Met Chinese stress de koffer inpakken
Dinsdag 6 mei 2014. Nederland.

Vier dagen voor je vertrek nog even een Chinees visum regelen is geen aanrader kan ik je vertellen! En als je dan met je baan bij het Wereld Natuur Fonds de wereld een klein beetje probeert te redden, wil China een officiële verklaring dat ik als toerist het land betreed en het land keurig zonder pandabeer weer verlaat. En al deze rompslomp is nodig voor drie dagen Beijing aan het einde van onze reis die vrijdag 9 mei van start gaat met een vlucht van Amsterdam naar Manilla.

Ons enthousiasme voor een Europese vakantie is er, nadat we vorig jaar ongeveer drie weken in Italië zijn weg geregend en warm zaten te worden bij de kachel in plaats van de zon, niet veel groter op geworden. Al weten we sinds vorig jaar dat het op de Filipijnen ook best te keer kan gaan en er af en toe een tyfoon over het land raast. Maar deze ramp is voor ons geen reden geweest om dit prachtige land over te slaan en van ons 'dit wil ik in mijn leven allemaal nog zien' lijstje te schrappen.

Het tv programma Wie is de Mol heeft laten zien hoe mooi de Filipijnen zijn, en dit land wordt (gelukkig) nog niet zo als Thailand overspoeld door toeristen. Dus hopelijk witte stranden en blauw water voor ons alleen. In Thailand hadden we het gemak van een huurauto, dit is op de Filipijnen wel wat lastiger omdat we meerdere eilanden willen bezoeken. Nu heeft de Filipijnen er nogal wat, dus tja welke kies je dan?

De archipel bestaat uit 7107 eilanden, waarvan de grootste twee Luzon en Mindanao zijn. Deze beide eilanden beslaan samen zo'n twee derde van de oppervlakte van het land, dat met ongeveer 300.000 km² ruim zeven maal zo groot is als Nederland. De Filipijnen hadden bij de laatste telling in 2012, ruim 103 miljoen inwoners.

We starten in de Hoofdstad Manilla, even twee dagen uitrusten van het ongeveer zestien uur zitten in een vliegtuig. Met een binnenlandse vlucht ploffen we vervolgens neer op het eiland Bohol dat bekend staat om zijn natuur en zijn eigenaardige bewoners (wordt vervolgd) en de laatste keuze is gevallen op het eiland Palawan. Waar walvishaaien, witte stranden en een gekleurde onderwaterwereld op ons wensenlijstje staan.

Natuurlijk vind ik het spannend om met een tweejarig kind het vliegtuig in te stappen. Maar met een volgeladen iPad met vier uur aan Bob de Bouwer filmpjes en een zak Nijntje koekjes zou het een feestje moeten worden. We gaan het beleven en jullie lezen alles in mijn volgende verslag. Oh en nu nog even duimen dat ons visum voor China wordt goedgekeurd!

 

Hello sir, hello ma'am, hello babyyyyyy
Donderdag 15 mei 2014. Bohol, Filipijnen.

De eerste kennismaking met de Filipijnen! Een fijn welkom na zestien uur vliegtuig zitten, moe maar trots op Dex dat hij zich niet van zijn mindere kant heeft laten zien. Meneer heeft geen oog dicht gedaan, alles voor, naast en in het gangpad was vele malen interessanter.

De eerste indruk die we van Manilla krijgen zijn de vele Amerikaanse fastfood ketens die ongeveer op elke hoek aanwezig zijn, dikke Aziaten maar ook genoeg armoe. Gekleurde jeepney's met de meest vindingrijke religieuze teksten en veel herrie zijn denk ik een goede omschrijving. Niet echt een fantastisch indruk dus, maar de mensen en het biertje aan het koude zwembad maken een hele hoop goed.

We hebben Manilla wel een kans gegeven en het prachtige oude ommuurde gedeelte van de stad en een heerlijk park bezocht. We eindigen de dag op een héle drukke boulevard met te veel eettentjes en foute kermisattracties. Dex was de Europese attractie en staat weer op flink wat fototoestellen. Na dit bezoek was het tijd om deze metropool achter ons te laten en met een kleine vlucht op het eiland Bohol te landen.

Een top keus, het Oase Resort doet zijn naam eer aan en een gezellig strand met ietsje pietsie koraal voor bij de kust. Helaas is hier het koraal na de aardbeving en storm van vorig jaar (en de honderden boten die daar dagelijks overheen varen) niet meer wat het geweest is.

Het eiland is super groen, maar ook erg rustig. De masseuse (die voor een tientje een uur lang op een niet Arbo goedgekeurde werkhoogte mij staat te masseren) vertelt dat de aardbeving veel toeristen heeft afgeschrikt. Jammer want het eiland is prachtig. Nummer één bezienswaardigheid: De Chocolate Hills zijn kegelvormige heuvels die met gras zijn begroeid. Tijdens het droge jaargetijde is het gras bruin gekleurd en daarom de chocolade. Tja wie dat ook bedacht heeft! Maar ze geven een prachtig vergezicht.

Dan zijn er nog de grote ogen die je met eigen ogen moet aanschouwen, al moet je goed kijken om de vijftien centimeter grote eigenaardige bewoner van Bohol te mogen ontmoeten. De tarsier oftewel het Filipijnse spookdiertje leeft nog in kleine aantallen op Bohol. Helaas is ook hier de mens weer de oorzaak dat het beestje bijna is uitgestorven. We hebben een reservaat bezocht waar de beestjes in rust hopelijk in zijn natuurlijke omgeving kunnen voortplanten. De verzorgers moeten elke ochtend op zoek in het bos om ze te vinden, vandaag was er maar één die moeite had gedaan om de toerist tevreden te stellen!

Na drie dagen, cocktails aan het strand en zandkastelen bouwen is het weer tijd voor een nieuwe plek. We reizen nu richting het eiland Palawan waar een wens hopelijk uit gaat komen. Het zwemmen met de walvishaai! Het blijft een kleine kans en dus duim ff met ons mee!

 

Pech hebben en verliefd worden
Dinsdag 20 mei 2014. Puerto Princessa, Palawan, Filipijnen.

Puffend van de hitte in onze slaapkamer omdat er geen airconditioning is, maar toch helemaal gelukkig van de plek waar we nu verblijven!

Een paar dagen geleden heb ik me toch wel even goed k*t gevoeld! Onze wens om te zwemmen met de walvishaai is helaas niet uitgekomen. Toch iets te vroeg in het seizoen en de kans was echt klein. Nou ja moeten we ooit maar eens terug komen. Maar de boottocht en de ongeveer dertg dolfijnen die met onze boot mee zwommen hebben die dag ook wel weer goed gemaakt.

Die zelfde avond zijn we de boot weer opgestapt om de vuurvliegjes van de mangrove te bewonderen. Na een maaltijd van vers gevangen vis zijn we op een klein bootje overgestapt om zo door de mangrove te kunnen varen. Geen verlichting en het fototoestel mocht niet flitsen. Binnen dertig minuten lag Dex lekker te snurken, heel rustgevend die vuurvliegjes. Echt prachtig al die bomen vol met honderden kleine lichtjes.

Het was tijd om de grote stad Puerto Princessa achter ons te laten en meer te gaan zien van het leven op Palawan. Ik had gereserveerd bij een klein eco resort ergens in een klein gehucht aan de oostkust van Palawan. Het er komen was nog even onderhandelen. We wilden namelijk graag gebruik maken van een soort taxi busje in plaats van het slepen met Dex, koffers en buggy in een volgestouwde lijnbus die maar een enkele keer per dag gaat. Deze taxibusjes hebben altijd alleen een eindbestemming en stoppen niet onderweg. Maar na wat onderhandelen en met het betalen van het hele bedrag dat je voor het eindpunt (vijf uur verder rijden) zou moeten betalen mochten we mee.

En nu maar hopen dat hij weet waar ons te droppen, want onze aardige bestuurder sprak volgens mij niet echt Engels maar knikte alleen glimlachend op onze vragen. Hmm oké we zien het wel. Maar keurig bij kilometer 81 werden we gedropt en de koffers van het dak getakeld. Daar stonden drie mannen met brommertjes ons op te wachten. Koffers en wij achter op de brommertjes en gaan. Een leuk avontuur naar een plek waar ik verliefd op ben geworden.

Het Mangrove Resort heeft maar ruimte voor tien gasten, heeft een prachtige tuin grenzend aan de rivier en (je verwacht het niet) de mangrove. Eten doen we van groenten en fruit uit eigen tuin. De verse vis halen we elke middag bij het vissersdorpje waar eind van de middag de boten met de nieuwe vangst binnen varen. Hier ontmoet je de lokale bevolking die overal naar je zwaaien en je vriendelijk verwelkomen in hun dorpje. Wel moet je accepteren dat je de slaapkamer deelt met beesten met minimaal zes poten. Wij hebben al deze dagen een grote jumping spider in onze badkamer, maar zoals in de huisregels met grote letters staat geschreven mag geen enkel dier van welk formaat ook gedood worden. De eerste avond zat er zelfs een schorpioen voor onze deur.

De drie dagen zijn hier omgevlogen en morgen vertrekken we naar de andere kant van het eiland om daar te genieten van een wit strand en hopelijk lekkere cocktails!

 

It's more fun in the Philippines!
Maandag 26 mei 2014. Palawan, Filipijnen.

U wilt een goede massage voor uw spieren mevrouw? Gaat u maar lekker liggen ik weet wat u goed zal doen. Zo! Ik wist niet dat ik zoveel spieren had om los te maken! Al heb ik nu spierpijn in mijn kaken, ik wilde de rust op het strand niet verstoren met mijn gegil. Maar wat loop ik te klagen! Ik lig een uur lang naar wit strand te staren, hoor de zee achter me het strand op rollen en Dex is zandkastelen aan het bouwen! Een klein paradijsje is gevonden. Ik heb in onze reizen mooie stranden gezien, maar deze plek wint dik! Zes huisjes, drie stranden om uit te kiezen. Een koraalrif pal voor de deur en waar je in de ochtend zo een uur lang met de huis schildpad mee kan zwemmen. Je ziet af en toe een reuze mantarog uit zee omhoog springen, maar zodra we het rif met onze snorkel afzoeken naar deze bewoner laat hij zich helaas niet zien. Natuurlijk is Nemo in grote getale aanwezig en honderden andere vissen in alle kleuren en dan niet het prachtige koraal te vergeten. En dan grenst dit droomplekje ook nog aan het regenwoud, met kleurige insecten en zingende vogels!

Filipijnen-lauraroald (320x240)

Drie dagen lang, doen we dan ook niet meer dan luieren, snorkelen, forten bouwen en cocktails drinken, hoe vervelend kan je het hebben. Maar aan alles komt een eind en de terugreis wordt geregeld. Nu ligt deze plek nogal afgelegen en omdat we nog steeds Nederlanders zijn gaan we natuurlijk voor de goedkoopste optie om terug te komen in de bewoonde wereld. We worden na een uur varen bij een dorpje gedropt en daar wachten we op de jeepney die één keer per dag naar de hoofdstad Puerto Princessa rijdt.

Om negen uur beginnen we aan de vier uur durende hete terugrit, geplakt aan de bovenbenen van mijn buurvrouw plus kind met waterpokken. Ik hoor de wijze woorden van mijn moeder in mijn achterhoofd: Lau je bezuinigt op de verkeerde dingen. Maar ook dit hebben we overleefd en nu zitten we alweer in een hotel in de buurt van het vliegveld van Manilla. Morgen verlaten we dit fantastische land en ruilen we het in voor drie dagen Beijing.

Pekingeend, de Verboden Stad met het Plein van de Hemelse Vrede en natuurlijk de Chinese Muur. Ben heel benieuwd. Dit alles over een paar dagen in mijn nieuwe maar dan ook laatste verslag.

 

En dan moet je plassen!
Donderdag 29 mei 2014. Beijing, China.

Je zou misschien verwachten dat dit laatste verslag begint met de fantastische ervaringen op de Chinese Muur, de Verboden Stad of de gebakken Peking Eend. Maar nee het openbare toilet in Beijing heeft bijna net zoveel indruk op me gemaakt. Ik had misschien viezigheid verwacht en ik was ook uitgegaan van een gat in de grond, maar twee lange rijen met kletsende/plassende/poepende Chinese dames had ik niet aan zien komen. Gelukkig werd het gedeelte waar je iets achter mag laten nog wel afgeschermd met een paar schotjes en twee klapdeurtjes tot middelhoogte. Ach het had ook wel iets gezelligs.

De reis van Manilla naar Beijing is prima verlopen, ons (stress) visum werd goedgekeurd en met iets vliegtuig vertraging stonden we op Chinese bodem. We sliepen in een prachtig oud Chinees hotel in een hutong (een oude traditionele woonwijk). Omdat we maar twee volle dagen te besteden hadden in deze immense stad hebben we een speed sightseeing gehouden. Dus vroeg ons bedje uit gesprongen en op weg naar Tiantan Park, waar al in de vroege ochtend de oudere Chinese inwoners aan de gymnastiek zijn geslagen, en niet van dat truttige! Nee opdrukken, buikspieren, dansen, en ga maar door. Maar ook een ontmoetingsplek voor de kegel, brei, haak, opera, schaak et cetera clubjes. Eén en al gezelligheid. Dex vond het er prachtig en heeft fanatiek met wat Chinese dames mee staan dansen.

Een fietstaxi ingedoken voor onze volgende bestemming: Het plein van de Hemelse Vrede, een plein die voor de meeste mensen wel bekend is door het grote studentenprotest in 1989 die op een bloedige manier werd beëindigd en waar ongeveer drieduizend mensen zijn omgekomen. De foto met de man die een rij tanks tegen probeert te houden is daar denk ik wel het meest bekende voorbeeld van. Het plein was ook een plek waar Dex een grote bezienswaardigheid was. Zodra zijn petje afging en zijn blonde haren te voorschijn kwamen werd hij op de foto gezet. Met andere kindjes op de foto vond hij geen probleem, maar van al die andere mensen die aan hem wilden zitten en hem vast wilden houden voor de foto wilde hij niets weten. Dat liet hij ook duidelijk merken en wij hebben dit ook zo gelaten.

Het plein is de toegang tot de Verboden Stad, tja dat gaan we niet redden om vandaag allemaal te bekijken. Maar omdat we er toch wel iets van wilden zien en op foto vast wilden leggen zijn we om de Verboden Stad heen gelopen en hadden we op het hoogste punt van de stad op de Jingshan Heuvel van het gelijknamige park een prachtig uitzicht op alle rode daken van de stad. Het was even een klim met Dex en een buggy maar zeker de moeite waard! Die avond hebben we afgesloten met een heerlijk hapje gebakken vogelspin, maar we hadden ook kunnen kiezen voor schorpioen, slang, zeester of een ander lekker insect! Weer een leuke ervaring.

Dag twee (Roald zijn verjaardag) stond de Chinese Muur gepland. In overleg met onze goed Engels sprekende gids Joe hadden we besloten naar Mutianyu te gaan. Iets verder weg van het meest bezochte stuk muur en dus minder toeristisch. En omdat we er lekker vroeg waren stonden we deze dag als één van de eersten op de muur. Wat is dat gaaf! Een droom is uitgekomen.

Joe had voor mij een verjaardagstaart geregeld en Roald werd dus leuk verrast en zo hebben we midden op de muur liedjes gezongen, taart gegeten en cadeautjes uitgepakt. Dex kon ook zelf prima over de muur hollen, en omdat de muur over de bergen loopt werden we door middel van een kabelbaantje naar boven en beneden gebracht. Ga je dus ooit naar Beijing vergeet dan zeker Joe niet in te schakelen.

Een fantastische afsluiter van een fantastische reis! De Filipijnen is misschien een iets onbekendere reisbestemming dan Thailand of Indonesië maar prima om zelfstandig te bereizen. De mensen zijn super vriendelijk en de natuur prachtig. Ik zeg: Doen!

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!