Een modern stukje China
Donderdag 16 juli 2014. Beijing, China.

In 2008 was China gastland voor de Olympische Zomerspelen. Deze gebeurtenis was voor de Chinezen gigantisch belangrijk: het was het bewijs voor de snelle economische groei en een bevestiging van het wereldwijde belang van het land. Er moesten stadia, wegen, een olympische dorp, hotels, hoogbouw, extra metrolijnen en een totale heropvoeding van het land komen. Waar in 2005 nog maar drie metrolijnen in Beijing waren, zijn er dat vandaag de dag vijftien, waarvan de voornaamste er in 2008 al waren. Voor zover de inwoners van Beijing het nog niet zelf hadden waargenomen op tv, kwamen er extra borden om spuwen en andere 'ongemanierdheid' af te leren. Duizenden Chinezen vonden werk, en talrijke architecten werden aangetrokken om prachtige bouwwerken af te leveren, waaronder het bekende vogelnest (het Olympisch Stadion) en The Cube (het gebouw voor de watersporten).

Het verging de Olympische arena in China niet anders dan die van andere gastlanden: zes jaar na datum is het een behoorlijk verlaten terrein. Ondergrondse parkings en roltrappen zijn afgesloten en transformeren geleidelijk aan tot vuilnisbelt. De enorme lanen en tweevaksbanen rondom zijn leeg. Stoplichten gaan aan en uit, zonder dat iemand aan komt rijden of wil oversteken. Het groene, olympische bospark wordt nauwelijks bezocht. Alleen The Cube en het Vogelnest trekken nog heel wat toeristen aan. Waaronder ook wij.

Beijing doet dan ook goede pogingen om het terrein interessant te houden. De prachtige verlichting 's avonds doet heel wat toeristen uitwijken naar de Olympische site, en het voormalig watersportcentrum werd omgebouwd tot het Beijing National Aquatics Centre. Je kan er baantjes zwemmen, het competitie bad bekijken, en je laten onderdompelen in de waterpret van het Happy Magic Water Park. En dat wilden wij wel eens proberen, met de idee een dag op maat van de kindjes te houden.

Vooreerst: Baantjes trekken kost vijftig RMB (zo'n zes Euro), maar het waterpark bleek 260 RMB te kosten! Kindjes vanaf 1.20 meter betaalden 230 RMB, en kindjes kleiner dan 1.20 zijn gratis. Voor de gelegenheid liet ik de jongste aan mijn hand stappen, en kroop dochter op mijn arm. Zo ziet ze er toch wat kleiner uit, en kon ze ook gratis binnen. Bracht het totaal toch nog op 750 RMB (bijna honderd Euro!). Maar goed, het zou een unieke ervaring zijn, en we hadden nog iets goed te maken aan de jongste zoon voor wiens verjaardag we een cadeau waren vergeten kopen.

Toen waren we in het zwembad (na de, overigens, gezamenlijke kleedkamers voor vrouwen en mannen apart; geen gêne in dit land onder gelijke sexen!). Het moet gezegd: het was prachtig! De illustraties, de verlichting, de kleuren van de glijbanen, enzovoort. Het is een watersprookje! Wat echter ook een sprookje blijkt: Chinezen en zwemmen. Chinezen kunnen niet zwemmen. Ze leren dat niet op school. En wat doen honderden Chinezen dan in een waterparadijs? Simpel, ze doen wat Chinezen graag doen: ze installeren een podium naast het centrale bad, en een reuze groot televisiescherm. Op dat podium doen verschillende identiek uitgedoste gangnamstyle-achtige groepjes playback-optredens, in rode pakjes, met veel gebaartjes en pasjes, en een volume dat dat van onze Vlaamse foren ver overstijgt. De Chinezen staan rechtstaand in het bad te luisteren, de meeste in zo'n grote ronde, gele of roze zwemband. Ze wiegen op de maat van de muziek, en enkele waaghalzen vooraan, die tot hun oksels in het water durven staan, gillen verrukt als er een golfje opsteekt. Wanneer de muziekgroepjes pauze nemen, komt er voetbal op het grote scherm. Op hetzelfde volume. En de Chinezen blijven kijken.

Nadat we een kwartier verbluft hadden staan kijken, schreeuwden we elkaar toe dat we een andere plek zouden proberen. Na het passeren van diverse worst- en andere fastfoodkraampjes, bereikten we een deel van de waterglijbanen. De meeste ervan zijn er waarin je in een zwemband moet zitten. Ah ja, dan moet je niet kunnen zwemmen. En ook de andere komen nooit uit in het zwembad, maar eindigen – na een lange uitloop – droog. Logisch, als je niet kan zwemmen.

Met nog wat meer geschreeuw togen we terug naar de peuterafdeling, een heerlijk ondiep bad vol glijbaantjes, en paaltjes. Alleen vonden ze het nodig om daar plots overal water uit te laten spuiten. Spuiten, zoals in: met hoge druklans. En overal zoals in: uit meer dimensies dan je ooit hebt geleerd. Bijgevolg: je kon geen glijbaan meer op. Gelukkig waren er rondom wel kleinere fonteinen, watergordijnen e.a. waardoor de jongste spruit zich uiteindelijk enorm geamuseerd heeft. De oudsten bleven echter gewoon wachten aan de kant tot zoon uitgespeeld was.

Op weg naar buiten zagen we nog het baantjesbad, dat aangekondigd stond als 'opwarmbad'. Zowat vijf banen ervan waren bezet door ongeveer twintig à dertig baantjeszwemmers. De andere vijf waren overspoeld door Chinezen die gezamenlijk, in afgesloten perkjes, rek- en strekoefeningen deden. Om voorbereid te zijn op het optreden in het grote bad, allicht...

De oudste onderdeappelboompjes hadden er maar één iets op te zeggen: 'Dit is het stomste zwembad ter wereld!'. Gelukkig mochten ze de volgende dag weer oude monumenten mee gaan bezoeken.
(foto's genomen door de kindjes, met hun toestelletje, door glas (we waren toen al uit het zwembad)).

Uitstap naar Xi'an
Maandag 21 juli 2014. Beijing, China.

Wie rondtrekt in China, bezoekt doorgaans acht plaatsen: de Verboden Stad, de Chinese Muur, het panda-kweekcentrum, een bergdorp, de regio met rijstvelden, het terracottaleger, het karstgebergte, en een oude, originele Chinese stad. Heel grofweg geschetst uiteraard. Nadat we nummer één en twee al op onze conto mochten schrijven, overwogen we naar het karstgebergte te gaan, meer bepaald naar Yangshuo. Het zou een ideale uitstap naar de zeldzame natuur in China zijn, weg van de drukte van Beijing. Omdat het moeilijk is om hotelkamers voor een familie van vijf personen te vinden, had ik enkele maanden geleden al een kamer geboekt voor vier nachten (met annuleringsmogelijkheid uiteraard). Een binnenvlucht zouden we gemakkelijk enkele dagen vooraf kunnen boeken. En dan konden we ook afwachten hoe onze kinderen zich voelden om op basis daarvan te beslissen of we effectief zouden gaan of niet.

Uiteindelijk beslisten we niet op basis van hoe de kinderen zich voelden, maar op basis van het weerbericht. De zomers in China staan bekend om hun hitte, hun regelmatige, enorme regenbuien, en hun smog. Blauwe hemels in Beijing zijn voorbehouden aan de winter, waarschuwt Lonely Planet dan ook. Maar na onze eerste dagen smog genieten we hier nu al weken van blauwe hemels, doorgaans goede luchtkwaliteit en dagelijkse temperaturen van 32°C. En de regen, zo eigen aan Chinese zomers, blijkt zich collectief te storten op Yangshuo. Dag na dag blijkt het daar al nagenoeg onafgebroken te regenen. En het moge stom zijn, maar om die reden alleen al besloten we het hotel te annuleren. (De andere reden is, eerlijkgezegd, dat het ook niet goedkoop is, zo'n binnenvlucht met vijf personen. Het zou richting 2000 Euro gaan). We besloten dan maar om een andere uitstap te maken, die iets meer binnen budget (600 Euro) en evenveel binnen interesse lag: met de nachttrein naar Xi'an, om het wereldberoemde Terracottaleger te zien.

Nachttreinen zijn in China heel algemeen, en je kunt kiezen tussen gewone zetels, hard sleepers, en soft sleepers. Soft sleepers zijn wat je moet hebben: vier planken met een soort zachtachtige matras in één compartiment. Omdat Beijing West, het station dat je er voor nodig hebt, een mierennest is waarvan de structuren voor buitenlanders niet altijd duidelijk zijn (en zeker niet met drie jonge kinderen in je kielzog), kozen we ervoor onze tickets online te boeken via travelchina. Voor een paar Euro extra regelen zij je tickets, en voor nog eens een paar Euro extra brengen ze ze zelfs aan huis (of hotel). Een ideale oplossing voor ons.

Vrijdag vertrokken we al vroeg naar Beijing centrum. We deden wat sightseeing in de straten, en wandelden via Tienanmen naar het station. Tienanmen bij 37°C was niet helemaal evident, maar het was toch indrukwekkend er even te staan, en de geschiedenis ervan te beseffen. We hoorden verhalen van mensen die vliegeren op het plein, maar die hebben we toch niet gezien. Het is er vooral ernstig, leeg (geen bank of boom te zien op het plein zelf!), en overal is er security. Maar je krijgt er ook een blik op de verboden stad, en krijgt er een prachtige mix van oud en nieuw.

Eens in het station vonden we gelukkig snel de juiste weg, en na de nodige veiligheidscontroles konden we wachten op onze trein. Gezien de hitte, en de overbezetheid van dit hyper drukke station, doken we noodgedwongen binnen in airco-Mcdonalds. Het was onze eerste keer, en aangezien onze kinderen niet eens weten wat hamburgers zijn, was iedereen toch blij met een pakje friet en wat airco. Voor het eerst zagen we zelfs toeristen, wiens afwezigheid de afgelopen twee weken erg opvallend was. Zij leken wel erg blij met Mc Donalds.

Stipt om kwart voor negen 's avonds vertrok onze trein. Aangezien kinderen onder 1,20 meter gratis reizen, worden ze ook verondersteld het bed te delen met één van de ouders. Aldus sliep mevrouw onderdeappelboom die nacht op een stukje bed van 1.80 meter op dertig centimeter ongeveer. Maar goed, het was ergens ook gezellig, en de kinderen vonden het uiteraard super, vooral deze die boven mochten slapen.

Bij aankomst in Xi'an vonden we meteen een lokale gids die ons met een busje tot bij het Terracottaleger kon brengen. De kinderen stappen ondertussen probleemloos van bus, naar trein, naar metro, wachten soms uren, klagen nooit, lijken zelfs niet te merken dat iets lang duurt, en blijken aldus helemaal 'reizigers' te zijn geworden. Toen we er hen een compliment over gaven, keken ze ons volstrekt onbegrijpend aan, alsof ze zelfs niet wisten waarover we het hadden.

Enig nadeel die dag: tegen de tijd dat we bij het terracottaleger aankwamen, was de temperatuur (om tien uur 's morgens!) al opgelopen tot 35 graden, en nog eens twee uur later zou dat 40 graden worden! En we waren al zo vies en plakkerig van de dag ervoor en het gebrek aan verse kleren op de trein (we dachten die niet nodig te hebben voor zo'n korte uitstap). Ik moet eerlijk toegeven dat de hitte ons bezoek sterk beïnvloed heeft: het mooie museum, de aparte kleine beelden, enzovoort daar zijn we gewoon aan voorbijgevlogen. We hebben ons stomend van pit 3, naar pit 2 en uiteindelijk de beroemde pit 1 gesleept. De ervaring van een achtste wereldwonder is aan ons met natgezwete onderbroek, transpiratiedruppels die langs ons gezicht en benen naar beneden gleden, buggy en fototas, zweterige kinderhandjes, en met elk een literfles water in de hand hier en daar toch jammer genoeg voorbij gegaan. De grote meute volk maakt het ook al niet zo eenvoudig te genieten.

Maar: daar waar we de kans kregen even vooraan te staan, waar we de plekken kozen waar de anderen niet gingen (een zijaanzicht bijvoorbeeld) raakten we toch sterk onder de indruk van de levensechtheid van de figuren, de verstilling ervan, de kunde, en de pracht ook. Er waren veel minder beelden dat ik gedacht had, maar ze waren veel prachtiger dan ik gedacht had ook. En ook de kinderen waren zeer blij dat ze 'de soldaatjes' waarover ze in het sprookjesboek gelezen hadden, nu ook in het echt hadden gezien.

We kochten nog enkele typische replica's (leuk voor op hun kamertjes), werden door de hitte nu zelf ook een beetje onbeleefd tegen Chinezen die ongevraagd foto's namen en onze kinderen in posities wilden sleuren, en zeiden 'no no no' tegen onze gids die telkens vroeg: 'want to see falmer-foundel?' 'want to see local village?' 'I show you entlance.' Nó Nó Nó! Warm weer, het doet wat met een mens, en gelukkig wezen we elkaar regelmatig terecht om beleefd en goedgezind te blijven.

Op de terugweg stopten we nog bij de Huaqing Hot Springs. Moge gek klinken bij 40 °C, maar zelfs de warme bron was verkoelend die dag, en de tuin met zijn granaatappelbomen, pagodes en gaanderijen de ideale verpozing.

Daarna ging het terug naar Xi'an. Nog even de oude muren bewonderen (ooit waren alle Chinese steden ommuurd!), en dan maar richting station om opnieuw de juiste ingang, security-check en wachtzaal te vinden. Uiteindelijk waren we er twee uur te vroeg, en opnieuw doorstonden de kinderen met een lach en een glimlach de lange wachttijd (een lolly kopen helpt daarbij wel gedurende een kwartier). Ondertussen waren we werkelijk vies, ik kan het niet anders zeggen. Zweten, geen kans krijgen je te wassen, Chinese wc's, Chinese wc's in stations (de geur blijft nog uren om je heen hangen, en dan mag je blij zijn dat je nog niet rondgekeken hebt) en gebrek aan eten (er werden alleen heel zoete spullen en een soort aiki-noedels verkocht, maar we vertrouwden de kraantjes 'boiling water' om het mee op te warmen toch niet helemaal), eisen al snel hun tol. Toch, ook al klinkt het misschien niet zo, waren we allemaal erg tevreden over onze uitstap, en was het bij de kinderen weer één en al opwinding en plezier toen we weer in onze slaapwagon stapten.

En toen we deze morgen terug in ons huis aankwamen, en met ons vijf de douche in renden, onze vieze kleding in de wasmachine zwierden, en aanvielen op het brood van de Duitse bakker dat hier in de buurt te koop is, vroegen we ons af: zijn we nu slechte reizigers geworden? Zijn we dan geen echte rugzakmensen meer? En hoe doen andere gezinnen dat met kinderen die rondtrekken? Zweten ze gewoon minder? Kiezen ze hotelletjes met fatsoenlijke douches om dergelijke uitstappen te compenseren? Was het uitzonderlijk warm of zijn we gewoon slap? We zijn vast van plan om het antwoord te ontdekken.