Vertrokken
Zaterdag 28 juni 2014. Abu Dhabi.
Vanmorgen om kwart over zeven uur met de auto naar Düsseldorf International Airport vertrokken. We zijn keurig op tijd vertrokken richting Abu Dhabi met Etihad. Op de luchthaven van Abu Dhabi hadden we een overstap van twee uur. Abu Dhabi is niet een heel groot vliegveld, we waren dan ook zo uitgekeken. Nog wat drinken en dan alweer verder richting Shanghai.
Tea Ceremony Scam
Zondag 29 juni 2014. Shanghai, China.
We hebben alle drie niet erg veel geslapen in het vliegtuig, alleen een paar hazenslaapjes dus we zijn allemaal behoorlijk uitgeblust als we aankomen in Shanghai. We komen een half uurtje later aan dan volgens de planning, maar we hebben geen haast.
Eerst maar eens opfrissen op het toilet bij aankomst en bij de eerste de beste pinautomaat pinnen en daarna door de douane. Al met al gaat het erg vlot. Op zoek naar de metro en ook dat staat allemaal goed aangegeven. Nu nog een kaartje scoren voor de metro. Bij de metro staan allemaal automaten waar je zelf je kaartje kunt kopen, het staat op de automaat zelfs in het Engels aangegeven. Maar op het vliegveld bij de metro staat helaas maar één automaat en wij zijn niet zo snel natuurlijk. Achter ons staat een Chinese dame die Engels spreekt en ons gaat helpen. Keurig netjes regelt ze drie kaartjes voor ons, dan moeten we geld in het automaat stoppen. Helaas de grote flappen die wij hebben gepind accepteert de automaat niet. Geen probleem de vriendelijke mevrouw betaalt voor ons. Ze helpt ons ook nog verder in de metro door ons uit te leggen waar we heen moeten.
In de metro begint bij Noa de vermoeidheid toch wel aardig toe te slaan en ze gaat, omdat er geen zitplekken zijn, maar half op haar rugzak liggen. Verschillende keren krijgt ze een zitplaats aangeboden, maar Noa ligt prima en blijft lekker liggen. Als we bij het metrostation komen waar wij eruit moeten lopen we helaas eerst een tijdje de verkeerde kant op. Oriënteren zonder kaart is best lastig. We zien een andere toerist lopen met een stadskaart, we mogen even een blik werpen op de kaart en zien dat we precies de verkeerde kant op gaan.
Na tien minuten lopen in de goede richting zien we de straat van ons hotel. Het SSAW hotel. We hebben een tweepersoonskamer met een bijgeplaatst bed op de dertiende verdieping. Een goed bed en een lekkere douche. Het is geen grote kamer maar het ziet er allemaal netjes uit. Het hotel ligt gunstig ten opzichte van de bezienswaardigheden. Tien minuten lopen van Yuyuang Garden, een kwartier lopen naar de Bund en East Nanjing Road. Eerst maar eens een klein middagslaapje doen, het is ondertussen drie uur 's middags en we zetten de wekker op vijf uur, kunnen we straks een beetje beter uitgerust op zoek naar een eetgelegenheid.
Lekker gedoucht en een beetje beter uitgerust gaan we Shanghai in. We lopen eerst maar eens richting de Bund, misschien dat we onderweg iets tegenkomen. Op de hoek bij de metro worden we staande gehouden door twee jonge Chinese mensen die vragen of we een foto van ze willen maken. Ze spreken goed Engels en beginnen een praatje. Na een tijdje begint de jongeman over een tea ceremony, dingdingding ergens in mijn achterhoofd begint een belletje te rinkelen, heb ik niet iets gelezen over tea ceremony scam. We nemen het zekere voor het onzekere en we bedanken voor de uitnodiging en lopen verder. 's Avonds nog even nagezocht of ik daar iets over kon vinden op internet en ja hoor genoeg waarschuwingen en precies zoals het bij ons ging. Soms gaat de oplichting over honderden Euro s, iets om te onthouden.
We hebben eerst een heel eind gewandeld over de boulevard en zijn uiteindelijk uitgekomen bij East Nanjing Road. We hebben onderhand wel trek in iets te eten, het laatste wat we gegeten hebben is een ontbijtje in het vliegtuig en Noa had toen geen trek dus die heeft helemaal nog niets gegeten. Noa ziet een Burgerking en wil eigenlijk wel heel graag iets eten wat ze kent. Nou ja vooruit dan maar voorlopig zullen we geen Burgerking meer zien. Daarna een heel stuk gewandeld op Nanjing Road. Dit is een hele, maar dan ook echt hele lange winkelstraat met allerlei neonreclames. Het is er gezellig druk op straat. We drinken nog wat en gaan dan met de metro weer terug naar het hotel. Het is ondertussen een normale (Chinese) bedtijd.
Nachttrein naar Kaili
Maandag 30 juni 2014.
Om vijf uur ben ik alweer wakker. Omdat de rest nog in diepe rust is blijf ik maar lekker liggen. Mijn plan is om tot acht uur te wachten en ze dan wakker te maken om te gaan ontbijten. Ik lig nog een hele tijd wakker te liggen maar val blijkbaar daarna toch nog in een diepe slaap want Rieuwert maakt mij om tien uur wakker. Mooi ons ontbijt gemist. Noa is nog steeds moe en vraagt zich af waarom we haar wakker maken. Ze heeft er dan al twaalf uur slaap op zitten ondertussen maar is blijkbaar nog steeds niet helemaal uitgerust. Aankleden maar en op zoek naar ontbijt en naar de Yuyuang Garden. In eerste instantie kunnen we het niet vinden maar dan zien we een klein groepje westerlingen met een gids. We krijgen het geniale idee daar eens een stukje achteraan te lopen en ja hoor daar is Yuyuan Garden.
Na ons bezoek aan de tuinen die heerlijk rustig zijn zo midden in Shanghai gaan we wat eten. We besluiten wat te eten in een grote eetgelegenheid met een soort buffet waar je langs loopt en kunt pakken wat je wilt. Voor ons nu lekker makkelijk want we hebben niet heel veel tijd meer. Straks moeten we onze rugzakken ophalen bij het hotel omdat we naar het South Railway Station moeten om onze nachttrein te pakken naar Kaili. Bij sommige gerechten staan de ingrediënten in het Engels erbij geschreven, we kiezen drie dingen uit. Als we zoeken naar een zitplekje wordt er vanuit een hoek al naar ons gezwaaid ten teken dat daar een plekje vrijkomt. Het eten smaakt niet verkeerd, maar net als in Indonesië is ook hier het eten lauw. Volgende keer toch maar rechtstreeks iets uit de pan. Nu nog wat te eten en drinken zoeken voor in de trein. We nemen twee bakken instant noedels mee, een pakje Oreo's, drie kleine zakjes chips en een paar flessen water, hopelijk komen we ook nog ergens fruit tegen.
Met de metro gaan we naar het station. Het is een enorm treinstation, het lijkt wel een vliegveld en zo is de beveiliging ook. De beambten van het station zijn naar ons erg behulpzaam en vriendelijk maar ze blaffen tegen hun eigen landgenoten. We hebben drie bedjes boven elkaar in de hardsleeper coupé. Prima hier redden we ons wel 24 uur want zolang zijn we onderweg. Er lopen heren met karretjes door de trein met drinken en snacks en ook een karretje met fruit, mooi dat zochten we, we kopen een schaaltje bananen en druiven.
Tijd om onze noedels maar eens op te eten, maar ja hoe moet je ze klaarmaken? Al die Chinese uitleg op de verpakking brengt geen oplossing. Dan maar een beetje afkijken bij medereizigers. Elke wagon heeft een watertapje met kokend heet water en dat gieten we dus eerst maar eens op onze noedels, dan even laten wellen. Er zitten ook nog twee kleine zakjes ondefinieerbare sausjes bij die er doorheen moeten. Moet dat nu ook geweld worden of roeren we dat er later doorheen? We hebben een doof echtpaar aan boord en de vriendelijke man gaat ons helpen. De dove man is beter te begrijpen dan de niet dove Chinezen, hij kan namelijk heel goed met gebaren aangeven wat hij bedoelt. De noedels spraken prima maar zijn behoorlijk pittig.
Zo langzamerhand zoekt iedereen zijn bed op en wordt het steeds stiller in de wagon, ook wij gaan ons in ons bed nestelen. Als ik wat later wakker wordt is het helemaal stil, de gordijntjes zijn allemaal gesloten en de radio is uit en zo laat is het nog niet. Wij hebben alle drie helaas moeite met de slaap te vatten en als we eenmaal in slaap vallen worden we met regelmaat wakker. We zitten blijkbaar nog niet in het ritme. Er wordt ook nog eens door een beambte met een zaklamp in mijn gezicht geschenen, hij wil weten waar we uit moeten stappen. 's Nachts worden er medepassagiers gewekt als ze bij hun plaats van bestemming zijn. Een hele geruststelling, dan komt het bij ons ook wel goed.
We hebben onze treinkaartjes in het begin van onze reis moeten inleveren en daarvoor in de plaats hebben we een vervangend hard plastic kaartje gekregen. Dit kaartje wordt vlak voor aankomst op je bestemming weer omgeruild voor het originele treinkaartje. Handig want zo weet je ook dat je je spullen bij elkaar moet rapen omdat je bijna bij je station bent.
Vertaalapp
Dinsdag 1 juli 2014. Kaili, China.
Pff, lange nacht voor alle drie, geen goede nachtrust helaas. We hangen, lezen, en slapen nog wat tot dat we om kwart voor vier 's middags uit de trein mogen. Buiten merk je duidelijk dat het hier wel een stuk warmer is dan in Shanghai. Eerst maar eens op zoek naar een taxi. Taxi één wil dertig Yuan, dat is teveel die doen we dus niet, taxi twee wil ons niet brengen waar we naar toe willen (?). En taxi drie brengt ons voor tien Yuan naar de New Mill Inns. We merken wel duidelijk dat we het met Engels hier niet gaan redden. Het wordt meer handen- en voetenwerk en werken met vertaalapps.
Eerst maar eens de stad in om wat te eten. De eettentjes hier bestaan uit niet meer dan een paar plastic krukjes en tafeltjes en helaas geen menukaart, dat wordt dus niet aanwijzen. Hoe dan? Vertaalapp dan maar. We willen iets zonder vlees of vis maar dat is blijkbaar moeilijk, we worden erg ongelovig aangekeken. Uiteindelijk krijgen we drie bakken noedels met wat paksoi, tomaat en gebakken knoflook, daarbij nog twee flessen water en een flesje pepsi en dat voor drie Euro dertig. Het smaakt niet verkeerd en de magen zijn in ieder geval gevuld. We hebben bij een groentestalletje nog wat lychees en kleine mango's gekocht voor de broodnodige vitaminen. Morgen eerst maar eens op het gemak gaan rondkijken wat we hier kunnen gaan ondernemen.
Marktleven
Woensdag 2 juli 2014. Kaili, China.
We hadden de wekker op acht uur gezet vanmorgen zodat we wat beter in een goed ritme komen. Hoe vroeger je opstaat, hoe meer je vaak ziet van het leven op straat. Acht uur is nog niet vroeg genoeg maar we bouwen het rustig aan op. We zouden eigenlijk twee nachten in Kaili blijven, maar om wat rust in te bouwen blijven we drie. We kunnen onze kamers nog een nachtje bijboeken dus dat is perfect.
Daarna op zoek naar het toeristenkantoor en een ontbijt. Het toeristenkantoor konden we zo snel niet vinden dus eerst maar op zoek naar een ontbijt. Eetstalletjes zat langs de straat dus er zit vast wel iets bij. We kiezen ergens wat noedels uit en wijzen aan wat we er allemaal in willen. Lekker hoor, alleen behoorlijk pittig als ontbijt. Noa slaat over, die vindt noedels niet zo lekker. Maar het stalletje ernaast verkoopt gebakken banaan en dat is natuurlijk wel heel lekker als ontbijt. Voor €1,30 hebben we ons ontbijt.
Na ons ontbijt wandelen we verder door de stad, die toch wel behoorlijk groot blijkt te zijn. Veel grote dure winkels zijn er, maar ook kleine rommelige winkeltjes. Veel bakkers met heel zoet gebak, elektronicawinkels, winkelcentra met veel dure merkkleding, van alles wat dus. We kopen nog wat mango's en een kleine meloen. Tussendoor lopen we terug naar ons hostel om uit te zoeken waar nu precies het toeristenbureau zit. We vragen het nog een keer onderweg en een mevrouw wijst ons, blijkt later, de goede weg maar dan nog vinden we het niet.
Bij een latere poging vinden we het wel, maar er lijkt niemand te zijn. De deuren zijn allemaal dicht en als we op de deuren kloppen wordt er niet open gedaan. Nou ja, helaas. We besluiten een andere richting op te lopen als vanmorgen en ook daar zijn allemaal leuke eetstalletjes. Volgens mij ligt er iets van gebakken aardappel tussen dus we kopen een stokje met gebakken aardappel. Lekker het zijn gewoon gefrituurde aardappels. Verderop hebben ze zelfs een soort patatjes. Ze husselen ze na het bakken wel door allerlei kruiden. Noa wil graag proberen maar dan zonder alle kruiden. We krijgen het aan de dame uitgelegd en ze krijgt een keurig bakje patat met daarnaast een hoopje pittige kruiden om de patatjes in te dopen. De dame verkoopt ook nog een soort gebakken aardappelpuree met lente-ui. Dit valt ook goed in de smaak. Op de terugweg halen we nog bij een klein stalletje een kop koffie voor Rieuwert. De dames moeten er hartelijk om lachen dat hij geen ijsblokjes, melk en suiker in zijn koffie wil maar alleen zwarte koffie. Handig dat Point-it boekje want zo kunnen we goed uitleggen wat we wel en niet willen. In ons hostel rusten we even uit en lezen we wat dingen om uit te zoeken wat we morgen willen gaan doen.
Vanavond naar de nachtmarkt. Eerst een paar stokjes vlees van de bbq. Het ruikt heerlijk en smaakt ook zo. Heel grappig hoe verlegen de Chinezen worden als je wat bij ze wil eten, het meisje achter de bbq wordt zelfs een beetje zenuwachtig van die gekke buitenlanders. Noa wil ook nu geen noedels maar graag iets met rijst. Nou dat lukt, verderop staat een meneer met een wok, rijst, allerlei groente en kruiden. We wijzen van alles aan, heerlijke vegetarische nasi hebben we nu. Wel weer behoorlijk pittig, het begint erop te lijken dat ze in dit gebied het eten wel erg pittig nuttigen. We lopen nog wat verder over de nachtmarkt, gezellig al die kraampjes. We lopen een zijstraatje in en daar zitten allerlei eetstalletjes die een eettafel hebben staan voor meerdere personen. In die eettafel zitten verzonken metalen bakken waarin allerlei stokjes met gerechten steken. De mensen schuiven aan aan een tafel en pakken de stokjes die ze willen, de stokjes bewaren ze en ze rekenen het aantal stokjes af.
Ook 's avonds is het gezellig druk op straat, op sommige plekken wordt muziek gedraaid en staan mensen in groepjes te dansen, mensen zitten overal te eten of spelletjes te doen. We lopen ook nog even naar onze 'aardappeldame' voor wat gebakken aardappels. Noa en Rieuwert nemen nog een portie en we kijken nog even bij de andere eetstalletjes. We weten al waar we morgen naar toe moeten om te eten. Overal staan bbq's met kippenvleugels, garnalen en stokjes met groente, maar ook met kippenpoten (echt de poten, de klauwen dus zeg maar), slakken, octopus, kuikentjes, kikkers, lever, darmen en andere ondefinieerbare etenswaren. Maar er zitten voor ons ook genoeg lekkere dingen tussen. Verderop kun je ook kiezen voor varkensoor, -snuit of -poten en zelf zijn krulstraat, dat slaan we ook maar over.
De mensen vinden het erg leuk om contact met je te maken, ze proberen met handen en voeten een praatje te maken. Ze maken vaak foto's van ons, soms stiekem maar ook vaak zonder schroom. Heel veel mensen blijven stil staan en blijven vooral Noa lang nakijken. Omdat ze nu een stuk groter is dachten we dat het wel over zou zijn met het gestaar en gefotografeer, maar het blonde koppie blijft blijkbaar nog steeds erg interessant. Aan aandacht geen gebrek in ieder geval. Grappig ook dat velen in het Chinees tegen je beginnen te praten en als je dan laat merken dat je ze niet begrijpt ze toch gewoon door blijven praten. We begrijpen de handgebaren voor cijfers al wel beter, erg makkelijk als je iets moet afrekenen en we weten nu wat 'dank je wel' is in het Chinees 'xie xie'.
Morgen pakken we de bus naar Langde, een minderhedendorpje veertig minuten rijden van Kaili. Daar gaan we niet overnachten maar gewoon een dagje op en neer.
Langde
Donderdag 3 juli 2014. Kaili, China.
Vandaag weer om acht uur het bed uit. We zitten toch nog niet helemaal in het ritme want we hebben alle drie moeite gehad om in slaap te komen en hebben dus ook eigenlijk wat te weinig geslapen.
Vandaag gaan we naar Langde. Eerst op zoek naar ontbijt. Op zoek naar voor ons eetbaar eten is hier al een heel avontuur op zich. Bij de stalletjes vlakbij het grote busstation worden wat deeggerechten gebakken. We proberen een plat gebakken 'brood' met daarin lente ui. Het deeg wordt gekneed met lente ui en daarna geplet en dan in een soort stenen oven gebakken. Smaakt goed, er zit nog wat zout en sesam op. Noa kiest voor een lang soort deegstengel die gebakken wordt in de olie. Dat smaakt meer naar een luchtige churros zonder suiker. Al met al een prima ontbijt.
Op het busstation wordt het wat zoeken, in welke rij moeten wij gaan staan om een kaartje te kopen voor de bus? Geen Engelse aanwijzing. We kiezen een rij voor een loket met een jongere dame, want die spreken soms nog wel wat Engels. Bij het loket laat ik het papiertje zien waarop ik de naam van Langde in het Chinees heb gezet en ja hoor bingo, ze spreekt, weliswaar met een heel zwaar accent, een beetje Engels en wij krijgen onze buskaartjes naar Langde. Het ritje duurt vijftig minuten en kost ons negen Yuan per persoon, dat is zo'n één Euro vijftien.
Door de tascontrole en dan maar weer verder vragen. Ze wijzen ons de weg en daar vragen we maar weer verder aan de buschauffeurs. De eerste bus waar we vragen is niet de goede, maar de vriendelijke chauffeur stapt uit en brengt ons naar onze bus. En werkelijk alsof we er een neus voor hebben, wij hebben weer eens het fraaiste exemplaar van het hele busstation, het kleinst en het gammelst. Zal wel aan de afstand liggen die we moeten afleggen. Eenmaal in de bus begint het behoorlijk te regenen, nu maar hopen dat het in Langde droog is. Onderweg zien we dat er heel veel, maar dan ook echt heel veel gebouwd wordt overal. Grote flatgebouwen, enorm kun je wel zeggen. Het lijkt maar niet op te houden, je vraagt je werkelijk af of ze wel zoveel woonruimte nodig hebben.
Langde is een klein minderhedendorp met allemaal houten woningen tegen de berg opgebouwd. Het ziet er allemaal heel erg mooi uit en we wandelen rustig op ons gemak een paar uurtjes door het dorp. Gelukkig is het hier wel droog. Even later gaan we ook nog even aan het riviertje kijken waar Noa met haar voeten verkoeling zoekt. Kinderen laten zich op opblaasbanden de snelstromende rivier afzakken en springen van de wind- en regenbrug in het water. Ook is er een hele groep Chinese jongeren die hier met een touringcar zijn. Schoolreisje? Als we later met de bus terugrijden naar Kaili begint het onderweg weer te regenen. En helaas in Kaili doet het dat nog steeds.
We zijn nu in ons hostel omdat het buiten plenst van de regen. Kunnen we mooi even wat was doen en uitzoeken waar we morgen naartoe willen. Wordt het Leishan of Xijiang? In ieder geval zijn we voor de laatste nacht in Kaili.
'Ik ben beroemd en bekend, iedereen weet wie ik ben', geciteerd 'Ernst, Bobbie en de rest'
Vrijdag 4 juli 2014. Xijiang, China.
Gisteravond nog wat door de stad geslenterd, bbq en nasi gegeten. Toen Rieuwert en ik stonden te kijken bij ons bbq vlees en het wokken van de nasi, hoorden we achter ons veel gegiebel vanaf een muurtje waar Noa op ons zat te wachten. Noa was overvallen door een zestal opgedirkte dames die allemaal met Noa op de foto wilden. Noa is als een pop op allerlei plekjes neergezet door de dames.
We willen op tijd naar bed maar in ons hostel blijkt de wc verstopt dus wordt er iemand bijgehaald om het probleem op te lossen. Dit duurt even dus wordt het nog geen vroegertje. Vannacht onweerde het, donder en bliksem en heel veel regen. Om half zeven worden Noa en ik ook nog eens gewekt door een ratelende airconditioner. Toch nog maar wat proberen te slapen tot de wekker gaat om acht uur. Maar blijkbaar hadden we de wekker niet goed ingesteld want Rieuwert klopt tegen half negen op de deur. Het regent dan nog steeds. Jammer, maar we hebben vandaag een reisdag dus dan zitten we toch in de bus.
Eerst na het douchen de tassen alvast inpakken en dan wat gaan ontbijten. Onderweg naar wat eetstalletjes kopen we drie paraplu's, geen overbodige luxe hier want het regent regelmatig in dit gebied. We nemen wat gebakken banaan en wat noedels. We willen eigenlijk gebakken noedels, want die natte in een bouillon vinden we niet zo lekker. Maar blijkbaar kun je 's morgen geen gebakken noedels krijgen. Rieuwert probeert in het 'keukentje' van de mevrouw uitleg te geven maar dat zet geen zoden aan de dijk. Als de mevrouw een deksel van een pan haalt waar Rieuwert net met zijn hoofd boven hangt beslaat zijn hele bril, dat zorgt voor heel wat hilariteit bij de dames. We nemen dan toch maar natte noedels en kunnen wel duidelijk maken dat we niet zoveel nat erbij willen. Noa wil ook wel wat noedels maar ze wil alleen tomatensaus, lente ui en bouillon. Ze wil proberen of het naar spaghetti smaakt. Het was dan wel niet helemaal hetzelfde, maar het smaakte haar goed.
Na het ontbijt wandelen we terug om onze spullen te halen in het hostel om naar het busstation te vertrekken voor onze volgende locatie. In het hostel wordt er nog een foto van ons drieën genomen, die ze in het hostel hangen om te laten zien aan andere gasten dat hier ook buitenlanders overnachten.
Op het busstation vinden we met wat hulp weer onze bus. We hebben deze keer een betere bus getroffen, gelukkig maar want we zitten er vandaag anderhalf uur in. Rieuwert wil nog even plassen voor vertrek en gaat op zoek naar een wc. Alleen gaat de buschauffeur als Rieuwert weg is de bus verzetten. Eerst hebben Noa en ik dat niet in de gaten en denken dat de bus vertrekt zonder Rieuwert. Maar als ik naar de chauffeur loop merk ik al dat hij de bus in zijn achteruit zet om tussen twee andere bussen te parkeren. Als de bus weer stilstaat loop ik naar buiten om Rieuwert te zoeken die ondertussen ook al tussen de andere bussen loopt te zoeken waar onze bus is gebleven.
Het eerste stuk van het traject staan we meer stil dan dat we rijden. De hele weg, nou ja weg, eigenlijk is er geen weg, ligt open. Er wordt aan gewerkt. Na een goed stuk komen we op een slingerweg door de bergen. Nu kunnen we goed zien hoeveel water er gevallen is de laatste tijd. De rivier is buiten haar oevers getreden en meerdere huizen staan een heel eind onder water. Ook is het water ontzettend wild. Regelmatig moet de chauffeur grote brokken steen ontwijken die door de regen van de bergen zijn gerold.
Als we bij Xijiang aankomen zien we al snel dat dit inderdaad een ontzettend toeristisch dorp is. Eerst moeten we in een gebouw een entreekaartje kopen voor het dorp, honderd Yuan per persoon (zo'n twaalf Euro), dan kunnen we door de poortjes en daarna mogen we of twee kilometer lopen of met een 'pandabusje', twintig Yuan per persoon, naar het dorp.
We lopen door het dorp en steken op een gegeven moment maar een wind- en regenbrug over naar de andere kant van de rivier om te zoeken naar een slaapplaats. Op heel veel huizen staan telefoonnummers in het groot gekalkt dus dat zullen wel hotelletjes of zoiets zijn. We hebben een leuk stekje gevonden al is het hier niet echt goedkoop, het hele dorp niet dus dat staat wel in verhouding. Wij hebben met z´n drieën een vierpersoonskamer met een heel piepklein badkamertje maar wel met een leuk uitzicht over het dorp.
We besluiten gelijk maar een rondje door het dorp te doen, het is hier echt heel erg toeristisch en je vindt hier weinig meer terug van het oorspronkelijke leven. Met toeristisch bedoel ik dan Chinees toeristisch want wij lijken soms meer een bezienswaardigheid dan het dorp zelf. We weten al snel dat dit niet is wat we zoeken en we besluiten dan ook om morgen maar weer te vertrekken. Als we wat willen gaan eten schrikken we ons helemaal te pletter van de prijzen. Hier geef je even veel geld in een avond aan eten uit als we tot nu toe de hele week aan alles hebben besteed. Maar gelukkig beginnen ook hier de eetstalletjes ´s avonds zich op te bouwen, dus het wordt gewoon weer iets van een stalletje. En zelfs dat kost drie keer zoveel als in Kaili.
Na het eten halen we nog wat te drinken en lopen nog een rondje. Rieuwert drinkt nog ergens een goede kop espresso, dat is dan wel weer het voordeel van een toeristische plaats. Ze hebben goede koffietentjes. We lopen langs de ingang waar de grote show wordt opgevoerd ´s avonds. Van de dames in klederdracht willen we een paar foto´s maken maar telkens als één van ons bij de dames staat worden wíj door ik weet niet hoeveel mensen gefotografeerd. Wij staan straks op nog meer foto´s dan de dames in klederdracht. Rieuwert wordt zelfs door een Chinese heer bij de dames neergezet omdat de man hem wil fotograferen.
Eerst besluiten we om niet naar binnen te gaan, maar Noa wil het toch wel heel graag zien. Na wat twijfelen besluiten we op het laatste moment om toch maar te kijken. Tweehonderd Yuan kost ons dit festijn maar vooruit. Het blijkt toch wel een hele mooie show en het zit goed in elkaar.
Tussen de dansen door komt er een meneer op het podium die met veel ongein alles aan elkaar praat en de gaten vult. De aan-elkaar-prater van het geheel heeft al snel in de gaten dat er een paar westerlingen in het publiek zitten en daardoor is Rieuwert al snel de pineut en wordt hij met drie Chinese heren uit het publiek gehaald. De mannen worden eerst in traditionele kleding gehesen, de drie mannen een broek en helaas voor Rieuwert een rokje, een prachtig gezicht met die harige benen eronder en zijn wandelschoenen.
Dan moeten ze een danseres nadoen. Eerst met z´n vieren, pff dat valt nog mee, maar helaas moeten ze dan stuk voor stuk het dansje alleen opvoeren. Vervolgens wordt er door het publiek door middel van klappen gestemd wie het beste het dansje heeft gedaan en dat heeft Rieuwert toch maar mooi gewonnen. Hij heeft er een ketting en een tasje aan overgehouden waar Noa heel blij mee is. Eenmaal weer buiten en teruglopend naar ons hotelletje worden regelmatig de duimen naar Rieuwert opgestoken. En wat een drukte op straat, veel eetstalletjes, maar ook veel drinkende of dronken mensen. Veel harde muziek en rumoer. Het is echt een vakantie uitje voor de Chinese bevolking. Maar wij trekken morgen lekker verder.
Cash(f)low
Zaterdag 5 juli 2014. Xijiang, China.
We hebben vanmorgen toch maar besloten om nog een dag in Xijiang te blijven. We willen toch nog naar boven wandelen. We moeten dan alleen wel van kamer wisselen omdat onze kamer al door iemand anders geboekt is.
We hebben een ontbijt gehaald bij de eetstalletjes aan het begin van het dorp en daar op een bankje in de schaduw opgegeten. Helaas heeft, blijkt achteraf, Noa haar net nieuwe zonnebril daar op het bankje laten liggen en daar baalt ze enorm van. We zijn even later nog wel teruggelopen, maar hij was al verdwenen.
Na het ontbijt een wandeling naar de bank om een tweede poging te doen om te pinnen. Gisteren is dat niet gelukt, misschien vandaag. Helaas werken ook vandaag onze bankpasjes niet bij beide pinautomaten. Ook kunnen we hier geen Euro's wisselen. Met het geld dat we nu op zak hebben gaan we het de komende tijd niet redden omdat de plaatsen waar we nu naartoe willen alleen maar kleiner worden, dus mogelijkheden om te pinnen komen er voorlopig niet. We schatten dat we voor de komende veertien dagen geld op zak moeten hebben. Een tegenvaller, want in plaats van dat we morgen verder trekken moeten we eerst anderhalf uur terug naar Kaili om daar geld te pinnen. Morgen dus eerst naar Kaili en dan met de bus in viereneenhalf uur naar Rongjiang. Dat wordt een lange dag.
Op zoek naar het festival van Sandu.
Zondag 6 juli 2014. Sandu, China.
Vanmorgen op tijd eruit. Na het ontbijt bij de eetstalletjes op weg naar de bus. Zoals al eerder gemeld eerst naar Kaili om geld te pinnen. Na het pinnen eten we nog wat in Kaili en dan besluiten we in plaats van naar Rongjiang, naar Sandu te gaan. Er moet daar morgen ergens in de buurt een festival zijn. We hebben geen idee hoe daar te komen en wat we daar aantreffen, maar we doen een poging. Om half twee vanmiddag vertrekt de bus vanuit Kaili naar Sandu. Omdat we nu wat tijd over hebben besluiten we om in het winkelcentrum een wc op te zoeken en nog wat te drinken. De wc is in ieder geval schoner dan op het busstation. Rieuwert en Noa nemen nog wat te drinken.
De weg naar Sandu is er een van hobbels en bobbels, veel bochten en soms helemaal geen weg. Om half vijf komen we aan in Sandu. Het stadje lijkt niet veel bijzonders, maar we zijn hier dan ook niet voor dit stadje maar om uit te zoeken of we naar het festival kunnen.
Om de hoek bij het busstation vinden we een hotel, alleen de mensen achter de receptie krijgen het Spaans benauwd want ze spreken geen Engels en ze hebben geen idee hoe ze onze gegevens uit het paspoort moeten overschrijven op het inschrijfformulier. Maar er komt hulp, een aantal jonge mannen die ons naar binnen heeft zien gaan zijn ons achterna gekomen. Eén daarvan heeft een vertaalapp en helpt het meisje achter de balie. Na ongeveer drie kwartier hebben we een kamer en snapt ze wat meer van ons paspoort. Het blijft nog wat onduidelijk over het aantal nachten dat we moeten blijven. Het lijkt erop dat we twee nachten moeten blijven, want volgens mij heeft ze niet helemaal begrepen dat we misschien een of twee nachten blijven en heeft haar vertaalapp het niet helemaal goed vertaald. Nou ja we zien het wel. We hebben een grote kamer, netjes ook en dat voor 98 Yuan per nacht (nog geen twaalf Euro). We hebben twee brede eenpersoonsbedden die we tegen elkaar aanschuiven, we hebben dan een bed van zo'n 240 centimeter breed, lekker groot voor ons drieën.
We vragen de jonge mannen nog of zij weten of er een festival in de buurt is. Ja dus, twee uur van Sandu. Kunnen zij vervoer voor ons regelen? Ja, gaan ze proberen. Om half zeven moeten we weer beneden in de lobby zijn. Om half zeven is er nog niemand, maar tegen zeven uur komt er iemand opdagen. Die zegt ons eerst maar wat te gaan eten terwijl hij wacht op onze eventuele chauffeur/gids.
Dus eerst maar op zoek naar wat te eten. Om de hoek is een markt, wellicht dat we daar wat kunnen eten. Maar de markt wordt alweer afgebroken en blijkbaar eten de mensen in deze stad vroeger dan in Kaili, want ook alle eetstalletjes breken op of hebben bijna niets meer. Tegenover ons hotel heb ik ook wat gezien waar gewokt wordt. Daar maar naar binnen. Het is er druk en de gebakken sambal slaat je op de luchtwegen waardoor we de eerste tien minuten alle drie rood/paars van het hoesten aan ons tafeltje zitten. Omdat het erg lastig is om uit te leggen wat we willen eten, wijs ik maar een paar gerechten aan bij anderen op tafel. Ik blijf wel even bij de kok in de buurt als hij alle ingrediënten bij elkaar zoekt. Even zeker weten dat er geen varkensoren of rare visjes in ons eten verdwijnen. Er gaat wel een soort gemarineerd varkensvlees in, maar het lijkt een soort fricandeau en er zit praktisch geen vet aan. We krijgen twee verschillende gerechten waarvan de ene wat lekkerder is dan de ander, maar al met al geen verkeerde keus. Het varkensvlees smaakt naar bacon.
Als we bij ons hotel terugkomen blijkt de jongen ook al weg en is er geen chauffeur/gids. We besluiten te wachten tot negen uur, ondertussen trekt er in de lobby een pad en een muis aan ons voorbij. Rieuwert gaat nog even navraag doen bij het meisje achter de receptie of zij iets weet en zij belt nog even naar de jongen. Even later zegt ze dat wij naar onze kamer kunnen gaan en als er iemand is dat zij ons ophaalt. We zijn ongeveer een kwartiertje boven als ze ons komt halen. In de lobby zit nu een andere jongen die een klein beetje Engels spreekt. Hij kan met ons mee en kan ook een chauffeur regelen. Het zou 800 Yuan kosten. Maar de jongen vindt het festival niet de moeite om 800 Yuan aan uit te geven, hij raadt het ons af. Jammer maar wel eerlijk van hem. Een beetje voor niets naar Sandu gegaan. We trekken dus morgen maar verder naar Ronjiang.
Soms heb je dikke mazzel
Maandag 7 juli 2014. Rongjiang, China.
's Ochtends lopen we eerst maar naar het busstation om te zien hoe laat de bus naar Rongjiang gaat. Als we een beetje om ons heen staan te kijken komt er een mevrouw van het station naar ons toe. Zij vraagt, natuurlijk in het Chinees, waar we naar toe willen. We laten de naam in het Chinees zien en ze vertelt ons dat de bus om elf uur gaat. Dat gaat voorspoedig want dat is al over een uurtje.
We halen snel wat te eten, wat bananen en wat te drinken voor in de bus en we vullen het toiletpapier aan. Omdat we ook nog moeten uitchecken bij het hotel, hebben we niet zoveel tijd om iets anders eetbaars te zoeken. We nemen alle drie een eiwitreep van onszelf mee voor in de bus. De eiwitrepen vullen goed en vervangen een hele maaltijd. We hebben ze voor noodgevallen meegenomen.
We doen er anderhalf uur over om van Sandu naar Rongjiang te komen. De wegen zijn breed en ruim maar ook opvallend nieuw en stil. We komen door heel veel lange bergtunnels.
Als we het busstation uitlopen zien we al snel een hotel waar we naartoe lopen. De stad lijkt nogal saai, maar we zijn hier om morgen Zengchong te bezoeken en dat kan alleen een beetje behoorlijk vanaf hier. Als we bij het hotel aankomen schrikken we nogal van de prijzen op het bord, maar we vragen toch maar, wie weet krijgen we wel wat korting. Maar de dame geeft aan dat ze geen kamers heeft. We kunnen ons dat niet voorstellen, maar het zal wel zo zijn. We vragen of ze een ander hotel voor ons weet en ze gaat wat rondbellen.
Het tweede hotel dat zij belt krijg ik aan de telefoon, de meneer aan de andere kant spreekt een klein beetje gebroken Engels. Hij komt ons even later halen om ons naar 'zijn' hotel te brengen. Het is een eind de andere kant op, maar dit is wel de leukere kant van de stad. Reuring genoeg hier en we zien in de zijstraatjes weer allerlei marktjes. Bij het hotel aangekomen schrikken we eerst omdat er ook dikke auto's voor de deur staan, ook van Europese merken. Oeps dan zal het wel niet goedkoop zijn. Maar dat valt reuze mee, 200 Yuan per nacht. We krijgen weer een kamer met twee brede eenpersoonsbedden, dus halen we weer dezelfde truc uit.
We vragen de manager, dat is degene die ons kwam halen, of hij weet hoe we morgen Zengchong kunnen bezoeken. Hij belt naar het busstation, maar een bus is er niet, wel naar Wangdong maar die gaat pas om een uur 's middags en er gaat geen bus terug. Taxi's rijden er ook niet naar toe, tenminste geen die op je wacht. Hij belt wat rond en hij heeft privé transport voor ons gevonden naar Zengchong. Die gaat de hele dag mee voor 600 Yuan. Morgenochtend worden we om negen uur opgehaald. We hoeven morgen ook niet op zoek naar ontbijt want we hebben van zeven tot negen ontbijt in het hotel, wat een luxe. Soms heb je pech en soms heb je dikke mazzel. Gisteren een beetje pech in Sandu nu vette mazzel in Rongjiang dat we dit hotel hebben en een manager die een beetje Engels spreekt. We hebben in deze luxe tent ook maar gevraagd of ze wasservice hebben, dat hebben ze niet zelf maar ze hebben wel voor ons geregeld dat de was ergens anders gedaan wordt. We zijn in de stad de markt maar opgelopen, hebben daar lekker gegeten en rondgekeken. Rongjiang is een vrij grote stad en ook netjes, niet verkeerd om rond te lopen. Achteraf blijkt ook dat we van Xijiang helemaal niet terug hadden gehoeven naar Kaili om te pinnen. Als we gelijk waren doorgegaan naar Rongjiang hadden we hier kunnen pinnen. Pinautomaten zat. Dat krijg je als er zo weinig informatie bekend is van de streek waarin we nu reizen, soms gaat het dan even mis en verlies je wat tijd.
We hebben vanavond zo ontzettend lekker gegeten. Tot nu toe hebben we niet een keer slecht gegeten maar vanavond was echt super lekker. We hadden in het Chinees opgeschreven dat we geen vlees en vis in ons eten willen en we hebben dan ook drie heerlijke vegetarische gerechten gehad. We weten al waar we morgenavond eten.