Let's go down the islands
Zondag 21 juli, Koh Chang, Thailand.

Vroeg opstaan, snel douchen en inpakken. Om zeven uur zitten we al aan het ontbijt, en we nemen er de tijd voor. Om acht uur staan we met volle bepakking op Wan Chan Bridge, het bruggetje aan de grote weg. Geen bus te bekennen. Wel vraagt elke tuktuk en taxi die langs komt of we van hun diensten gebruik willen maken. Nót! En je wil niet weten hoeveel van die taxi's en tuktuks er op een ochtend langskomen. Er is ook al een brommertje langs gekomen met 'where do you go?'. Later blijkt dat juist dit mannetje ons zoekt, hij vertelt dat we juist om de hoek moeten wachten in een andere straat en dat we daar dan opgepikt zullen worden. En inderdaad, er komt een bus, wel een half uur te laat, maar goed we zijn blij als hij stopt en we mee kunnen.

We hebben frontseats zoals we besteld hebben. De bus rijdt met een slakkegangetje Bangkok uit. Na drie uur is er een stop van een half uur bij een wegrestaurant (open air). Hier eten we een bordje gebakken rijst met een eitje. De bus rijdt erg langzaam, en blijft dit doen. Alle meters in de bus zijn kapot, de snelheidsmeter, de benzinestand, er werkt niets meer. Misschien dat ie daarom ook zo langzaam rijdt. We zijn om half negen uit Bangkok vertrokken en de rit zou vijf a zes uur duren. Maar pas om half vier komen we bij de pier naar het eiland aan. De bus stopt en alle bagage moet op een soort van groot golfkarretje worden geladen. Zo rijden we naar de boot, een heel oud en verroest barrel. 'Hebben jullie ook first class geboekt?' vraagt iemand. Haha, goede grap!

Hoewel het Koh Chang eiland vlak voor de kust lijkt te liggen, doen we er toch een uur over met de veerboot. De zee is erg kalm en de zon begint zowaar te schijnen. Aan de overkant staan witte pickup-trucks klaar. Naar Lonely Beach kost honderd Bath per persoon. Dat lijkt ons vrij veel maar er is geen andere optie. Later blijkt dat we nog bijna een uur moeten rijden over heuvels en haarspeldbochten. De rugzakken gaan op het dak van de pickup en worden met touwen vastgemaakt, er gaan vijftien mensen mee als passagier. Dat past eigenlijk helemaal niet, Iris zit bij Danny op schoot, en er moeten nog drie mensen op de treeplank staan. Avontuurlijk is het dus wel. We zitten met vier Nederlandse studenten in de auto en het is best gezellig. Onderweg zien we veel tropisch regenwoud, twee olifanten en heel wat aapjes. Koh Chang lijkt ongerepter dan alle andere Thaise eilanden waar we ooit waren. Bedekt met bergen en veel, heel veel tropisch regenwoud.

In Lonely Beach moeten we zijn, en we worden bergop afgezet bij Oasis, ons guesthouse. We worden hier hartelijk ontvangen door Floris en Marieke, de Nederlandse eigenaren. We hebben hier twee deluxe bungalows en één jungle hut. Ruben slaapt in de junglehut, met openlucht badkamer. Verder is de hut heel eenvoudig, maar er waren maar twee luxere bungalows (ze zijn er wel nog drie bij aan het bouwen). Ruben mag bij onze bungalow warm komen douchen, dat lijkt ons een goede oplossing. We eten bij Oasis, het is echt heel erg lekker. Gammel van het reizen liggen we er vrij vroeg in, en vallen in slaap bij de jungle geluiden uit het woud om ons heen. Kikkers die kwaken, krekels die keiharde geluiden produceren. Back to nature!

Lonely Beach
Maandag 22 juli 2013 Koh Chang, Thaialand.

Ondanks het harde matras toch best goed geslapen. Urenlang reizen in bussen is slopend, dus een goede nachtrust is dan heel fijn. Het heeft de hele nacht geregend en nog steeds valt het water met bakken de hemel uit. We schuiven aan voor het ontbijt. Er is een probleem met de eieren, ze hebben nog maar zes eieren en dan kan niet iedereen twee gebakken eieren of een pannenkoek. Het zijn vandaag en morgen speciale feestdagen voor de Thai, iets van 'special Boeddha days'. Veel Thai zijn daarom naar het eiland gekomen. Ook mag er in de restaurants geen alcohol worden geschonken met deze dagen. Er zijn veel winkels dicht en zodoende kan de voorraad eieren niet worden aangevuld op dit moment. Oké dan nemen we wel muesli met toast.

Het heeft flink geregend vannacht en nog steeds is het niet droog. Toch willen we het dorpje verkennen waar we nu zitten, Lonely Beach. Het is niet veel meer dan een strip winkeltjes, restaurantjes, reisbureautjes en guesthouses. Ook staan er veel zaken te koop, misschien omdat het laagseizoen is. Er is ook (te) veel concurrentie. De kleine bamboe hutjes gaan tot aan het strand. Hoe dichter aan het strand, hoe armoediger. Dit is echt lowest budget! Misschien kan je hier voor een euro of vijf al een hutje huren, maar ze zien er echt niet uit. Gelukkig zitten wij heel wat beter!

We lopen het dorp uit tot aan de afslag met de Siam Huts, hier is een wit zandstrand. Het is inmiddels gaan regenen, en dan ziet alles er toch wat minder uit. Verder dan een beetje pootje baden komen we niet. Toch zien we enkele mensen de zee in gaan voor een plons. De zee is hier ook een beetje wild en ruw. We vinden een leuk goedkoop restaurantje, het heet Quitar Restaurant en het ziet er keurig netjes uit. De dames van de bediening, (moeder en dochter?) zijn erg aardig. Ze hebben vandaag alleen chicken en pork komen ze melden. We eten hier werkelijk heerlijk, en de fruitshakes zijn ook helemaal niet verkeerd! Nog een ijsje toe bij de supermarkt en dan klimmen we weer naar boven, naar onze Oasis Bungalows.

Het is inmiddels droog geworden en een voorzichtig zonnetje laat zich zien. Iris en Ruben besluiten te gaan zwemmen in de zee, de rest doet rustig aan en gaat lekker lezen, internetten of neemt een siësta. Net voordat de volgende bui losbarst komen ze weer terug van het strand. Lianne heeft ondertussen alle kaarten geschreven en op de post gedaan. Heel vreemd, in Birma waren wel prachtige kaarten te koop, maar aan postzegels was niet aan te komen. Een paar weken later dan gepland zijn die dus ook op de post!

We lopen tegen de avond weer onze berg af naar beneden en gaan eten bij het Del Sunshine Restaurant. Een beetje vreemde tent, er lopen veel rasta mannetjes rond. We zitten aan een piano-tafel, en het duurt even voor de bestelling komt, maar het wachten was de moeite waard. Allemaal super lekker. Als we een biertje willen bestellen wordt er een beetje zenuwachtig gereageerd. Oh ja, het is Boeddha-day, we bestellen wel een colaatje. Even later zien we ze met een groot glas whisky voor eigen gebruik richting eigen eettafel schuifelen, haha! Ze hebben hier gratis supersnelle wifi, ook altijd goed! De mensen zijn hier aan het poolen, en ze nodigen ons uit om het ook te proberen. Danny en Michel spelen een potje pool-biljart. Michel heeft dit heel lang niet meer gedaan, en hij is er niet erg goed in blijkt. Danny wint met glans!

Als we de berg oplopen valt 'ploef', alle electriciteit uit, het hele dorp is in het donker gehuld. Pikdonker. Gelukkig zit er op de mobiele telefoons van tegenwoordig ook een goede zaklamp. Zo vinden we onze weg naar de Oasis. In het restaurant wordt druk gerommeld met kaarsjes. Op de ligkussens nemen we nog een biertje en een zakje chips. De elektriciteit doet het weer na een half uurtje, maar even later zitten we wederom in het donker. Power-cut niets aan te doen!

De pinguin-club
Dinsdag 23 juli 2013. Koh Chang, Thailand.

De regen tikt heel hard op het golfplaten dakje van onze badkamer. Het heeft de hele nacht flink doorgeregend. Dit is niet het weer waarop we gehoopt hadden. Door de stromende regen naar het restaurant. Bijna iedereen van ons gezelschap neemt een pannenkoek met nutella en cashewnuts. Een hele goede keuze.
Voor vandaag hebben we een fietstocht gepland met Slow life Cycling, maar door de hevige regen afgelopen nacht (en op het moment nog steeds!) kan die niet doorgaan. Misschien is morgen dan nog een optie als het beter weer is. De lucht is grauw en je kunt de zee amper zien vanuit het restaurant. Dit ziet er niet goed uit, sterker nog, dit ziet er uit of het vandaag wel eens de hele dag zal blijven regenen.

Na het ontbijt wachten we een paar uur af, geen verbetering. Dan besluiten we om toch maar met de songteaw (open pickup busje met rijen bankjes en een dakje) naar het volgende dorp te gaan. We halen de regencapes uit de rugzakken, zo blijven we min of meer een beetje droog aan de bovenkant. De capes zijn zwart en zonder model, het is eigenlijk een zak met een capuchon die je aanhebt. Het is geen gezicht, we lijken wel een pinguin-club, vijf van die zwarte gevallen achter elkaar aan lopend.

Het is zo'n tien minuten rijden naar het grotere dorp Ban Bao helemaal in het zuiden van Koh Chang. De weg is vol bochten en we gaan heel wat heuvels op en af. Het tropisch régenwoud (waar die naam vandaan komt, daar zijn we inmiddels ook achter!) begint meteen naast de weg, Metershoge planten, die bij ons in het klein verkocht worden als kamerplanten groeien hier in het wild. Sommigen hebben prachtige bloemen. Hoge struiken met Chinese rozen, of van die bont gekleurde bladeren, het is allemaal prachtig.

Aangekomen in Ban Bao, een dorpje aan een brede baai. Het is net eb, dus de zee begint pas e in de verte. Er is een pier met winkeltjes, maar de helft is nog niet open. Misschien heeft dat te maken met de speciale Boeddha-dagen. We lopen de pier helemaal af tot aan het einde, het regent nog steeds. Je moet uitkijken waar je loopt want veel winkeltjes hebben van die luifeltjes die helemaal doorhangen van het water, en soms dan komt het water spontaan naar beneden kiepen en ben je de sigaar.

In een visrestaurant met uitzicht op de baai zitten we droog, en nemen we koffie of fris. Je ziet de bergen gehuld in dikke wolken, dit gaat het vandaag niets meer worden. Er is ook wifi in het restaurant en we kijken de voorspellingen, ook dat beloofd niet veel verbetering. We overleggen wat we er mee zullen doen, en we besluiten om eerder terug te gaan naar Bangkok. Daar is het toch iets droger, en ook daar kunnen we een fietstocht maken.

Terug bij Lonely Beach eten we bij het Quitar Restaurant. Heerlijke noedels of rijst met sweet and sour, pad thai, of springrolls (loempiaatjes). De rest van de middag gaan we chillen, lezen of tv kijken. Op de tv hier is BVN, een Nederlandse zender met het nieuws van gisteren, MAX op reis, en voetbal. De baby van William en Kate is geboren zien we op tv. Gelukkig kunnen we onze bustickets naar Bangkok gemakkelijk omzetten naar morgen, dus we gaan definitief vertrekken morgenochtend.

's Avonds eten we bij Del Sunshine, vanwege de snelle wifi. Het eten is ook goed. Terug bij Oasis nemen we allemaal nog een snack en wat te drinken. Die grote flessen Chang bier die gaan er aardig in hier! De wifi bij Oasis is nog steeds niet terug in de lucht. Het heeft inderdaad de hele nacht en de hele dag geregend, dus we denken dat we een goede beslissing genomen hebben. Het eiland is echt prachtig, tropisch begroeid met regenwoud, en mooie baaien met palmbomen en wit strand. Maar eigenlijk kan je hier alleen iets mee als je ook het zonnetje erbij hebt.

De ontsnapping
Woensdag 24 juli 2013. Bangkok, Thailand.

Zachtjes druppelt de regen op het golfplaten afdakje van de badkamer. Het is pas half zeven als we opstaan, maar we zijn klaarwakker. Dat komt er nou van als je (te) vroeg in je bed ligt van verveling door de regen. Na een verfrissende douche is het heerlijk op onze porch zitten in de luie stoelen. Ik heb een goed boek om in te duiken. De hond Diesel heeft de nacht ook op onze veranda door gebracht en hij kwispelt blij als we naar buiten komen. Het is inmiddels droog en de lucht ziet er heel wat beter uit dan gisteren, veel helderder. Je kunt nu ook de zee veel duidelijker zien in de verte. Ons laatste ontbijt bij Oasis. Eigenlijk was het plan hier totaal vijf nachten te blijven, maar goed van die nattigheid wordt niemand echt blij.

De rugzakken op, en naar beneden naar de hoofdstraat van Lonely Beach. We zijn er klaar voor, we gaan de grote ontsnappingstruc doen. Het is een hele rit voor vandaag, maar we zijn er op voorbereid: 1. Men zoekt een taxi op de hoofdstraat. honderd Bath per persoon, en als je geluk hebt kan je zitten. Heb je pech en ben je aan de late kant, dan moet je achter op de treeplank staan. De rit duurt een uur naar de Centerpoint pier. 2. Men neemt de ferry van half elf. Het ticketje zit op het terug reis briefje. Op de ferry zeul je je bagage mee naar de boven verdieping waar je kunt zitten. De overtocht duurt een uur naar het vaste land. Het begint flink te plenzen, en ook boven het eiland ziet het er niet al te best uit! Gelukkig zitten we min of meer droog op de ferry! 3. Op zoek naar het 'golfkarretje'. Snel je rugzak achterop, en zitten voor hij vol is en je opzij op de treeplank mee mag reizen. Ritje van vijf minuten. Als je geluk hebt blijft je bagage netjes op de kar liggen. Iris heeft geen geluk, de chauffeur gaat over een drempeltje met volle vaart, en er vallen negen stuks koffers en backpacks af. Die van Iris ligt in een plas, en is doorweekt. Domme pech! 4. Men neme de juiste bus, dit is niet moeilijk, het is dezelfde als op de heenweg, die met de orchideeën en de olifantjes erop. Shit, dezelfde bus, nee toch, die was toch kapot? Nee dus! Gewoon instappen, en snel ook, anders zit je achteraan. 5. De rit duurt slechts zeven uur. In een slakkengangetje naar Bangkok. Toch lijkt het wel of deze chauffeur ietsje sneller rijdt dan op de heenweg. Halverwege een stop van een half uur. Snel een bordje gebakken rijst met een ei scoren. Na een half uur ligt de chauffeur nog ruim een half uur onder de bus. De versnellingsbak maakt vreemde geluiden. Dus de bus was toch kapot! Met slechts een half uur vertraging rollen we tegen zeven uur Bangkok in. Uitstappen op Khao San Road.

Niet moeilijk dus, onze ontsnapping naar Bangkok! En daar sta je dan in het donker met volle bepakking, en zonder slaapplaats. We bekijken een paar hotels. Het ene is te duur, en daar moet je met drie man in een twee persoons bed slapen? Nót! Het tweede hotel is populair (Rambuttri Village Inn) maar de kamers zien er uit als gevangeniscellen. De tactiek is hier, je laat een foto zien van een deluxe kamer met bijbehorende hoge prijs, en dan laat je de allersimpelste kamer zien die je hebt. Daar trappen wij niet in. Een stukje verder nog maar eens iets proberen, het ziet er leuk uit. De prijs is oké, even de kamer checken. Die is ook prima, we nemen drie double rooms. De mensen van het Pannee House zijn super vriendelijk, en het voelt goed, zo'n kleinschalig hotelletje. Snel de bagage in de kamers, want alleen een bordje rijst op een dag, daar wordt je niet vrolijk van. Bij Pohpiang Restaurant gaan we eten, en ze hebben er gebakken kippetjes. Daar zijn wij als de kippen bij! Aangevuld met wat andere gerechten en een grote ijsco bij de 7-Eleven als dessert.

Avontuurlijk snacken
Donderdag 25 juli 2013. Bangkok, Thailand.

Heerlijk! Krakend verse croissantjes uit de oven met vers gebrande koffie. Is er een betere manier om de dag te beginnen in Bangkok? We zitten buiten op het stoepje bij Pannee House. Er is precies plaats voor een paar tafeltjes en stoelen. Het verkeer raast langs, taxi's en tuktuks en veel brommers. Ook komen er veel mensen langs gelopen. De bagage stallen we beneden in een hokje bij de receptie, en dan gaan we op pad.

We splitsen op vandaag, Iris en Danny willen samen het Royal Palace gaan bekijken, en van hieruit is het niet zo ver lopen. Onze planning kan nog alle kanten op. Eerst de Wat Bowonniwet nog maar eens beter bekijken, nu zit er niet zoveel publiek in. Er staan twee reusachtige gouden Boeddhabeelden vlak achter elkaar, ze zijn imponerend. Ook de muurschilderingen kunnen we nu veel beter bekijken. Bij het Democracy Monument steken we over, de Thanon Dinso in. Na een maand reizen zijn we eigenlijk wel toe aan een kappersbeurt. Eerst naar de herenkapper, om een half uur later geknipt en wel voor vijftig Bath weer naar buiten te stappen. De kapster van Michel draagt een mondkapje tijdens het knippen, je ziet hier wel meer mensen heel spastisch met mondkapjes op rondlopen. De dameskapper zit een paar straten verderop, eerst even informeren. De eerste twee kappers durven het niet aan om een buitenlandse te knippen (wegens taalbarriére?). De derde kapster vind het geen probleem, hier is bovendien een klant die zeer goed Engels spreekt en over kan brengen hoe het haar geknipt moet worden. Bij de dameskapper rekenen we 160 Bath.

Een paar straten verder zit een 7-Eleven, altijd handig als je dorst hebt. We kopen hier wat blikjes en drinken ze buiten op. Vlak voor de winkel staat een eetstalletje. Niets bijzonders, er staan zoveel eetstalletjes in Bangkok. Maar laat deze nou net heel bijzondere eetwaar verkopen, namelijk gefrituurde insecten als snack. Eerst maar eens een fotosessie om de koopwaar nader te bekijken. Geen probleem, van grote sprinkhanen, grote vliegen, larven, tot crispy meelwormen.
Maar het absolute hoogtepunt vormen toch wel de gefrituurde kakkerlakken. Poeh he! Dat is voor de echte die hards! De man verkoopt veel snacks aan de lokale bevolking, er is immers (op ons na ) verder ook geen toerist te bekennen. We kopen uiteindelijk een zakje gefrituurde meelwormen. De man schept ze in een plastic zakje, wat vissaus erover, nog wat poeder, en een plastic lepeltje erbij. Alsjeblieft, dat is dan twintig Bath. De meelwormen blijken verrassend te smaken, een beetje nootachtig met het zout van de vissaus. We snacken het hele zakje leeg. Ruben doet niet mee, die is nog niet klaar voor dit avontuur.

Na enkele malen de weg gevraagd te hebben komen we aan bij Soi Ban Baat, een klein straatje wat ook bekend staat als het Monk's Bowl Village. Hier maken nog enkele families op traditionele manier de bedelnappen van de monniken. In de kommen doen ze de rijst en het eten dat ze in de ochtend ophalen langs de huizen. De bedelnappen worden gesmeed van ijzer en plat geslagen met een grote hamer. Er wordt net zo lang op gehamerd totdat de kom perfect rond is. Als finishing touch komt er nog een laagje zwart spul overheen. Het duurt ongeveer een dag voordat zo'n bedelnap gemaakt is, de opbrengst is één kom per man per dag. Je kunt ze hier ook kopen, een zeer origineel cadeau, en ook apart voor in huis als decoratie, maar ze zijn erg groot en onhandig om mee te sjouwen. Een grote bedelnap kost ongeveer duizend Bath.

We lopen onder aan de Golden Mount (Wat Saket) en komen bij een prachtige tempel, of is het een paleis? Voor de gebouwen ligt een klein parkje, er hangt kerstverlichting in de bomen, 's avonds is hier alles prachtig verlicht! In de belangrijke straten zijn de bomen helemaal verlicht met kleine lampjes. Als je net als wij gisteren in het donker met de bus langsrijdt is het net de Champs Elysees, zo schitterend! De tempel is gesloten, maar dat andere gebouw, de Loha Prasit, daar kunnen we wel in. Het is een soort van paleis/tempel, met een prachtig donker teakhouten dak, met allerlei uitstekend houtsnijwerk. Het ziet er heel indrukwekkend uit. Je kunt naar boven, en in de buitenste gangen staan prachtige Boeddhabeelden. Helemaal op de top heb je een 360 graden panoramaview! We eten bij de Mc Donalds, die helemaal uitpuilt van de schooljeugd. Het is overal hetzelfde!

We gaan onze achter gelaten bagage ophalen bij het Lamphu Tree House, en ze herkennen ons meteen. Dan nemen we een taxi met alle bagage (ook die van Iris en Danny) naar ons laatste logeer adres; Udee Hostel Bangkok. We staan in de file en daardoor duurt de rit langer dan een uur. We gaan de rode Chinese deuren binnen, het is een oase van rust. Klein vijvertje met vissen, lekkere stoelen en zitjes, relaxt! Iris en Danny zijn al gearriveerd en hebben veel moois gezien in het koninklijk paleis en bij de Wat Po!

Na een heerlijke douche (ja echt, de beste van Thailand tot nu toe!) gaan we op zoek naar een restaurant. Niet heel veel keuze maar een paar blokken verder zien we het Khao Hom Restaurant. Het menu is in het Engels, en dat is handig. We eten goed en lekker. Iris en Ruben hebben alleen een kippenpoot en kleefrijst op dus die willen bij de 7-Eleven nog een hotdog. Na een korte wandeling zien we de vertrouwde rode Chinese poort van Udee.

Follow Me
Vrijdag 26 juli 2013. Bangkok, Thailand.

Geen drukte van verkeer wat langs raast. Heerlijk wat uitgeslapen. Hier in Udee is het relatief heel erg rustig, de kamers zijn fijn en de bedden liggen goed. Onze kamers liggen op de eerste verdieping, en er is een open balkon dat op de ontbijt en receptie area uitziet. Het gebouw is lekker open en strak gebouwd. Een heel andere bouwstijl dan we hier in Bangkok gewend zijn! Het ontbijt is self service. Er is warm water om koffie en thee te maken, er is fruit en gesmeerde sandwiches, rauwkost en muesli met melk. Ook kan je een boterham roosteren en met jam besmeren. Het is de bedoeling dat je je bord zelf even afwast als je klaar bent met ontbijten.

We hebben een vol programma vandaag, dus na het eten gaan we op pad. Het is ongeveer tien minuten lopen naar de skytrain. We kopen kaartjes bij de ticketmachines, en gaan zes haltes verderop bij station Siam er uit. Ruben wilde graag naar Siam Paragon, omdat Ronald hem dit als secret tip had gegeven. Het Siam Paragon is een zeer luxe shoppingmall met alles erop en er aan. Hier vind je een mega bioscoop, een zeeaquarium en veel yuppenwinkels van de grote merken zoals Gucci, Fendi, Maserati en nog veel, heel veel meer! Het neusje van de zalm op hifi gebied, sportauto's en sierraden. Dat wordt 'kijken, kijken, niet kopen!'
Eigenlijk hebben backpackers zoals wij hier niets te zoeken. Maar in de kelder zit ook een foodcourt, en het is heel betaalbaar. We besluiten om hier een hapje te gaan eten. Langs de stalletjes met kippen, eenden, en chickenballs, is het lastig kiezen. Michel en Danny gaan voor de gebakken eend, Iris wil een noedelsoepje, Ruben neemt saté en Lianne vis sweet & sour. Iedereen is tevreden, en we nemen nog een vijftien Bath softijsje na bij de KCF.

Met de skytrain nog drie haltes verderop naar Chong Nonsi Station. Vanaf hier moeten we via een plattegrondje op de mobiel een adres zien te vinden van Follow Me, een bedrijfje dat fietstochten door Bangkok organiseert. Eerst nemen we al de verkeerde exit vanaf de skytrain en lopen we verkeerd, maar we spelen het klaar om precies op de afgesproken tijd op de afgesproken plek te arriveren.

Eerst een kort instructie filmpje en dan mogen we fietsen uitkiezen. Het zijn stevige, stoere mountainbikes, en je mag zelf kiezen of je een helm op wil. We hebben een privé tour, omdat de andere drie mensen uit onze groep afgemeld hebben. Super! Onze gids is een vrolijke Thaise jongen, hij heet Tob. We fietsen eerst een kort stukje naar een 'heritage house' van voormalig president en schrijver MR Kukrit. We gaan hier naar binnen. De oude huizen liggen in een prachtige tuin, tussen de hoge wolkenkrabbers. De gebouwen zijn te vergelijken met het Jim Thompson's House, ook zijn ze hier prachtige ingericht. Alleen dan zonder hordes toeristen, we zijn hier de enige gasten. Er is een grote vijver met mega catfish erin. Prachtige lotus bloemen en andere planten en bomen. En een dierenbegraafplaats compleet met tempeltje. Nog nooit gehoord van die MR Kukrit, maar een prachtig optrekje dat had ie zeker!

Verder fietsen door smalle steegjes, over marktjes, langs tempeltjes. Altijd leuk om midden in het dagelijkse leven van de Thai te mogen kijken. Het blijft genieten. We steken een spoor over (gewoon fiets optillen en naar de overkant). Er staan hier allemaal oude wagons van de posttreinen. Op een soort van ongebruikt rangeerterrein. Hier wonen de allerarmsten van de stad, ze gebruiken de wagons als woning (kraakpand?). We stoppen in de buurt van de treinen bij een 'cock fighting place'. Hier worden de hanen gekweekt en klaar gestoomd voor de hanengevechten. Het is illegaal dat vechten, maar er wordt flink geld mee verdiend. Er worden weddenschappen op afgesloten welke haan gaat winnen. Voor het gevecht worden mesjes om de poten gebonden, en het kan zomaar gebeurden dat de ene haan de andere doodt tijdens het gevecht. Op het moment dat wij er zijn zitten de hanen, en de kuikens rustig in de hokken of onder grote rieten korven. Niks agressiefs aan. De foto van de kampioen hangt ingelijst op een paal. Deze haan is goud waard, wel 2500 Euro!

Iets verderop krijgt Danny een lekke band. Geen nood, Tob heeft reparatie spullen bij zich en er gaat een geheel nieuwe binnenband in het wiel. In een kwartiertje is de klus geklaard en kunnen we verder. Naar de rivier, de Chao Praya. De fietsen worden in een kleine bootje geladen, en wij erbij. Zo steken we met dat houten motorbootje de brede rivier over. We zijn inmiddels een heel stuk buiten Bangkok gekomen, en de skyline is prachtig! Aan de overkant is het een hele andere wereld. Bij Wat Bangkachao komen we aan wal, en van daaruit gaan we het groene hart van Bangkok in! En groen is hier ook echt groen! Er wonen hier veel boeren die mango's, bananen, pepers, en kokosnoten telen. Overal kokosnoten bomen, met watertjes er tussen. Het water staat hier ook hoog in de regentijd. Houten huisjes tussen door, en overal kleine geesteshuisjes en tempeltjes. Kindjes en mensen die groeten ons en zwaaien. We fietsen over smalle verhoogde betonpaadjes tussen al dat moois door. Je zou niet zeggen dat je hier zo dicht bij de hectische stad zit! Er fluiten veel vogels, en Ruben spot ergens een felblauwe vogel, een ijsvogeltje misschien?

Bij het Sri Nakhon Khuean Khan park houden we een stop bij een grote vijver vol super grote vissen. Tob heeft visvoer gekocht en we mogen de hongerige vissen voeren. De catfish en de karpers lusten er wel brood van, met hun grote happende monden met sprieten eraan zien ze er een beetje eng uit! Als we verder fietsen spotten we nog een watervaraan, hij zwemt lekker in een slootje. Via smalle paadjes, over boomwortels en hoge bruggetjes komen we weer bij de rivier. We worden ergens anders aan de overkant afgezet en dan is het nog een half uurtje fietsen door druk Bangkok. Tob loodst ons echter zonder probleem door de hectiek naar het clubhuis van Follow Me. Daar krijgen we een heerlijke barbecue aangeboden, en we nemen er een Singha biertje bij.

En als kers-op-de-taart genieten we hier van de fishspa. Je zit op een bankje met je voeten bungelend in een bak met 'docters-fish'. De visjes komen je voeten schoon knabbelen, ze eten de dode huidcellen van je voeten. Het kriebelt enorm, en het is echt heel grappig om te doen. Voor Danny is het een hele nieuwe ervaring. Voor ons is het de derde keer in zo'n fish-spa. Helemaal voldaan en schoon nemen we afscheid van het Follow Me-team. Tob heeft onderweg een heleboel foto's gemaakt en die kan je bekijken. Het is superdruk in de skytrain, ook al is het al zeven uur in de avond. We moeten staan in de trein, maar onze dag kan niet meer stuk!

Chatuchak weekend markt
Zaterdag 27 juli 2013. Bangkok, Thailand.

Vandaag reizen Iris en Danny alleen verder, ze gaan nog drie weken samen backpacken in het noorden en midden van Thailand. We staan bijtijds op en nemen nog een laatste gezamenlijk ontbijtje. Dan wordt het tijd om werkelijk afscheid te gaan nemen. We lopen naar de grote straat, in ons straatje komen weinig taxi's. Kus kus, zwaai, zwaai en daar gaan ze! Op weg naar hun eigen avontuur!

We nemen het er op ons gemak van deze ochtend. De rugzakken moeten nog voor de allerlaatste keer ingepakt worden, we nemen nog een laatste douche (die overigens geweldig goed is hier in het hostel, een flinke straal, lekker warm en super schoon). Dan nog even wat lezen en gamen in de airco van de kamer. Rond een uur of elf gaan we op pad. De bagage mogen we gratis stallen in een ruimte van Udee.

We lopen naar de Chatuchak weekend markt, een supergrote markt die elk weekend hier gehouden wordt. Hij ligt in het noorden van de stad tussen twee metro stations in. Vlak na het metrostation Saphan Khwai beginnen de kraampjes al. Het zijn enkel kraampjes met amuletten, dit zijn voornamelijk stenen of metalen kleine afbeeldingen van Boeddha of van een belangrijke monnik. Er zijn veel modellen en kleuren, de meest gedetailleerde zijn uiteraard het duurste. De echte kenners bestuderen de amuletten met een heel klein vergrootglaasje. Het is een grappig gezicht. De amuletten worden voornamelijk verkocht en gedragen door mensen met een 'gevaarlijk' beroep. Ook taxichauffeurs vallen hieronder, en dragen meestal één of meerdere amuletten. Ter afweer van het kwaad en voor 'good luck' en om een beroep te doen op de magische en geheime krachten van zo'n amulet. Rijen en rijen amuletten verkopers zitten op krukjes op de grond, op een kleedje of kistje voor zich de magische koopwaar uitgestald. Gelukkig zijn er ook veel kopers en zien we regelmatig amuletten van eigenaar wisselen.

Eerst maar eens een koffie stop, in een klein modern zaakje. We nemen een americano en een caffelatte met hazelnoot smaak. De koffie wordt geserveerd in mooie kopjes van Engels porselein met rode en rose rozen. Ruben neemt een stuk chocolade taart. De Chatuchak markt is nu niet ver meer. We zien ook steeds meer kraampjes met 'antiek' en met rommelmarkt spullen. Lianne ziet enkele potentiële aankopen, maar de prijs is echt veel te hoog. Want of die bordjes nu echt oud zijn of pas vorige week gefabriceerd, dat is moeilijk te ontdekken. Ook de prachtige metalen draken gaan niet mee naar Veldhoven helaas.

Maar niet getreurd, de Chatuchak is megagroot, en er is aanbod genoeg. Lekker rondneuzen en kijken wat er allemaal te koop is. Uiteindelijk kopen we hier twee table-runners (smalle tafellopers), een T-shirt voor Sander, een Thais schaaltje van groen-craquelé aardewerk, en een tafelbel. Het is inmiddels etenstijd en het lijkt ons leuk om een rondje streetfood te doen, er is immers aanbod genoeg. We kopen saté stokjes voor 25 eurocent per stuk, een aardappelspiraal die gegrild is, een banaan met chocolade erover, en een soort van seafood-poffertjes. Nog een drankje erbij en de lunch is compleet! Het is allemaal heerlijk, en we nemen nog een handgemaakte ijsco na. Het is een vierkant stuk ijs op een stokje voor dertig eurocent. Streetfood is lekker en goedkoop en avontuurlijk bovendien, een mooie afsluiter van onze allerlaatste Thaise lunch.

's Middags zitten we op het dakterras van Udee, en we hebben het helemaal voor ons alleen. De wifi werkt zelfs hier! Na een tijdje komt er een wel hele donkere lucht aandrijven. Het begint te regenen, een moessonbui, dan is het droog en nog een flinke bui. Het begint te donderen en uiteindelijk volgt er een megabui die uren aan zal houden. Het is inmiddels zo hard gaan regenen dat we op het dakterras ook niet meer veilig zijn onder de overkapping, dus gaan we toch maar naar binnen.

's Avonds gaan we eten bij het Sweetheart Steakhouse. Het is weer min of meer droog geworden. Het eten smaakt erg goed, het is wel vreemd dat je qua drinken hier alleen water of cola kan bestellen! Tegen half tien nemen we een taxi naar het vliegveld, we hebben geluk, er komt net iemand naar Udee, en we kunnen dezelfde taxi overnemen. Het is niet zo druk meer, en er zijn geen verkeersopstoppingen meer in Bangkok. De afstand van meer dan vijfendertig kilometer leggen we dan ook in minder dan een uur af. De kosten voor deze rit bedragen slechts 235 Bath. Amper duurder dan dat we met de skytrain en airportlink waren gegaan dus. Het comfort van de taxi is het kleine verschil zeker waard! Tegen elf uur kunnen we inchecken, en dat is handig want de zware bagage (twaalf, vijftien en zestien kilo) zien we pas weer in Amsterdam. Nu nog maar een paar uur wachten tot we in kunnen stappen.

Weer thuis
Zondag 28 juli 2013. Nederland.

Onze vlucht met Etihad vertrekt om vijf voor drie, midden in de nacht! Geen fijne tijd, maar goed je verandert er niet veel aan! De hele hal ligt vol mensen die op de stoelen een dutje proberen te doen. Het vliegtuig vertrekt op tijd, en niet veel later gaan wij ook een tukkie doen. Etihad verstrekt een lekker warm fleece dekentje en een kussentje.

De vlucht van Bangkok Suvarnabhumi airport naar Abu Dhabi international airport duurt vijf en een half uur, en tegen dat het buiten licht wordt krijgen we nog een pannenkoeken ontbijt geserveerd. Abu Dhabi is de hoofdstad van de Verenigde Arabische Emiraten, en de thuishaven van Etihad. Dit relatief jong bedrijf bestaat pas tien jaar en is de nationale luchtvaart maatschappij van de UAE (United Arab Emirates). Vlak voordat we het vliegtuig verlaten worden we er nog op attent gemaakt dat het momenteel ramadan is hier, en dat het verboden is te eten of te drinken op de luchthaven. Ook voor niet-moslims! Nou ja, of we dus willen of niet, ramadan is ramadan, en je bent hier ten slotte te gast! Wat jammer nou van die M&M's in mijn rugzak. Over vier uur vertrekt onze vlucht naar Amsterdam pas, gelukkig is er wel free wifi. De airconditioning in de wachtruimte staat best laag, veel mensen hebben het fleece-dekentje uit het vliegtuig meegenomen en zitten onder de deken te wachten. Buiten lopen de temperaturen snel op naar een graadje of veertig. Verschil moet er zijn, nietwaar?

Naar Amsterdam is het nog zes en een half uur vliegen, en rond de klok van half drie komen we daar aan. Inclusief tijdverschil heeft de reis zestien uur geduurd. We nemen de trein naar Eindhoven waar opa en oma ons op komen halen. De entree in ons dorp is ook veranderd, er is ondertussen een rotonde gereed gekomen. Welkom thuis na ruim een maand Zuidoost Azië. Veel gezien, veel beleefd maar vooral veel genoten!