Redcliff Beach
Woensdag 29 juli 2015. Brisbane, Australië.

Na het bezoek aan Fraser Island zijn we aardig in het reisritme gekomen. Vanmorgen waren Silke en Fardau er op tijd uit, zeven uur. Silke wilde graag weten wat het plan van vandaag was. Ze wou heel graag wat met zijn zessen doen. Vandaag (woensdag) stond een bezoek aan het centrum van Brisbane op het programma.

Dat plan werd ruw verstoord door Leigh, de man van Ireen, hij kwam vanmorgen te vroeg langs om kennis te maken en beloofde om vijf uur weer te komen. Dat betekende wel dat we ten eerste om vijf uur thuis moeten zijn en ten tweede dat het huis er op zijn minst netjes uit ziet. Met andere woorden de ochtend bezig geweest het huis op orde te brengen, hebben we nu mooi een slag gedaan voor morgen. En daarna met zijn zessen naar het strand. Deze keer naar Redcliffe Beach, een strand aan de Moreton Bay.

Na de boodschappen voor de laatste dagen hier op naar huis, we waren er mooi op tijd. Gezellig met Leigh op de veranda genoten van de ondergaande zon en een glas wijn. Leigh vertelde dat er in de zomer slangen zijn, maar dat we ons nu geen zorgen hoeven te maken, de slangen zijn in winterslaap/rust. Zijn verhalen hebben de nachtrust van Susan geen goed gedaan, alleen maar dromen over slangen; van cobra tot tuinslang. Toch zijn slangen niet de gevaarlijkste dieren in Australië, dat zijn gek genoeg kangoeroes. Niet omdat ze nu zo agressief zijn naar mensen, maar omdat ze bij het oversteken van wegen niet uitkijken. Automobilisten rijden ze aan of, erger, wijken uit; raken de controle over de auto kwijt en/of rijden een boom aan in plaats van een kangoeroe.

Vrijdag vertrekken we dus naar de wifi-loze wereld. De wifi-dekking in Australië is toch anders dan we hadden verwacht. Gelukkig hebben we een Australische simkaart in de telefoon van Folkert (we konden geen simkaart krijgen voor een iPhone). Folkert heeft een hotspot aangemaakt waardoor de rest op de telefoon in ieder geval een verbinding heeft met het wereld wijde web. Vereiste daarvoor is wel dat er voldoende dekking is en dat is op de plekken waar wij heen gaan lang niet altijd het geval én dat Folkerts telefoon is opgeladen.

 

Laatste dag Brisbane
Vrijdag 31 juli 2015. Arlie Beach, Australië.

We zijn weer aan het reizen geslagen, de ontspannen rust van de villa in suburbia Brisbane is voorbij. Gisteren zijn we dan toch down town Brisbane in gegaan en dat was meer dan de moeite waard; dat hadden we veel eerder moeten doen. De stad wordt doorkruist door een rivier en aan de zuidoever, tegenover het wolkenkrabber centrum, is een prachtig stadstrand aangelegd. Daar hebben we in een lunch room, voor het eerst deze vakantie, in een restaurant gegeten.

Silke en, in minder mate, Fardau hadden geen oog voor het stadsstrand, ze hadden een reuzenrad gezien en wilden daar in. Silke was behoorlijk gedreven en wist de weg vlekkeloos te vinden. Ondanks dat Silke twee ouders heeft met hoogtevrees had ze er erg veel zin in en genoot ze van de rit. Daarna met de gratis watertaxi weer naar de noordkant op zoek naar het treinstation en op naar huis. Na het avondeten de meeste tassen ingepakt en een uur met zijn zessen aan de schoonmaak geslagen.

BrisbanemeidenbijstadsstrandBrisbaneskyline2

De volgende ochtend, vanmorgen dus, verder met schoonmaken en om tien uur waren we klaar, ruim een uur voordat we zouden worden opgehaald. Leigh kwam ons uitzwaaien en om elf uur kwam de taxi ook voorrijden. Bij het inchecken weer het koffers wegen en verplaatsen van bagage, de kilo’s waren niet eerlijk verdeeld. De handbagage mag per stuk maar zeven kilo wegen en ik heb graag alle apparatuur in één koffer, dat weegt samen meer dan tien kilo en dat mag niet. Het overpakken met negen stuks handbagage creëert zo een behoorlijk chaos (bewust) dat de dame bij het inchecken de weg ook kwijt raakt en het op den duur wel goed vindt.

Op het vliegveld van Prosperine hadden we een vierpersoons huurauto gereserveerd. Het idee was dat ik eerst Jesse en Susan naar het winkelcentrum zou brengen en daarna weer terug naar het vliegveld om Folkert, Fardau en Silke op te halen en met hen dan inchecken op de camping. In de tussentijd zouden Susan en Jesse wel klaar zijn met winkelen en zou ik die ophalen en daarna de auto weer inleveren want die hebben we morgen niet meer nodig.

Bij het ophalen van de auto heb ik eerst een blik in de kofferruimte geworpen. Een groot gapend gat, het leek wel de auto van Harrie Potter, daar zou onze bagage zat in passen. Ik had gelijk, het lukte, de kinderen met zijn vieren achterin en Susan naast mij met nog twee koffers. Al met al zaten we behoorlijk afgeladen en zo zijn we in één keer naar de Big4 Airlie Cove in Airlie Beach gereden. Scheelt wel een heel gevlieg want het vliegtuig is toch ruim dertig minuten rijden.

Airlie Beach is de toegangshaven naar de Whitsunday Islands, één van de hoogtepunten van Australië die een reiziger niet mag missen en dat gaan we dan ook niet doen. Morgenvroeg worden we opgehaald voor een zeiltocht langs de Whitsunday Islands.

 

Whitesunday Islands
Zaterdag 1 augustus 2015. Arlie Beach, Australië.

'Eerst gingen we vandaag in een boot, om acht uur gingen we weg en om vijf uur waren we terug. We hebben toen met een boot naar een eiland gevaren, daar hebben we twee uur gesnorkeld. Op de camping hebben Fardau en ik eerst gezwommen en na het eten naar de piratenboot met papa. We zagen dat het volle maan was en toen vertelde papa over de maan en zonsverduistering. Papa was de zon, Fardau de aarde en ik moest als maan rond Fardau rennen. Nu mag pappa zelf wat schrijven'.

ArlieBeachbootArlieBeachopdeboot

Wat valt hier nog aan toe te voegen, het klopt als een zwerende vinger. We gingen niet zomaar met een boot, maar met een zeilboot. Die hadden we voor ons zessen gehuurd voor de dag, met kaptein en een bootsman. Nadat we op de motor de haven uit waren gevaren gingen de zeilen uit en voeren we verder op windkracht. We hadden wind mee, maar de stroming tegen en dat gaf hoge golfen, dus veel deining. Zeeziek worden lag om de hoek, maar gelukkig is iedereen zonder overgave op het eiland aangekomen. Daar hebben we een vroege lunch genoten voor het snorkelen. Tegen die tijd was het al aardig eb aan het worden en beter om te snorkelen. Silke vroeg de Nederlandse kapitein wel waarom dat beter was. Op die vraag kreeg ze geen antwoord, en om eerlijk te zijn ik had ook geen idee.

Het snorkelen was op zich leuk, maar in een ‘wilde’ zee is er veel beweging in het water en wordt het zicht wat minder door het ronddwarrelend zand. Maar goed dat het eb aan het worden was, met vloed was het zicht wel erg mistig. Al vrij snel zagen we een schildpad op het rif zwemmen. Daar hebben we met zijn zessen mooi een tijdje achteraan gesnorkeld, totdat de schildpad te ver op zee ging zwemmen. Daarna verder rondgesnorkeld en aardig wat vis gezien en een paar keer de diepte in gedoken om wat beter zicht te krijgen. We waren de meeste tijd alleen op het eiland en in de zee, maar hebben toch nog een half uurtje bezoek gehad van een charter boot. Het eiland was meteen goed vol en de zee ook.

ArlieBeachstrand

Na het snorkelen even opwarmen in de zon en daarna de boot weer in op weg naar Airlie Beach. We hadden nu wind tegen en stroming mee. We lagen nu mooi scheef in het water en de zon brandde er goed in ondanks dat het best wel koud aanvoelde in de wind. Nu we weer in de cabin zitten zijn er zo hier en daar wat rode plekken zichtbaar op het menselijke lichaam. Ik ben er vrij aardig van af gekomen, mijn neus ook vaak ingesmeerd want die wordt bij mij het eerst rood, en dan ook echt mooi rood, van dat veel te veel gedronken rood.

Thuis sushi gegeten, zelf gemaakt. Terwijl Susan en Folkert de rollen aan het maken waren ben ik met Silke en Fardau naar het zwembadje gegaan. En na het eten in het donker nog even buiten gespeeld. Nog een nachtje slapen en morgen (zondag) trekken we verder naar Townsville. Dat is een tochtje van drie uur in een achtzitter.

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!