Van geel, naar zwart, naar wit
Dinsdag 22 december 2013. Fox Glacier, Nieuw Zeeland.

Iets over acht gingen we op pad, nadat we een Noors gezin uit Bergen gedag gezegd hadden. We zaten met hen op de watertaxi en daarna een hele tijd bij de was te wachten, dat resulteerde in samen pizza eten vandaar.

In Motueka doen we boodschappen en tanken we, en dan zetten we koers richting westkust. we rijden de Motueka Valley Road, deze weg slingert langs de gelijknamige rivier. Onderweg komen we wijngaarden tegen en rijden we door landbouw gebied. Ook zien we bonenstaken, dus voor Rens maken we het bruggetje naar de 'bonen van Loes', die hij nog plukte op hun volkstuin.

Later op de route volgen we de route 6, door de Upper en Lower Buller Gorge. De Buller Rivier staat laag, en we passeren heel wat one lane bridges, de een nog smaller dan de ander. Bij Westport komen we aan de westkust, deze zakken we verder af. In Punakaiki willen we bij hoogtij de blowholes bij de pannenkoekrotsen zien. Het is schitterend weer die dag en de blauwe zee stuwt flinke golven richting de kust. Dat maakt indruk, de hoeveelheid auto's bij de ingang voor de rotsen ook.

We lopen tegen de route in, blijkt later en daardoor staan we al snel bij de grote stapels pannenkoekrotsen te kijken. De gelaagdheid van deze zwarte rotsen is namelijk goed te zien. waar de zee in de holtes beukt, en waar het water uit smalle gaten de hoogte in spuit, zien we bruingeel gesteente. Het maakt veel indruk op ons. Rens gilt het uit als hij de druppels voelt na een 'super' beuk.

Het beach camp een kilometer verderop is onze overnachtingsplaats. Aan zee, slechts een kleine duin over. Het landschap is daar als volgt: Zwart zand op het strand, een duin, gras van de camping, een asfaltweg en dan torenhoge rotsen met varens, nikau palmen en nog meer begroeiing. Rens speelt meteen cricket mee, hij is achtervang en heeft er veel plezier in de bal terug te brengen naar de werper. De ruige golven zorgen ook hier voor gymnastiek, René en Rens springen over de golven. 's Avonds eten we bij de lokale taverne, en wordt er dank je wel gezegd door de eigenaar. Onze eerste ontmoeting met een Kiwi met Nederlandse roots; zijn vader was een kattenmepper.

De volgende dag, hebben we in de buurt van de camping een korte wandeling gemaakt; het begrip sprookjesjungle wordt geïntroduceerd. Door subtropische begroeiing komen we op een kiezelstrand. Daar zien we gele rotsen die uitgesleten zijn door de zee, stenen golven dus. We klimmen en klauteren en doen alsof we onder een waterval staan. Kort qua afstand, absoluut divers deze zogenaamde Trumand Track. Een paar honderd meter verderop stoppen we opnieuw. De mannen gaan een grot in, Rens neemt zijn lampstok van Mickey Mouse mee. Toch komt Rens even later terug om een betere zaklamp te halen. Bij terugkomst weet Rens te melden dat hij een groot avontuur beleefd heeft: hélemaal donker als je zaklamp uit deed. Even later slaat het weer om, van licht bewolkt, naar flinke regen.

Rens slaapt al snel in de auto, we besluiten een flink eind te rijden. We stoppen alleen voor take away koffie en benzine. We tanken relatief vaak, bij halve tank doen we dat, om niet verrast te worden. We zakken verder zuidelijk, en zien onderweg een waarschuwing dat de weg voorbij Haast, na 6 pm gesloten is. Daar zijn we nu nog niet, we komen daar nog wel. Het maakt ons alert om de wegcondities in de gaten te houden.

Bij Franz Josef zit onze tour er op; Camping Rainforest is onze stek. We staan in het regenwoud en hebben heel af en toe zicht op de besneeuwde toppen. De regen is gestopt. Rens en Ilse plonzen nog even in de spa pool. Rens zegt dagelijks dat iedereen Nederlands spreekt, want bij een wandeling wordt er kort gegroet met hi, hello, hey, klinkt best dutch. Er stapt een meneer de spa in, 'die heeft een dikke buik, mama'. We kunnen we allemaal hartelijk om lachen.

's Avonds breekt Rens af, het vooruitzicht van een helikoptervlucht de volgende ochtend lijkt indruk te maken. De bewolking ook, toch houden we moed. Als het weer meezit, vliegen wij om half negen 's ochtends. En beste mensen, hoe heerlijk is het dan wakker om kwart voor zeven met een strak blauwe lucht! Het gaat gebeuren, Rens spring van blijdschap. Om kwart over acht krijgen we veiligheidsinstructies en even later lopen we met twee Aussies richting het helidek. Koptelefoons op, riemen vast, camera's paraat! Daar gaan we.

We vliegen eerst richting Fox Glacier, en zien al snel de besneeuwde vlaktes en gletsjer, en de ruige spitse pieken... wat een natuur. Ook Mount Cook en de Tasman Gletsjer zien we. Boven aan de Franz Josef Gletsjer vliegen we erg scheef een rondje en landen we: Rens is verbaasd dat hij niet zinkt in de sneeuw, even later rent en glijdt hij in het rond. We gooien sneeuwballen en uiteraard genieten we van het uitzicht. Dit is Nieuw Zeeland met zijn uitersten, verschillende natuurverschijnselen zo dicht bij elkaar.

Na een half uur zijn we terug en dwalen we beduusd door het dorpje. Ilse geniet langer van deze trip, want ondanks het pilletje, heeft zij last van duizeligheid en draaierigheid. We besluiten dan ook niet naar de Frans Jozef Gletsjer te lopen, we stappen in de camper voor een wandeling rondom Lake Matheson in de buurt van Fox. Het kan een meer zijn met schitterende spiegelingen van Mount Cook en Tasman, vanmiddag niet. Toch was de wandeling heerlijk, lekker op het gemakje...

Hierdoor ook op tijd op de Top 10 camping in Fox, waar Rens los gaat in de speeltuin. De zon doet goed haar best vandaag, toch zakken de wolken over de bergen. Als Rens het trekt dan vanavond nog even op de fiets naar een glimwormbos, en morgen de wandeling naar de voet van de Fox gletsjer. Daarna verder richting Haast. Overdag is de weg geopend, dus dat gaat goed komen. Kerst zullen we waarschijnlijk in Queenstown zijn, verder houdt het ons niet heel erg bezig en dat bevalt wel goed, haha!

Fijne feestdagen
woensdag 24 december 2013. Queenstown, Nieuw Zeeland.

Hallo lieve mensen,
Vanuit Queenstown wensen wij jullie a merry Christmas and happy New Year.
Rens, Ilse en René

Allemaal beestjes
Donderdag 2 januari 2014. Timaru, Nieuw Zeeland.

En dan is het alweer 2014. En graven we in ons geheugen om een groot deel van onze belevenissen op te schrijven. De glimwormgrot in Fox hebben we niet meer gehaald. Zzzzz, we lagen er op tijd in. De volgende dag zijn we naar de voet van de Fox Gletsjer gelopen. Indrukwekkend schouwspel, hoe zo'n ijsmassa in het dal naar beneden komt. Op de paaltjes langs de route stonden toverpaaltjes... soms lagen daar snoepjes op. Echt heel bijzonder, dat vond Rens ook, dus liep hij wel. Laatste steile stuk toch bij René in de patapum op de rug. Blij dat we die mee hebben, toch wordt Rens echt te zwaar dus alleen als het niet anders kan.

Vanuit Fox rijden we verder richting Haast. Haast hebben we niet, maar toch. De route is mooi, alleen worden we bij het uitstappen geteisterd door de zandvliegen... om gek van te worden! Onze bestemming is die dag een beetje vaag. Onderweg bekijken we meerdere primitieve kampeerplekken, de zogenaamde doc sites. Daar staat een wc en dat is het. Liggen wel schitterend in de natuur. En in die natuur zijn opnieuw die zandvliegen... dus rijden we toch door.

Doc site Boundary Creek ligt aan de noordkant van Lake Wanaka en daar waait het flink en zijn geen muggen. Dus slapen we daar. Op het strandje veel wrakhout en Rens gidst René en Ilse over het schiereiland alsof het een dierentuin is.

De volgende dag koffiestop in Wanaka. Daar kopen we kersen, wat een grote en ook nog zwart! Ilse denkt terug aan de Mierlose zwarte van vroeger op het Overakker. Onze bestemming is die dag Queenstown. Vanuit Wanaka rijden we de Crown Range Route en zien we de eerste lupines bloeien in de bergen. Dit kiwi skigebied is nu vol met zomertoeristen. We maken een stop in Arrowtown, waar vroeger Chinezen naar goud zochten. Daar begint ook de regen, die daarna niet ophoudt die dag.

Aangekomen in Queenstown worden we overvallen door de drukte. Iedereen doet nog boodschappen en moet ergens overnachten, want de 25e ligt het leven stil. Wij dus ook, op de eerste camping vangen we bot, daarna belanden we op een veredelde camping, waar we zij aan zij staan met andere campers. 'Soms is het niet anders', zegt Rens dan. Dat klopt. We gaan het stadje aan, een steile afdaling brengt ons aan het meer. Daar is veel te doen, met winkels, restaurantjes en een jetboat. Daar wil Rens wel in, in die boot die rondjes draait... helaas. 's Avonds hangt Rens zijn kerstsok aan de deur van de camper, en die is de volgende dag gevuld! Yes, cool, vet.

Daarna stappen we op de fiets om langs het meer naar Frankton te fietsen, mooi tochtje, helaas ook daar alles dicht, dus geen koffie. Terug in Queenstown, Rens in de speeltuin, en bij een vaag take away tentje aan de haven dat wel open is, halen we fish and chips en greenlippes mussels. Onze kerstlunch eten we op een muurtje. 's Avonds willen we nog roetsjen met de luges, maar we zijn te laat, alleen de gondel gaat nog. Jammer, schrijf dan niet open tot zonsondergang. Want het is hier tot tien uur 's avonds licht. En wij waren daar rond zeven uur. Soms is het niet anders.

René en Rens gaan de 26e 's ochtends alsnog roetsjen en Ilse doet de was. Moet ook gebeuren, op alle campings staan daar machines voor, dus dat is fijn. 's Middags worden we opgehaald door een 4WD Landrover van Nomad Safaris, om naar Skippers Canyon te gaan. Rens in zijn autostoel met het beste zicht. Het is droog, nog wel veel bewolking. Toch maakt de diepte van de vallei, en smalle weg met in het dal de Shotover Rivier veel indruk. Onderweg mag Rens ook nog een stukje sturen... cool.

De 27e zetten we koers naar Te Anau, de zon schijnt als we Queenstown verlaten en dan ziet het er meteen nog mooier uit. De vergezichten met de besneeuwde toppen en het azuurblauwe water belooft ons een mooie dag. Ilse rijdt dan ook met veel plezier deze route. Zij rijdt meestal 's ochtends weg van de camping en René neemt het dan later over. We zijn rond twee uur 's middags in Te Anau, we staan daar recht tegenover de speeltuin. Dus daar zaten Rens en ma in de zon, pa in de schaduw. Daarna richting het meer, waar Rens al snel in lag. Een watervliegtuig wat achter hem voorbij vloog om te landen was vet cool.

De volgende dag begint met slingers en ballonnen, want Ilse is jarig. Er is ook post die meegenomen is vanuit Nederland, en daardoor vertrekken we met bloemen op het dashboard richting Milford Sound. Het eerste stuk van de Milford Road maakt niet zo heel veel indruk, totdat we bij Casacade Creek stoppen voor de eerste vergezichten met lupines ervoor. Wow, daar lunchen voor je verjaardag is niet slecht. Toch kruipen we snel in de camper in verband met de sandflies. De Mirrorlakes en Pop's View zijn mooie stops. We lopen nog naar Marian Falls, waar Rens Ilse over een hangbrug loodst. 'Het is niet spannend, mama'.

Uiteindelijk rijden we door de Homer Tunnel (1,2 km) en komen we bij de Milford Sound Lodge. Daar hebben we een reservering, voor een campingplek en de volgende dag met de boot. Dat was ook de enige plek op de route waar we gereserveerd hadden en dat is maar goed ook. Volle bak.

De volgende ochtend de parkeerplaats waar de boten vertrekken ook al, terwijl die de avond ervoor toch echt leeg was, want toen fietsten we daar nog even. Om tien uur vertrekt onze boot over de Milford Sound, we varen het fjord in en genieten van de steile hellingen en het mooie weer. Want nu lijkt regen heel ver weg. Onderweg zien we ook nog zeehonden, en worden we een beetje nat van een waterval. Bij het observatory gaan we tien meter onder water en zien we de vissen van de Sound, en het zeldzame Black Coral, dat wit is.

Na de lunch rijden we terug over deze Milford Road, die 120 kilometer lang is. Wij waren blij dat we er een overnachting hadden, omdat er verder niets is, op een paar doc-campings na. Onderweg begint het weer te regenen, jammer. In Manapouri speelt Rens maar even aan het meer met de stenen in verband met de regen. We besluiten de volgende dag op tijd weg te gaan, om verder de Southern Scenic Route te rijden. Opnieuw regen, als we lunchen in Fortrose is het even droog. We balen er toch van. Toch houden we ons aan het plan om naar Curio Bay te gaan, waar de yellow eyed pinguin leeft, en waar en in de buurbaai Porpoise Bay de zeldzame hector dolfijn leeft.

We komen met regen aan en staan in de regen boven op een klif, met uitzicht op beide baaien. Als het ook maar iets opklaart, gaan we naar het versteende bos bij Curio Bay. Honderdzestig miljoen jaar oud en daar mogen wij op staan en zien daar ook nog pinguïns. Dan komt zelfs de zon door, yes! We zien de dolfijnen in de baai en Rens 'modderklooit' op het strand. Het klopt! In Nieuw Zeeland meer seizoenen op een dag! En wat voor een een dag! Blij dat we toch in de stromende regen naar deze plek zijn gegaan.

's Avonds gaan we opnieuw naar de pinguïns, en zien we ze aan land komen om de kleine te voeden. Helaas komen die kleintjes niet naar moeders toe, wel was het mooi om te horen hoe ze elkaar zochten en hoe moeder het eten opkropte. Wat een mooie plek.

De volgende ochtend rijden we vanuit onze campingplek zonder zicht, direct naar de klif met zicht. Daar ontbijten we en zien we alweer dolfijnen in de verte. Rens heeft inmiddels door wat eb en vloed is, en vraagt René dan ook of hij nu wel over de rotsen op het strand kan lopen. Zo gezegd zo gedaan, daarna rijden we toch verder.

De meest gefotografeerde watervallen vallen tegen. Gelukkig valt Nuggets Point niet tegen. Over een gravelroad rijden we langs een schitterende baai, we lopen naar de vuurtoren, tot verrassing van Rens. Hij wil er graag in, dat kan niet. Misschien bij tante Cobi wel. Aan die baai, wilden we in Kaka Point overnachten met dit strandweer. Helaas bleek de camping niet je van het, en niet aan het strand. Rens valt in slaap en we besluiten kilometers te vreten en naar Dunedin door te rijden. Opnieuw een top 10 camping, dit keer ook met zwembad en leuke speeltuin voor Rens. Daar nemen we afscheid van 2013, en ziet Rens rond elf uur 's avonds het eerste vuurwerk de lucht in gaan en gaat uit zijn dak.

2014 starten we in de Dunedin op het station, de stad is nog stil. Rond het middaguur gaan er toch wat winkels open en shoppen we wat. Het steilste straatje slaan we over, want Rens slaapt direct in de camper als we noordwaarts wegrijden. Richting Moeraki Boulders, knoeperds van stenen ballen van meters doorsnee die daar op het strand liggen. Mooi om te zien. Daar slaat het weer weer om, en zijn we nat tot op het bot als we bij de camper komen. Even droge kleren aan en verder. We komen terecht in Oamaru, een kleine stadje met limestone gebouwen. We eten bij het Nijntje restaurant (rara wat is dat?) en gaan daarna naar de camping. Daar bespreken we de route. Het weer is slecht, gaan we dan nog wel de bergen in richting Mount Cook of toch niet? We besluiten van niet, en willen de vaart een beetje uit de route halen. Daarom vertrekken we vanochtend richting Christchurch, zodat we daar langer op een plek kunnen zijn.

Eerst bekijken we Oamaru nog en picknicken we op een leuke plek aan een rivier. Daar gaat de route opnieuw om, toch meer landinwaarts richting Mount Hutt. Als we onderweg zijn, zien we de blauwe zee ten oosten van ons, eigenlijk is het vandaag wel heel mooi weer. En bij Timaru is een mooie, veilige baai met strand. Dus gooien we opnieuw de route om. Aangekomen bij Caroline Bay, blijk het jaarlijkse carnaval alias kermis te zijn. We hebben het strand dan ook niet gehaald. Rens op een spring/klimkussen, René en Rens in het reuzenrad, Rens in de draaimolen en spookhuis. Het zag er allemaal kneuterig uit en bij ons zou het al lang afgekeurd zijn. Dat hield geen Kiwi tegen, want die liep daar met de familie. Hebben we ook een idee hoe zij de zomervakantie doorbrengen, naast het rondrijden met jaren tachtig caravans.

Als we onderweg zijn, haalt Rens vaak wat slaap in, want hij ligt hier vaak pas rond tien uur in bed. Als hij dan wakker is, rijden we rond met liedjes van studio 100 of hij vertelt of stelt zijn dingen. Zo praat iedereen hier Nederlands, want ze praten tegen hem tijdens het wandelen. Of hij heeft het in eens over een opa van die of die. Of over een van zijn vriendinnetjes: Madelief, Brechje, Ydwer of Noa. Of de kinderboerderij waar varkens zijn, en geen 'verrekes' zoals opa Giel zegt. Kortom hij komt nogal eens onverwacht uit de hoek.

Het eerste deel van de reis noemde hij zichzelf direct een van de meisjes die hierboven genoemd zijn, als hij op zijn kop kreeg. Dat is nu minder. Toch gaat luisteren met vlagen niet en gaat hij de strijd nog wel eens aan. Toch trekt hij dan aan het kortste eind. Reizen en opvoeden is soms dus nog even zoeken... maar dat zou het in Nederland ook geweest zijn. Vanavond liepen we nog even een rondje, zegt hij ineens: hey, de zon staat laag, onze schaduwen zijn lang. Heel goed Rens, knap onthouden. Bij aankomst op een camping vindt hij het leuk om mee te gaan naar de 'persepsie'.

Zoals het plan nu is, gaan we morgen dan echt noordelijker richting Christchurch, om daar op het schiereiland naar Akaroa te gaan. De grote cruiseboten (lees bijna 3000 man) zijn dan weer weg. Daar chillen we een paar dagen, om dinsdag Christchurch te verkennen. Woensdag vliegen we dan naar het echte Sydney volgens Rens. En dan komt het zwemmen in het rotsen zwembad (rockpool) ook echt dichtbij. Yes! Nu ik deze laatste zinnen typ, zit ik nog buiten op de camping, prima temperatuur, geen sandflies, het is net vakantie. Drinken zo denk ik nog een wijntje!

Ik ben ook mee
Maandag 6 januari 2014. Akaroa, Nieuw Zeeland.

Beste allemaal,
Rens vertelde me dat ik niet zoveel genoemd word in de reisverslagen. Dus heb ik zelf maar even de tablet gepakt om mijn verhaal te vertellen. Ik ben dus Puk en woon normaal op kinderdagverblijf Marimba. Daar komt Rens als hij niet op vakantie is twee keer per week. De juffies daar zeggen dat Rens wel vaak en nu dus ook ver op vakantie gaat. Nou maakt mij dat niet uit. Zij bleven in Hilversum en ik mocht mee.

Wat zal ik eens vertellen?
- tijdens de vlucht naar Nieuw Zeeland zat ik bij Rens op schoot. Riemen vast. dat wilde rens en ik niet altijd.
- de mensen hier praten Engels.
- Rens noemt mij wel eens kleine broer
- Als Rens met zijn papa en mama iets gaat doen, ga ik niet altijd mee. Pas jij maar op de camper Puk zeggen ze dan! Lekker is dat!
- wel ging ik mee op de tractor over het strand, cool.
- en ik ging mee scheuren over de zee met de watertaxi
- Met Rens ga ik wel eens mee de speeltuin in.
- ik ga mee in de draagrugzak met het wandelen in de sprookjesjungle.
- ik zit naast Rens bij de autostoel. Soms mag ik ook wel eens in de radiostoel zoals Rens die noemt. Dat is voor bij het dashboard vlakbij stuur en raam.
- Als de zon fel is, zet ik stiekem Rens zijn zonnebril of duikbril op.
- Vandaag was ik alsof met Rens op het strand. Rens kwam daar een tekening van mij tegen in het strandtheater.
- Rens heeft in de camper een speelgoedla, daar stopt hij mij wel eens in.
- met Rens kijk ik in de camper naar Finding Nemo. De stad Sydney komt daar in voor, daar gaan wij woensdag naar toe.

Kortom ik doe van alles met Rens en dat is echt veel leuker dan alleen bij hem logeren in Hilversum. Gelukkig blijven we nog even op vakantie. Ik heb het naar mijn zin, kijk ook maar naar de foto's.
Doei, tot de volgende keer, Puk.

Bye, bye Nieuw Zeeland
Woensdag 8 januari 2014. Christchurch, Nieuw Zeeland.

Vanuit Timaru zijn we door een vlak landschap van land- en akkerbouwvelden naar Banks Peninsula gereden. Oostelijk van ons in de verte de oceaan, westelijk van ons nog besneeuwde toppen. Het voelt goed, de vaart uit de reis zo op het einde. Voor vertrek heeft Rene gebeld met Top 10 camping op Akaroa, gelukkig is er nog plaats voor de komende vier nachten.

Banks Penisula is tot aan Little River vlak, daarna beginnen de bergen en daarmee bochten in de weg. We besluiten de toeristische route te rijden, de zogenaamde Summit Road. Deze weg leidt ons over alle uitlopers van de vulkaan krater met steeds in de verte zicht op de grote blauwe inham waar Akaroa aan ligt. De zon schijnt, de lucht is blauw, een paar wolken.

De eerste indruk van het dorpje met Franse invloed is goed, leuke winkeltjes, strandje en bedrijvigheid met bootjes. Vanaf de camping hebben we de eerste twee nachten zicht op de harbour, de laatste twee nachten verkassen we en hebben we wel een schitterend uitzicht.

Zaterdagmiddag gaan we varen met de Fox 2, een oude zeilboot, met als doel de hector dolfijnen nog een keer te zien. Deze zagen we al bij Curio Bay. Na een tijdje varen, zwemmen deze kleine, lichtgrijs/zwarte dolfijnen met de boot mee. Wow, wat zijn ze speels. Leuk om te zien. Rens ziet ze ook goed en wijst ze ons aan. Rens kiest die vaart een tijdelijke opa, Ton. Een Nederlandse man die hier bij zijn zoon op vakantie is. Rens vertelt volop over zijn avonturen, leuk om te zien. Rozig van de wind en de indrukken zitten we 's avonds bij de camper en mijmeren we over onze avonturen in Nieuw Zeeland. En dit is pas het begin.

We willen deze dagen bij Akaroa vooral relaxen, toch gaan we die zondag op pad. Want als er mooie baaien zijn, dan willen wij daar wel zijn. Dus op pad naar Le Bons Bay. Veel bochten later, trekken we op de parkeerplaats onze zwemkleding aan. En toen begon het te regenen... beetje jammer. Ilse kijkt even over het duintje, en ziet wel een breed strand. Dan ervaar je het voordeel van reizen met een camper, we spelen een spelletje Uno junior, drinken nog wat. En toen kwam de zon door.

Op naar het strand. Verder geen voorzieningen, heel langzaam aflopend strand en de zee, omringd aan beide zijden door uitlopers van de bergen. Dit is ons type strand en baai. Het Daaibooi (Curaçao) van Nieuw Zeeland zeg maar. Het is eb, en de zee trekt zich honderden meters terug. Voldoende zand om te modderpoelen en tekeningen te maken in het strandtheater.

Ilse maakt even de lunch in de camper en die eten we op het strand. Wat een fijne dag. Rond twee uur 's middags wordt de zon echt te heet en gaan we terug naar de camping, naar onze nieuwe plek met zicht op de Baai van Akaroa dus. Deze terrascamping is mooi van opzet en ligt hoog boven het dorp, vanaf de camping heb je een pad naar beneden. Terug is het een flinke klim.

Maandag doen we niet veel, wel zorgen we dat de was gedaan is. Dan hoeft dat in Sydney niet. Gisteren, dinsdag de 7e verlaten we Banks Peninsula om naar Christchurch te gaan. Daar zijn we einde van de ochtend op opnieuw een top 10 camping. Rens plonst het zwembad in, en Ilse start met inpakken. Wat gaat er in Sydney uit, wat niet? We lunchen met wat er nog is, chips, vleeswaren, kaas.

Daarna halen we de fietsen van de camper en fietsen we richting het stadscentrum. Daar zien we al snel de gevolgen van de aardbeving. 'Road closed', kale vlakten, dichtgetimmerd, vervallen gebouwen. Het maakt grote indruk, want ook zie je weer de rode nostalgische stadstram rijden en zijn er winkeltjes geopend in zeecontainers. Cathedral Square laat op borden zien hoe de gotische kathedraal erbij stond voor de beving. Nu staat het middenschip alleen nog. Een aantal blokken verderop bezoeken we Cardboard Cathedral, opgetrokken uit karton. De mensen hier kijken vooruit.

Terug op de camping, zetten veel mensen spullen, die ze zo op einde van hun reis niet meer gebruiken, in de keuken. Ongeopende spullen neemt de camping staff mee voor slachtoffers van de aardbeving. En dan maken wij ons druk om het inpakken...

Rens stapt in de speeltuin af op de trampoline, waar tieners op hangen. Hij trekt zich daar niets van aan, en stapt er op en begint te springen. Even later zijn al de tieners weg. Rene maakt ondertussen 's avonds de inpakklus af, en op het omvallen van een vol bierflesje na, is dat een talent van hem.

's Ochtends ruimen we de laatste spullen op. Rens mag nog een keer op een zijspan skelter, en even later probeert hij zelf te trappen en dat lukt hem nog ook. Nadat de camper veegschoon is, de wc geleegd en water gevuld is het tijd om te gaan. We tanken de camper af, en brengen de fietsen terug bij Natural High. Daar lijken ze verbaasd over onze komst. Dat maakt dat we daar ook weer zo weg zijn, no hassle.

Aangekomen bij de camper drop-off is het druk, en moeten we in de rij staan. Al zijn er echt twee rijbanen, er wordt er maar een gebruikt. Waarom die ander niet? Al snel staan wij dan ook vooraan op die andere baan. Alle bagage eruit en sleutel er in laten liggen. Binnen speelt Rens in de playground en wachten wij ff op de afhandeling. Of er bijzonderheden waren? Nou de kleine tafel voor mist en er is een klein bord gesneuveld. Omdat laatste werd gelachen. Snel bleek alles in orde te zijn en in zo'n 45 minuten waren we klaar. Met de shuttle bus naar het vliegveld en daar checkten we in voor vlucht EK419 naar Sydney. Dat ging heel vlot, al snel zaten we aan de koffie en Rens opnieuw in een speelplek. De controle en douane ging ook vlot. En nu zitten we te wachten in de departure lounge. Rene en ik in luie stoelen en Rens... in de playground!

Afgelopen jaren hebben we verschillende enthousiaste mensen over Nieuw Zeeland gesproken. Het is duidelijk: wij zijn ook fan. Dat is hopelijk gebleken uit onze reisverslagen. En dit is pas het begin! We gaan nu door naar Sydney voor een paar dagen stad en gaan dan door naar tante Cobi in Norah Head, ten noorden van Sydney. Daarna wacht ons nog bijna vijf weken Zuidoost Azië. We houden jullie op de hoogte.

Ik sluit af met Kia Ora. Dat betekent in de taal van de Maori, niet alleen goedendag. Het betekent ook in goede gezondheid. Dat gunnen wij jullie allemaal en dat realiseren wij ons deze reis des te meer. Kia Ora.