Welcome to China, the weather is suffocating today
Dinsdag 7 juli 2014. Beijing, China.

We moeten onszelf regelmatig eens in de arm knijpen om te geloven dat we er echt zijn. Net nog bekeken we de foto's van onszelf in de Verboden Stad, en nog lijkt het alsof het een andere familie moet zijn. Maar we zijn er. Echt. Een paar dagen zelfs al!

Op donderdag pakten we de laatste spullen in, en op vrijdagochtend maakten we warempel nog alle vloeren schoon, maaiden we het gazon, en lieten we op tafel een map vol foldertjes, een gids van elf bladzijden over ons huis en de omgeving, en een fles wijn, fruitsap en richtlijnen voor de quiche in de diepvries voor hen achter. Huisruilen is niet alleen je zelf voorbereiden op een ander land, maar je huis ook helemaal klaar maken voor anderen, en er voor proberen zorgen dat ze zich thuis voelen. En daar gaat heel wat tijd in. 'Andere mensen doen de voorjaarsschoonmaak', zei meneer onderdeappelboom, 'en wij doen de huisruilschoonmaak'. Blij dat dat ook eens gebeurd is.

Vrijdagochtend werden we door het buurmeisje vakkundig uitgezwaaid richting luchthaven, en eens op de luchthaven aangekomen waren we in een kwartiertje doorheen check-in, bagagecontrole en douane. Een uurtje vliegtuigkijken later gingen we al aan boord. De oudste zoon had wat angst, de dochter zag het allemaal zitten, en de kleinste zoon vroeg voortdurend 'zijn we al in de lucht?'. Maar ook voor de oudste zoon ging het, eens voorbij de nieuwe bocht die vliegtuigen vanop Zaventem nemen, allemaal fantastisch. De extra vier toeren boven Londen, wegens geen plaats op de landingsbaan, vonden ze heerlijk. Alleen waren we daardoor wel véél later dan gepland op de luchthaven. Waar het ons plots daagde dat we nu maar een half uur meer hadden om de overstap te halen. Help!

Wat volgde is een helse slooptocht van hollen, lopen en sleuren, trappen af en roltrappen op, enkele liften in, zowaar een monorail halverwege ('you simply stay in terminal 5′, jaja, amehoele, terminal 5 is groter dan twintig shoppingcenters bij elkaar), kindjes die ongelooflijk flink de hele weg mee renden, een mevrouw onderdeappelboom die bij de controle van de handbagage (waarom moet die een tweede keer worden gecontroleerd?) wars van alle beleefdheid aan iedereen vroeg: 'Are you in a hurry to cath a flight? No? Well, we are', en met die woorden de ene na de andere achteruit duwde, en nog weer een kilometer verder een vrouw van British Airways bijna bij haar nekvel greep en schreeuwde: 'Call the flight to Beijing and tell them we're coming'. Exact een minuut na sluitingstijd van de gate stormden we met ons vijf binnen èn... we mochten netjes op het vliegtuig. Vreugde alom!

Wat volgde is een piekfijne vlucht, genietende kinderen, uiteindelijk zelfs slapende kinderen, en vijf montere gezinsleden. Enige tegenvaller: onze bagage had blijkbaar niet dezelfde stormloop als wij ondernomen, en was er niet bij. Maar niet getreurd: de chauffeur die ons gastgezin voor ons had geregeld stond netjes en lachend klaar, en korte tijd later waren we in ons tijdelijke huis, waar limonade, thee, wijn, zout en koekjes voor ons klaarstond, en de boodschap dat we brood, eitjes e.a. uit ijskast en diepvries mochten nemen. Dat was een welkom gevoel!

De dag van aankomst probeerden we te wennen aan de loden hitte en hoge luchtvochtigheid, en niet te vergeten de smog, en verkenden we het huis, en deden we een middagdut om de jetlag te bestrijden. Toen de ochtend van dag twee nog geen bagage was aangekomen, werd het wel al wat vervelender. Vanuit België liet het gastgezin weten dat we gerust in hun kasten mochten zitten om ons te behelpen. Meneer onderdeappelboom nam er een T-shirt en wat zonnecrème, stapte resoluut de deur uit, en maakte daar aan een taxi 'armenmaaiend' duidelijk dat hij naar de luchthaven wou. Bij taxi vijf lukte dat ook, en een dikke twee uur later was hij terug, mèt bagage.

Ondertussen had mevrouw onderdeappelboom met de kinderen de fietsen in de garage getest, en hadden we de weg naar het nabijgelegen zwembad gevonden. Van zodra meneer onderdeappelboom thuis was, stoven we met onze fietsen de deur uit (hijg hijg, zweet zweet), en sprongen het buitenzwembad in. De volmaaktheid! En ja, misschien zijn het twee verloren dagen geweest, door dat bagage-euvel, maar we zijn er ook de jetlag in kwijtgeraakt, en met kinderen moet je nu eenmaal traag reizen.

Maar vandaag was het dan eindelijk zo ver: we bezochten de Verboden Stad. Nu hadden we ons veel scenario's voorgesteld, van de slechtste met bokkige kinderen tot de beste met tevreden kinderen, maar de realiteit oversteeg ver het beste scenario: we wandelden uren in de hevige hitte, we plakten en zweetten en sjokten, en we genoten, tot en met, alle vijf. De kinderen zagen de troon waar ze vooraf over gelezen hadden, we zogen de ruimte van de pleinen in, en we vroegen ons af hoe iemand er gelukkig kon zijn. Maar magisch om er te zijn!

Voor het eerst maakten de kinderen ook kennis met de interesse van Chinezen voor blonde haartjes. Dochter ging als een filmster overal poseren, oudste zoon liet het gewoon toe, en de jongste wisselde af tussen toegeven en omkeren. Voor elke foto die wij namen, namen de Chinezen er honderd van ons, en waar we ook maar gingen zitten werd er gewezen naar onze blonde haren, kreten geslaakt bij het zien van de krulletjes van de jongste, en werden tientallen tablets en iPhones uitgehaald. Wel vroegen ze telkens heel beleefd of het mocht, en een eventuele neen was geen enkel probleem.

Net voor het naar huis gaan doken we onze eerste Chinese eettentje in, bestelden enkele onherkenbare gerechten, en zagen hoe zelfs de kinderen erop stonden met stokjes te eten en giechelend van alles proefden. Wat een dag. Wat een heerlijk geslaagde tijd.

Als geschiedenisboekjes realiteit gaan worden
Zondag 12 juli 2014. Beijing, China.

Eén week Beijing, en we kunnen nauwelijks geloven dat het nu even warm is als bij aankomst. Waar we toen al op de grond neerstortten bij het zien van de zon alleen, wandelen, klimmen en fietsen we ondertussen door de hitte alsof het een aangename 22°C is (en met het oog op het weerbericht in België, weet ik dat zelfs dat aantrekkelijk klinkt voor jullie). Maar het is minstens tien graden meer nu, en nu de smog na enkele dagen (gelukkig!) plaats gemaakt heeft voor blauwe hemels, is de hitte zelfs des te feller. Het enige opvallende: we drinken makkelijk twee liter water per persoon per dag, en daar bovenop regelmatig grote hoeveelheden frisdrank (omdat je in de warmte nu eenmaal weinig honger hebt en frisdrank met zijn suiker wat energie geeft). Die hoeveelheid vermenigvuldigd met vijf personen, en je weet wat hier aan drank verzet wordt op een dag. Maar Beijing dus, wondermooi Beijing!

Sinds ons bezoek aan de Verboden Stad (dat bij de kinderen als bijzonder leuk is bijgebleven) trokken we al naar verschillende andere trekpleisters, waaronder het Zomerpaleis. Dit werd opgetrokken voor de keizers van China, die in de hete zomermaanden verkoeling zochten buiten hun door muren omgeven gevangenis van hitte.

Het zomerpaleis ligt iets buiten het centrum van de stad, bestaat uit een gigantisch hand gegraven meer, en talrijke paleizen en pagodes. Het is prachtig, het is koel, maar het was in ons geval helaas ook de bestemming van een aantal minder beleefde Chinezen, die het nodig vonden aan de armen van de kinderen te sleuren, hen te dwingen te poseren, en ons – ouders – fototoestellen in de handen te drukken om hen samen met onze kinderen te fotograferen. Hier hebben we de grens getrokken: poseren voor Chinezen die het vriendelijk komen vragen: altijd. Maar kinderen dwingen, ons zelf foto's laten nemen en hen ons in slagorde laten opstellen: neen. Gelukkig hebben we dergelijke situaties niet meer meegemaakt daarna.

Het zomerpaleis zelf is fantastisch! Met een waterfiets trokken we het meer op, en fietsten moeder en vader zich halfdood rond het eilandje en door de prachtige brug (stroming! wind!). De lange gaanderij is buitengewoon, en de marmeren boot een pareltje van 'verbluffing': zowel om de kunde, als om de buitenissigheid van het idee een marmeren boot te laten bouwen.

In de dagen na deze trekpleisters hielden we het wat rustiger, sprongen we op de fiets, en reden we door een nabij gelegen hutong. Hutongs zijn de oorspronkelijke manier van wonen in China. Dit is het China uit de tijd van mijn Segalen-boek, van 1908, maar makkelijk nog veel verder; uit de tijd van de jaren '60 zelfs, waarna alles minder in stand werd gehouden, vernield ten koste van de modernisering. Het is een schande. En tezelfdertijd vraag je je af: wat als het Chinese bestuur effectief alle hutongs behouden had en niet op de economische trein van hoogbouw en industrie was gesprongen? Waar zou China vandaag dan staan? Wat gebeurt er met een stad of een land als er geen gekke maar visionaire leiders zijn? Wat is er van Brussel geworden door het gebrek aan visie? Wat kan van een stad worden bij gratie van visie? Ik weet het, de balans is in Beijing doorgeslagen naar het andere uiterste.

Geleidelijk aan echter beseffen de Chinese jongeren èn hun bestuur dat het tijd is om een halt toe te roepen aan de vernieling. En aldus wordt één en ander met liefde (en zin voor handel!) gerestaureerd of opengesteld voor toeristen. Aldus de hutongs, de oorspronkelijke stadswijken met hun kleine straatjes, en hun identieke huizen met binnenplaatsen. Ze zijn een kleurrijke, 'geroezemoezige', groezelige, geurige, heerlijke plaats om doorheen te gaan. We bezochten er ondertussen al meerdere , met de fiets en te voet, en het is telkens een fantastische belevenis voor de zintuigen (en voor onze dorst: we verslinden elk een liter vocht op zo'n tochtje van een uur).

Gisteren stond één van de grootste attracties aan de rand van Beijing op ons programma: de Chinese Muur. Het is een algemeen weetje ondertussen: er is niet één Muur, maar verschillende stukken, en lang niet alle stukken zijn makkelijke bezoekbaar. Badaling is de grootste toeristische trekpleister, waar de meeste bussen uit het centrum van de stad heen gaan. Mutianyu is de volgende grootste toeristische trekpleister, en daarna zijn er nog heel wat andere, niet gerestaureerde plekken van prachtige stukken Muur. Wij kozen voor Mutianyu om verschillende redenen. Eén: met een kleuter van drie zien we klauteren op ongerestaureerde stukken niet zitten. Twee: er gaat een kabellift omhoog, dus we moeten ons niet buiten adem klimmen (met drie kleine kindjes). En drie: je kunt met een tobogan terug naar beneden: amusement verzekerd.

Het bleek een fantastische keuze: de kabellift was akelig hoog en wild in de natuur, maar buitengewoon indrukwekkend (het was een soort stoeltjeslift zoals op skipistes; niet de bakjeslift die daar ook voorzien was). De muur zelf was goed begaanbaar. Lonely Planet doet wat minachtend over de perfecte restauratie, en inderdaad was de ondergrond net iets te glad om goed te zijn (er schijnen zelfs plekken te zijn die gerestaureerd zijn met badkamertegels!), maar daardoor kunnen heel wat mensen, waaronder onze kindjes, een fantastisch stuk geschiedenis ontdekken. En bovendien: als die Ming of Qing-krijgers gladde stenen tot hun beschikking hadden gehad, dan hadden ze die toch wel verkozen zeker?

Het bezoeken van de Muur was bijzonder ontroerend. Net als bij de Verboden Stad was mevrouw onderdeappeloom overvallen door emoties. Je leert erover; je ziet het op plaatjes, en dan ben je er plots. En het is in alle opzichten groter, mooier, indrukwekkender dan wat je er ooit over las. Ik zou er, net zoals meneer onderdeappelboom, dagen hebben kunnen op rondwandelen. Met de kinderen erbij bleef het tot anderhalf uur beperkt. Maar ze wilden er toch van alles over weten.

Vooral de oudste zoon raakt maar niet uitgevraagd over het nut van de muur, waarom het de krijgers uiteindelijk niet tegen kon houden, hoe ze boven in de toren raakten, waar de bewakers sliepen, enz. Het is - uiteraard – een plezier om te horen en te antwoorden. Dochter vraagt veel minder, maar je kan aan haar gezicht dan zien dat ze geniet. En de kleinste zoon had trapjes, meer moest dan niet zijn voor hem. En: ze spreken zelfs van teruggaan, later deze vakantie! En wat de toeristen betreft: er waren er, heel wat, maar de muur is zo uitgestrekt dat we totaal niet het gevoel hadden temidden de mensen te zitten. Ik zou het bijna rustig noemen, en Mutianyu absoluut aanraden voor gezinnen met kinderen.

Naar beneden stapten we in op de tobogan. Meneer onderdeappelboom ging met de oudste zoon, en ik zou met de twee andere kindjes gaan, maar dat mocht niet. Maximum twee personen per sleetje, werd ons duidelijk gemaakt. De mannen die hielpen opstapten gebaarden dat ik het zelf maar moest uitzoeken, en toen ik voor de honderd man die stond aan te schuiven luidkeels schreeuwde: 'Anyone English? Anyone who can take my daughter?' konden ze niet genoeg lachende tanden en opgestoken duimen laten zien om dit initiatief te appreciëren (en achteraf pas dacht ik: hoe stom, wat een idiote reflex: waarom vroeg ik niet of iemand Nederlands sprak? Maar nee, in een ander land schakelen we over op Engels). Hoe dan ook: de rit naar beneden was super leuk, ook voor dochter, die toch erg moedig was om zomaar met een vreemde jonge vrouw op een attractie te stappen die ze helemaal niet kende. En eveneens opvallend: 99 procent van de zitjes zat vol volwassenen, die nochtans ook op de kabellift naar beneden konden. Maar ook grote mensen gaan graag nog eens op de kermis. En de komende dagen: nog meer Beijing, en daguitstappen vanuit Beijing. En binnenkort een uitgebreide beoordeling van het bezoeken van China vanuit een vaste standplaats.

De kinderen: die doen het fantastisch. We merken wel dat ze meer genieten van het bezoeken van historische monumenten, dan van marktjes, straatjes en steegjes. Niet omdat ze zo'n historische wonderkinderen zijn (dat zijn ze uiteraard), maar wel omdat dat een vast omlijnd gegeven is: we gaan naar die plaats, met die toren. Kuieren daarentegen is een onbestemd rondwandelen, en dat ligt hen minder. We maken er wel een punt van om hen altijd de weg te laten kiezen, en hen braaf te volgen, maar desondanks is een doel meer op hun maat dan het simpelweg slenteren en in je opnemen van sfeer. Geen probleem: nog tal van doelen op onze route!