Bedreigde diersoorten?
Dinsdag 22 juli 2014. Las Peñitas, Nicaragua.

's Ochtends nog even genieten van het zwembad nu het nog kan, en dan pakken we de bus bij de mercadito. In een klein uurtje rijden we met de chicken bus naar Las Peñitas, kosten by the way voor vier personen anderhalve Euro. Omdat we niet goed weten hoe de bus rijdt stappen we, blijkt later, veel te vroeg uit. Dus na anderhalve kilometer in de bloedhitte, tjemig de pemig het is hier nog heter dan in Léon lijkt het wel, komen we aan bij het einde van de weg en het dorp. Hier ligt het hotelletje waar we naar op zoek zijn, Barca de Oro. Het hele dorpje oogt nogal armoedig, maar dit hotelletje ziet er leuk uit. We kunnen terecht in een bamboe hut. Een volledig open cabaña op palen met daarin drie bamboe bedden met muskietennetten, ziet er top uit. Zag er inderdaad top uit, maar slaapt heel wat minder, maar dat later.

Na het installeren lopen we het strand bij de lagune op, hier zijn ze uit één of twee bootjes de visvangst van vandaag aan het binnenhalen. De vis wordt ter plekke bij de boot in de volle zon gefileerd, niet erg smakelijk allemaal. Wel interessante vissoorten, één hele grote rog. En zien we dat goed? Ja dus, we zien iemand weglopen met de afgehakte flippers van een zeeschildpad. Bedreigde diersoorten hebben ze hier nog niet van gehoord.

We lopen wat door het laagstaande water van de lagune, maar zo tussen het visafval, de gieren en in de volle zon is het wel leuk, maar voor heel kort. Dus snel terug om wat te drinken. 's Avonds eten we bij de Lazy Turtle, apart tentje van twee beetje gekke Canadezen met aan de bar een paar hillbillies uit Amerika met op de achtergrond een beetje ouwe southern rock. Lijkt net of we in een of andere vuige kroeg in het zuiden van de States zitten, apart, maar wel leuk. De burgers zijn top maar de speciaal voor Tijmen gemaakte buritto met alleen bruine bonen gaat er niet echt in.

Daarna snel onze Tarzan hut in om te pitten, maar dat valt vies tegen. Veel te heet, blaffende honden, kakelende hanen, muskietennetten die half op je hoofd hangen en die leuke bamboe bedden kraken bij de minste of geringste beweging oorverdovend hard.

 

Reserva Natural Isla Juan Venado
Woensdag 23 juli 2014. Leon, Nicaragua.

Na een gebroken nacht besluiten we dus niet nog een nacht te blijven en in de middag terug te gaan naar Léon. Onze metgezel Kevin, die we kennen van Hostal Mariposa neemt hetzelfde besluit. Hij heeft heel Nicaragua zo'n beetje gezien maar vindt dit dorpje eigenlijk in vergelijking met de rest ook een beetje vies. Maar eerst hebben we nog een leuke boottour in het Reserva Natural Isla Juan Venado waar we door de mangroven varen. We zien heel veel reigers, pelikanen, witte ibissen, een ijsvogel, leguanen, een wasbeer en een jonge krokodil. Allen dankzij de bestuurder van de boot, de 'gids' had, geloven we, nog een kater.

Rond de middag pakken we weer de bus naar Léon en we laten ons afzetten bij Hostal Mariposa, we're back! We zijn blij dat we weer een duik kunnen nemen, echt niet normaal die hitte in dit deel van Nicaragua. We brengen de middag door in het zwembad met enkele andere gasten, waaronder onze maat Kevin en een familie uit de VS die net uit Matagalpa komen. Daar gaan we morgen heen, en we zijn blij te horen dat het daar een stukkie koeler is.

's Avonds met de jongens weer Léon in, echt een heel leuk, mooi en gezellig stadje. We eten bij de Bigfoot Hostel. Op zich lekker, alleen Hugo is de volgende dag aan de race. Dan weet (voel) je tenminste echt dat je in Midden-Amerika zit.

 

Eindelijk lagere temperaturen
Donderdag 24 juli 2014. Matagalpa, Nicaragua.

We staan weer rustig op, beetje ontbijten en maar weer een duik het zwembad in. We nemen afscheid van Kevin die richting het paradijsje de Corn Islands gaat. Hopelijk komen wij daar ook nog aan het einde van onze reis.

Om een uur of half twee met de bus naar het busstation van Léon op zoek naar een 'directo' bus naar Matagalpa. Die is zo gevonden, we kopen drie kaartjes en gaan de bus in. Dit is weer zo'n typische Nicaraguaanse chicken bus, mooie omgebouwde Blue Bird Amerikaanse schoolbus. Leuk om te zien, wat minder comfortabel om mee te reizen. En onze drie plaatsen, Mees moet op schoot, zijn drie plekken naast elkaar op een bankje waar je net met zijn tweeën kan zitten. We krijgen het vermoeden dat de bus straks ramvol zit. Dus Hugo probeert nog zo'n bankje van drie plekken te bemachtigen, dat lukt helaas niet. Maar er zijn nog wel twe kaartjes voor een soort love seat met twee plaatsen. Dan die maar. Zo zit Ivanka met Tijmen op een bankje voor drie en Hugo en Mees op de love seat, beter zo! De bus zit wat later inderdaad stampvol, er moeten ook mensen staan. En die zijn niet zo blij dat Ivanka en Tijmen met hun luxe westerse konten een extra plek bezet houden. Ongelooflijk hoe drie volwassen zo'n reis op zo'n bankje weten uit houden. Weten we voor de volgende keer ook weer, extra tickets kopen! Busticket kost twee en een halve Euro voor een rit van twee en een half uur, zeker de moeite waard.

We zweten wat af voor vertrek, maar als we eenmaal rijden is het wel te doen. We rijden door het dorre en hete landschap en zien onderweg weer wat vulkanen. Zo'n twintig kilometer voor Matagalpa komen we door een dorpje waar een feest aan de gang is, net een western film, allemaal mannen met cowboy hoeden op paarden, jammer dat we niet even kunnen gaan kijken.

Tijmen en Mees doen het super in de bus, zelfs zonder iPad en DS, dat leek ons toch iets te gevaarlijk. Mees slaapt met zijn hoofd bijna de hele tijd op Hugo's schoot. En zelfs Tijmen slaapt even en hij leest veel in zijn Donald Duck dubbeldikke pocket. Tot vlak voor Matagalpa blijft het landschap droog, maar dan rijden we de bergen in en krijgen we zelfs een beetje regen, lekker! Met de hand buiten het raam is het goed te voelen dat de temperatuur wat lager is, hèhè eindelijk.

Als we op het busstation uitstappen voelen we het ook, lekker hoor je niet meteen kapot zweten. We stappen in een taxi, waar ook al een andere klant in zit (het zijn hier gedeelde taxi's) en laten ons afzetten bij hostel La Buena Onda. De andere klant blijkt overigens een negentigjarig vrouwtje te zijn die de hele dag op de markt gewerkt heeft, hoezo met pensioen?

Helaas La Buena Onda zit vol dus hup met de taxi naar Ulup Yasica, een hostal iets buiten het plaatsje, daar is nog wel plek. Daar kletsen we nog even met de eigenaar en een eigenaardige Amerikaan (die in Nicaragua is om frisbee golf te promoten, dus) en gaan dan ook niet al te laat slapen.

 

Selva Negra Cloud Forrest
Vrijdag 25 juli 2014. Matagalpa, Nicaragua.

We staan relaxt op, en Hugo gaat eerst een keer of vijf naar de wc om daarna te gaan ontbijten. We wandelen eerst twintig minuten naar een supermarkt voor wat drinken enzo. En pakken dan een taxi naar de bushalte voor de bus naar Selva Negra, een cloud forrest en natuurreservaat van 850 hectare. Het is eigendom van nakomelingen van Duitsers die in de negentiende eeuw hier naartoe zijn gekomen en de koffieplantages waar de regio om bekend is zijn begonnen. Na een kilometer of vijftien stappen we uit de bus en lopen naar het resort. Bij de entree staat nog een oude tank uit de revolución.

Na anderhalve kilometer wandelen komen we dan aan bij Selva Negra Resort. Selva Negra is dus genoemd naar het zwarte woud. In het hoofdgebouw hangen ook nog foto's van lokale oktoberfesten. Door de hoogte krijgen we het zelfs wat koud, het is twintig graden, weer eens wat anders, en het regent af en toe flink.

Na een korte lunch met de jongens het cloud forrest in. We doen een easy hike van een uurtje of anderhalf, supermooi door jungle over wankele bruggetjes, op zoek naar brulapen of toekans. We horen vogels genoeg maar kunnen ze in het dichte woud niet spotten. Op een gegeven moment horen we dan brulapen. Echt mooi, de blik op het gezicht van de jongens, wat is dat voor een herrie? We gaan nog op zoek naar de apen, maar het blijft helaas bij het geluid. Hopelijk gaan we ze verderop op vakantie nog zien. Hoewel de jongens een hekel aan lopen hebben, wat we vaak genoeg te horen krijgen, vinden ze deze wandeling superleuk.

Als we terug zijn begint het echt te stortregenen en hebben we echt geen zin meer de anderhalve kilometer naar de weg te lopen voor de bus. Dus laten we maar een taxi komen. Kost wat meer, negen in plaats van één Euro, maar is het wel waard. Hugo voelt zich ook steeds minder lekker, nog steeds race en lamlendig.

Terug bij de hostal ff relaxen en Hugo slaapt wat om daarna naar het stadje bij de Italiaan te eten, volgens de Lonely Planet erg goed. Mees en Hugo eten lasagne, Tijmen een pizza en Ivanka pasta carbonara, leuk tentje en inderdaad goed eten. We moeten wel zeggen dat we na twee jaar Azië het Aziatische eten wel erg missen, we komen hier niet veel verder dan Italiaans en fastfood. Dat waren we eigenlijk een beetje vergeten van Latijns Amerika. Ook de het ontbijt steekt erg schraal af tegenover de ongelooflijk lekkere baguettes van vorige jaar in Laos.

Was Latijns Amerika in het verleden echt favoriet bij ons, na enkele jaren Azië missen we nu toch ook bepaalde aspecten van Azië. De vriendelijkheid van de mensen bijvoorbeeld, het is hier toch allemaal wat minder vriendelijk en vrolijk, het voelt allemaal wat harder. Maar goed, na het eten weer terug en Hugo duikt samen met de boys snel onder de wol.

 

Cascadas Blancas
Zaterdag 26 juli 2014. Matagalpa, Nicaragua.

Na het ontbijt pakken we de bus richting La Dalia, op weg naar watervallen. Na een half uurtje in de stampvolle bus, waar we met zijn vieren moeten staan, stappen we uit bij de Cascadas Blancas. Wauw, wat een mooie watervallen en omgeving. Supermooie tropische omgeving met 25 meter (?) hoge watervallen met daaronder een flinke waterpoel om in te zwemmen. We kunnen ook nog achter de waterval door lopen. We zwemmen lekker in het heerlijke koude water en volgen het riviertje verder stroomafwaarts naar nog meer kleinere watervallen, supermooi! Tijmen en Hugo gaan nog wat verder op ontdekkingstocht langs en door de rivier en komen een flinke slang tegen. Dat is even schrikken, snel weer terug!

Nog even lunchen en zwemmen en schuilen voor de tropische stortbui en weer terug met de bus. We stappen uit in het centrum om op zoek te gaan naar El Cafeto voor pannini's, maar die kunnen we niet vinden. Dan maar wat brood en knakworsten halen bij de supermarkt die we terug bij de hostal opeten. We proberen vanavond de jongens wat langer op te laten blijven, maar later dan half tien wordt het weer niet. Toch vermoeiend dat reizen. Morgen ook weer vroeg op voor de trip naar Granada!

 

Wauw, wat is Granada mooi
Zondag 27 juli 2014. Granada, Nicaragua.

Vandaag staan we op tijd op, we gaan naar Granada. We houden eerst een taxi op straat aan die ons via de pin naar het busstation brengt. De eerste bus waar we tegen aanlopen vertrekt naar Managua, precies de bus die we moeten hebben. En het is nog een 'luxe' touringcar bus ook! Dat is erg fijn, niet weer in de chicken bus te moeten. Hij vertrekt om acht uur en rond elf uur komen we aan in Managua. Kosten zes Euro voor vier personen. Was wel weer een erg leuk ritje, aan boord van de bus gebeurt van alles. Er rijden allerlei kwakzalvers mee die een heel verhaal houden en een wondermiddel te koop hebben en bij plaatsen waar de bus stopt komen er allerlei mensen aan boord die eten verkopen. Hugo eet nog een tortilla met room en kaas. Waren de darmproblemen net voorbij, 's nachts zijn die in alle hevigheid weer terug.

In Managua dan eerst met de taxi naar UCA, de standplaats voor microbussen. En ook daar aangekomen staat er busje waar we direct aan boord kunnen voor het ritje van een uur naar Granada. Ietsje duurder in verhouding zo'n microbus, nu drie Euro voor vier personen.

Na een uurtje worden we er uitgezet op het centrale plein van Granada. Wauw wat is Granada mooi. Allemaal supermooie gekleurde koloniale huizen en gebouwen met de kathedraal aan het plein als hoogtepunt. De kathedraal is oorspronkelijk in 1585 gebouwd, maar is talloze keren verwoest en opnieuw opgebouwd. Granada ligt aan het meer van Nicaragua en werd nog al eens aangevallen door piraten die vanuit de Caraïbische Zee via de San Juan Rivier en dan over het meer van Nicaragua op de rijkdommen van Granada afkwamen. Granada was een van de eerste steden in de nieuwe wereld en de Spanjaarden wilden laten zien wat ze konden en bouwden in 1542 deze prachtige stad.

We eten wat aan het plein, en we merken meteen dat het hier behoorlijk toeristisch is. Straatverkopers en bedelaars spreken je om de haverklap aan. Daarna lopend naar Hospedaje la Siesta. Hier hebben we via de mail geserveerd. De eigenaren, een Frans-Nicaraguaans stel hadden we gezien in Léon bij Hostal Mariposa, waar zij met hun kinderen even op vakantie waren. Maar La Siesta is nog lastig te vinden, als we de weg vragen worden we allerlei verschillende kanten opgestuurd. Ze werken hier niet met adressen, maar nemen een bekend gebouw of landmark en zeggen dan bijvoorbeeld twee blokken ten noorden daarvan en vijftig meter naar het westen. Niet echt een handig systeem want ze snappen het zelf vaak ook niet.

Maar goed uiteindelijk vinden we het dan. Na geïnstalleerd te zijn (we hebben één nacht een dorm met twee stapel bedden en daarna kunnen we in de family room) kunnen de jongens weer even gamen en op de iPad en relaxen. Wij in de binnentuin in een hangmatje, biertje erbij, salsa muziek op de achtergrond. Heerlijk, dit is echt weer dat Latijns Amerikaanse relax gevoel. En een hostel zoals wij ervan houden.

's Avonds eten we vlakbij het centrale plein, dus niet goedkoop (totaal 21 Euro) maar wel lekker. Wij burrito's en de jongens frietjes en pannenkoeken, dat wordt weer een vitaminepil straks. Het eten en de accommodaties zijn hier sowieso een stukkie duurder dan in Azië. Sliepen we in Laos en Cambodja voor tussen de vijf en twintig Euro, hier loopt het tussen de twintig en veertig Euro. En het eten is hier ook ongeveer twee keer zo duur. Het transport is dan weer een stuk goedkoper en makkelijker. En leuker eigenlijk ook met die volle chicken bussen waarin van alles gebeurt. Na het eten weer terug, we leggen de jongens op bed en gaan niet al te lang daarna ook naar bed. Het is super warm op de kamer maar uiteindelijk is het een prima nacht.

 

Sightseeing
Maandag 28 juli 2014. Granada, Nicaragua.

Na een relaxt en goed ontbijt lopen we Granada in voor wat sightseeing. Wauw! Het is hier zo mooi, mooie gebouwen, gekleurde huizen en echt rustig op straat dus fijn om met de kinderen rond te lopen. Mees zijn ochtendhumeur is op vakantie omgeslagen van 'Néé ik wil niet naar school' in 'ik heb pijn aan mijn voeten, buikpijn' of 'het is warm' als hij maar twee stappen moet lopen. Ook hier weer gewoon negeren en dan komt van zelf goed (meestal).

We bezoeken de klokkentoren van Iglesia de la Merced voor een prachtig uitzicht over de stad en de Mombacho vulkaan. We lopen wat over de markt. Tijmen heeft nieuwe sandalen nodig dus die scoren we ook nog (Mees wil nu ook nieuwe). Daarna rusten we ff uit op het plein waar we volop worden benaderd voor boottochten naar Las Isletas (eilandjes, met apen). We besluiten eerst even op de kamer te gaan lunchen en daarna terug te gaan. Dit was een wijs besluit, want we waren net voor de regen binnen en het is tot vier uur niet meer droog geweest.

Het is nu te laat voor de boottocht dus dan maar in de koets met paard en wagen (vijftien USD). Voor de kinderen natuurlijk! Ze vinden het super en ze mogen voorop de bok zitten. Mees wil alles weten over de paarden (hoe oud, hoe ze heten en of het jongens of meisjes zijn). De aardige gids/koetsier vertelt ons van alles over de belangrijke gebouwen in de stad en uiteindelijk is het dan ook nog wel een interessant ritje en leuk om te doen met de kinderen. We voelen ons wel ongemakkelijk als we de mensen naar ons zien kijken. We voelen ons net een paar rijke verwende Amerikanen. Na een dik uur is het klaar en eten we weer pizza! (Grr). Terug thuis de kinderen weer naar bed en wij checken nog even wat foto's op de iPad, maar vallen ook al snel in slaap.

 

Mombacho vulkaan
Dinsdag 29 juli 2014. Granada, Nicaragua.

Zo, beetje op tijd opstaan, vandaag gaan we naar de Mombacho vulkaan. Een 1400 meter hoge vulkaan vlakbij Granada. We pakken na het ontbijt een taxi en laten ons bij de entree van het nationaal park afzetten. Daar betalen we de, erg hoge, toegangsprijs (zestien USD volwassenen en acht USD kids), inclusief de rit naar de top. Deze rit is erg leuk en gaat met een omgebouwde vrachtwagen, met achterop een open bak met stoelen. Supersteil hobbeldebobbel door het dichte regenwoud tegen de vulkaan omhoog. We zitten samen met twee andere toeristen en een lokale televisieploeg in de vrachtwagen. Nadat Tijmen nog een bloedlip oploopt door het heen en weer schudden komen we boven aan.

De Mombacho is een werkende vulkaan, maar is al heel lang niet meer uitgebarsten. Hij is daarom begroeid met een dichte jungle met daarin veel dieren, drie soorten apen, luiaards, poema's, boa's etc. Na een korte uitleg door een gids lopen we de Sendero el Crater, het pad om de krater dus. Het is boven erg bewolkt dus zien we op de uitzichtpunten niet al te veel van de krater, maar de wandeling door de jungle is mooi. Zeker zo in de wolken af en toe erg sprookjesachtig. We zien alleen helaas geen apen. Wel hebben we op een gegeven moment een mooi uitzicht over Granada en de Las Isletas. En we komen nog bij de fumerolas, twee kleine gaten waaruit de naar rotte eieren stinkende rook komt, het voelt ook warm, dus dit moet van de vulkaan zijn. De jongens vinden het superleuk! Als we bijna terug zijn zien we dan een drietenige jonge luiaard, gaaf! We hebben deze al eens eerder gezien in Costa Rica, en het blijven gave beesten om naar te kijken, vooral hoe supersloom ze bewegen. Ook de jongens kijken geboeid, al maken ze meer ruzie over wie de verrekijker mag. Maar ook zonder is hij goed te zien op drie meter afstand.

Als we klaar zijn besluiten we naar beneden te lopen en niet op de truck te wachten. Oeps niet zo'n goeie beslissing, door de steilheid is het voor Tijmen en Mees haast niet te doen en ook Ivanka gaat een keer onderuit met Mees aan de hand. We halen met veel moeite een finca halverwege en wachten daar op de truck als deze weer naar beneden komt.

Beneden pakken we een soort tuktuk, weet niet hoe die hier heten, terug naar Granada, ook erg leuk! Ook deze chauffeur is heel aardig en vertelt nog wat en stopt op een bijzondere plek en aan het einde van de rit mogen de jongens voorin zitten voor de foto. Lekker die wind, al is het hier een paar graden koeler dan in Léon, met 33 á 34 graden en de hoge luchtvochtigheid zweten we nog steeds heel wat af.

Terug in de casa hebben we een verlate lunch en daarna was het plan om nog te gaan zwemmen bij een hotel. Tijmen en Mees zitten ondertussen te gamen en willen niet meer weg, ook goed! Kunnen wij lekker de rest van de middag met een biertje een beetje in de hangmat hangen en kletsen met de andere gasten.

's Avonds gaan we voor de snelle hap. Bij een lokaal tentje eten de jongens erg lekkere hotdogs (de best-in-town staat op het bord en de boys zijn het hier helemaal mee eens!) en wij eten behoorlijk goede hamburgers. Wat drinken erbij en voor acht Euro ben je klaar. Eten is voor de jongens geen probleem hier, genoeg fastfood, pizza en pannenkoek te krijgen, wij missen wel het lekkere lokale eten en de magere maaltijden uit Azië met lekker veel groente! Eten is hier echt meer een moetje dan gezellig en lekker uit eten gaan. Als we terug zijn gaan de jongens naar bed en zitten we nog even buiten. Om elf uur slapen, een record geloof ik!

Wat is het hier lekker, Granada, maar ook Latijns Amerika, gewoon een super relaxt sfeertje, beetje in de hangmat hangen, biertje drinken, mooie dingen bekijken en leuke dingen doen. Het Latijns Amerikaanse gevoel is weer helemaal terug! Granada is sowieso een leuke stad om met kinderen te zijn, genoeg te doen en alles is makkelijk.

Wat ook wel bevalt, ook al wordt Hugo er soms wat onrustig van, is dat we het nu iets rustiger aan doen dan andere jaren. Komt ook omdat we niet echt trek hebben al te vaak in hete volle chicken bussen te zitten (zo om de paar dagen is het wel leuk). We slapen nu overal tenminste drie nachten. In het verleden vaak maar twee of soms één nacht. We hebben daarom ook besloten om de route te wijzigen. We gaan El Castillo (dorpje in het regenwoud aan de Caraïbische kant) over slaan. Het kost erg veel moeite, tijd en geld om er te komen en om van daaruit op de Corn Islands te komen betekent een boottocht van anderhalf uur, zeven uur bus en nog eens anderhalf uur boot. Als we zeker zouden weten dat die zeven uur bus een goede bus zou zijn dan zouden we het wellicht doen, maar dat weten we niet. En het is de vraag of we die trip wel in een dag redden. Lukt dat niet dan wordt het qua schema wel erg krap op het einde. Dus met pijn in het hart (van Hugo) slaan we het over en blijven we wat langer op Ometepe (wat supermooi moet zijn), voegen we Masaya toe en blijven we een dagje langer op de bounty eilandjes van Corn Islands (ook geen straf). Maar morgen weer weg uit Granada en dit fijne plekje, weer op naar iets nieuws. Surfers paradise San Juan del Sur, here we come!

 

Surfersplaatsje
Woensdag 30 juli 2014. San Juan del Sur, Nicaragua.

Met een klein beetje pijn in het hart nemen we afscheid van Hospedaje La Siesta, wat een superfijne plek om drie dagen te verblijven. Nog even een scrambled egg en pannenkoeken als ontbijt en op naar het busstationetje. We stappen uiteraard weer in een leuke kleurrijke bus samen met teveel locals en wat toeristen. Niet dat er teveel locals inzitten, maar überhaupt wat teveel mensen. Maar het is een erg leuke manier van reizen hier in Nicaragua, zolang je maar niet tien uur in zo'n bus hoeft te zitten.

Na een soepele rit stappen we na anderhalf uur uit in Rivas voor de bus naar San Juan del Sur. Binnen een paar minuten stappen we over en hop na tien minuten zijn we weer onderweg. Zo makkelijk dat reizen in Latijns Amerika, reserveren is nergens voor nodig en er rijdt altijd wel een bus de kant op waar je net heen moet, relaxt!

Samen met wat jonge backpackers, uiteraard ook weer Nederlanders, stappen we uit in San Juan. Op zoek naar ons hotelletje lopen we door het plaatsje. Wat een leuke plek hier. Je moet ervan houden, maar dit is echt zo'n surfersplaatsje; veel, heel veel, erg jonge gasten, lange haren, hippies, beachbums, surfshops, kroegjes enzovoort. Wij houden ervan in ieder geval. Het plaatsje voelt klein en gezellig aan met mooie kleurrijke houten huisjes.

Eerst ff installeren in ons hotel, Maracuya, en daarna naar het strand. Het strand is volgens Lonely Planet oké, de mooie stranden liggen ten noorden en zuiden van San Juan, maar het valt zeker niet tegen. Lekker zacht, bruin zand, weinig golven en leuke strandtentjes. Wel duur bier hier aan het strand, tot nu toe 0,75 tot één Euro voor een flesje bier, hier wel één Euro vijfentwintig.

De jongens vermaken zich prima in het zand en het water. En Hugo en Ivanka ook, totdat Hugo staand in het water een paar erg grote rugvinnen boven water ziet uitkomen. Tijd om zee en strand in te ruilen voor een strandtentje. Daar drinken we nog wat en genieten van de zonsondergang en de pelikanen die in de oranje gloed vis aan het vangen zijn, life is good! 's Avonds halen we een take away pizza voor de jongens en wij pakken een burrito op straat, smaakt weer goed! Na een vermoeiende dag maar weer op tijd naar bed, what's new.

 

Maderas Beach
Donderdag 31 juli 2014. San Juan del Sur, Nicaragua.

Tijdens het ontbijt op het dakterras, met mooi uitzicht over San Juan, zien we nog wat mooie papagaaien voorbij vliegen. Weer eens wat anders dan een paar mussen. We lopen naar Casa Oro, een hostel die een paar keer per dag een truck naar nabijgelegen strandjes laat rijden. We informeren eerst of we 's avonds op turtle watch tour kunnen. Balen! Blijkt dat de zeeschildpadden dit jaar laat zijn en dat er geen tours zijn, misschien volgende week. Echt balen, was wel erg gaaf geweest om met Tijmen en Mees in het donker schildpadden te kunnen zien die aan land komen om eieren te leggen. Die beesten zijn ondertussen zo zeldzaam (al denken ze daar in Las Peñitas anders over), dat het strand in La Flor waar ze aan land komen zelfs bewaakt wordt door het leger. Volgende keer beter dan maar.

We stappen om tien uur in de truck, wederom met bankjes achterin de open laadbak voor de enorme hobbelweg naar Playa Maderas, erg leuke rit van een half uurtje. Wauw, Playa Maderas is inderdaad wel wat mooier dan het strand in San Juan, wat lichter zand en mooi helder blauw water. Een paar surftentjes en na verloop van tijd veel surfers in het water.

In de truck naar het strand hebben we kennis gemaakt met een andere Nederlandse families, uit Bonaire, die zes weken door Nicaragua en Costa Rica reist. Ze hebben drie kids, twee stoere surfdudes van negen en zeven en een schattig meisje van drie. Tijmen leert een beetje surfen van de jongens, ze spelen in het zand met het meisje en wij kunnen een beetje kletsen met Bart en Daan, erg gezellig.

Tijmen en Mees vinden het in de golven helemaal super. Helaas wordt Tijmen al snel gebeten door een grote kwal, zijn benen en hand zitten behoorlijk onder de rode kwallenbeten. Dat is voor hem even flink schrikken en erg pijnlijk. Maar even wat limoen over de rode plekken, een spelletje op de iPhone en het is na een minuut of tien al weer over. Verder met de pret!

Hugo huurt, net als Bart en zijn twee zoons een surfboard en er wordt die dag veel gesurft. De twee jongens van de andere familie doen het erg goed, die hadden de dag ervoor ook les gehad. Maar ook Tijmen weet met wat hulp (zelf peddelen en een golf pakken is nog wat lastig) een paar keer te blijven staan.

Tussen de middag even lekker lunchen met wat frietjes en burrito's. En we zien op een gegeven moment een stuk of vier brulapen in een boom vlakbij het strand zitten, gaaf! Ze blijven lekker rustig zitten zodat we ze mooi op de foto kunnen zetten. De middag wordt er weer flink doorgesurft en in het water gespeeld, en om vijf uur rijden we met de truck weer terug. Mees en Lima zijn zo moe dat ze onderweg in slaap vallen. Terug in San Juan nemen we afscheid van Bart, Daan en de kids, spoelen ons af in het hotel en gaan bij een leuk 'kiptentje' buiten eten. Ivanka gegrilde kip, de jongens een soort van kipnuggets (met botjes, getver!) en Hugo de 'special', spareribs.

 

Sightseeing en nog maar een keer Playa Maderas
Vrijdag 1 augustus 2014. San Juan del Sur, Nicaragua.

Zo, dat voel je wel dat golfsurfen, snap nu waarom die fanatieke surfers zo gespierd zijn, haha. We ontbijten weer op het dakterras, lekkere pannenkoeken en redelijke koffie. We lopen wat door het dorpje over de mercado en bij de kerk op het centrale plein, staan wat speeltoestellen. Leuk voor Tijmen en Mees. Maar ook zonder speeltoestellen vermaken ze zich prima. Zeker Tijmen, die roept (net als elk jaar op reis) dat 'ie niet meer naar huis wil. Maar ook Mees vindt het erg leuk, al roept ie af en toe om chagrijnig te doen dat hij het allemaal maar stom vindt?

Het meest last heeft Mees soms nog van de zon en de hitte (vooral 's ochtends, meneer met zijn ochtendhumeur) maar zijn nieuwe coole zonnebril maakt het wat beter te handelen, die zon. We hadden ook wat meer bewolking en regen verwacht, maar het weer schijnt uitzonderlijk droog te zijn voor de tijd van het jaar. Op een flinke middagbui in Granada en Matagalpa na eigenlijk geen regen gehad.

Na de speeltoestellen op zoek naar een cafeetje met wifi, bij Maracuya werkt het niet goed en we willen even kijken of we wat mails kunnen sturen naar wat hostels op Ometepe, onze volgende plek waar we morgen heen gaan. Bij Barrio Café vinden we wifi, drinken lekkere espresso, sturen wat mails en besluiten om toch maar weer de truck naar Playa Maderas te pakken. Hugo rent naar het hotelletje om de zwemspullen te pakken, haalt bij Pan de Vida (superlekker) brood en rent naar Casa Oro. Lekker dat rennen in die hitte, zweten!

Bij Playa Maderas weer hetzelfde recept, zwemmen en surfen. En nu doet ook Mees een aantal pogingen om te surfen, hij blijft zelfs ook een keer een beetje staan. Ziet er grappig uit zo met zijn zwembandjes aan op een groot surfboard. Als we teruggaan en op de truck staan te wachten gaan Tijmen en Mees nog even slaglinen (weet niet hoe je dat schrijft eigenlijk). Is een soort koorddansen om je evenwicht te oefenen voor het surfen (en snowboarden). Als we in de truck zitten komt er nog een Nicaraguaanse surfleraar naar Mees die hem schijnbaar gezien heeft tijdens het surfen. Hij zegt tegen Mees hoe cool hij hem wel niet vindt en geeft hem high fives en een boks, superleuk!

Thuis relaxen we weer even bij de kamer, de jongens dus gamen en wij in het tuintje en gaan dan bij een leuk, heel klein pizzeriaatje (met drie tafels) onder een veranda eten. We spelen gezellig Uno en eten lekkere pizza.

Zo dat was alweer de laatste avond in San Juan del Sur, time flies. We hebben ook hier weer genoten, maar tijd om te verkassen. Op naar Ometepe. Ometepe, wat in Nahuatl letterlijk twee bergen betekent. En het is precies dat, een eiland in het meer van Nicaragua bestaande uit twee vulkanen, Concepcion (actief, laatste uitbarsting in 2010) van 1600 meter en Maderas (slapende vulkaan) van 1400 meter. Moet erg mooi zijn, we zien benieuwd. Tot in Ometepe!

 

Fijn dorps sfeertje in Ometepe
Zaterdag 2 augustus 2014. Moyogalpa, Nicaragua.

We staan rustig op, weer lekkere pannenkoeken met watermeloen en koffie en dan gaan we zo langzamerhand richting hoofdstraat op zoek naar een bus. Nou, die vinden we, een microbus. We worden aangesproken door de hulp van de chauffeur. Op de bussen hier heb je een chauffeur en zijn hulpje die klantjes probeert te werven door al rijdend in de deuropening half naar buiten hangend de bestemming te roepen. Verder gooit ie de bagage op het dak en komt tijdens de rit het geld ophalen. Deze hulp komt niet helemaal jofel over (beetje scheel en mist een aantal tanden), maar later blijkt het een superaardige kerel te zijn, hij ziet er alleen een beetje vreemd uit.

We zouden om tien uur wegrijden, maar dat wordt tien voor elf als het busje een beetje voller zit. Altijd fijn ff wachten in de hitte. Maar goed eenmaal onderweg rijden we al snel een andere richting op dan we zouden verwachten. Blijkt wat later dat we in een busje zitten die de toeristische, of eigenlijk niet zo toeristische, route rijdt, binnendoor over stoffige zandwegen in plaats van de hoofdweg rechtstreeks naar Rivas. In plaats van 45 minuten doen we er nu anderhalf uur over. Ach ja, zo zie je nog eens wat (voornamelijk veel armoede).

In de bus zitten we samen met twee andere toeristen, een Spaans-Duits stel, waarmee we nog leuke gesprekken hebben. Op een gegeven moment stapt er een oud mannetje in die naast Hugo gaat zitten. Hij is erg geïnteresseerd in de Engelse taal en tot de eindbestemming leert Hugo hem nog de tientallen in het Engels. Ze hebben zover Hugo zijn Spaans kan volgen leuk contact over van alles en nog wat.

In Rivas helpt het hulpje van de bus ons samen met de andere twee toeristen aan een collectivo (taxi) voor één Euro twintig voor ons vieren voor het ritje van een kwartiertje naar de docks in San Jorge voor de ferry of lancha naar Ometepe. We komen vijf minuten eerder aan, maar de lancha (kleinere boot) van half één is al weg, even een uurtje wachten.

Om één uur stappen we aan boord van de volgende, tezamen met zestig anderen, half ontdooide diepgevroren kip en allerlei andere spullen. Om kwart over één vertrekken we dan, en om half twee zijn Ivanka, Tijmen en Mees zeeziek en vallen in slaap, (wat knap is op een meer). Hugo heeft weinig last van de deining en neemt nog wat foto's voor vanaf de boeg van de vulkanen van Ometepe. En hij krijgt nog een gratis douche of drie voor op de boeg, lekker verfrissend. Wat minder voor de camera, want de autofocus doet het vervolgens anderhalve dag niet door het water.

Als we aankomen op Ometepe op de 'hoofdstad' Moyogalpa (één hoofdstraat met wat zijstraten) pakken we de taxi voor de kilometer naar Hospedaje Soma. Bij Soma worden we super hartelijk ontvangen door Javier, de manager. De Duitse eigenaar zit in Mexico. Maar Javier spreekt goed Engels (met Engels komen we tot nu niet erg ver hier in Nicaragua) en legt van alles uit over het eiland en het meer van Nicaragua. Zo weten we dat er hier zoetwater haaien voor komen (stierhaaien die vanuit de Caraïbische zee de San Juan rivier opzwemmen naar het meer van Nicaragua). Maar de aantallen haaien in het meer zijn drastisch gedaald, Javier heeft er in 27 jaar pas één gezien.

Hij wijst ons de cabaña (die hadden we niet geboekt, maar krijgen we omdat het rustig is en de kinderen hebben dan ruimte en kunnen lekker herrie maken). Wauw, die is supergroot, helemaal super! En terwijl wij met Javier onze plannen op Ometepe bespreken spelen de jongens met puppy Mia.

Na wat relaxtijd lopen we dan naar Moyogalpa en merken meteen het fijne dorpse sfeertje op Ometepe; weinig verkeer, veel fietsers, veel koeien op de weg en we worden veelvuldig gegroet. In Moyogalpa gaan we zitten bij La Galeria, het 'hipste' eettentje hier volgens mij. Mees en Ivanka eten lasagne, die Tijmen uiteraard weer niet lust. Hugo eet pollo met jalepeño, muy picante! En op de achtergrond 'leuke' eurohouse muziek uit begin jaren negentig. Na het eten in het donker weer terug, de jongens naar bed en wij niet snel daarna ook. Al wordt het maar liefst weer een uur of half elf.

 

Chaco Verde
Zondag 3 augustus 2014. Moyogalpa, Nicaragua.

We staan wederom rustig op, we laten Mees weer lekker uitslapen tot een uur of acht en ontbijten bij Soma, toast met scrambled eggs en toast met (onze zelf meegebrachte) chocopasta. In Moyogalpa regelen we een tuktuk (we weten nu dat deze hier dus naar Aziatisch voorbeeld ook gewoon tuktuk heten) naar Chaco Verde. Een half uurtje rijden, waarbij de weg het landingsbaantje van het vliegveld kruist, en we door een paar kleine dorpjes komen waar ze aan het honkballen zijn en we zijn er.

Chaco Verde is een natuurreservaat(je), gelegen rondom een lagune met twee zwemstrandjes aan het meer van Nicaragua. We maken eerst de wandeling rondom de lagune, maar zien buiten wat leguaantjes verder geen dieren en gaan zwemmen bij één van de strandjes. Erg lekker water met behoorlijke golven. Het meer van Nicaragua lijkt in alle opzichten meer op een zee (qua grootte, meer dan 8000 km2, golven en haaien natuurlijk) dan op een meer. Maar het zoete in plaats van zoute water is wel erg lekker. Alleen het idee dat er elk moment (gevoelsmatig dan) een haai aan je been kan hangen is even wennen. Het helpt ook niet mee dat het water redelijk troebel is en je niks kan zien.

Na het zwemmen lopen Ivanka en de jongens naar de ingang van het reservaat waar een restaurantje zit. Hugo loopt nog een ander pad op zoek naar apen. In eerste instantie geen apen, maar wat een uitzicht op vulkaan Concepcion. En bijna terug bij de ingang toch nog een groepje brulapen. Op een paar meter afstand maar, dus dat levert weer mooie plaatjes op.

We lunchen en drinken wat bij het restaurantje en gaan dan op weg naar huis. We hebben geen vervoer en het is zondag, dus er rijden geen bussen. Eerst maar eens naar de hoofdweg lopen. Daar aangekomen doen we een paar pogingen om te liften, maar er komt niet veel voorbij. Na een half uurtje dan één taxi. Die pakken we dan maar, ook al kost die maar liefst vijftien USD voor dat half uurtje terug. Taxi's op Ometepe zijn duur. Met de taxichauffeur komen we vervolgens overeen dat hij ons voor vijf USD extra nog naar Punta Jezus Maria zal brengen, die stond ook nog op ons programma.

Punta Jezus Maria is een strookje land van een paar meter breed die honderden meters het meer in loopt. Op sommige punten stroomt het water een paar centimeter over het strookje heen en als je daar loopt lijkt het net alsof je over water loopt, vandaar Punta Jezus dus (wat Maria er mee te maken heeft weten we ook niet). Het is supermooi, zeker met de zonsondergang, de vulkanen op de achtergrond en het vreemde gevoel dat je op een erg smal stukje heel ver het meer inloopt, surrealistisch. En met Tijmen en Mees af en toe best spannend, je kunt moeilijk zien hoever je naar links of rechts kunt gaan zonder in het meer te vallen en er is hier een sterke stroming. Supermooi en na heen en weer gelopen te zijn rijden we weer terug naar 'huis' met Boney M en Grease hard op de radio. Gezellig!

Mees krijgt uiteraard weer een aai over zijn blonde koppie (waarom doet iedereen dat hier mama?). Gelukkig snapt hij het nu beter en wordt hij niet meer heel erg boos zoals voorgaande jaren. Even omkleden en weer naar Moyogalpa, dit keer op verzoek van de jongens weer eten bij een pizzeria. Leuk klein lokaal tentje. Lekkere pizza en een gezellig etentje met uiteraard weer Uno erbij.

We komen best laat thuis na het ontwijken van alle honden op de terugweg en gaan snel slapen. We besluiten om morgen maar te verkassen, aan deze kant van Ometepe is niet veel meer te doen dan te genieten van de rust en het uitzicht op Concepcion en een hike van twaalf uur naar de top. Maar dat gaan we maar niet doen, dus morgen maar naar de kant van de vulkaan Maderas.

 

Bus of taxi?
Maandag 4 augustus 2014. Santa Cruz, Nicaragua.

Bij het ontbijt bij Hospedaje Soma regelen we een reservering bij El Encanto, een hotelletje onderaan op de helling van vulkaan Maderas, vlakbij het dorpje Santa Cruz. We twijfelen nog tussen de bus en een taxi. Nu schijnt de zeer onbetrouwbare bus er circa twee en een half á drie uur over te doen, de taxi doet het in 45 minuten tot een uur. Verschil in kosten is dan wel weer groot, 25 USD tegenover drie USD of zoiets waarschijnlijk. Maar goed, het wordt de taxi, dan hebben we nog wat aan de dag. Dus met zijn vieren in het taxibusje voor twaalf personen rijden we naar El Encanto.

In Santa Cruz (dorpje? drie eettentjes en vijf woonhutjes) gaan we rechtsaf een paar honderd meter over een zandpad tegen de helling van Maderas op. Het hotel bestaat uit vier kamers naast elkaar met een hangmat ervoor en een restaurant/gemeenschappelijke ruimte met een fantastisch mooi (zeker bij zonsondergang, wauw echt niet normaal hoe mooi) uitzicht over vulkaan Concepcion. Vanuit de hangmat voor de kamer hebben we dan weer mooi uitzicht over vulkaan Maderas.

We praten wat met eigenaar Carlos en lopen beneden naar de weg om de bus te pakken. Na drie kwartier wachten, ik geloof niet dat we al te veel waarde moeten hechten aan tijdschema's hier, komt dan eindelijk de bus. We laten ons na tien minuten afzetten bij de weg naar Ojo de Agua. We lopen de 500 meter zandpad naar Ojo de Agua, kleden ons om en duiken in het helder blauw/groene water. Ojo de Agua zijn natuurlijke waterbronnen omringd door jungle. Ze hebben om het water nu alleen een betonnen rand gemaakt zodat het een beetje op een zwembad in de jungle lijkt. Het water is erg fijn en als we tijdens het zwemmen omhoog kijken zien we in de bomen weer verschillende brulapen zitten.

We vermaken ons zo een paar uur en gaan dan weg om de bus terug van vijf uur te pakken. In de verte horen we alleen al een hoop gerommel en zien donkere wolken aankomen. Op het pad terug begint het ook nog een flink te waaien, meestal een voorteken van slecht weer. Op het pad worden we ingehaald door een auto met een Belgisch gezin dat aanbiedt ons terug te brengen. Dat slaan we niet af natuurlijk, en niet veel later komt de regen met bakken naar beneden. Alleen al de vijf meter van de auto naar onze veranda zorgt ervoor dat we drijfnat zijn.

Gelukkig duren die stortbuien nooit zo lang en lopen we wat later weer naar beneden om te kijken of we wat kunnen eten in één van de lokale tentjes. We gaan zitten bij Los Cocos, een restaurantje bestaande uit een zandvloer en alleen een palmbladeren dak, zonder muren. Onze verwachtingen zijn niet al te hoog en we bestellen voor ons een taco (twee Euro) en voor de jongens een pannenkoek. Maar wat blijkt, super lekkere taco's. We spelen uiteraard weer Uno en in het pikkedonker (geen verlichting hier) proberen we de weg met zaklamp terug te vinden. Beetje spannend en ook wel leuk, en we zien vuurvliegjes.

 

Mountainbiken en kajakken
Dinsdag 5 Augustus 2014. Santa Cruz, Nicaragua.

We staan op tijd op, vandaag gaan we kajakken. Eerst regelen we twee mountainbikes met bagagedrager. Zijn nog niet makkelijk te vinden, gelukkig heeft Carlos er één en beneden bij een restaurantje kunnen we de enige andere fiets met bagagedrager die we kunnen vinden huren. We fietsen/lopen de zes en een halve kilometer superslechte weg, heuvel op, heuvel af hobbeldebobbel in ongeveer een uurtje. De weg is zo slecht dat deze met een scooter niet te doen is en op de terug weg halen we zelfs met de fiets taxibusjes in. Wel leuk om te doen, maar ook flink zweten en afzien. En ook de jongens zien af op die harde bagagedrager over de rotsen. Mees klaagt ook voortdurend over pijn aan zijn billen.

Bij Caballitos del Mar, het kajak verhuurbedrijfje (drie hutjes in de middle of nowhere) aangekomen maken we kennis met onze gids, laten we de kajaks in het water en gaan op pad. Het was eigenlijk de bedoeling om naar de Istiam rivier te varen en op de rivier te gaan kajakken op zoek naar kaaimannen en zo. Er staat alleen water in de rivier in het regenseizoen. Nu is het regenseizoen, maar het regent zo weinig dat de rivier droog staat. We kunnen dus helaas geen kaaimannen spotten. Maar ondanks dat is het een mooi tochtje over het meer van Nicaragua langs de kust waar we superveel watervogels zien, wederom brulapen en mensen die in het water op speciaal gebouwde stenen constructies de was staan te doen; traditional Nicaragua washingmachine.

Na een uurtje of drie kajakken, waarbij de jongens heerlijk relaxt niks hebben hoeven doen, zijn we weer terug. Dat wordt morgen weer spierpijn. Even lunchen en in de zon en hitte de fietstocht weer terug langs alle hutjes op het platteland en iedereen lachen en hallo zeggen. Dat maakt het afzien weer goed! Eenmaal terug zijn we best vermoeid (maar niet zo vermoeid als de enige andere gasten, drie Amerikaanse meisjes die Maderas hebben beklommen in een uurtje of acht om eenmaal boven op de top door de bewolking niks te zien) en gaan even lekker in de hangmatten hangen. Tijmen en Mees hebben uiteraard weer even gametime. 's Avonds weer naar beneden voor dezelfde lekkere taco's en op tijd slapen.

 

Thuiskomen in Hospedaje Soma
Woensdag 6 Augustus 2014. Moyogalpa, Nicaragua.

We besluiten vandaag toch maar alvast terug te gaan naar Moyogalpa, scheelt ons morgen als we reisdag hebben weer een uurtje minder reizen. Bovendien hebben we na twee dagen rust op dit redelijk verlaten stuk van het eiland ook wel zin om 's avonds in Moyogalpa te gaan eten. En nog een nachtje in Hospedaje Soma is ook leuk. Eerst staan we heel rustig op, lopen naar beneden, steken de weg over en zitten op het strand. Vandaag lekker zwemmen totdat we om drie uur de taxi pakken.

Superlekker zwemmen hier. Het zwarte strand, Playa Domingo, is denk ik vijf kilometer lang, en als er tien mensen op het hele stuk liggen is het veel. Wel zien we paarden op het strand. Ook het zwemmen is lekker in het warme water. Tijmen en Mees vinden het helemaal geweldig, ze kunnen wel honderd meter het meer inlopen en dan nog kunnen ze staan. Verder zijn er behoorlijke golven, dus dat is extra leuk. Vanuit het water zie je verder nog palmbomen, jungle en uiteraard links en rechts de twee vulkanen, wat bijzonder en mooi is het hier toch.

We lunchen aan het enige strandtentje, bijzonder low key natuurlijk, maar ver assent een hele lekkere sandwich pollo en gaan nadat we geschuild hebben voor een enorme hoosbui (volgens mij komt het regenseizoen op gang) naar de taxi bij El Ecanto die al op ons staat te wachten. Het is weer een 15-persoons busje. Hup met de natte zwembroeken erin en we laten ons afzetten bij Hospedaje Soma. Ze hebben gelukkig een kamer vrij, dit keer een tweepersoons kamer waar een extra bed in wordt gezet, geen cabana, maar ook deze is supergroot, mooi en schoon. We worden weer super hartelijk ontvangen door Javier, het lijkt echt op thuiskomen. Wat een heerlijk hotelletje is dit toch.

We relaxen wat bij de kamer en lopen naar het dorpje, kopen een paar nieuwe tekenschriftjes voor de boys en gaan bij het leuke pizzeriaatje van de vorige keer eten. De stroom is in het hele dorp uitgevallen, dus eten we bij kaarslicht, gezellig! Als we terug komen is er nog steeds geen stroom, dus dan maar op tijd slapen. Morgen is het weer tijd om het mooie Ometepe gedag te zeggen, dan gaan we naar Masaya.

 

Mercado Artesenias
Donderdag 7 Augustus 2014. Masaya, Nicaragua.

Rustig opstaan en ontbijten, we gaan voor de veerboot van elf uur. We nemen afscheid van Javier en zijn puppy Mia en om elf uur nemen we de ferry terug naar het vasteland. Die is wat minder hobbelig dan de lancha van de heenweg en we zitten met een hoop andere toeristen op het bovendek, lekker in de wind, mooi tochtje.

Eenmaal bij de dock staat er een bus die naar Managua gaat. Laten wij toevallig ook die richting op gaan. Hij is redelijk heel en schoon en super snel! Binnen een kleine anderhalf uur zijn we al in Masaya, beste bus so far! Mag ook wel voor drie Euro per persoon. We laten ons afzetten bij hostel Mi Casa. Dit is wel echt zo'n stadshostel, basic, goedkoop, maar de kamer is groot, en er is een binnentuin met schommelstoelen en voor twee nachten is het prima. We hebben maar niet onder het bed gekeken.

We kletsen wat onder het genot van een toña met twee meisjes uit Nijmegen. Voor de insiders, die weten waar het huis in Masaya is van Stef Biermans, van 'amor met een snor', dus... Eén van de meiden is erg blij te zien dat reizen met kinderen mogelijk is! Ze is zelf geloof ik ook wel toe aan kids, en heeft echt allerlei vragen over hoe we dat aan pakken. Zij hebben overigens wel hun huiswerk gedaan en hebben bij de stichting Masaya in Nijmegen (Nijmegen is namelijk zustergemeenschap van Masaya) nagevraagd of ze wat projecten kunnen bezoeken. Superleuk nu gaan ze dus morgen naar een school toe. We mogen mee maar we hebben maar een dag en willen ook graag naar de vulkaan, dus helaas moeten we dit voorbij laten gaan.

Rond een uur of vier ff het stadje verkennen. Eerst naar het centrale plein (onderweg avondeten voor de jongens, hotdog) uiteraard. Leuk, ze hebben er tot genoegen van Tijmen en Mees een speeltuintje. Als ze er genoeg van hebben lopen we door een woonwijkje en door de straat met hangmatten weverijtjes naar de melacon. Een malecon is een soort boulevard. Hier ook, beetje vervallen boulevard aan de laguna de Masaya, met mooi uitzicht over Volcan Masaya met duidelijk zichtbaar opstijgende witte rook uit de vulkaan, mooi! Zoals we ook in het programma 'amor met een snor' zagen, hier veel verliefde jonge knuffelende stelletjes. zelfs Mees valt het op en zegt; mama waarom staan hier allemaal mannen en vrouwen?

Vlakbij is een honkbal -baseball- zoals het hier heet, stadionnetje. Ze zijn er alleen aan het voetballen. Leuk om even te kijken. Maar de avond begint al een beetje te vallen, de toeschouwers zitten te blowen en we zitten redelijk ver van het centrum. En ook al voelt het in Nicaragua erg veilig, het lijkt ons toch beter terug te gaan.

Eenmaal terug, met een tussenstop op het plein waar we een smoothie drinken en Tijmen en Mees op vier meter hoge stoelen zitten, gaan we naar de Mercado Artesenias (markt met tassen, T-shirts, hangmatten etc). Elke donderdagavond is er een culturele avond, Masaya is de folklore hoofdstad van Nicaragua. Eerst scoren we na wat onderhandelen twee T-shirts voor de jongens en een mooie nieuwe hangmat (die uit Ecuador raakt een beetje op). De jongens krijgen van de verkoper ook nog leuke Nicaragua armbandjes.

Daarna naar het 'culturele' deel van de avond. De Nijmeegse meisjes zijn er ook. Op het podium zien we allerlei dansgroepen in traditionele kleding traditionele dansen uitvoeren onder het genot van een biertje en fajitas. Beetje toeristisch, alhoewel er ook veel locals zitten, maar wel leuk. Ook de hangmatmeneer is er en we worden uitgebreid begroet alsof we hem al jaren kennen. We krijgen ook nog wat fluiten en ratels om mee te doen. We zijn laat terug, dus snel naar bed.

 

Volcan Masaya
Vrijdag 8 Augustus 2014. Masaya, Nicaragua.

Bij de Pali supermercado kopen we een gesneden bruin en op het plein eten Tijmen en Mees deze met onze chocopasta als ontbijt. Hugo eet bij een straatstalletje een soort tortilla met queso, de maag is nu wel wat gewend en Ivanka haalt ook bij een straatstalletje meloen en een soort gebakken banaanchips. Een uur op het plein zitten is echt het leven in Nicaragua ervaren. Overal zie je verhalen, een moeder die er staat met haar karretje met snoepjes en drinken, met kind van anderhalf en baby van circa twee maanden in een doos. Tja dat is wel even anders dan bij ons. Leuk een kind krijgen, maar life goes on er moet geld binnenkomen. Oude omaatjes die in de ochtend bij de deur in de schaduw worden gezet en 's avonds worden binnengehaald. Kinderen die naar school gebracht worden, maar ook kinderen die al meewerken bij hun ouders in het restaurant. Pff wat een contrast met ons leven. Maar wat is Masaya een verrassend leuke en bijzondere plek om twee dagen te verblijven.

Daarna charteren we een taxi die ons naar de Masaya Vulkaan brengt, daar een uur of twee wacht en ons weer terugbrengt. Onderhandelen haalt weinig uit, kost twaalf Euro. We rijden het nationaal park in van de vulkaan en halverwege de vulkaan gaan we eerst naar het bezoekerscentrum met mooie maquettes over deze vulkaan. Of eigenlijk zijn het twee vulkanen, met vijf kraters. Info over de vulkanen in Nicaragua, over lava etc. is erg interessant en ook de jongens vinden het allemaal erg boeiend. Daarna met de auto verder omhoog, dit is een van de makkelijkste vulkanen om de krater te bezoeken, de parkeerplaats is aan de rand van de krater. Als we uitstappen lopen er net vier bussen schoolkinderen rond. En een aantal ervan willen samen met Tijmen en Mees op de foto. Dus als hun klasgenootjes foto's maken maakt Ivanka daar weer foto's van.

Daarna naar de rand van de krater, wat een rook komt eruit. Als de wind even draait loopt iedereen lekker te hoesten van de giftige dampen, kan niet echt gezond zijn, maar gaaf is het wel. Dit is de meest actieve vulkaan van Nicaragua en als er niet zoveel rook zou zijn zou je de lava onderin kunnen zien. Heel erg mooi, en ook leuk zijn de papagaaien die door de rook rondvliegen. Er schijnen enkele duizenden in de krater te wonen. Daarna lopen we een pad op naar de krater van de andere vulkaan, maar deze werkt niet meer, wel mooi uitzicht.

Zo'n honderd foto's verder terug naar de taxi en door de lavavelden rijden we weer naar beneden. In Masaya schuilen we weer even voor een tropische stortbui, eten Tijmen en Mees weer een hotdog en wij een taco van de straat. Daarna naar 'huis', weer relaxtime. Dat betekent dus gamen voor de jongens en een biertje in een schommelstoel voor ons. De Nijmeegse meisjes zijn ook weer terug van hun bezoek aan het Fort Coyotepe en een middelbare school (dankzij de vriendschapsband tussen Masaya en Nijmegen) en we brengen het einde van de middag al kletsend en bier drinkend door.

's Avonds dan op zoek naar de telepizza. Een keten die we nog kennen van Granada en we eten weer de peperoni familiar (yeah? jongens vinden het echt een uitje, maar de pizza komt inmiddels wel een beetje de strot uit). Aangezien de boys niet echt goede eters zijn, proberen we gezellig samen eten en zij en wij apart maar een beetje af te wisselen. We zijn een klein beetje verdrietig, het voelt een beetje als de laatste avond in Nicaragua. Onzin natuurlijk, we hebben nog een week, maar morgenochtend vliegen we naar de Corn Islands, eilandjes in de Caraïbische zee met een totaal andere cultuur, muziek (reaggae in plaats van salsa) en taal (Engels dus). Om negen uur gaan we allemaal slapen, om half vier gaat de wakker namelijk. Om vier uur vannacht staat de taxi voor de deur om ons naar het vliegveld te brengen.

 

Nicaraguaans Jamaica
Zaterdag 10 Augustus 2014. Big Corn Island, Nicaragua.

Het midden in de nacht opstaan gaat prima. We zijn ruim op tijd klaar en ook de taxi is punctueel en staat er om vier uur. Binnen veertig minuten zijn we op de aeropuerto en kunnen vrijwel gelijk inchecken. En leuk dat ze niet alleen de bagage wegen, maar dat ook alle passagiers op de weegschaal mogen. We hebben echt mazzel want we mogen met een nogal klein propellervliegtuigje! Er staat ook een wat grotere, schijnbaar doen ze deze vluchten altijd met twee á drie vliegtuigjes die achter elkaar aan vliegen. Er kunnen maar twaalf passagiers in en dan de twee piloten en je kijkt rechtstreeks in de cockpit. Ze komen alleen niet langs met koffie.

We zijn wel moe maar het is zonde om te gaan slapen. Zo'n mooi uitzicht en ook nog even onweer en regen. Omdat je door de vooruit kan meekijken zie je het als je een regenwolk invliegt. Als we gaan landen zien we het eilandje Big Corn liggen, met daarom heen die supermooie Caraïbische zee met lichtblauw water en de donkere vlekken van de koraalriffen.

Anderhalf uur later zonder tussenstop in Bluefields landen we op Big Corn. We rijden/lopen langs een aantal hotels maar uiteindelijk besluiten we toch in het wat duurdere Paraiso te blijven. Dit ligt dicht bij het dorpje (eigenlijk liggen alle huisjes in wijkjes verspreidt over het zes km2 grote eiland, het 'dorp' is waar de haven is) bij een mooi strand, heeft een tuin en we hebben een grote hut met palmbladerendak met hangmatten. Heerlijk!

We relaxen, zwemmen, snorkelen (vlak voor de deur liggen twee gezonken bootjes met veel tropische vissen) en gaan dan op zoek naar lunch in het dorp. Leuk om het eilandleven te zien en de mensen op die aparte manier Engels te horen praten (op zijn Jamaicaans), verder spreken ze hier Spaans en veelal ook Miskito. We lopen langs de landingsbaan (waar de hele dag gewoon mensen over lopen) en er komt net een vliegtuig aan! Cool. Zo dichtbij hebben we het nog nooit gezien.

Eten voor de kinderen vinden is hier wel wat lastiger, we eten bij Ficher's Cave, maar dan blijkt het al tegen half zes te zijn, dit was dus tevens gelijk diner. Gevoel van tijd is helemaal weg. Er is één nadeel hier. Voor het eerst deze vakantie worden we echt helemaal lek gestoken door de muggen. De coils en de deet die wij bij ons hebben helpen helemaal niks. Morgen maar even een fles OFF kopen. Dat zie je in al deze landen en helpt hopelijk beter!

 

West Bay
Zondag 11 Augustus 2014. Big Corn, Nicaragua.

Dag twee niks doen op een tropisch eilandje. Dus slaapt Mees weer superlang, gaan we héél erg op ons gemak ontbijten en daarna een keer iets doen. Eerst haalt Hugo nog even anti muggenspul bij een klein winkeltje vlakbij. Volgens de Lonely Planet is Big Corn een van de meest authentieke Caraïbische eilandjes die er bestaan, toerisme staat nog in de kinderschoenen. En dat klopt helemaal, weinig toeristen, geen enorme resorts, maar wel veel Creoolse inwoners, zinken en houten hutjes, big mamma's op de veranda in een hangmat voor hun vervallen huisje, reaggae muziek en men groet je met 'allright'. Op de mooie stranden liggen meer locals in het water dan toeristen.

Op de weg terug van het anti muggenspul halen barst er een korte wolkbreuk los. Even schuilen onder een palmboom, waarna Hugo uitgenodigd wordt om te komen schuilen op de veranda van zo'n houten huisje. Erg leuk, ff een praatje maken over van alles en nog wat. In de kerk ernaast is een dienst in het Miskito aan de gang. Je ziet veel kinderen in hun mooiste kleren naar de dienst gaan.

We lopen, via modderpaadjes tussen de hutjes door langs strandjes met vissers en weer dat supermooie blauwe water naar een van de mooiste zwemstranden, West Bay, van het eiland. Al een hele leuke wandeling erheen. We schuilen in een kerkje voor de regen, op verzoek maken we wat foto's van een paar kinderen (tuurlijk willen wij dat) kopen Lollys (bonbon) voor de jongens en dan zijn we op 't strandje. En hoewel er een bar is, een paar toeristen en acht ligstoelen (het meest ontwikkelde strand op Big Corn) is het echt niet normaal zo mooi! Ook omdat het water super blauw is en er vrijwel geen golven zijn is het ook heerlijk zwemmen, net een zwembad. Leuke is dat je hier (in vergelijking tot Europa) gratis op de stoelen kan zitten met lekkere salsamuziek op de achtergrond. We hebben een heerlijke dag en de tijd vliegt om.

Er komen ook nog drie vliegtuigjes over onze hoofden (vindt Tijmen te gek natuurlijk). Tegen half vijf keren we terug naar het hotel, lekker douchen en relaxen en Hugo op muggenjacht in de hut! We eten vanavond bij Paraiso. Blijft raar dat een dure burrito in het restaurant zoveel minder lekker is dan eentje van de straat! Vandaag echt het eilandleven ervaren. Heerlijk!

 

Sally Peaches
Maandag 12 Augustus 2014. Big Corn, Nicaragua.

Vandaag na het late ontbijt met snorkelspullen naar de noordkant van het eiland, Sally Peaches Beach. Het enige strand met koraalrif op zwemafstand. Omdat het aan de noordkant ligt (de golven, wind en regen komen hier vanuit de noordoost hoek) is de zee wat ruwer. Maar ook dit strand is weer top, weer datzelfde mooie water, donkere koraalriffen vlak voor de kust, palmbomen, één eettentje met acht plastic kuipstoelen (en locals die op maandag bier zitten te drinken) en het plaatje is weer compleet.

Snorkelen is hier wat lastig voor Tijmen door de golven, maar met wat horten en stoten lukt het dan toch het koraal te bereiken en ziet ook Tijmen wat mooie tropische vissen. Mees wil telkens wel snorkelen, maar iedere keer als hij een vis ziet wil 'ie meteen het water weer uit. Ook Ivanka lukt het te snorkelen en ziet één hele grote vis en Hugo zwemt naar de buitenste koraalriffen (op honderd meter uit de kust) en ziet ontzettend veel mooie tropische vissen, helaas geen haaien die hier toch ook moeten zitten.

Op het moment dat er weer eens een tropische bui naar beneden komt (die standaard ook na vijftien minuten weer stopt waarna meteen de zon weer tevoorschijn komt en de combinatie zon en een luchtvochtigheid van tegen de honderd procent na zo'n regenbui is altijd lekker) schuilen we bij het eettentje en lunchen we maar meteen. Fried plantain en chicken met een biertje erbij. Speciaal voor de jongens maken ze wat frietjes. Op de achtergrond reggae muziek, naast ons Caraïbisch Engels sprekende locals aan het bier, uitzicht op palmbomen en de zee, top. Bijkomend voordeel van de regen; Hugo kan het zoute water even afspoelen door de regen die van het dak van het eettentje afkomt.

Na de lunch pakken we de taxi (enige vervoermiddel hier, het stikt hier van de kleine kia taxis, ritje kost zestig cent ongeacht waar naartoe). Terug bij Paraiso gaan we naar ons strandje voor de deur, hier wat minder golven en koraal dus wat makkelijker met zwemmen voor Mees. En Tijmen en Hugo gaan snorkelen bij het gezonken bootje voor de kust en nu ziet Tijmen echt heel erg veel mooie vissen, hij is helemaal enthousiast. Mees vindt de vissen helaas nog te eng. Na het snorkelen afspoelen, beetje in de hangmat hangen en we eten vanavond weer 'thuis'.

 

Long Bay en West Bay
Dinsdag 13 augustus 2014. Big Corn, Nicaragua.

We staan steeds rustiger op, no hurry. Halverwege de ochtend lopen we naar de weg en pakken een taxi naar Long Bay. Een mooi strand aan de oostkant. Ook hier weer haast niemand, een paar kilometer strand en letterlijk vijf toeristen en drie locals op het strand en in het water. We blijven maar even, door de golfslag en de stenen vlakbij de kust is het lastig zwemmen voor Mees. We lopen op weg naar het toegangspad naar het hoogste punt van het eiland. Maar het is nogal heet en vochtig, dus als we een eettentje tegenkomen laten we het plan om naar dit punt te gaan maar varen (speelt ook mee dat we ons, vooral Hugo, vandaag wat minder voelen) en gaan even lunchen.

Niks op de kaart wat de jongens lusten. Wij eten een taco, biertje erbij. Ze hebben een soort natuurlijk aquarium met mooie vissen en twee nurssharks. Daarna met de taxi naar het rustige strand West Bay. De rasta chauffeur rijdt de verkeerde kant op en dus weer een gratis ritje rond het eiland. Het is inmiddels een uurtje of drie en nu heerlijk op het strand met de zon die al aan het zakken is. Hugo slaapt even en de rest van de family gaat lekker zwemmen. We eten hier ook en genieten van de soort van zonsondergang (de hele dag geen wolk gezien maar als de zon aan de horizon gaat zakken verdwijnt 'ie achter de wolken). Na het eten lopen we in het donker terug, het is gezellig druk op straat en langs de hutjes en winkeltjes (zinken hutjes met van alles te koop) lopen we naar huis.

Morgenmiddag vliegen we weer naar het 'echte' Nicaragua. Dit is natuurlijk ook echt Nicaragua, maar de sfeer, taal en het cultuurverschil is zo groot dat het voelt als een heel ander land. Het schijnt dat de mensen op deze eilandjes en ook op het vasteland aan de Caraïbische oostkust dit trouwens ook vinden en ze niks hebben met de 'Spanjaarden' van de westkant van het land. Het was in ieder geval erg mooi om dit gezien en meegemaakt te hebben, het leek een beetje alsof we op vakantie zijn geweest tijdens deze reis naar Nicaragua; een vakantie in een vakantie.

Maar morgen dus weer terug en dan gaan we naar Masaya. Voor de laatste dag, vonden we dit een leuk authentiek stadje niet te ver van het vliegveld. We hebben niet zo'n zin om de laatste dag in de hoofdstad Managua door te brengen.

 

Geen Managua
Woensdag 13 augustus 2014. Masaya, Nicaragua.

We staan nu helemaal rustig op, geen plannen vandaag. We ontbijten, pakken de backpacks in en lezen wat in de ligstoelen bij Paraiso. De jongens hebben vandaag zelfs geen zin meer om te zwemmen. Nog even voor de laatste keer bij het strand voor de deur, nog een laatste blik op het mooie water en om twee uur 's middags gaan we naar het vliegveldje voor de vlucht terug. Om kwart voor drie stijgen we op om al om half vier te landen in Managua, duurde op de heenreis twee keer zo lang.

We hebben besloten om de laatste nacht niet in Managua te slapen. De hoofdstad lijkt ons niks aan en aangezien we Masaya zo leuk vonden pakken we de taxi naar Masaya. We laten ons afzetten bij Hospedaje Regis. Superbasic, kamer vier personen vijftien USD en recht tegenover Mi Casa waar we de vorige keer sliepen in Masaya. De kamer is inderdaad erg basic, maar is verder prima. Hier uiteraard ook een koude douche. We hebben in Nicaragua maar één hostal gehad met warm water. Maar koud water is hier eigenlijk ook prima, lekker vaak zelfs, met die warme buitentemperaturen.

Na vier pizzaloze dagen op het eiland hebben we nu de jongens weer pizza beloofd. En ze willen persé naar het ondertussen bekende Telepizza. We kennen nu de weg in Masaya een beetje, dus lopen we hier rechtstreeks naar toe. Na één peperoni familiar heeft iedereen nog honger dus bestellen we nog een mediana er achter aan. Daarna naar huis en naar bedje voor onze laatste nacht in Nicaragua, boehoe.

 

Weer thuis
Vrijdag 15 augustus 2014. Nederland.

Nog één ochtendje om te genieten van die Latijns Amerikaanse sfeer. Dus na het ontbijtje bij Nani Café, via de Artesanias markt (voor nog een paar T-shirtjes en armbandjes) naar het centrale plein. Waar we nog een keer twee lolly's kopen bij de vrouw met de snoepkraam met de twee maanden oude baby in een kartonnen doos (niet dat twee lolly's erg helpen) en de jongens nog even kunnen schommelen.

En om elf uur pakken we de taxi naar het vliegveld in Managua. Nog een keertje zien we onderweg de mooie kleurrijke chicken bussen en vulkanen (de Momotombo) en we zijn bij het vliegveld. Ergens fijn om weer naar huis te gaan, maar liever waren we gebleven.

In een kleine twee en een half uur vliegen we naar Miami. Hier maar twee uur wachttijd, dus weinig tijd om vliegtuigen te spotten en al snel zitten we op het vliegtuig naar London Heathrow. Minder vliegtuig dan op de heenreis, beetje ouder deze 777-200, maar het is een nachtvlucht dus we slapen redelijk wat. Op Heathrow vier uur wachten, dus we zoeken een goede plek om de landende en opstijgende vliegtuigen goed te kunnen zien. Dus is Tijmen weer continu aan het woord, 'en dat is een British Airways airbus 318, want die heeft maar acht deuren, en daar is een Air India Boeing 787, super bijzonder want daar hebben ze er maar vier van, maar in 2015 krijgen ze er nog zes bij etc.' En het gaat maar door... leuk hoor zo'n passie.

Dan nog een kleine anderhalf uur vliegen en we landen in Düsseldorf, pikken de auto op in de garage (van waaruit je de vliegtuigen goed kan zien en Tijmen vrolijk doorgaat met spotten, terwijl we allemaal graag naar huis willen).

En zo na 24 uur reizen komen we half acht 's avonds laat aan in Beuningen. Mees leggen we al slapend op bed, die vervolgens zonder wakker worden zeventien uur achter elkaar slaapt. Wij en Tijmen hebben wat meer moeite in slaap te vallen, maar zo rond middernacht lukt het toch. Het was weer een super vakantie en ervaring. De nabeschouwingen volgen later...