Het gouden pad
Zondag 2 augustus 2015. Paraty, Brazilië.
De laatste ochtend bij Ranch Meia Lua genieten we nog een keer van de mooie omgeving. De toekans die rondvliegen. De schapen en paarden. Het meertje met kaaimannen. We omhelzen Mirjam en stappen in onze auto. Het voordeel van een eigen auto is dat je allerlei detours kunt nemen. Op weg naar Campo Grande rijden we dus binnendoor langs Camisao. Een klein bergachtig dorpje op de rand van de Pantanal omringd door mooie tafelbergen. We rijden over smalle zandwegen steil omhoog in S-bochten. Prachtig.
In Campo Grande gaan we nog een keer ‘dineren’ bij de Mac. Het personeel herkent ons van tien dagen geleden. De volgende morgen leveren we de auto in en vliegen we naar Sao Paolo. Ik zit naast een Braziliaanse moeder met zoon. De moeder is architect en werkt aan de universiteit. Ze heeft een half jaar in Freiburg gewerkt. De zoon vraagt zich af waarom wij naar Brazilië komen. Het is hier immers zo smerig. Met de moeder een leuk gesprek over de Olympische Spelen en hoe de Brazilianen hier tegen aan kijken.
In Sao Paolo nemen we een private transfer. Met vier personen voordeliger dan een gedeelde transfer. Rodrigo rijdt ons in vier uur naar Paraty. Dit is een lieflijk stadje met een autovrij centrum, kleurige huisjes en grote cobblestones. We slapen in Pousada Morro do Forte. Hoog boven het centrum naast het fort. Klein maar gezellig en sfeervol. En met een eigen balkon met hangmat. Een pluspunt.
Ook hier zijn weer veel excursies te doen. We besluiten de volgende dag op eigen gelegenheid naar Cachoeira de Toboga te gaan. We nemen een lokale bus (drieënhalve Euro voor ons vieren) en stappen na twintig minuten uit. Deze waterval staat er om bekend dat je naar beneden kunt glijden langs afgesleten gladde rotsen. Stoere lokale jongens en jongetjes doen dat staand. Wij doen dat zittend op onze billen. Het water is lekker verfrissend.
Op deze plek loopt ook de historische Caminho do Ouro (Gold Trail), die van Paraty naar Ouro Preto loopt. Het leuke is dat wij in Ouro Preto een deel van deze wandeling hebben gelopen. Deze weg is twaalfhonderd kilometer lang en gedeeltelijk geplaveid met stenen. Ten tijde van de Gold Rush in Ouro Preto in de zeventiende eeuw was Paraty de belangrijke haven om het goud te verschepen. Later is de weg in verval geraakt door aanvallen van piraten en omdat er een betere route naar Rio kwam.
Op de terugreis hebben we een hele vriendelijke buschauffeur. Onderweg koopt hij grote mandarijnen (tangerine) bij een stalletje en deelt ze ook aan ons uit. Waarschijnlijk doet hij dit vaker, want hij kon prima de bus besturen en een mandarijn pellen en eten. We lunchen lekker in een (Franse) creperie. Na vier dagen verplicht Braziliaanse kost (bonen rijst) gegeten te hebben in de Pantanal vinden de meiden het heerlijk om weer iets met een p te eten.
In Brazilië hebben we ook sorvieterias (ijssalons). Het grappige is dat je hier afrekent per gram. En behalve ijs, kun je ook allerlei (Jamin) snoepjes in je bakje gooien. Onze vakantie is trouwens halverwege zo’n vijftien procent goedkoper geworden. De Braziliaanse Real is behoorlijk ingestort. Vinden wij niet erg. 's Avonds eten wij (heel toepasselijk) bij La Luna op het strand en ook nog eens met volle maan.
Op zondag hebben we Rodrigo weer gevraagd om met ons te sightseen. We gaan naar Trinidade waar vier prachtige stranden zijn. Het kost wat moeite maar Rodrigo regelt een surfboard en een surfleraar. Een jonge jongen Agosto genaamd. Wij vinden dat hij op Eman uit Spangas lijkt, dus we noemen hem Eman. Bij Praia Cachadaco zijn goede golven. Luna begint. Na een paar pogingen staat ze alweer op het board. De Argentijnse vriendin van Eman (Bianca genaamd) vindt het erg knap. Ze heeft zelf twee maanden geoefend hier. Luna krijgt de smaak flink te pakken. Daarna gaat Dille. Helaas wordt ze gepakt en meegesleurd door een grote golf. Eenmaal per vijftien minuten is er een hele grote golf daar. Deze moet je ontwijken. Dille had dus pech. Eman redt haar heel snel maar voor Dille is de lol eraf.
We genieten nog even van het mooie strand. Er zijn veel Brazilianen. Voor de Braziliaanse kinderen is het hun laatste vakantiedag. Om drie uur gaan we terug want om vier uur hebben we een massage geboekt bij Shambala, een Oosterse oase in Paraty. Omdat we massages zo lekker vinden of vanwege nostalgie naar Bali. De plek is heerlijk. De meiden en ik beginnen met een ontspannen bad. Daarna krijgen we alle drie een heerlijke lichaamsmassage. Heerlijk ontspannen!
Bellen met een zeekomkommer
Donderdag 6 augustus 2015. Ilha Grande, Brazilië.
De volgende dag is weer een reisdag naar Ilha Grande. Luna en ik gaan in de ochtend nog mountainbiken rondom Paraty. We bezoeken een Indiase begraafplaats (soort hunebed), hebben een kleine klim omhoog en rijden over de cobblestones.
We hebben een easy transfer geboekt. Samen met andere toeristen zitten we in een busje. De chauffeur racet als een gek. Niet fijn. Weer een voordeel als je gewoon zelf met een huurauto rijdt. Met een langzame boot en heel veel toeristen varen we over naar Ilha Grande. De eerste keer dat we omringd zijn door zoveel niet-Brazilianen.
Ilha Grande is een prachtig autovrij tropisch eiland. We slapen in Villa Abrao. Een lief klein gezellig dorpje. In Pousada Recreio do Praia, pal op het strand. De meiden kunnen hier makkelijk samen op stap. Ze nemen wat geld mee en gaan lekker rondwinkelen in alle souvenir winkeltjes. Voor het hotel hangt een slackline tussen twee palmbomen. Kan Luna nog haar balans oefenen. Bij Elite Dive Center regelen we een duik voor de volgende dag. We eten op het strand. De meiden graven zandkastelen. Wat een genot hier.
De volgende ochtend vertrekken we vroeg met de speedboot. We gaan naar Praia Bananal op een half uur varen. Luna en ik beginnen met duiken. Het is hier ondiep en de zee is rustig, dus Luna kan hier wel een open water duik doen. Paula gaat met ons mee als gids. Ze is ook Argentijnse. Er werken heel veel Argentijnen op Ilha Grande. Als ik ze vraag waarom, zegt iedereen dat het klimaat beter is in Brazilië.
We hebben een geweldige duik. Deze plek staat bekend om schildpadden en ja, hoor, al snel zien we een prachtige exemplaar. Het is de groene schildpad. Hij zwemt rustig en wij zwemmen een paar minuten met 'm mee. We kunnen heel dichtbij komen maar raken 'm natuurlijk niet aan. We zien later nog twee schildpadden. Wat een geluk. Ook zien we een zeepaardje. Zo klein zo mooi.
Paula heeft een goede camera mee en doet een onderwater fotoshoot met Luna. Ze mag bellen met een zeekomkommer. We zien ook de boxfish die van kleur verandert. Super mooi. Na vijfendertig minuten komen we weer boven. Dille en papa hebben gelukkig ook een schildpad gezien tijdens het snorkelen. De foto's en filmpjes zijn prachtig geworden. Een onvergetelijke ervaring.
De volgende dag hebben we een boottour om het eiland geboekt: Ilha Volta. We zitten met twaalf andere toeristen op een speedboat met twee maal tweehonderd pk motoren. Het gaat knetter hard. We stoppen op vijf verschillende strandjes. Het eerste strandje (Praia Caxadaco) wordt omringd door hoge steile rotsen. We klimmen langs boomwortels omhoog. Opeens zie ik een gebruinde man met een sierlijke duik naar beneden springen. ‘Dat wil ik ook’, zegt Luna. Even later springt ze van de vijf meter hoge rots in de (diepe) azuurblauwe zee. Papa erachter aan. Samen zwemmen ze naar het strand. Dille en ik lopen terug.
Op het volgende strandje kunnen we snorkelen. En zandkastelen bouwen. Dat kan altijd. Praia Aventura is echt prachtig met een omgeknakte palmboom. Wat een paradijsje. Bij Praia Meros kun je heel mooi snorkelen. We zien heel veel gekleurde vissen, zeesterren en zee-egels. We eindigen op een strandje om te eten. Met zonsondergang varen we terug. Wat een heerlijke dag.
's Avonds eten we met een familie uit Amsterdam die we eerder in Bonito hebben ontmoet. Het is erg gezellig en de kinderen zitten gezellig samen te kaarten. We shoppen nog een laatste keer. En kunnen het niet laten nog een keer naar de Havaianas winkel te gaan. We worden een beetje hebberig van al die leuke slippers die hier zo goedkoop zijn.
De volgende morgen is het weer stralend blauw. Wat hebben we mazzel gehad met het weer. Het is winter maar wij hebben vier prachtige weken gehad met heel veel zon en slechts één dag met een beetje motregen. Dat had ook anders kunnen zijn. We pakken alle spullen in. Gaan nog een half uurtje stand-up peddelen bij Praia do Julia en om half twee vertrekt dan echt onze fast boat naar de vaste kant, vervolgens naar Rio en vervolgens naar Nederland. Wat hebben we weer genoten van dit prachtige land, de vriendelijke mensen, de schitterende natuur, de gezellige live-muziek 's avonds bij het eten en de verrukkelijke verse vruchtensapjes.
