Eindelijk!
Zaterdag 28 juni 2014. Graskop, Zuid Afrika.

Vrijdag rond halfvier in de namiddag brengt Tomas ons naar de luchthaven. We zijn vroeg, en het vliegtuig naar Frankfurt heeft een kleine beetje vertraging, maar gelukkig is ook de luchthaven in WK stemming en kunnen we de tijd verdrijven met tafelvoetbal bovenop naar vertrekkende vliegtuigen kijken. Geen staking van de luchtverkeersleiding meer, dus iets na zes uur hangen we in de lucht. Een uurtje later zijn we in Duitsland. Niet voor lang want wanneer we na een snelle pretzel/hot-dog, aankomen bij de gate is het boarden al begonnen.

De vlucht vertrekt perfect op tijd, rond negen uur 's avonds. We vliegen met South African Airlines, naar Johannesburg, een vlucht van ongeveer tien en een half uur. Een nachtvlucht deze keer, en nog voor we avondeten krijgen slaapt Louis al, en na het eten volgt ook Emiel. Zelf slapen we een uur of vijf, want jammer genoeg wordt Louis rond drie uur 's nachts wakker. Hoewel hij niet meer slaapt zet hij het vliegtuig niet op stelten maar houdt hij zich rustig bezig met films en games op z'n persoonlijk schermpje. Ook hebben we opnieuw wat kleine cadeautjes mee die de jongens om de zoveel tijd mogen opendoen en ook het zo gekregen stickerboek houdt Louis uren bezig. Emiel slaapt tot om zes uur wanneer het licht opnieuw aan gaat voor ontbijt.

Rond zeven uur 's ochtends zijn we in Johannesburg. Eerst moeten we de grenscontrole door. Geen priority lane voor gezinnen met kleine kinderen hier maar het gaat prima vooruit en een half uurtje later zijn we, na heel lang aftellen, eindelijk in Zuid Afrika! We pikken de bagage op en gaan naar het autoverhuurkantoor. Het duurt behoorlijk lang voor de documenten in orde zijn en we de autosleutels krijgen, maar rond negen uur zijn we onderweg. We hebben een 350 kilometer voor de boeg, naar Blyde River Canyon. Easy denken we, we hebben hier immers een volledige dag voor. En het gaat over highways, al is dat relatief, er staan hopen lifters aan de kant van de weg. Links rijden valt mee, enkel de versnellingspook aan de linkerkant is wennen.

Louis slaapt al snel, die heeft wat in te halen. Hij wordt pas wakker wanneer we rond de middag stoppen aan een wegrestaurant 'complex'. Het is er druk, ook de Zuidafrikanen hebben (winter)vakantie. Keuze uit tien verschillende eetgelegenheden, en wanneer we voor het eten eerst even buiten rondwandelen om de benen wat te strekken zien we onze eerste 'wilde' dieren: een uitgestrekte vlakte met neushoorns, zebra's, struisvogels, emu's, waterbuffels... Achter een hek wel te verstaan maar toch een leuke start van de vakantie!

We kiezen een restaurant met een speeltuin en eten op het terras met zicht op de dieren. Het zonnetje schijnt, er is wel veel wind maar met de truien aan is het fijn zitten. Emiel en Louis leven zich uit en maken onmiddellijk vriendjes waaronder een jongetje dat ze Suarez dopen omdat hij hen probeert te bijten.

Na het eten slaat de vermoeidheid toe. Geen tijdsverschil maar de weinige uren slaap eisen hun tol. Ik neem het stuur even over van Dirk en ben verrast door de snelheid van het verkeer. Zelfs op lokale wegen mag je dikwijls 100 of 120 rijden en de locals vliegen ons voorbij. Het aantal kilometers vermindert traag. In Sabie stoppen we even bij de lokale Spar om enkel de hoogstnodige boodschappen te doen omdat we vrezen anders niet voor zonsondergang op onze bestemming te zullen zijn. Emiel is moe en zeurt dat de winkel en het eten stinken. Wij vinden het meevallen, er is veel fruit en groente te koop terwijl we dat niet verwachtten. De man die tijdens het winkelen op onze auto let krijgt een paar muntstukken en Dirk past zich aan aan de lokale manier van rijden zodat we net voor de zon onder gaat aankomen in Thaba Tsweni Lodge in Graskop (naam van het stadje leidt tot groot plezier bij de jongens).

Er is een klein speeltuintje waarin Louis en Emiel nog even spelen maar het wordt snel koud dus we trekken naar binnen. Daar is het niet beter, zelfs met het haardvuur aan blijft het huisje kil. Niet bevorderlijk voor de algemene stemming, overal in het huisje staan uit hout gehakte beelden en die moeten we van Emiel allemaal omdraaien of in kasten verbergen omdat ze hem bang maken. We kiezen voor een snelle boterham, de boys gaan slapen met twee truien aan onder de dekens en wij kijken naar Brazilië-Chili. Rond negen uur gaat het licht uit!

 

Blyde River Canyon
Zaterdag 29 juni 2014. Graskop, Zuid Afrika.

Om halfacht worden we wakker en wanneer we de gordijnen openen zien we enkel wolken! En dat terwijl we vandaag de panorama route langs de Blyde River Canyon willen rijden. We doen het rustig aan, nemen een douche en besluiten om te gaan ontbijten. De tien kilometer naar Graskop maakt een wereld van verschil, daar schijnt de zon en we ontbijten op een terras. Daarna doen we opnieuw boodschappen, voor meerdere dagen deze keer en wanneer we aan de route beginnen is er geen wolk meer te bekennen.

Deze route gaat over de hoogstgelegen weg van Zuid Afrika en zou ook de mooiste zijn. De Blyde rivier heeft een twintig kilometer diepe kloof (de op twee na grootste ter wereld) uitgesleten in de Drakensbergen. We starten bij 'De Pinnacle', een toren van steen in het midden van de rivier. De volgende stop is bij God's Window, een uitkijkpunt met adembenemend zicht. We volgen het de pijlen met 'Rainforest', in het begin over een geplaveid wegje dat overgaat in een pad bezaaid met rotsen. Ons tempo ligt traag, maar enkel en alleen omdat Emiel en Louis op elke rots klimmen en er dan ook telkens foto's moeten worden gemaakt. Louis stapt zelf en dat gaat prima.

's Middags stoppen we bij Bourke's Luck Potholes. Zand en stenen meegevoerd door de rivier hebben cilindrische gaten uitgehouwen in de rotsen. Goudzoekers haalden hier enorme hoeveelheden goud boven. Het doet ons denken aan Antilope Canyon, die bezochten we ooit in het zuidwesten van de States. En dat is het niet het enige hier dat aan onze reis in de States doet denken. De landschappen, de kaarsrechte wegen soms, de canyon. Het Afrikagevoel is er nog niet maar dat vinden we in deze omgeving niet erg.

Er is een picknick area waar we lunchen. Het begint net licht te druppelen maar aan een tafel onder een boom houden we het droog. Nadat we de picknick zone zijn buiten gegaan loopt een baviaan de straat over naar de vuilnisbak waarin we onze afval hebben achtergelaten. Vooral de appelschillen smaken hem. Emiel is gefascineerd, en Louis ook maar die is vooral onder de indruk. Hij gaat in de auto zitten en is er niet meer uit te krijgen. Benieuwd wat dat morgen in Kruger NP gaat geven wanneer we daar dieren gaan spotten.

Na de lunch rijden we nog even verder naar een uitkijkpunt bij de drie rondavels. Daar zijn drie rotsen gevormd die doen denken aan de typisch Afrikaanse ronde hutjes (rondavels dus). We worden er aangesproken in het Afrikaans, ze denken dat we Nederlanders zijn en dus vol spanning uitkijken naar de match vanavond. Niet dus, fier leggen de jongens uit dat ons Belgisch team pas dinsdag speelt.

We zijn op het verste punt van de route en het is al laat in de namiddag dus we beginnen aan de weg terug om zeker voor donker weer 'thuis' te zijn. Dat lukt prima, er is zelfs nog tijd om net voor vijf uur te stoppen bij een waterval. Het regent niet veel in deze tijd van het jaar dus de waterval is niet zo spectaculair maar de zonsondergang is mooi en de omgeving is prima voor de jongens om nog wat op rotsen te klauteren.

Net voor de zon helemaal weg is komen we bij de lodge aan. Het haardvuur wordt opnieuw aangestoken en deze keer krijgen we het huisje wel gezellig warm. We schuiven de zetels voor het vuur voor Emiel en Louis die een filmpje kijken en wij koken ondertussen een snelle pastamaaltijd. Het voetbal staat op en net als in België slagen ze er in Zuid Afrika in om uren te zeveren over eenzelfde wedstrijd (niet dat we dat erg vinden!). Ik blog nog even hoewel we ook de volgende dagen waarschijnlijk niet online zullen kunnen.

 

Kruger NP
Maandag 30 juni 2014. Letaba Restcamp, Zuid Afrika.

De wekker staat om zeven uur maar dat is niet nodig want Louis is om halfzeven helemaal wakker. De zon schijnt al en de lucht is strakblauw. Na een snel ontbijt zitten we om halfnegen al in de auto. Eerst naar Graskop, om nog wat boodschappen te doen voor onderweg en om te tanken. Het is een tweehonderdtal kilometer rijden naar Kruger park, dat we binnen gaan via Phalaborwa Gate. Louis vraagt elke tien minuten wanneer we er zijn maar verdraagt de rit verder prima. Tot vorig jaar hoefden we enkel uitleg te geven aan Emiel en onderging Louis alles zonder vragen maar nu wil ook hij graag weten waar we heen gaan, hoelang dat zal duren en wat we daar gaan doen.

Het eerste deel van de trip gaat verder langs de canyon, door het Drakensgebergte. Het tweede stuk rijden we door de savanne, en voorlopig zien we onderweg enkel koeien, ezels en apen. De weg is meestal kaarsrecht door een uitgestrekte vlakte. Rond de middag komen we aan bij het Kruger park. We vullen de nodige documenten in en tot tweemaal toe wordt ons gevraagd of we wapens bij hebben.

We besluiten nog even door te rijden en later in het park te lunchen. Helaas missen we de eerste stopplaats waar je uit de wagen mag (kan niet zomaar overal, kwestie van zelf niet als lunch te eindigen van één of ander roofdier...) en zo wordt het een erg late maaltijd.

De eerste dieren die we spotten zijn impala's, later blijkt dat die echt wel overal zitten. Maar voor ons de eerste wilde dieren en dus toch een speciaal moment! De maximum snelheid op verharde wegen is vijftig kilometer per uur maar dat halen we niet, we willen echt geen dier missen. Soms lijkt elke grote rots een olifant en elke boom een giraf maar een eindje verder rijden we dan toch langs op het eerste zicht glimmende rotsen, die een kudde olifanten blijken te zijn. Op een twintigtal meter van ons, en goed te zien met verrekijkers en telelens. Ons eerste Big Five dier is binnen!

Ik blijk de beste wildspotter te zijn (niet zo moeilijk want Dirk moet met een half oog de weg in de gaten houden en de jongens zijn niet echt concurrentie) en merk nog een waterbok en een eenzame zebra op. We zijn bijna aan ons eerste rest camp (Letaba, wat rivier van zand wil zeggen) en op het einde draaien we even een verkeerde weg in. Maar wat een geluk, we spotten opnieuw een olifant of drie, en deze keer vlakbij de weg. Emiel voelt zich niet op zijn gemak en ik moet ook even terug denken aan dat filmpje op Youtube waarin te zien is hoe een olifant de wagen van Britse toeristen omver duwt. Maar onze Dumbo's gunnen ons geen blik waardig, en veilig komen we aan in Letaba.

We hebben ondertussen reuze honger, maar eerst moet er ingecheckt worden. We hebben een rondavel voor drie personen, toen ik boekte was er niets meer vrij voor vier. De wintervakantie hier zal daar wel mee te maken hebben. Ik had gelezen dat ze heel strikt zijn wat het maximum aantal personen betreft in een huisje en vreesde dat we misschien problemen zouden krijgen maar niets van dat, er wordt zelfs een matras bij gelegd.

We eten buiten, de temperatuur is hier zo'n 25°C, en wanneer de sproeiers op het grote grasplein voor ons huisje aanspringen zijn Emiel en Louis niet te houden. Ze spelen tot ze kletsnat zijn. Er is hier wel ergens een zwembad maar dit is even leuk (en misschien wat minder koud). We rijden het park opnieuw in voor een kort ritje, om halfzes sluit de poort van het kamp immers. We kiezen een offroad pad, en botsen op een kudde van zeker vijftien zebra's. Een mooi zicht in de avondzon. Door het lange kijken wordt het toch nog haasten om op tijd terug te zijn. We gaan terug naar ons Afrikaans huisje. We hebben zicht op de rivier, waar dieren komen drinken maar we zien enkel nog meer impala's en een waterbok.

Mochten we willen kunnen we een gemeenschappelijke keuken gebruiken, en we hebben een BBQ (braai in het Zuidafrikaans) voor de deur, maar we hadden niet verwacht dat de accommodatie zo in orde zou zijn en zijn niet voorzien op BBQ. We zien al onze Zuidafrikaanse buren de BBQ's aansteken en gaan zelf eten in het kamprestaurant (waar het eten trouwens prima is). Het gebrek aan groenten bij de hamburger van de kids compenseren we met een vitaminepil. Verder doet het allemaal opnieuw erg Amerikaans aan, het kamp, de lokale toeristen met grote SUV's.

Na het eten bezoeken we de olifantententoonstelling aan de ingang van het park, en Dirk en Emiel blijven nog voor een wildlife film. Ik ga met een Louis die moe is terug, hij gaat onmiddellijk slapen en ik zet me buiten om te bloggen terwijl rondom mij de vuurtjes langzaam uitdoven.

 

Safari
Dinsdag 1 juli 2014. Olifants River, Zuid-Afrika.

Louis is alweer vroeg wakker, om halfzes is volgens hem 'het licht al aan' buiten. Het lukt om hem nog even stil te houden, en me zelf nog even om te draaien maar om halfzeven is het genoeg geweest en staan we op. We leven uit de valies hier, er is geen plaats om uit te pakken dus inpakken is snel gedaan. Rond acht uur zijn we onderweg naar Olifants Rest Camp, onze volgende halte amper dertig kilometer hier vandaan. We hebben dus tijd, en we kiezen voor een iets langere route langs de Letaba rivier. De weg is niet geasfalteerd, dus ons tempo ligt niet hoog. Op die manier kunnen we de kanten van de weg prima in het oog houden, en dat loont.

Na de ondertussen 'gewone' impala's, eekhoorns, een steenbok en verschillende soorten vogels roept Emiel 'Is dat daar geen giraf op de weg?' en jawel, er staat een eenzame giraf in het midden van de weg. We kunnen naderen tot op enkele meters, voor ze in het struikgewas verdwijnt. Emiel verdeelt ons bij elke rit in twee groepen en geeft punten aan wie het eerst een dier opmerkt.

We slaan een keer te vroeg af en komen op een ruig paadje. We moeten zelfs een riviertje door, wat gelukkig zelfs zonder 4WD lukt. Hier en daar hebben we een mooi zicht op de rivier en plots merken we twee olifanten op die aan het baden zijn. Hoewel we in Azië al meermaals olifanten hebben gezien is dit nog wat anders. Afrikaanse olifanten zijn een stuk groter en ze in het wild zien is echt wel kicken.

We rijden langs een baobab (zonder de zes orang-oetans van Bart Peeters) en zien een gewei van een impala liggen in het midden van de weg. Helaas vinden we niet het roofdier dat hiervoor verantwoordelijk is. Een tiental kilometer voor het kamp is er een stopplaats aan de rivier waar we op eigen risico mogen uitstappen. Enkele mooie foto's later gaan we weer verder. Louis heeft er even genoeg van en kijkt een filmpje. Een tegenligger geeft aan dat er een waterbuffel en een krokodil te zien zijn. Het tweede Big Five dier is gemakkelijk te zien, het gaat net voor onze auto de weg over, de krokodil krijgen we niet te zien. We spotten nog een kudde zebra's en een groep van wel tien giraffen. We blijven een hele tijd staan, gefascineerd door de gracieuze dieren.

Rond halfeen komen we aan in Olifants Rest Camp. We zijn vroeg maar beslissen om het hierbij te laten voor vandaag. Morgen hebben we heel wat kilometers af te leggen, Kruger Park helemaal door, en we willen vermijden dat Emiel en Louis de safari nu al beu zijn.

We picknicken eerst en gaan inchecken, opnieuw was er enkel een hutje vrij met drie bedden toen ik boekte. Ze zijn dat nu aan het renoveren, en we krijgen een alternatief met twee bedden en een matras. Geen plaats dus voor nog een extra matras, dus dat wordt kamperen. Echt erg vinden we het niet, het is maar voor één nacht en de jongens passen nog wel samen op een matras.

Voordeel is dat de rondavel opnieuw aan de rivierkant staat, we hebben een prachtig uitzicht. We spenderen de rest van de namiddag rond het huisje, we voetballen, spelen UNO (dit jaar speelt Louis ook mee), we gaan een ijsje eten en we tellen de gibbons in de bomen rond ons hutje. We gaan vroeg eten omdat Louis erg moe is, we zitten op het terras met zicht op de rivier en de typisch Afrikaanse avondlucht. In de verte horen we nijlpaarden brullen (is dat brullen?) en boven ons verschijnen de sterren in de pikzwarte hemel.

Na het eten gaan Emiel en ik nog op night game drive. Emiel heeft vlak voor het vertrek een heel klein hartje, maar zijn hoop om een luipaard te zien wint het op de angst. Stipt om acht uur vertrekken we in een open jeep/truck, met een groepje van een man of tien. We krijgen een spot waarmee we in de kant van de weg moeten schijnen en wanneer we de ogen van een dier zien oplichten moeten we stop roepen. Zo zien we al snel twee jakhalzen, een springhaas, enkele vogels en een steenbok. We verlaten de geasfalteerde weg en ontdekken in de verte een grote mannetjes olifant. Tijdens de terugweg spotten we enkel nog een impala. De truck rijdt een stuk sneller en het is megakoud hoewel we twee truien en een jas dragen, en dan nog een deken rond ons hebben. Emiel zoekt beschutting tegen de wind en legt zich neer, en tien minuutjes voor we het kamp binnenrijden ligt hij te slapen.

Geen tv hier, laat staan internet, maar we worden door Peter Jan op de hoogte gehouden van de wedstrijd van de Rode Duivels en gaan happy naar bed: naar de kwartfinale tegen Argentinië!

 

Big Five 3 en 4
Woensdag 2 juli 2014. Kruger National Park, Zuid Afrika.

Omdat het wintervakantie is in Zuid Afrika kon ik amper vrije huisjes vinden in Kruger Park voor de nachten die ik wilde. Uiteindelijk heb ik wel drie overnachtingen kunnen regelen, alleen niet in de kampen die ik voor ogen had. Gevolg is dat we twee slaapplaatsen hebben in kampen dicht bij elkaar en nog eentje voor vanavond in een kamp 220 kilometer van Olifants. Dat wil dus zeggen dat we een serieuze afstand af te leggen hebben vandaag, hier rekenen ze negen uur (met in het achterhoofd dat de snelheid rond 25 kilometer per uur ligt bij het safari rijden).

Om zes uur gaat de wekker, want we willen graag vroeg op pad. We zijn absoluut niet alleen, ook de buren zijn de auto's al aan het laden. De jongens zijn niet stil te houden, de buren die wel lang willen slapen hangen er aan. Om zeven uur zijn we weg voor een erg succesvolle dag. Al gauw kruisen we de eerste giraffen, en niet veel later toont een voorgaande wagen ons een slapende hyena. We zien de rest van de dag meer dan twintig verschillende dieren: Nog meer giraffen, meerdere groepen zebra's (lopen mooi in een rijtje achter elkaar), een jakhals, heel veel olifanten (waaronder een groep met een mini olifantje - beetje spannend want mama olifanten kunnen agressief zijn), gnoe's en koedoe's (gelukkig is Emiel er om te zeggen welk dier welk is want ik vergis me elke keer), twee wrattenzwijnen, steenbokken, aan elke drinkplaats nijlpaarden, wel tien neushoorns (yes, nummer drie van de Big Five - mooie score want elke dag eentje erbij), waterbokken (die een beetje op ezels lijken en eerst wordt er dus geroepen 'kijk, een ezel!'), impala's (daar kijken de jongens zelfs niet voor op van de iPads), hopen vogels maar we herkennen enkel de bromvogel en de secretarisvogel in het boekje dat we hebben gekocht om dieren te identificeren (in het Zuidafrikaans, erg grappig soms), eekhoorntjes, opnieuw waterbuffels, apen (bavianen en gibbons), struisvogels (veel groter dan verwacht) en een slang die voor de auto de weg oversteekt (we gaan er van uit dat onze identificatie van zwarte mamba wel niet correct zal zijn).

Verder nog twee 'speciallekes': Bij een brug over een rivier staan enkele wagens stil. Iedereen speurt met verrekijkers in dezelfde richting. Wij slagen er in eerste instantie niet in om een dier te ontdekken (onze verrekijkers zijn ook niet van superkwaliteit) maar op aanwijzen van een vriendelijke Zuidafrikaan lukt het me met de verrekijker dan toch: een vrouwtjesleeuw ligt in de schaduw van een boom te rusten. Te ver weg voor een foto of veel adrenaline, maar wanneer ze even later opstaat en wegwandelt zien de mannen haar ook! En zo kunnen we nummer vier van de Big Five wegstrepen, al willen we nog wel eens een leeuw zien maar dan iets dichterbij.

Tot slot nog niet ver van Berg & Dal, opnieuw een stoet wagens op een brug. Veel chaos, iedereen vraagt aan elkaar wat er nu eigenlijk te zien is en waar, sommigen zien het wel en anderen niet. In een boom wat verderop ligt blijkbaar een luipaard te slapen. Maar hoe we ook ons best doen, met verrekijkers, met het blote oog en met telelens, met de auto op verschillende plaatsen, we slagen er niet in om het dier te ontdekken tussen de groene bladeren van de boom. Jammer, maar zo houden we nog iets over voor de komende dagen.

Onderweg stoppen we telkens waar het kan en mag, rest kampen, picknick plaatsen, om de jongens toch wat beweging te gunnen. Zo overbruggen we de afstand zonder grote problemen, en in acht uur bereiken we Berg & Dal. Louis vraagt elke dag of er een zwembad is zoals vorig jaar in Thailand telkens het geval was. Vandaag wel en de boys zijn niet te houden, er moet gezwommen worden. Ook ik vertrek in bikini (de temperatuur is prima, rond 25°C) maar wanneer Emiel in het water springt en er na een seconde ofzo opnieuw uit is omdat het zo koud is hou ik me wijselijk op het droge. Louis en Emiel springen nog enkele keren in het water maar de zwempartij is van korte duur.

We hebben een huisje met een klein keukentje, Dirk steekt de BBQ aan en we eten buiten met lange broeken en lange mouwen aan, en veel antimuggenspul op. Kruger is malaria gebied al hebben we de afgelopen dagen nog niet één mug gezien. Dat is het voordeel van reizen in de Afrikaanse winter, het koelt 's nachts zo af dat de muggen nu niet overleven en we dus geen anti malaria medicatie moeten slikken.

Louis vindt het spannend, zo in de nacht eten, en vraagt om zeven uur om te mogen gaan slapen (!). Emiel kijkt nog een film en gaat dan ook naar bed (het vroege opstaan en de night drive laten sporen na) en wij blijven met een fles kaapse wijn nog op het terras zitten.

 

Swaziland
Donderdag 3 juli 2014. Swaziland, Zuid Afrika.

Hoewel de brochure en de Lonely Planet aangeven dat er in Berg & Dal internetverbinding zou zijn is dat niet het geval. Opnieuw kan ik onze reisverslagen dus niet online zetten.

Vandaag verlaten we Kruger Park. We vonden de afgelopen dagen fantastisch, dit had nog langer mogen duren. Zelfs kleine Louis vraagt voortdurend wanneer we nog eens naar de wilde dieren gaan zoeken (al vraagt hij net zo goed wanneer we pas vertrokken zijn wanneer we nu eindelijk aan het volgende kamp zijn). We zijn vlakbij een gate, maar we maken eerst nog een toertje van een twintigtal kilometer in het park. We zijn nog niet uit het kamp of we botsen op een groep van meer dan twintig bavianen, waaronder veel vrouwtjes met kleintjes op de rug. Verder hebben we niet zoveel succes, al zien we wel giraffen, impala's, olifanten, neushoorns, wrattenzwijnen en nijlpaarden (we zijn gewoon verwend besef ik wanneer ik dit schrijf).

We verlaten Kruger langs Malelane Gate en rijden richting Swaziland. Overal zijn er wegenwerken aan de gang, we moeten op een versmalde rijstrook waar dan nog tegenliggers op rijden. We vragen ons af of we iets verkeerds doen maar dit schijnt doodnormaal te zijn, je moet gewoon aan de kant wanneer er een tegenligger komt. Swaziland is niet echt een doel op zich, wel de kortste weg naar Hluhluwe Game Reserve, een volgend park in Zuid Afrika waar we verblijven. En zo ontdekken we ineens een stukje van een ander land (en krijgen we een stempel bij in ons paspoort).

Omdat we niet weten wat te verwachten van Swaziland doen we nog boodschappen en gaan we tanken voor de grens. Langs de baan (een soort A12 plots met veel winkels) vinden we een grote Spar. Het hele parkeerterrein is gigantisch druk, er is een markt en er klinkt loeiharde muziek. Er staat een rij dames te wachten voor de winkel, we hebben geen idee waarom, maar we kunnen voorbij hen de winkel binnen. We zijn de enige toeristen, en als we tot nu toe niet echt het gevoel hadden in Afrika te zijn is dat nu wel het geval.

Aan de grens passeren we eerst de immigratiedienst van Zuid Afrika, en dan die van Swaziland. Al bij al zijn we op een kwartiertje het ene land uit en het andere binnen, terwijl we vooral aan de kant van Swaziland veel formaliteiten hadden verwacht. Op het eerste zicht is er weinig verschil tussen beide landen. Het is blijkbaar tijd om suikerriet te oogsten en overal rijden vrachtwagens met meerdere aanhangwagens met suikerriet naar de her en der verspreide (koninklijke zelfs) suikerraffinaderijen. We hebben nog niet gegeten en het is al halftwee, dus we zetten ons eerst langs de kant van de weg op een pas afgedaan veld. We voetballen even na het eten en daarbij hebben we veel bekijks van de voorbijrijdende wagens.

We zijn snel in Hlane Royal Park, één van de wildparken in Swaziland met alle Big Five dieren behalve de waterbuffel. In vergelijking met Kruger een beetje meer basic, gates moeten we zelf open en toe doen, en inchecken moet in een centraal kamp terwijl we zelf een vijftiental kilometer verder slapen. En wat een vijftien kilometer! Zonder 4WD over een beschadigde dirt road, de auto slaat verschillende keren met de onderkant tegen het middenstuk van de weg. Omdat we zo op de weg moeten letten is wild spotten er niet echt bij, wel zien we neushoorns en natuurlijk impala's. We zijn blij om bij ons huisje aan te komen. Er zijn er zes, en slechts één ander is bezet vannacht. En het is alweer de moeite, een groot huisje met een keukentje en twee slaapkamers. We zitten hier ver weg van de bewoonde wereld en hebben geen GSM ontvangst (laat staan internet). Dat geeft een uniek gevoel, we zijn blij dat we dit eens kunnen doen.

DIrk steekt alvast de open haard en de BBQ aan, ik doe de andere voorbereidingen voor het eten en de jongens voetballen ondertussen. We eten binnen want het is aardedonker buiten, en we weten ook niet goed welke dieren hier nu kunnen zitten (de laatste poort die we door zijn gegaan was toch een kilometer of tien terug en we weten niet of de dieren voor of achter deze poort zitten). Na het eten gaat Louis naar bed, en wij zitten nog een tijdje bij het vuur (zo kan Emiel wat oefenen voor het chirokamp later deze zomer).

 

Hluhluwe Park
Vrijdag 4 juli 2014. Hluhluwe, Zuid Afrika.

We slapen uit vandaag, het is na zeven uur wanneer we opstaan. In het kamp waar we de sleutel oppikten (en waar we die nu terug moeten brengen) hebben ze ons gisteren verteld dat er een alternatieve, snellere weg is (deels geasfalteerd). We besluiten deze weg te nemen want die van gisteren kan ons autootje niet nog eens aan. Alleen, het niet-geasfalteerde deel van deze route blijkt nog een stuk zwaarder te zijn dan de weg die we gisteren namen. Zelfs in die mate dat we op een bepaald moment vast komen te zitten op een rotsblok in het midden dan de weg. Een voorbijganger helpt Dirk de auto op te tillen terwijl ik achteruit rij en zo kunnen we al snel opnieuw verder (geen idee trouwens waar die voetganger opeens vandaan komt en wat die te voet doet in een wildpark).

Het duurt een uur voor we zijn waar we de sleutel moeten terug geven, ook de asfaltbaan is in de slechtste staat die we tot nu toe hebben mee gemaakt. De wegen die we tot nu toe namen in Zuid Afrika waren prima in orde. We zien wild spotten in dit park niet meer zitten (een 4WD is hier echt een aanrader) en dus rijden we ineens zuidwaarts, opnieuw naar Zuid Afrika. Het landschap is supermooi, groene vlaktes met in de verte bergen (volgens Louis zijn we opnieuw bij Drakensbergen).

Plots worden onze voorgangers en wijzelf tegen gehouden door de politie. Iedereen moet van de grote baan een dirt road op omdat er een betoging aan de gang is (van honderden arbeiders, we vermoeden van een suikerfabriek). We missen hierdoor onze afslag en wanneer we willen terugdraaien mogen we dat eerst niet van de politie omdat we zo de manifestanten recht tegemoet rijden. Daarna mag het toch als we ons haasten. We zijn jammer genoeg niet snel genoeg en moeten weer van de baan om niet tussen de duidelijk boze arbeiders te zitten. Zelfs stil staan is er niet bij want ze komen meteen op ons af. We rijden dan maar een eindje terug en vermijden zo het gewoel.

De jongens zijn druk bezig met de iPads en merken niets van dit alles (en van onze lichte bezorgdheid). We stoppen hier en daar om foto's te maken en wanneer we dat doen komen er telkens onmiddellijk kinderen aan gelopen. Beetje surrealistisch toch, die van ons zitten elk met een iPad op hun schoot en deze kids zijn al blij met een koekje.

Iets voor de middag bereiken we de grens. Dit is duidelijk een grotere grenspost in vergelijking met die langs waar we binnenkwamen. Zowel aan Swaziland kant als aan Zuidafrikaanse kant staan er lange rijen. Een aantal stempels later staan we na twee dagen Swaziland opnieuw in Zuid Afrika. Nu is het niet ver meer, en even later komen we aan in Hluhluwe Park, alweer een Big Five park. Hopelijk zien we hier een luipaard en kunnen we die hier vervolledigen!

We verbijven in Hilltop Rest kamp, in een vier bed unit, eigenlijk een huis met alles er op en eraan en vooral een prachtig terras met zicht over de heuvels. Er is een zwembad, en dat wordt onze eerste stop na uitladen van de auto. Hoewel de temperatuur rond 27°C ligt is het zwemmen alweer van korte duur. Wanneer de jongens blauw beginnen te zien van het ijskoude water keren we terug.

We draaien een wasje, doen inkopen in de kamp shop en spelen in de speeltuin tegenover ons huisje. Daarna gaan we eten, op vrijdag is het BBQ buffet, compleet met dessertbuffet achteraf en dat zien we wel zitten. Er is veel volk, waaronder een grote groep Australische 'schoolsport' jongeren. Eindelijk hebben we ook internet en wanneer de jongens slapen installeer ik me in de bar om de eerste reisverhalen online te zetten. Wanneer ik terug wandel in de super donkere nacht moet ik opboksen tegen een stevige wind die we de rest van de nacht nog rond ons huisje horen waaien.

 

Snelle bavianen!
Zaterdag 5 juli 2014. Hluhluwe, Zuid Afrika.

We blijven hier drie nachten en dat voelt als vakantie tijdens vakantie. Hoewel ze niet aangeven dat ze dat nodig hebben is een beetje rust niet slecht voor de boys (en voor ons ook niet). Deze plek is ideaal, een groot huisje met een graspleintje om te voetballen en een speeltuintje vlak ervoor. We gunnen ze hier wat vrijheid, het kamp is omheind, er lopen enkel antiloop-achtigen en (zeer brutale) apen.

We hebben geen boodschappen gedaan voor we het Hluhluwe park binnen kwamen, met in gedachten de goed gevulde camp shops in Kruger park. Helaas is er hier niet veel te koop dus we moeten het park uit om onze voorraad aan te vullen. Na een prima ontbijt, dat deze keer inbegrepen is, gaan we op weg. We kiezen voor een dirt road loop. Het gebied is heuvelachtig, en de weggetjes gaan spectaculair loodrecht de hellingen op en af. Het is rustig in het park, en veel dieren zien we niet. We rijden naar Hluhluwe stad, eigenlijk niet meer dan een hoofdstraat maar alles wat we nodig hebben is er: ATM, een supergrote Spar en een tankstation. Het is megadruk, ook hier worden boodschappen op zaterdag gedaan.

We gaan opnieuw al safariënd terug, nu hebben we meer geluk, we spotten giraffen, olifanten (waaronder eentje vlakbij - het blijven indrukwekkende dieren), waterbuffels, bavianen, een uil, wrattenzwijnen. Dit park is één van de grootste van Zuid Afrika en heeft bij sommigen de voorkeur op Kruger, omdat het toch kleiner en meer beheersbaar is, maar wij hebben hier voorlopig minder geluk. Misschien hebben we dat gevoel deels ook omdat we supergraag opnieuw een leeuw of een luipaard zouden willen zien en dat ook vandaag niet lukt.

Iets na de middag bereiken we een prachtige picknickplaats, in een bocht aan de Hluhluwe rivier. Het voelt altijd een beetje vreemd om dan wel de auto uit te mogen, terwijl er geen afsluiting staat, maar we eten zonder opgegeten te worden. Na de lunch wandelen we nog een eindje langs het water en ontdekken nyala's aan de overkant.

We zijn een uur of zes van 'huis' geweest om boodschappen te doen, gelukkig kan dat in Eppegem anders. We laden de auto uit, de jongens spelen ondertussen buiten en terwijl wij een deel van de boodschappen binnen zetten horen we buiten veel tumult. De zak met appels die Dirk even op de tafel buiten had gelegd is in een flits open gemaakt door een baviaan die zijn buit enkele meters van ons opeet. Brutale aap.

We gaan nog even zwemmen, vandaag ben ik het slachtoffer van dienst, ik moet mee het water in! Je wordt er wel wakker van. Na het zwemmen installeren we ons op het terras en genieten we van een prachtige zonsondergang, met een glaasje Kaapse wijn. Om zes uur is het volledig donker en wanneer België - Argentinië begint zitten we aan tafel met een snel gemaakte pasta, en zelfs fish sticks voor de boys. We lachen met hoe de commentator de namen van de Belgen uitspreekt (Van Den Boere en Van Boiten en Hazarddddd) en zien hoe het WK in de kwartfinale eindigt voor onze Rode Duivels.

Wanneer Emiel en ik na de wedstrijd de was gaan oppikken (we profiteren om te wassen nu we een wasmachine ter beschikking hebben in het kamp, bovendien koelt het hier 's nachts niet zo af en is alles de volgende ochtend droog) zien we in de verte dat een deel van het park in brand staat. Dat wordt gecontroleerd gedaan, en is al duizenden jaren de gewoonte over heel Afrika. Op die manier wordt de savanne intact gehouden, want jong groen gras groeit op de plaatsen waar de brand heeft gewoed. Dit jonge gras is dan weer voedsel voor verscheidene diersoorten en zo wordt ook de diversiteit van de dieren in stand gehouden.

 

Game Drive
Zondag 6 juli 2014. Hluhluwe, Zuid Afrika.

We doen vandaag een game drive, in een hoge open jeep met een ranger rijden we door het park. Louis mag hier ook mee, terwijl in de meeste parken kinderen pas vanaf zes jaar zijn toegelaten. We zijn erg benieuwd, zullen we op die manier meer dieren zien dan wanneer we een self drive doen? Om tien uur vertrekken we, wij en gids Pumu. De afgelopen dagen lag de temperatuur overdag tussen 25 en 30°C, vandaag moeten we het doen met de helft. Met elk twee truien, een lange broek en een jas aan hebben we gelukkig geen kou.

We doen dezelfde loops als gisteren, en de eerste dieren die we spotten zijn zebra's. Pumu geeft aan dat aan deze kant van het park gewoonlijk geen zebra's zijn. Ze lopen op het pad en we zien al gauw waarom we ze nu wel hier zien: één van de dieren mankt en is aangevallen, op het eerste zicht door een leeuw. Er is een stukje uit een bil en op de andere bil is de afdruk van een leeuwenpoot duidelijk te zien. We zijn hoopvol, gaan we opnieuw een leeuw zien? Maar jammer genoeg zien we de rest van de trip enkel heel veel waterbuffels, heel in de verte enkele olifanten, een bosbok, een rooibok, een nyala en toch nog een nieuw dier: een krokodil!

Tijdens de laatste kilometers naar het kamp terug regent het en het zal niet meer stoppen de rest van de dag. We eten eerst in het huisje, spelen met het meegebrachte en tot nu toe niet gebruikte speelgoed, schrijven aan de blog, doen een dutje (de oudste van ons), kijken naar de integrale heruitzending van de match van gisteren maar de Belgen winnen ook nu niet. We spelen verstoppertje (Dirk blijkt de creatiefste verstopper), wandelen tussen twee buien door eens rond in het kamp, kopen T-shirts in de shop. Het lijkt wat op een regenachtige dag in de Ardennen.

De geplande BBQ gaat niet door maar de ribbekes gebakken in de pan smaken net zo goed. Louis slaagt er vandaag zelfs in om tot halfacht wakker te blijven, hopelijk slaapt hij morgen dan ook tot halfacht. De elektriciteit valt voortdurend uit, dus we maken er zelf geen lange avond van.

 

Richting oceaan
Maandag 7 juli 2014. Saint Lucia's, Zuid Afrika.

We horen het de hele nacht regenen, en ook wanneer we wakker worden is het nog niet droog. We laten het niet aan ons hart komen en na het ontbijt lopen we de trail die is uitgezet langs de rand van het kamp. In principe kan je op die manier gelijk welk dier tegen komen, en vooral Louis is er niet gerust in, maar we spotten enkel vogels en een bok.

Wanneer we de auto starten geeft de thermometer 8°C aan. Regenen doet het wel niet meer. We rijden safariënd richting Nyalazi Gate van het park, waarbij we enkel intussen vertrouwde dieren opmerken. We lunchen net voor we het park uitrijden, en stoppen bij een crafts shop (Emiel en Louis blijven het een rommelmarkt noemen) waar we allemaal ons goesting vinden: felgekleurde stenen diertjes wisselen van eigenaar.

Na controle van de inhoud van onze kofferbak (ook daar geen leeuw te vinden) mogen we het park uit. Nu is het nog maar een klein uurtje rijden. Nog geen kilometer nadat we het park hebben verlaten spotten we wel nog twee olifanten. Niet veel later komen we aan in Saint Lucia. Van hieruit zullen we morgen een stukje van het iSimangaliso Wetland Park verkennen. We logeren in Lodge Afrique, niet self catering maar we hebben hier een kamer met ontbijt.

Louis heeft opnieuw een hele dag naar een zwembad gevraagd. Hij wil er absoluut in en we laten hem doen. Anders blijft hij volhouden en we hopen dat hij zo tot zijn zinnen komt. Niet dus, hoewel ook de buitentemperatuur slechts 15°C is houdt hij vol dat het niet koud is. Hij is wel verstandig genoeg om enkel met zijn benen in het water te gaan. Ze weten ons hier trouwens te vertellen dat het hier normaal gezien zelfs in juli zomers warm is, en het dat tot zaterdag ook zo is geweest. Wij zijn allang blij dat we de afgelopen week prima weer hebben gehad in de wildparken.

Saint Lucia ligt ingesloten tussen de Indische Oceaan en een rivier, en staat bekend om de krokodillen en nijlpaarden. Deze laatsten lopen wanneer het donker is door de straten van het plaatsje. Voor het donker wordt wandelen we nog even naar de rivier. De jongens zijn na het stappen zo moe dat we de auto nemen naar de hoofdstraat met restaurantjes. We kiezen een Portugees/Braziliaans/Angolees/Mozambicaans (Mozambique is niet overdreven ver van hier) restaurant dat gezellig vol zit en gaan voor Braziliaanse schotels. Superlekker, misschien een voorproefje voor onze volgende vakantie. Na het eten keren we terug naar de lodge. Geen zithoek deze keer, en te nat om buiten te zitten dus dat wordt rustig wat lezen voor we zelf gaan slapen.

 

iSimangaliso Wetland Park
Dinsdag 8 juli 2014. Saint Lucia's, Zuid-Afrika.

Geen regen meer wanneer we opstaan, maar een stralend blauwe lucht met slechts hier en daar een wolkje! We ontbijten buiten, en terwijl we wachten op onze eitjes springt een brutale gibbon op de tafel naast ons om de suiker te stelen. Het zal niet de laatste keer zijn vandaag dat de apen ons te vlug af zijn. De eigenaressen spreken Afrikaans met de jongens en daar verstaan ze best veel van.

We starten de dag in Saint Lucia zelf, en maken een wandeling langs de rivier naar de zee over een aangelegd houten wandelpad. Krokodillen zien we niet, nijlpaarden (zeekoeien in het Afrikaans horen we) des te meer. We zijn niet alleen, er gaan veel Zuidafrikaanse families met de kids naar het strand. Velen al op slippers en in zwemkledij, terwijl er een hevige wind blaast (en wij voorlopig zelfs onze jas nog aanhouden). Het is hier zo mooi, een breed strand met daarachter de Indische Oceaan met metershoge golven. Prima voor een strandwandeling, terwijl Louis en Emiel op zoek gaan naar schelpjes.

Terug bij de auto vetrekken we naar het iSimangaliso Wetland Park, sinds kort UNESCO werelderfgoed. Isimangaliso is zoeloes voor 'wonder' dus de verwachtingen zijn groot. We rijden naar Cape Vidal, met een enkele tussenstop voor een appeltje bij een viewpoint over Lake Saint Lucia. Bij Cape Vidal gaan we opnieuw naar het strand, hier is de zee wat rustiger. Ook hier veel dagjestoeristen, terwijl wij thuis naar Planckendael of de zoo of bij uitzondering naar de Beekse Bergen gaan, gaan de locals hier een dagje naar een wildpark.

We starten met de lunch en terwijl we met vier rond een picknicktafel zitten slagen enkele gibbons erin om een zak met broodjes (die echt tussen ons ligt) weg te grissen. Het is amper te geloven, terwijl er van de ene kant twee aapjes ons bezig houden met geluiden maken en blazen komen er drie andere van de andere kant om het brood te stelen. De gibbons hebben afgedaan bij de kinderen, nog de hele dag klinkt het dat het vuile dieven zijn. We zetten onze picknick dan maar verder op het strand, dat betekent zand tussen de broodjes maar we zitten tenminste op ons gemak.

Na het eten spelen de jongens bij de zee. Zwemspullen hebben we niet bij, we hadden deze morgen niet kunnen vermoeden dat de temperatuur zo zou oplopen. Al gauw gaan de (ondertussen natte) broeken en schoenen uit en veranderen ze in twee zandmonstertjes. Ze hebben zoveel plezier dat het ook voor ons genieten is.

Op de terugweg rijden we de dirt roads en rijden we naar de view points. Onverwacht voor ons spotten we superveel dieren, waterbuffels, wrattenzwijnen, rode duikers, waterbokken, impala's, zebra's, koedoe's. Wanneer we van de main road afgaan naar Mission Rocks, een uitkijkpunt over de zee vanop de rotsen, zien we zelfs drie neushoorns vlakbij de weg.

Bij het terugrijden naar de grote baan staan we plots oog in oog met twee van hen, die nu op de weg staan. Ze lopen traag onze richting uit, en blijven gaan. We weten niet goed wat te doen, zouden ze opzij gaan wanneer we zouden blijven staan? We nemen het zekere voor het onzekere, niet alleen voor ons maar ook voor de wagen (de uitlaat is al geraakt en we maken sinds gisteren een soort Harley geluid). Dirk rijdt de hele weg achteruit terug naar de parkeerplaats bij het uitkijkpunt, in de hoop dat we ze daar kunnen passeren. Een kilometertje in achteruit, ik ben allang blij dat ik niet aan het stuur zit.

We krijgen een beetje de slappe lach van de situatie. Ook een wagen achter ons moet een stuk achteruit. Het zijn Zuidafrikanen met een 4WD met meer ervaring met deze situaties en zij verzekeren ons dat neushoorns auto's meestal met rust laten (niet zoals olifanten dus). We hoeven het gelukkig niet uit te testen want de dieren lopen vlak voor de parking de bosjes in en we kunnen weer verder. Op die manier hebben we een beetje vertraging en ondertussen gaat de zon al onder. We rijden net op tijd het park uit. Gates sluiten immers overal op bepaalde tijdstippen en laatkomers worden beboet.

Op vraag van Louis sluiten we de dag af in hetzelfde restaurant als gisteren. Hij wil graag opnieuw kip op een stokje (eigenlijk al voor ontbijt) en wij zijn blij dat hij eens met volle goesting eet. De jongens herkennen waitress Cindy, krijgen kleurpotloden en -platen, en wij moeten ze niet super kalm houden want de tent zit stampvol en twee luidruchtige jongens maken het verschil in geluidsvolume niet.

 

Autopech!
Woensdag 9 juli 2014. Winterton, Zuid Afrika.

Vandaag staat onze langste reisdag op het programma, zo'n 450km, richting Drakensberg Mountain Park. Voor we ontbijten willen we de auto al inladen, alleen gaan de deuren niet meer automatisch open. Wanneer we proberen te starten blijkt de batterij het helemaal niet meer te doen. De vriendelijke dametjes aan de receptie bellen een kennis die even later met 4WD en startkabels te hulp komt. Zonder succes, de kabels blijken te dun, en nog eens tien minuten later staat de hele visclub er, compleet met een stoet 4WD's en stevigere startkabels. Al gauw is het probleem van de baan, we maken nog een praatje met een Belgisch gezin en nemen dan afscheid van de lieve gastvrouwen (ze zouden Louis graag hier houden maar daar wil hij niet van weten) en van Lodge Afrique.

We nemen de tolweg en zo wordt de grote afstand gemakkelijk overbrugd. Er is afwisseling genoeg langs de kant van de weg, er wordt op heel wat plaatsen aan de weg gewerkt, suikerriet wordt binnengehaald, er lopen voetgangers op de onmogelijkste plaatsen (lifters), er wordt op de velden gewerkt, hier en daar staat de berm in brand en kunnen we de hitte tot in de wagen voelen. En als dat niet genoeg is brengen de iPads rust op de achterbank.

In de late namiddag komen we aan bij Ardmore Guest Farm bij Winterton. Vanop de boerderij hebben we een mooi uitzicht op de Drakensbergen. We logeren in één van de cottages, met drie slaapkamers, twee badkamers, voor het eerst internet in ons huisje en niet in de bar ofzo, een fijn terras en een graspleintje voor de deur. Tijd om de ballen opnieuw uit de koffer van de auto te halen!
We verkennen de farm, kijken naar de varkens vlak voor onze deur en de jongens testen de speeltuin en de trampoline uit. Louis zou opnieuw willen gaan zwemmen maar daar is het nu echt te koud voor (wel een prachtig blauwe hemel).

Om op te warmen gaan de jongens in de jacuzzi voor we gaan eten. Diner is inbegrepen in ons verblijf, en dat is maar goed ook want we zitten behoorlijk afgelegen hier. We kunnen rustig eten want Louis en Emiel hebben de speelhoek ontdekt en amuseren zich daar terwijl wij nog een glaasje drinken. Terug in de cottage gaat het haardvuur aan!

 

Drakensbergen
Donderdag 10 juli 2014. Winterton, Zuid Afrika.

Zeven uur voor Louis wakker wordt, dat moet een record zijn! Wanneer we de gordijnen opendoen zien we enkele hoge pieken van de Drakensbergen onder een prachtig blauwe hemel. Op de toppen ligt zelfs sneeuw. Het gras is wit bevroren en op de poel van de varkens niet ver voor onze cottage ligt een laagje ijs. We horen dat het deze ochtend om zes uur min zes graden was. We logeren op een echte boerderij, met varkens, honden, ganzen, paarden (die allemaal min of meer vrij rondlopen, is verschieten wanneer de paarden plots over het wegje langs komen gelopen).

We gaan deze voormiddag naar een roofvogelshow, hier niet ver vandaan. We komen meer te weten over arenden, uilen en valken en het is indrukwekkend om deze dieren te zien vliegen. Falkon Ridge, zoals het hier heet is ook een centrum waar gewonde en/of verwaarloosde roofvogels verzorgd worden en als de omstandigheden goed zijn worden de vogels opnieuw uitgezet. Een van de valken in de show zal deze maand nog worden vrijgelaten na een verblijf van zes maanden.

Na de show rijden we door naar Monks Cowl, een gate naar Drakensbergen Park. Er starten meerdere wandelingen, ook meerdaagse, maar wij kiezen voor een kortere naar Sterkspruit Falls. We stappen anderhalf uur, ook Louis (met behoorlijk veel gezeur, dat zijn benen telkens omvallen en dat de wandeling toch wel heel erg lang is). Maar buiten een enkele bergop in onze nek houdt hij het vol. Emiel is een flinke stapper en doet alsof hij een bergbok is wat wil zeggen dat elke rots (ook die in het water) moet beklommen worden. De wandeling is niet spectaculair, het uitzicht op de bergen is wel mooi, maar met Louis durven we een langere tocht niet aan. We vertrekken met elk twee truien aan en eindigen in T-shirt en we halen voor de eerste keer deze vakantie de zonnecrème boven want we voelen de bergzon branden op onze wangen.

We picknicken bij de ingang van het park bij een speeltuin, en rijden opnieuw naar Ardmore. Er staat een pingpongtafel en een poolbiljard maar wij spelen een wedstrijdje tafelvoetbal. Op een heel kromme tafel wat de moeilijkheidsgraad wat verhoogt. België (Dirk en Emiel) wint van Brazilië (Louis en ik) met amper een puntje verschil, morgen is het tijd voor revanche! De jongens spelen nog in de speeltuin, en met de honden. Voor ons is dit een prachtplek, Louis en Emiel mogen gaan waar ze willen, lawaai maken en rondlopen, niemand kijkt er hen of ons lelijk voor aan. Wanneer de zon achter de bergen verdwijnt daalt de temperatuur gigantisch en gaan we naar binnen.

We zijn de kou voor geweest en staken de open haard al heel vroeg aan. Zo blijft het huisje lekker warm. Gevolg is wel dat we snel door onze voorraad hout heen zijn en hout moeten gaan stelen bij de buren. Het bubbelbad wordt opnieuw gebruikt voor we gaan eten. We vertrekken een beetje vroeger, iedereen eet hier samen rond zeven uur maar gisteren waren we de laatsten en moesten we het doen met de restjes. Alle andere gasten zijn vandaag Nederlanders. Paul, de gastheer, blijft maar denken dat ook wij van Nederland zijn en begint telkens over de door Nederland verloren voetbalmatch van gisteren. Maar sinds er enkel nog late wedstrijden zijn en de Belgen er uit liggen laten we het WK aan ons voorbij gaan. We leven hier op een ritme van relatief vroeg naar bed en relatief vroeg op om het meeste aan de dag te hebben. Zo ook vandaag, rond tien uur gaan we naar bed.

 

Slangen en watervallen
Vrijdag 11 juli 2014. Winterton, Zuid Afrika.

Rond zeven uur klinken er kindervoetjes op de trap en is het gedaan met onze rust. Vlug kleden we ons warm aan om de korte afstand naar de boerderij waar we ontbijten te overbruggen. Zo zijn we alweer de eersten aan tafel.

Deze voormiddag gaan we naar een reptielencentrum, op vraag van Emiel. Net voor vertrek zijn beide jongens toch wat ongerust, wat als ze worden gebeten door een slang? Het centrum is niet groot, maar we krijgen een uitleg van meer dan een uur die erg boeiend blijkt te zijn. Zo leren we dat veel slangen niet giftig zijn en dat er ook weinig slangen interesse hebben voor mensen, omdat ze ons niet als prooi zien. Ook komen we te weten dat tarantula's geen mensen kunnen doden maar een beet je meestal enkel hoofdpijn bezorgt.

We zien adders, pythons, cobra's, boa's en een aantal mogen we aaien en zelfs vastnemen, wat stoere Emiel zonder angst doet. Louis houdt zich in het begin op afstand maar doet op het einde ook mee (en ik ook). Er zijn ook verschillende soorten vogelspinnen en Dirk durft er eentje op zijn hand te nemen. Verder zitten er ook leguaansoorten en kameleons enzo.

In de auto merkt Emiel op dat bij alle (plezierige) activiteiten enkel 'witte' mensen zijn, net zoals er in de foldertjes die je overal kan meenemen en waarin info over die activiteiten staat enkel blanken staan afgebeeld. In de parken waren de Zuidafrikaanse bezoekers zonder uitzondering blanken. Apartheid is dan wel afgeschaft, maar feit is inderdaad dat wegenwerkers, arbeiders op het veld, in de supermarkt, diensters in restaurants, poetsvrouwen, allemaal zwarten zijn terwijl de manager van Hluluwe Park, de eigenaars van de lodges (tot nu toe), de boeren, de opzichters bij wegenwerken, blanken zijn. Die wel geld en tijd hebben voor vakantie. Soms zijn er voor ons confronterende situaties, zoals een blanke vijftiger die zijn sigarettenpeuk aan een jonge zwarte geeft, want die laatste moet die peuk voor hem in de vuilbak gaan gooien.

Het zal allemaal niet zo zwartwit (!) zijn, we zien ook dat er een groeiende groep welvarende zwarten is. Maar het stemt wel tot nadenken, en hoe leg je de situatie aan een zevenjarige uit? Hij is nog heerlijk naïef en vindt het allemaal niet eerlijk. Want dan moeten wij ons geld maar aan de armen geven.

We rijden langs de farm om te eten voor we vertrekken voor een namiddagwandeling. We rijden naar Drakensbergen Sun Hotel (poepsjiek), vandaar vertrekken meerdere uitgestippelde tochten. We melden ons aan voor we aan de wandeling beginnen, dat moet hier overal. Ze vragen telkens je mobiele nummer en je moet je opnieuw aanmelden wanneer je terug bent. Geen idee of er ook werkelijk iets wordt gedaan wanneer je niet komt opdagen op het einde van de dag (GSM ontvangst hadden we ook niet onderweg, dus ze konden ons niet bellen).

We kiezen voor de blauwe hike, langs twee watervallen en een grot. Het is een mooie trip, in het bos langs een klein riviertje. Het pad is uitdagend genoeg, met rotsen en trapjes, en toch niet te moeilijk. We stappen in totaal bijna drie uur, ook Louis doet vandaag flink mee, zonder ook maar het minste gezeur. Geen idee vanwaar de ommekeer komt maar zo is stappen erg fijn. De jongens lopen de wandeling bijna helemaal, zo goed gaat het vooruit. Dikwijls verdwijnen ze uit ons gezichtsveld en verstoppen ze zich om ons te laten verschieten wanneer we langskomen. Door het lopen valt Louis wel een keer plat op de grond met zijn gezicht in het stof maar zelfs dat doet hem niets!

Wanneer we in de late namiddag aankomen bij de farm merken we dat het weekend is begonnen. Er zijn nu ook Zuidafrikanen bij de gasten en alle huisjes zijn bezet. Wanneer Emiel wil voetballen willen de hondjes van de nieuwe buren meespelen, wat hij dan weer niet zo fijn vindt. Het is druk op de boerderij, auto's rijden aan en af. Ook de politie is er, want er blijkt ingebroken bij een van onze buren en al hun geld is verdwenen. De daderes wordt wel snel gevat.

Ik sla aan het inpakken want morgen begint een nieuw hoofdstuk van ons avontuur. We leveren de (heel vuile) auto in, nemen het vliegtuig om een duizendtal kilometer te overbruggen en stappen in een volgende (schone) huurwagen. Wanneer onze stoere stappers na het eten gaan slapen zijn ze vijf minuten later al in dromenland.