Van Tropisch (en trillend) Thailand naar Bali Bliss
Woensdag 6 mei 2015. Duta Cipta, Indonesië.

Om tien over vijf gaat de wekker. We beginnen de dag met kleine oogjes, want vannacht werden we opgeschrikt door een aardbeving. Best surreëel als alles om je heen opeens begint te schokken en te beven. Met de beelden van Nepal maar al te vers op het netvlies, lig ik een fractie van een seconde te bedenken hoe we, als het erger wordt, met de kinderen zo snel mogelijk naar buiten kunnen. En zo snel als ik dat bedacht heb, zo snel is de beving weer voorbij en lig ik me af te vragen of ik het me soms allemaal verbeeld heb. Niet dus, blijkt bij het opstaan als we onze gastheer spreken die erop stond om op dit onchristelijke uur op te staan om te kijken of de taxi er wel op tijd zou zijn. Een aardbeving van 4.2 op de schaal van richter. Voor hem ook de eerste keer dat hij zoiets meemaakt.

Hoe dan ook: het is inmiddels hoog tijd om afscheid te nemen van Thailand, en af te reizen naar het derde en laatste land van deze reis: Indonesië. Een kort vluchtje van ruim een uur brengt ons naar Kuala Lumpur, waar we een kleine zes uur te doden hebben voor we aan boord kunnen van het vliegtuig naar Denpasar. Dat is nog drie uur vliegen, en dan is het nog twee uur met de auto naar onze eindbestemming Duta Cipta, een dorpje in de buurt van Ubud. Al met al een behoorlijke reisdag dus, terwijl het beste door de vrij lange reis van gisteren en het vroege opstaan van vanmorgen wel van de kinderen af is.

Gelukkig hebben we voor de paar uur dat we op Kuala Lumpur moeten wachten een hotelkamer geboekt. Nadat we de bagage hebben verzameld en weer opnieuw hebben ingecheckt, eten we een broodje en gaan opnieuw door de douane, op weg naar ons hotel. Het is allemaal maar lang wachten, dat vliegen, vindt Tijl. En zo is het inderdaad, dit is vandaag al zeker de vijfde rij waar we in staan. Maar ook dat hoort bij reizen. En wat is het dan fijn om de luxe van een familiekamer te hebben waar we even een paar uur kunnen chillen. Iedereen doet een dutje, behalve Jonas, die het iets te gezellig vindt om met z’n allen op een kamer te liggen. Gelukkig houdt hij zich muisstil, en zien we zo af en toe alleen een hoofd boven de rand van zijn ledikantje uitsteken.

Behoorlijk opgefrist vangen we het laatste deel van de reis aan. Met filmpjes komen we de vlucht prima door, al heeft Jonas het tegen het einde van de vlucht behoorlijk gehad. Op Denpasar staat chauffeur Jacks ons al op te wachten om ons naar villa The Yin-Yang te brengen. Het is al donker als we om half tien aankomen, maar dat het hier mooi is kunnen we zo ook wel zien. We horen het geluid van een watervalletje, wat doet vermoeden dat we hier naast een rivier zitten. Kokkin Komang bereidt een snelle fried-rice voor ons, maar daar kunnen de kinderen niet meer op wachten. Ze zijn helemaal op. Met een diner van Mariakaakjes (zo zorgen we na de chips van gisteren voor een gevarieerd eetpatroon), en de nodige huilbuien is het voor hen een zo snel mogelijke enkele reis richting douche en bed. Binnen twee minuten liggen ze allebei in coma en kunnen ook wij weer ademhalen en genieten van het feit dat we weer op Bali zijn. We kunnen niet wachten tot het licht is om te zien in welk paradijs we nu weer terecht zijn gekomen. Maar voor nu is het ook voor ons bedtijd. Morgen weer een dag!

Omgevingvilla6mei

 

Chillen, chillen en chillen
Donderdag 7 mei 2015. Duta Cipta, Indonesië.

Ondanks het latertje van gisteravond, zijn de heren wakker zodra de zon op is. En dat betekent hier om zes uur opstaan. Niettemin zijn ze allebei heel goed te pas. Wij draaien ons nog even om, terwijl de jongens een uurtje zelf spelen. Fijn! Tegen zevenen kunnen ook wij onze nieuwsgierigheid naar waar we nu eigenlijk terecht zijn gekomen niet langer bedwingen. Tijd om op te staan dus, en daar is ook Komang al om – hoe luxe – het ontbijt voor ons te maken. Met de geur van vers gebakken bananenpannenkoeken in ons neus, staan we een tijdje stil van het uitzicht te genieten. De villa staat op een heuvel en onder ons stroomt een riviertje met een stroomversnelling. Op de tegenoverliggende heuvel ligt een kleine sawa en daarachter zien we de bergen oprijzen. Wow! We hebben deze reis onze portie mooie uitzichten al gehad, maar het uitzicht hier kan zich daar zonder moeite mee meten. Prachtig!

TijlenJonaszwembadvilla8meiCompleetbijzwembad8mei

Voor vandaag staat er niks anders op het programma dan chillen, chillen en chillen. De kinderen hebben na gisteren echt een rustdag verdiend en ook wij vinden het bepaald niet erg om de hele dag een beetje in en om het zwembad te hangen. En zo zijn we de hele ochtend en het grootste deel van de middag bezig met spelen, lezen, zwemmen en eten. ‘Fijn,’ verzucht Tijl: ‘Gisteren was niet zo’n leuke dag, maar vandaag is een heel fijne dag.’ Wij kunnen het alleen maar beamen. Fijn is het hier zeker.

Als Komang tegen het einde van de middag aan het avondeten begint, lopen Justus, Jonas en ik nog een rondje door het dorp. Hoe leuk: het dorp ligt zo’n 25 minuten van Ubud af, maar wij zijn hier de enige toeristen. Helemaal leuk is het als we een stukje langs de rivier lopen en daar zo’n twintig lokale ‘dorpsgenoten’ tegenkomen die in de rivier de was aan het doen zijn en ons van harte uitnodigen om met hen mee te komen zwemmen. Jonas is een beetje overweldigd door alle aandacht, maar wij genieten des te meer. Als alle namen uitgewisseld zijn, en een paar keer is geconstateerd dat Jonas white is en de Balinezen black, is het helaas etenstijd en moeten we weer terug naar de villa. Hopen dat ze er morgen weer zijn. Dit zou onze waterrat Tijl ook leuk vinden.

 

Een warm weerzien
Vrijdag 8 mei 2015. Duta Cipta, Indonesië.

Er is één ding dat we nu we hier zijn echt willen doen, en dat is koken bij Desak (Pulu Bali Cooking Class). We hebben dat vorig jaar ook gedaan, en dat was zo leuk dat we vinden dat Marloes dat ook een keer moet meemaken. En eerlijk is eerlijk, wij vinden het ook bepaald geen straf om nog een keer met Desak te koken.

cookingclassgerechten9mei

Om half negen komen Desak en haar oom ons ophalen om samen naar de markt te gaan. Het is een warm weerzien. Desak kan zich ons nog goed herinneren (mede dankzij Jonas, die vorig jaar een heel glas gesmolten palmsuiker over haar nieuwe tafelkleedje omstootte, oeps!), en ook voor ons is het leuk om Desak weer te zien.

Ze vertelt dat ze naast haar zoontje inmiddels ook een dochter heeft gekregen. Ik schrik van het antwoord op mijn vraag hoe oud haar dochter nu is: vijftien dagen! Desak ziet dat ik ervan schrik dat we haar nu al bij haar kersverse baby’tje vandaan halen, en stelt me gerust. Ze is geboren met een keizersnede, dus Desak hoefde niet ‘echt’ te bevallen. Heel geruststellend vind ik dat antwoord echter niet. ik heb zelf ook een keizersnede gehad, en voelde me na vijftien dagen nog niet bepaald fris en fruitig. En hier staat deze powervrouw. Op het punt om ons een hele ochtend op sleeptouw te nemen, terwijl ze ook al om vier uur vanmorgen is opgestaan om onze kookles voor te bereiden. Want het leven op Bali is duur, en de duizend Euro die de keizersnede heeft gekost moet afgelost worden, dus er moet gewoon gewerkt worden. Pfff, dat is toch wel even andere koek dan de kraamtijd in Nederland.

Met meer dan een beetje een schuldgevoel stappen we in de auto om naar de markt te gaan. Toch raakt dat schuldgevoel al snel een beetje op de achtergrond. Want wat is het leuk om weer op een echte Balinese pasar rond te struinen! Zeker met Desak erbij, die al onze vragen over wat al die exotische vruchten, kruiden en bontgekleurde snoepjes en cakejes nu eigenlijk zijn kan beantwoorden. De kinderen vinden de markt wat minder leuk. Voor hen zijn het veel indrukken, en ze trekken hier, waar verder geen toerist te bekennen is, heel wat bekijks.

We houden het bezoekje dus kort. Op naar de compound waar Desak met haar familie woont. Wat leuk om hier weer terug te zijn! En wat een verschil met vorig jaar, toen de jongens nog veel meer beziggehouden moesten worden. Nu wordt de meegebrachte koffer met speelgoed direct omgekieperd en wordt er naar hartenlust gespeeld. Als dat na een paar uur toch gaat vervelen, biedt de meegebrachte DVD-speler een prima soelaas. Wij hebben onze handen volledig vrij voor de kookles. De moeder van Desak houdt ondertussen een oogje in het zeil en past op de kinderen van Desak en op die van ons.

Justusmarloeskokkerellen9meioppasoma9mei

Het is weer genieten om bij deze warme familie te gast te zijn. Genieten doen we niet minder van het heerlijke eten dat na een paar uur op tafel staat. Tijl kan geen genoeg krijgen van de ‘lolly’s’ (Balinese saté) die we hebben gemaakt. Zeker dertig stuks werkt hij weg, met steeds een stokje saté in de ene hand, en een fles water in de andere hand om zijn mond te blussen. Pittig is die Balinese saté namelijk wel, maar wij weten inmiddels dat Tijl goed pittig kan eten. Jonas houdt het bij gele rijst en bananen in palmsuiker. Ook prima! Na de lunch kletsen we nog een tijdje na met Desak, en besluiten dan te vertrekken. Wat Desak ook zegt, ik kan me niet voorstellen dat ze niet dodelijk vermoeid moet zijn met zo’n kleine baby en het herstel van de flinke buikoperatie die een keizersnede toch is. Maar wat een leuke en bijzondere ochtend hebben we gehad. Voor een ieder die in de buurt van Ubud is, echt een ontzettende aanrader!

 

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!