug in het huisje gaat Armin weer lekker slapen en gaan wij de tuin weer in met een boekje. We zien nu weer de agoeti langshuppelen en spotten ook twee toekanettes (met dank aan een cherrytomaatje wat in de tuin was gegooid door Marieke), familie van de toekan.

Om vier uur ’s middags gaan we nog naar de Cabure Chocolate Tour waar we de enige bezoekers zijn. We krijgen een inspirerend verhaal te horen over het proces van het fermenteren van de cacaobonen en hoe er daarna chocola wordt gemaakt. Ondertussen maken we chocola en elke keer tijdens dat proces mogen we van het product proeven. Zo eten we raw cacao (heel hip natuurlijk!), de geroosterde boon zelf, de pasta, chocolademelk (Armin vindt die met de cayennepeper het lekkerst en wij ook trouwens!) en vervolgens krijgen we het verschil te proeven tussen chocolade van de grote fabrikanten (die cacaobonen van wisselende kwaliteit gebruiken en smaak toevoegen) en die van de eigenaar zelf die zijn bonen persoonlijk selecteert bij de boer. We proeven echt verschil!

Na deze smakelijke middag kopen we uiteraard nog wat chocolade voor bij de koffie (met de temperaturen hier moet je dit snel opeten, wat vervelend!) en gaan we op huis aan. Marieke gaat eten met Armin en legt hem op bed, Jochem vertrekt naar het Serpentarium bij ons om de hoek en krijgt daar van zes tot zeven ‘s avonds nog een ontzettend leuke 'night-tour'. Hij spot slangen, kikkers, schildpadden en spinnen.

9aprilspin9aprilkikker

Ideale plek
Zondag 10 april 2016. Samara, Costa Rica.

Deze tour krijgen Armin en Marieke de volgende ochtend om negen uur opnieuw, van Jochem zelf deze keer! Hij mag met hetzelfde kaartje namelijk nog een keer komen en wordt weer hartelijk welkom geheten.

Om tien uur zijn we terug bij het huisje en zien we als bonus nog een witsnuitneusbeer langslopen op zoek naar voedsel. Achter ons huisje klimt hij op de prullenbakken om daar alles uit te halen wat nog eetbaar is. Hierna is het toch echt tijd deze fantastische plaats te verlaten, Monteverde mag je echt niet overslaan als je naar Costa Rica gaat. We hadden natuurlijk wel ontzettende mazzel met het mooie weer waardoor we echt genoten hebben van de omgeving en alle activiteiten.

We rijden een hele mooie route met uitzicht op de Pacific van Santa Helena naar Samara (via Las Juntas). Deze route heeft meerdere onverharde stukken maar is qua kilometers korter dan via Tilaran. De weg is wel in een iets slechtere staat dan op de heenweg, op sommige plekken kunnen we alleen stapvoets door de kuilen rijden. Ondanks de staat van de weg is het een prachtige route met mooie vergezichten op de oceaan en een heuvelachtig groen landschap.

Na drie uur rijden komen we aan in de kustplaats Samara. We verblijven hier in de Samara Pacific Lodge, een kleinschalige (familie)accommodatie met veertien kamers. Het blijkt een ideale plek voor ons. De kamer is opgedeeld in twee gedeelten met een raam en een deur ertussen zodat Armin zijn eigen kamertje heeft. Voor de (voor)deur zijn twee zitjes en achter de kamer staat een ligbed en nog een tafel met stoelen in een gemeenschappelijke tuin welke uitkijkt op een wei met koeien en paarden. Binnen drie meter van de voordeur kunnen we bovendien het heerlijke zwembad induiken. We moeten Armin dan ook wel in de gaten houden want de laatste dag staat hij om twintig voor zeven al bij de deur met zijn gele zwembad omdat hij naar de 'zeeee' wil (dat betekent óók zwembad voor hem).

Verder is er een (Frans) restaurant bij deze lodge én serveren ze fijne cocktails. Zowel de eigenaren als veel andere gasten blijken Frans maar de meesten spreken zowaar goed Engels en zijn niet chagrijnig! Het blijkt dat de Fransen twee weken vrij hebben in april en massaal op vakantie gaan. We zijn opvallend weinig Nederlanders tegengekomen deze vakantie trouwens (vergeleken met vakanties uit het verleden).

De middag na aankomst duiken we samen met Armin het zwembad in en doen we rustig aan. De eerste avond is het restaurant helaas niet open maar de receptioniste heeft ons goede tips gegeven waar we onze buikjes kunnen vullen. We besluiten maar om vroeg te gaan eten zodat Armin op tijd naar bed kan vanavond. We gaan naar El Lagarto (nummer 4 op Tripadvisor) waar we echt vreselijk lekker eten (surf & turf, een mixed grill, plus extra groenten voor Armin). De kip van Jochem's mixed grill is zo lekker dat Armin bijna het hele stuk opeet en zijn groenten laat liggen. Die nemen wij dan maar.

 

Relaxen bij Locanda
Maandag 11 april 2016. Samara, Costa Rica.

De volgende ochtend ontbijten we met pannenkoeken, fruit en toast met ei en vertrekken daarna naar het strand van Samara waar we ons settelen bij Locanda op een tweepersoonsligbed met een rieten dak erboven. Dit is erg handig want zo kan Armin in de schaduw van het rieten dak in het zand spelen terwijl wij zelf kunnen relaxen en afwisselend samen met hem zijn vrachtauto vol met zand kunnen scheppen. We bestellen de lekkerste shakes (avocadosmoothie, komkommershake) en later nog wat brood en een pizza. Bij het afrekenen blijkt dat we niks voor het gebruik van de ligbedden hoeven te betalen maar alleen voor de consumpties. Mogelijk heeft dit te maken met het feit dat het rustig is in Samara en niks vol zit, maar wij vinden dit wel prima natuurlijk.

11aprilmariekearminkokosnoot

We hebben geprobeerd om Armin op het ligbed en in het door ons meegebrachte reisbedje zijn middagdutje te laten doen maar dit is onbegonnen werk. Daarom gaan we om twee uur weer terug naar de lodge waar Armin als een blok in slaap valt (in de koelte van de airco) en pas om vijf uur weer wakker wordt. In de tussentijd settelen wij ons aan het zwembad, helemaal prima! Die avond eten we met zijn drieën bij het restaurant van de lodge (nummer 3 van tripadvisor). Na het eten leggen we Armin op bed en bestellen we nog twee cocktails die we aan het zwembad opdrinken. Wat een leven!

 

Playa Barrigona
Dinsdag 12 april 2016. Samara, Costa Rica.

De volgende dag wordt weer zo zwaar... We ontbijten en gaan daarna op pad naar Playa Barrigona. De zeven kilometer hiernaartoe is goed te doen met onze four wheel drive maar met een Opel Corsa zou ik het niet proberen. Je moet namelijk door een rivierbedding en de kuilen in de weg zijn ook niet mals. We zijn er al om negen uur en er is slechts één ander stel op het strand. Het strand ga ik niet beschrijven, de foto's hieronder spreken voor zich...(en mocht je hier nog een leuk optrekje willen aanschaffen en je hebt nog dertig miljoen dollar op de plank, het huis van Mel Gibson staat te koop!:

12aprilstrand12aprilmariekearminstrand

Rond half twaalf gaan we weer terug naar de lodge want Armin is heel moe na al het badderen en zand verslepen. Hij slaapt weer ruim drie uur dus wij lezen nog eens een boek en bestellen nog maar eens een cocktail. Na Armins slaapje gaan we nog even lekker dobberen in het warme zwembad. We horen en zien de brulapen aan de overkant in de bomen slingeren en de krekels maken een enorm kabaal, alsof er een flinke fluitketel staat te loeien. Aan het einde van de middag gaan we weer naar Locanda en genieten van een prachtige zonsondergang op het strand.

 

Diner voor twee
Woensdag 13 april 2016. Samara, Costa Rica.

En dan is alweer de laatste dag in Samara aangebroken. Om zeven uur liggen we al in het zwembad. Daarna vertrekken we weer naar het strand. We vinden het plekje bij Locanda wel zo relaxt dat we de ochtend daar opnieuw doorbrengen. Van twaalf tot drie ligt Armin weer in dromenland en als hij wakker is gaan we eerst maar eens lunchen. Marieke had ergens gelezen over de Luv Burger (het zal wel tripadvisor zijn want dit restaurant staat daar nummer 1) en we eten daar vegetarische organische burgers (de specialiteit). Daarna rijden we nog even naar Playa Carrillo, vijf kilometer verderop ligt. Een mooi strand maar we besluiten de dag uiteindelijk toch op een kleedje op Playa Samara af te sluiten.

13april

Terug bij de lodge geven we Armin één van de wél meegesmokkelde hapjes (zie verhaal over de strenge douane in Canada) en brengen hem (nadat we hem in de douche 'ontzand' hebben) naar bed. Zelf sluiten we deze laatste avond hier af met een heerlijk diner met z'n tweeën bij het restaurant van de lodge.

 

Nogal landelijk
Donderdag 14 april 2016.Tambor, Costa Rica.

Na vier heerlijke dagen in Samara stappen we de auto weer in en rijden we naar het plaatsje Tambor. Dit is ongeveer drieëneenhalf uur rijden. Het eerste deel van de route is niet erg bijzonder, het tweede deel van de route blijkt een behoorlijk slechte (onverharde) weg te zijn.

Ongeveer een half uur voor onze eindbestemming van vandaag zijn wegwerkers bezig een nieuwe duiker onder de zandweg te plaatsen. Ze hebben een minimaal stuk ‘weg’ opengelaten om het verkeer te laten passeren. Er lopen in dit gebied weinig wegen, dus omrijden is geen optie. Vlak voor ons gaat er een (zware) geldauto overheen. Marieke vroeg zich (voordat deze auto gas gaf) al af of dat nu wel zo’n goed idee zou zijn. En inderdaad, de geldauto loopt vast en kan niet meer voor- of achteruit. Het spektakel vindt recht voor onze neus plaats. Daar staan we dan, wij kunnen ook geen kant meer op. De wegwerkers hebben gelukkig een oplossing. Met een bulldozer wordt de geldauto uit de modder getrokken en daarna gaan ze gelijk aan de gang met het vakkundig verbreden van de zandweg zodat iedereen er weer overheen kan. En hop, na een klein half uur kan iedereen die inmiddels staat te wachten weer verder.

Vlakbij het plaatsje Tambor verblijven we nogal landelijk, namelijk op een ranch van een Nederlands-Duits echtpaar. Als we aankomen beseffen we ons al snel dat het weliswaar qua natuur een mooie plaats is maar dat de ranch best wel afgelegen ligt en eigenlijk niet erg dreumesvriendelijk is. Dit zit voornamelijk in de vele op- en afstapjes, de veranda rondom de kamer zonder omheining (erg hoog dus daar kan Armin zo afvallen) en er wordt ook aangegeven niet steeds de airco te gebruiken ondanks dat het ruim 33 graden is. Er is geen zwembad… (oké, misschien zijn we een beetje verwend).

Als wij willen dat Armin overdag slaapt gaat dat gewoon veel beter in een koele kamer dus zetten we de airco toch aan wanneer dat nodig is. Na aankomst installeren we ons en leggen we Armin nog even in bed. Hij wil niet slapen en dus vertrekken we naar het strand van Tambor. Helaas valt dit strand wat tegen, Tambor zelf is behoorlijk ingedut en bestaat uit een paar hutjes, een lokale bar en een pizzeria. Voor een grote supermarkt moeten we een half uur rijden naar het plaatsje Cobano. We balen een beetje.

Die avond blijkt ons kookplaatje in de kamer niet te werken maar gelukkig mogen we wel koken op de gaspitten van de gemeenschappelijke buitenruimte. Deze ruimte is sfeervol en we zitten lekker buiten met de andere gasten (leuke New Yorkers) en de eigenaren. De Nederlandse eigenaar is open en vriendelijk, maar zijn Duitse vrouw vinden we een beetje vreemd in haar manier van communiceren en hebben we niet veel mee.

 

Banana Beach
Vrijdag 15 april 2016. Tambor, Costa Rica.

De volgende ochtend worden we laat wakker (half acht!) maar merken we dat Armin best wel onrustig en vermoeid is van de reisdag van gister en dus lummelen we wat rond de ranch totdat Armin weer gaat slapen. We leggen hem rond een uur of elf op bed en hij slaapt maar liefst tot twee uur. Daarna rijden we naar de surfstranden (ongeveer vijftig minuten rijden) in het zuiden (Mal Pais heet dit gebied).

We rijden op weg hiernaartoe door onze eerste rivier heen. Toch leuk! Dit durfden we gisteravond na het boodschappen doen vanuit Cobano in het donker niet aan en dat is maar goed ook aangezien de rest van deze (overigens wel kortere route) heel erg slecht is. Met onze four wheel drive is het goed te doen hoor, maar in het donker is het een slecht plan door deze bushbush te crossen.

Marieke had op tripadvisor gekeken (ondanks de slecht werkende wifi op de ranch) welke stranden wél mooi waren en zo komen we uit op Banana Beach (Santa Theresa). We vinden een mooi resort met fijne strandbedjes waar we kunnen zitten en hebben een heerlijke middag op het geweldige strand. We genieten van een prachtige zonsondergang en blijven hier eten. We kijken nog even naar de prijzen van de kamers van het resort, maar 330 USD is ons toch wat te gortig.

We besluiten wel om in plaats van de geplande vier nachten drie nachten op de ranch te blijven en een extra nacht in Manuel Antonio te boeken. We beseffen ons namelijk dat we beter voor een minder afgelegen locatie hadden kunnen kiezen. Omdat Armin overdag (zoals je al hebt kunnen lezen in de blogs) vaak nog slaapt is het fijn om zowel in de ochtend als na zijn slaapje makkelijk en in korte tijd ergens heen te kunnen al is het maar een supermarkt of strand. Leermoment!

 

National Park Curu
Zaterdag 16 april 2016. Tambor, Costa Rica.

De volgende dag wordt Jochem om vijf uur gewekt door het gebrul van de brulapen en het geschreeuw van de papagaaien. Dit is wel fantastisch aan deze locatie, wakker worden met de geluiden van de natuur! Marieke slaapt altijd overal doorheen maar stommelt toch op tijd uit bed om samen met Armin de apen en vogels te bewonderen. Ze zitten ontzettend dichtbij en dat is dan ook erg indrukwekkend.

14aprilpapagaai14aprilaap

Rond half acht vertrekken we naar National Park Curu, waar weinig bezoekers komen. Hierdoor schijn je heel veel dieren te zien. Als we aankomen treffen we een wat vervallen ‘bezoekerscentrum’ met wat hutjes waar kayaks worden verhuurd, een winkeltje en hele oude borden waar tours naar Tortuga Island op worden aangeboden. Er is echter alleen een oude vrouw aanwezig (die niet helemaal goed meer lijkt te zijn) en verder is er (nog) niemand op dit vroege tijdstip. Wel zien we gelijk al hele apenfamilies, neusberen en leguanen. Dat belooft wat!

Helemaal aan het begin van de toegangsroute van het park hebben we al entree betaald en hebben we een wat onduidelijke kaart van de trails in het park meegekregen. We lokaliseren de start van één van de trails en besluiten die dan maar te nemen. Wanneer we deze trail lopen valt de plattegrond op zijn plaats en pakken we nog een paar andere routes mee. Het blijkt (ondanks de vele muggen) een erg mooi National Park. We lopen door een estuarium, divers bos en komen heel veel dieren tegen (herten, apen, neusberen, wasberen, vogels en leguanen).

Na twee uur lopen zijn we weer terug aan het begin en houden we pauze op het strand. Dat is hard nodig met deze hitte. Daarna maken we nog een wandeling naar een hoger gelegen uitzichtpunt waarvandaan we Playa Curu kunnen zien. We zweten ons omhoog maar het uitzicht maakt veel goed! Onderweg komen we langs een paar verschillende huisjes waar je blijkbaar kunt overnachten en deze zien er best sfeervol en goed onderhouden uit (wel heel simpel, maar dit is echt wel een mooie plek om een nacht te zitten).

We zijn om twaalf uur weer terug bij onze ranch en leggen Armin in bed. Maar slapen doet hij niet, dus halen we hem er maar weer uit en rijden naar het (bad)plaatsje Montezuma (veertig minuten rijden). Hier eten we nog wat bij een gezellig cafeetje en gaan we naar het strand. Heel lang blijven we niet, Armin houdt het niet lang vol en wij trouwens ook niet.

Die avond vertellen we de Nederlandse eigenaar dat we de volgende dag al vertrekken in plaats van de dag erna. Hij reageert heel relaxt en vind het allemaal prima. We zitten nog anderhalf uur gezellig met hem te ouwehoeren. Zijn vrouw is er niet die avond maar blijkt de volgende dag verbaast dat we de laatste nacht niet blijven en vraagt of we klachten hebben over ons verblijf. We leggen uit dat we de ranch vooral erg afgelegen vinden liggen en dat dat voor ons gewoon niet handig is. Ze lijkt zich schuldig te voelen en we hoeven daarom ook niet voor de vier genuttigde biertjes en de gedane was te betalen. Ze vraagt ons niet een review op tripadvisor te schrijven wat ze de New Yorkers wel vroeg.

 

Onderweg
Zondag 17 april 2016. Manuel Antonio, Costa Rica.

We rijden naar de ferry in Paquera, deze vertrekt om negen uur naar Puntaneras. De ferry is vrij groot en er kunnen auto’s, busjes en uiteraard passagiers mee. Na een stop om wat vers brood te halen zijn we nog steeds ruim op tijd om aan te sluiten in de rij voor de boot. We hebben nog even om kaartjes te kopen en wandelen nog wat rond. Er is een café aanwezig waar ontbijt en verse koffie verkrijgbaar is, van dat laatste maakt Marieke dankbaar gebruik.

Wanneer we aan boord mogen lopen Marieke en Armin vast de boot op. Jochem rijdt iets later de auto de ferry op. Je kunt zowel binnen als buiten plaatsnemen, maar binnen is het lekker koel. Van rustig zitten is uiteraard geen sprake, alles en iedereen moet bekeken worden door Armin. Hij rent dus ook de hele ruimte door en zo maakt hij contact met diverse andere passagiers. De hele reis wisselen we wat af met binnen en buiten rondlopen. Buiten mag Armin alleen niet overal loslopen want hij kan te makkelijk het dek afvallen (recht de zee in).

Na ongeveer anderhalf uur komen we aan in Puntaneras. Het is wat chaotisch hier. Jochem moet eerst de auto van de boot af rijden en daarna mogen Marieke en Armin eraf. Het duurt nogal lang voordat de passagiers mogen lopen (we staan inmiddels buiten op het dek waar het heel heet is!) en vervolgens is het zoeken waar Jochem met de auto staat. Uiteindelijk komen we bezweet aan bij de auto maar gelukkig staat de airco al even aan!

We zijn van plan onderweg te stoppen op een strand om daar de meegebrachte lunch te nuttigen. Eerst stoppen we bij de Rio Tarcoles waar veel krokodillen onder de grote brug wonen. Inmiddels slaapt Armin dus gaan we allebei even apart kijken naar de beesten. Een mooi gezicht, en er hangen dan ook veel mensen over de reling van de brug.

17aprilkrokodil

Daarna rijden we door naar de badplaats Jaco waar we het strand opzoeken. Er zijn veel surfers, er staan strandbedjes met parasols en er is wat hoogbouw aanwezig. We hebben gelezen dat dit een hele drukke toeristenplaats is maar eerlijk gezegd vinden we het nog wel vrij rustig en klein vergeleken met de populaire badplaatsen in Europa. We vinden een mooi plekje onder de palmbomen waar we ons strandkleed uitrollen en genieten van de gisteravond gegrilde kip (zonde om weg te gooien tenslotte!). We hebben de kip onderweg lekker koel kunnen houden in de auto door hem te verpakken tussen flessen water die een nachtje in de vriezer hebben gelegen.

Na de lunch rijden we door naar Manuel Antonio waar we rond twee uur aankomen. We hebben hier een Airbnb-accommodatie geboekt, een cottage met een keuken, slaapkamer, zitkamer, veranda en ruime tuin. In de tropische tuin is een mooi, schoon en groot zwembad aanwezig. Eergister hebben we via de mail geregeld dat we hier vier nachten kunnen blijven in plaats van de eerder geboekte drie nachten.

We worden vriendelijk ontvangen door de Canadees die hier al ruim twintig jaar woont. Hij verhuurt hier een groot huis en onze kleinere cottage (hij woont zelf ook op het terrein). In de middag settelen we voor de komende vier dagen, Jochem gaat even zwemmen en om kwart over vijf lopen we naar een visrestaurant aan de overkant van de straat waar we een geweldig uitzicht hebben op de zonsondergang. We eten heerlijke verse vis en rond zeven uur kunnen we Armin in bed leggen.

 

Uitgebreide lunch
Maandag 18 april 2016. Manuel Antonio, Costa Rica.

De volgende dag is een maandag en dat is de enige dag dat het National Park Manuel Antonio gesloten is. We gaan eerst zwemmen en doen daarna een verkenningstochtje langs de mooie stranden in de omgeving. Armin valt in de auto in slaap dus we besluiten terug naar onze cottage te rijden om hem in bed te leggen. Helaas wil hij dan niet meer slapen.

We maken een uitgebreide lunch met worstjes, broodjes en watermeloenshake (toch wel heel handig dat we niet driemaal per dag buiten de deur hoeven te eten). Tegen de tijd dat Armin eindelijk wel slaapt is het al half drie, de rest van de dag doen we dus niks meer behalve wat zwemmen en lezen. We maken een praatje met een Amerikaanse gezin wat we bij het zwembad tegenkomen en ze geven ons nog wat goede tips over de stranden in de omgeving.

Omdat Armin pas om half zes weer wakker wordt besluiten we (omdat hij dus blij en uitgerust is) weer buiten de deur te gaan eten. Uiteindelijk wordt het geen hoogstaand etentje maar smullen we van smoothies met een shoarma en kebab falafel bij de Falafelbar 850 meter verderop. Omdat Armin alleen wat stukjes brood en vlees mee-eet (niet om over naar huis te schrijven) maken we later in de cottage nog wat broccoli en aardappelpuree voor hem klaar. De aardappel gunt hij geen blik waardig maar de broccoli gaat op.

 

National Park Manuel Antonio
Dinsdag 19 april 2016. Manuel Antonio, Costa Rica.

Vanochtend rijden we redelijk op tijd (acht uur) naar de ingang van het National Park Manuel Antonio. Onderweg staan er heel veel ‘parkingproppers’ om ons een parkeerplaats aan te smeren. We parkeren de auto uiteindelijk vlakbij de ingang van het park voor zes dollar. Als we richting het ticketoffice lopen en de gratis parkeerplaats van het park passeren beseffen we ons dat we toch genept zijn. Op de gratis parkeerplaats staat bijna niemand, we gokken dat iedereen daarvoor al is weggekaapt.

Hoe dichter we bij de ingang van het park komen hoe professioneler de behandeling, de rangers die voor het park zelf werken zijn uiterst beleefd. Het National Park Manuel Antonio is één van de meest bezochte parken van dit land. Logisch wel, het is heel goed bereikbaar, op korte afstand van de ingang zijn prachtige stranden en als je hier géén wildlife spot ben je blind.

Wij besluiten geen gids te nemen, er lopen zoveel groepjes met toeristen en gidsen dat we de informatie onderweg ook wel meekrijgen. We zien luiaards, apen, wasberen en wat reptielen. Op het strand is de ‘wasbeermaffia’ actief, alles wat eetbaar is stelen ze van de onoplettende (veelal Amerikaanse) toeristen. We vinden het best een mooi park maar na alle rustige en niet commerciële parken waar we zijn geweest kunnen we niet zeggen dat we super enthousiast zijn. Dit komt misschien ook wel omdat we aan het einde van de reis zitten, al heel veel hebben gezien en het nu wel prima vinden allemaal.

Aan het begin van de middag zijn we weer terug bij het huisje voor lunch, we eten tomatensoep, brood met gesmolten kaas en maken een papajasmoothie. De rest van de middag spenderen we weer bij het zwembad en vanavond koken we pasta met tonijn en broccoli.

 

Playa Biesanz
Woensdag 20 april 2016. Manuel Antonio, Costa Rica.

We worden vroeg wakker van Armin, het is tien voor zes. We merken dat hij nog wel moe is, maar slapen wil hij niet meer. Het plan was in de ochtend naar het strand te gaan maar het miezert en is bewolkt (de eerste keer geen stralend blauwe lucht deze vakantie!). We hangen wat rond de cottage, maken nog maar eens een fruitshake en leggen Armin om half elf op bed. Rond één uur wordt hij vrolijk en uitgerust wakker dus eten we wat en vertrekken naar het strand.

Van de Amerikanen hadden we gehoord dat Playa Biesanz echt ideaal is met een klein kind en ze krijgen geen ongelijk. We poedelen in de warme zee, we lezen wat, Armin maakt nieuwe (Zwitserse) vriendjes en bouwt mee aan de ‘autobahn’ van zand, we kletsen wat met hun ouders en hebben zo een fijne middag. We zien ook heel veel slingerende en spelende apen in de bomen rond het strand, een mooi gezicht.

20aprilstrand20aprilstrandmetvriendjes

Aan het einde van de middag nemen we een heel erg zanderige Armin mee naar huis, geven we hem het laatste restje tomatensoep met wat erwtjes erdoorheen en stoppen hem (na een uitgebreide baddersessie) in bed. Het duurt niet lang voor hij in een diepe slaap valt. Jochem gaat ondertussen op pad om pizza te halen en Marieke heeft weer tijd om dit verhaal op te schrijven!

 

Relaxt afsluiten
Donderdag 21 april 2016. San José, Costa Rica

Aan het begin van de middag komen we aan bij de Dos Palmas Country Inn. Dit is echt een ontzettend relaxt plekje om onze reis af te sluiten. Nadat Jochem nog even heeft getankt en wat snackjes heeft gehaald bij de kleine supermarkt duiken we met z’n allen het lekkere (wel koude!) zwembad in.

Om half vier wordt de auto opgehaald. We hopen maar dat ze deze niet té vies vinden, hij zit onder het stof en de binnenkant is bezaaid met strand, broodkruimels en stukjes koek… Maar gelukkig, het is allemaal prima! In de avond kunnen we hier gelukkig ook eten want er zijn geen eetgelegenheden in de buurt.

 

Tussenstop in Amerika
Vrijdag 22 april 2016. Houston, Verenigde Staten.

De volgende dag hoeven we pas om twaalf uur naar het vliegveld (we worden tegen betaling gebracht door de vriendelijke Nederlandse eigenaar) en ’s morgens genieten we dus nog van een ontbijtje, de laatste zonnestralen en het zwembad.

De vlucht van ruim drieëneenhalf uur naar Houston is eerlijk gezegd niet leuk. Ondanks dat we een extra stoel hebben gekregen voor Armin wil hij hier niet op zitten of liggen en door de moeheid is hij veel aan het huilen en gedraagt hij zich gewoon vervelend. We zijn dolblij als we eindelijk aankomen.

We hebben een auto gehuurd bij Entreprise. Buiten de aankomsthal kunnen we een transferbus instappen die ons naar de autoverhuurlocatie brengt, echt ideaal. Eénmaal aangekomen gaat de service vriendelijk (op z’n Amerikaans) en vlot en voor we het weten zitten we op de snelweg. Het is even wennen aan de navigatie en de bewegwijzering maar na veertig minuten komen we aan in ons geboekte Best Western Hotel. Dit is gewoon een standaard hotel, niks bijzonders. Het hotel ligt dichtbij het park, de dierentuin en de Galleria (megashoppingmall) zodat we de volgende ochtend nog even op pad kunnen. Dat komt er alleen achteraf niet van.

 

Weer thuis
Zondag 24 april 2016. Nederland.

We zijn allemaal zo moe dat we pas om half negen wakker worden en uiteindelijk checken we pas om twaalf uur uit. We rijden nog naar de Galleria maar ondanks dat we meerdere parkeergarages proberen vinden we nergens een plekje. Uiteindelijk besluiten we maar om terug te rijden naar het vliegveld. Achteraf gezien hadden we dus beter een airport hotel kunnen nemen, maar we hebben ons nu wel kunnen vergapen aan de belachelijke hoeveelheid fast food restaurants langs de snelweg!

Uiteindelijk eten we wat op het vliegveld en speelt Armin nog een tijd met een ‘geleende’ bal van een andere reiziger. De enorme vertrekhal leent zich er uitermate goed voor om hier heel hard achteraan te rennen en dat doet hij dus ook.

De vlucht vertrekt aan het einde van de middag (we zijn helaas wel meer dan een uur vertraagd) maar gaat perfect. Armin slaapt de laatste driekwart van de vlucht aan één stuk door tussen ons in, we hebben opnieuw een extra stoel (en ook extra beenruimte) gekregen. We kunnen dus zelfs een hele film kijken, wat een luxe! Zelf lukt het ons niet om veel slaap te pakken, vanavond maar vroeg op bed.

Na aankomst op Schiphol zien we opeens twee vrienden bij een bagageband verderop. Zij komen net terug uit IJsland, leuk dat we elkaar nog tegen komen! Vervolgens halen we in Weesp de auto weer op en rijden we weer op de vertrouwde Nederlandse snelweg naar Groningen.

Oost west, thuis best. Ondanks dat het heerlijk is om op reis te zijn is het ook altijd weer lekker thuiskomen. Je eigen bed, je eigen douche, de Albert Heijn aan het einde van de straat. Vanavond is het tijd voor oerhollandse andijviestamppot.

Morgen gaan we weer aan het werk en laten we Armin weer deels over aan de zorgen van de oma’s en opa en de medewerkers van de kinderopvang. Het was heerlijk om vier weken samen door te brengen maar nu weer terug naar het leven van alledag. Ook niets mis mee, en we verheugen ons alweer op een weekend weg naar Egmond aan Zee in mei en een weekje Toscane in juni. Bedankt voor het lezen en we hopen dat je hebt genoten van ons verhaal. Wie weet hebben we je inspiratie gegeven om je koffer, backpack of knapzak te vullen en op een fiets, in een auto, vliegtuig of luchtballon te stappen. Maak er wat moois van!

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!