Rijden en kamperen bij de Kiwi's
Vrijdag 22 februari 2013. Roturoa, Nieuw Zeeland.

Ik vind het momenteel niet makkelijk om me achter mijn computer te zetten en iets te schrijven. Ik kan hier zo relaxen en zo genieten, dat de behoefte aan schrijven ver zoek is. Het is hier in één woord ge-wel-dig. We zijn al halverwege, en ik heb eigenlijk nog niets van Nieuw Zeeland op papier gezet, dus ik moet even een eindje terug in de tijd.

De dingen die ons hier al opgevallen zijn:

De infrastructuur is zeer goed. Wij hadden een beeld van Nieuw Zeeland dat we bergketens en ruw gebied zouden doormoeten, maar op de een of andere manier zijn de Kiwi's erin geslaagd de wegen zeer berijdbaar te maken, alsof ze enkel door de valleien slingeren. De passen die we over moeten kronkelen wel af en toe, maar zijn wat ons betreft echt piece of cake vergeleken met wat je in Azië tegenkomt. De wegen zijn zeer breed, zeer goed onderhouden, men begint bijna preventief aan een weg te werken. Er zijn overal wegwerkzaamheden, maar dit hindert weinig. Er is ook superweinig verkeer op de baan, en je rijdt vaak een hele tijd tussen het groen zonder ook maar één dorp tegen te komen. Soms rijd je door een dorp dat op de kaart staat aangegeven, maar buiten een huis staat er niks, dus je merkt het vaak gewoon niet. Elk stadje heeft zijn golfbaan, zelfs in het pietluttigste stadje waar we voorbij rijden hebben ze er een.

Het meest hatelijke in Nieuw Zeeland? De zandvliegen, amai, dat zijn ambetante beestjes. Op sommige plaatsen (vaak de natuur-DOC sites) komen ze echt in hele troepen rondom je zwermen, en ze steken verschrikkelijk. Beten die nog dagen nadien jeuken.

Je hebt hier grofweg drie soorten campings: de betaalde, met powered sites en alle faciliteiten, de DOC-sites, met vaak niet meer dan een toilet, en de freedom camping, dan heb je niks en sta je vaak gewoon aan de kant van de weg. Wij proberen dus af te wisselen om onze elektronica te kunnen opladen, maar meestal zijn de betaalde sites echt heel duur. Hier in Rorotua kunnen we dus wel goed bijtanken, opladen, goed douchen, onze was doen. Er is ook een grote keuken aanwezig, zodat we onze camper niet moeten vuil maken, en je hebt er ook meer ruimte om te koken.

We maken kennis met een Australisch ouder koppel, waarvan de vrouw een beetje Duits spreekt. Zoals ik al zei plakken de kinderen aan de mensen die Nederlands spreken en die we tegenkomen. Het grappige is dat Jenna helemaal in de ban was van het Duits van de mevrouw. Ze begreep het deels, en was dus niet meer te stoppen, want ze vertelde honderduit over, ja hoor, Thea en Jan (Jullie hebben echt wel een heuse indruk achtergelaten).

De kinderen liggen nu beneden naast elkaar, en de tweede nacht lukt het ons om de herrie al iets meer binnen de perken te houden. We laten ze nog wat brabbelen onder elkaar en het is geweldig om naar hun communicatie te luisteren. Wij zitten 's avonds nog wat te lezen in de 'cockpit', maar duiken er meestal ook op tijd in. We slapen hier eigenlijk heel goed.

Vandaag hebben we een serieus brok voor de boeg, want we willen in één ruk in Wellington geraken. Mama zou graag enkele boeken hebben van een universiteit, en met een beetje geluk komen we nog net op tijd aan voor het weekend is. Het leuke van zelf rijden is dat je overal kan stoppen om van het uitzicht te genieten, en zelfs al rijdend is het uitzicht adembenemend. Aan Lake Taupo, het grootste meer van Nieuw Zeeland stoppen we even voor de foto, en dan gaan we opnieuw op weg.

We moeten voorbij Desert Road, en overal staat aangegeven dat we hiervoor moeten opletten. Soms wordt deze weg afgesloten en dus hebben wij al doembeelden van een grote pas zoals in Marokko waar we ooit ondergesneeuwd voor gestaan hebben. Maar het blijkt echt een 'desert' road te zijn. We hebben een prachtig zicht op weeral iets helemaal anders dan we al tegengekomen waren. We eten iets kleins, en trekken door naar Wellington.

We rijden Wellington binnen om 16.45 uur en ik spurt het universiteitsgebouw binnen om 16.55 uur, om dolgelukkig boven te komen bij de receptie, en meteen weer helemaal ontnuchterd geraak bij het horen dat de verantwoordelijke net twee minuten geleden vertrokken is. Niemand kan aan de boeken, er kan niet gebeld worden, we moeten wachten tot maandag. Wat is dat toch met die logge structuur van een universiteit, dat blijkt echt universeel. Dit is echt balen! Hiervoor hebben we zes uur doorgereden, gelukkig schiet later Inge (Belgisch gezin van in Laos.) te hulp en mogen we de boeken laten opsturen naar haar broer in Christchurch.

We willen ons installeren op het motorhome park aan de Waterloo Quai, want dat is vlakbij het centrum, maar dit blijkt volzet te zijn. Dan maar noodgedwongen door naar een Top10 park, pokkenduur, echt ongelooflijk, voor een accommodatie die zeker niet beter is dan wat we in Rotorua hadden. De meeste campings hier zijn zeer goed voorzien wat faciliteiten betreft, en zeer proper, vrij nieuw, echt tiptop in orde, en toch lijken de kampeerplaatsen zelf vaak meer op een parking. Ik klink waarschijnlijk verwend, maar als je de zuid-Franse campings gewoon bent, helemaal in het groen, dan is het moeilijk om daar tegen op te boksen. Gelukkig is het sanitair hier echt wel picobello, en de speeltuinen helemaal top, vaak mét trampoline.

Jenna is momenteel wel minder in haren haak, ze is maar slappekes, en begint koorts te maken. Dat moeten we in het oog houden.

Een nieuwe thermometer nodig
Zaterdag 23 februari 2013. Wellington, Nieuw Zeeland.

Gelukkig heb ik gisteren meteen een boeking gedaan voor het motorhome park in het centrum van Wellington. Dit is helemaal een parking, maar kom, we mogen erop vanaf 10.00 uur, hebben dus een parkeerplaats voor de hele dag inbegrepen, en we kunnen te voet naar het centrum.

Het is zaterdag en dus iedereen trekt naar de kaaien hier. Wauw, wat en leuke stad. Er is een bootrace aan de gang, tussen de universiteiten, twintig roeiers per boot, zeer indrukwekkend om te zien. We kuieren langs de kaai richting het Te Papa museum, wordt ons door iedereen aangeraden en is daarenboven gratis. En inderdaad, het is echt meer dan de moeite waard, maar onmogelijk in één keer te bezichtigen. Met de kids gaan we vooral naar de discovery centres en ze spelen erop los.

Hoewel ze overdag weer helemaal bekomen lijkt, zakt Jenna tegen de middag toch weer als een puddinkje ineen. We kopen een nieuwe thermometer want de onze is gesneuveld, en haar temperatuur verhoogt toch weer. In mijn achterhoofd begint een klein alarmbelletje te rinkelen, maar globaal is ze goed, dus malaria of dengue lijken weinig waarschijnlijk. Maar ja, uitsluiten kan je het niet natuurlijk.

De rest van de middag spelen we in de speeltuin, bekijken een Fringe optreden (gasten die aan baren zwieren, en van hoge hoogtes springen), en genieten van het zonnetje en de relaxte sfeer in Wellington.

We vertrekken morgen naar het Zuidereiland, en vooraleer we daar een groot ziekenhuis tegenkomen, kan lang duren. 's Avonds beslis ik toch maar even naar de wachtpost te gaan hier met Jenna, want haar temperatuur blijft stijgen. Het blijkt hier eenzelfde systeem als in België te zijn, in het weekend één wachtpost, je wordt wel eerst gescreend door de verpleegster, en daarna gezien door de dokter. Ze vindt niets bijzonders, geen koorts meer, buiten een lichtrood, dof oortje, maar dat had ze enkele weken geleden ook al. De dokter maakt er toch een otitis van, en geeft ons antibiotica mee. Ik ben maar half gerustgesteld, maar hé, ik wil geen dokter spelen over mijn dochter en ze ziet er inderdaad ook allesbehalve ziek uit. Ik krijg een brief mee voor het geval de koorts aanhoudt, en in Nelson is ook een groot ziekenhuis, dus dat is geruststellend. De koorts stijgt nog een pakje tot 40 graden en dus starten we maar met de antibiotica. De eerste keer dat één van onze kids ziek wordt, en dat is dan in Nieuw Zeeland.

Naar het ziekenhuis met Jenna
Zondag 24 februari 2013. Marahua, Zuidereiland, Nieuw Zeeland.

We staan op tijd op want om 9.30 uur moeten we aan de terminal van de Interislander Ferry staan. Zonder problemen kunnen we aan boord en de kinderen vinden het zeer fascinerend dat de auto mee de boot op mag. We installeren ons aan de kids corner, en naast ons strijkt zeer toevallig ook een Belgisch gezin met kinderen neer. We geraken natuurlijk meteen aan de praat, en krijgen een hele hoop zeer nuttige tips mee, onvoorbereid als we zijn. Terwijl Mohamed op het dek staat, varen we net een troep dolfijnen voorbij. Jenna en ik missen het net. Verdorie! We varen door de Marlborough Sounds, een zeer mooie regio, we varen door de natuurlijke geulen met aan beide kanten bergen die opdoemen, in een helderblauw water. Wauw!

Bij aankomst beslissen we door te trekken richting Nelson en daar te picknicken aan de speeltuin (zeer handig weergegeven op de kaart), vlakbij het strand. Deze kant van de oceaan heeft serieuze getijden, en dus de zee is heel ver weg. Maar het zal de kinderen niet deren, zij laten zich volledig los op de speeltuin. Nelson ziet er echt als een leuk stadje uit, opnieuw heel relaxte mensen. Het is zondag, dus veel volk overal. Genieten!

Van Inge en Xavier hadden we een tip voor een camping gekregen, in Marahau. We proberen dus nog tot daar te geraken, en hoewel het laatste stukje toch even bochtenwerk was, en we oorspronkelijk niet goed wisten hoe onze kleine camper daarop zou reageren, deed hij het wonderwel goed. Voor we het wisten doemde de zee opnieuw op voor ons: Marahau. De beach camp ligt vlak aan het strand, maar toch goed beschut, want het waait hier vrij fel. Er is een leuk klein speelrek, vlakbij de keuken, dus de kids kunnen de hele avond ravotten, Jenna voorop. Niets wijst erop dat ze enkele uren later alweer 40 graden koorts zal maken.

We boeken een toer met de watertaxi, veel te duur naar onze zin en later blijkt ook veel goedkoper te regelen in Nelson, maar we willen toch iets van het Abel Tasman national park gezien hebben.

Jen staat nu toch al een dag onder antibiotica, en desondanks stijgt de temperatuur weer, dus iets bacterieel is het waarschijnlijk niet. Verdorie, moeten we nu echt malaria uitsluiten? Ik slaap de hele nacht naast een gloeiwormpje en ook 's ochtends blijft de koorts aanhouden. Allemaal niet typisch voor malaria, maar ja, het protocol is duidelijk: uitsluiten. Dus we boeken onze toer om naar morgen en vertrekken richting Nelson voor een tweede doktersbezoekje.

Op spoed worden we omwille van financiële redenen doorverwezen naar opnieuw een wachtpost, vlak langs de spoed, waar de dokter akkoord gaat met een bloedafname. Hiervoor moeten we wel helemaal naar het centrum, naar een lab. Dat is wel raar, kunnen ze dat niet gewoon in het ziekenhuis doen? Daar aangekomen is ons Jenna echt superflink, en dankzij de Emla en de voorbereiding voelt ze er helemaal niks van. De verpleegster geeft aan dat we na drie dagen wel resultaat kunnen krijgen. Uhm, malaria zouden we toch liefst iets vroeger weten. Een telefoontje later blijkt dat het gelukkig toch voor over enkele uren is. Jenna staat ondertussen wel weer springlevend te wezen en is in haar maximale vorm. Kinderen zijn toch echt niet te vatten.

Terug in Marahau krijgen we een eerste geruststellend telefoontje dat malaria weinig waarschijnlijk is. Tegen de avond begint miss echter opnieuw hoge koorts te maken, en dat houdt nog twee dagen aan. De bloedafname blijkt uiteindelijk picobello te zijn, dus een gewone virale aandoening. Tja, dan reis je zolang in Azië, en het is in Nieuw zeeland dat ze een virus oploopt.

We doen het de rest van de dag rustig aan: wasje, plasje, koken, en genieten. We zoeken schelpjes op het strand en zien een prachtige zonsondergang.

Rotvliegjes
Maandag 25 februari 2013. Lyell, Zuidereiland, Nieuw Zeeland.

Vandaag kunnen we dan toch onze tocht naar het NP doen. 's Ochtends kruipen we op het droge in de watertaxi die aan de tractor hangt. Gezellig worden we naar de zee gereden en zo het water ingeladen. Grappig. Met een serieuze snelheid varen we over de zee, het is lekker frisjes. Wij blijven zitten tot het einde en terug. We zien zeehonden van heel dichtbij, en gaan eruit in Anchorage, de laatste baai voor Marahau. We dachten eerst een wandeling te maken, maar met Jenna's toestand doen we het toch maar rustig aan. Ik heb ook niet voldoende tijd meer om zelf de tocht de doen, echt heel spijtig, want het lijkt een heel toegankelijke omgeving.

Onze camper staat al klaar om meteen weer te vertrekken dus we trekken nog wat door richting Westkust. We stoppen op de splitsing voor Ninangahua, in Lyell. Daar is een DOC site met prachtig uitzicht, maar het stikt er van de zandvliegjes. Man man, we geraken echt onze camper gewoon niet uit. Vreselijk. Voor het slapengaan is er dus nog een rondje zandvliegjes elimineren. Wat een rotdingen zijn dat.

Morgen maken we een kleine omweg via Westport, omdat je op deze kustroute de Pancake Rocks kan bezichtigen. Een mooi natuurverschijnsel volgens velen.

Pancakes om niet te eten
Dinsdag 26 februari 2013. Franz Josef, Zuidereiland, Nieuw Zeeland.

Ons doel vandaag is de Franz Josef en om daar te geraken moeten we een heel eind langs de kust, blijkbaar een prachtige route. Onze eerste stop is bij de Pancake Rocks. Een mooie wandeling door een -aangelegd- tropisch bos, brengt ons naar dit natuurverschijnsel. En inderdaad, die rotsen lijken echt op gestapelde pannenkoeken. Zelfs de kinderen staan ervan te kijken. Daar kunnen we toch niet van eten hè mama? oppert Ilyan. Nee man, als we terug bij tante Nadia en tante Ouadia zijn krijg jij veel echte pannenkoeken, en zo is zijn eerste teleurstelling snel weer goedgemaakt.

We eten in Hokitika, omdat ik op de kaart had gezien dat er een speeltuin was maar het blijkt ook echt een gezellig, wildwest-aandoend stadje te zijn.

Vandaar rijden we in één ruk door richting Franz Josef. Daar is een gletsjer te bezichtigen, en opnieuw als echte leken hadden we verwacht door een stevig pakje bergen te moeten, maar niets van aan, buiten enkele bochtjes viel de weg zeer goed mee. We parkeren in het Rainforest Holiday Park, een zeer betaalbaar en mooi vakantiepark. De speeltuin is wel niet echt super, stelt niks voor, maar we besluiten ons even te laten gaan en te gaan genieten van de hot pools aan de overkant. Als je even niet naar de prijs kijkt is dit een absolute aanrader, zeker voor mensen die lang op reis zijn. Heerlijk genieten. We kregen wel duidelijke richtlijnen mee voor de kids: niet zwemmen, niet springen, niet spelen op de rotsen, niet roepen. Dat zijn nu net allemaal dingen die zo leuk zijn in een zwembad! Maar al bij al hebben ook zij enorm genoten. Er zijn drie baden met oplopende temperatuur, en we hebben echt genoten van het weken en relaxen.

Op de terugweg neem ik een nogal impulsieve beslissing en dat is me inschrijven voor een skydive morgen boven de Franz Josef glacier.

To skydive or not to skydive
Woensdag 27 februari 2013. Franz Josef, Zuidereiland, Nieuw Zeeland.

We hadden het kunnen weten: bewolkt. En inderdaad om 10.30 uur staat alles on hold. Als we later terugkomen blijkt alles afgelast, heel spijtig. We kunnen niet wachten, het skydiven zal voor een andere keer zijn, daar ben ik gelukkig wel nuchter genoeg voor.

We maken dus gebruik van de ochtend om naar de glacier te wandelen. De kinderen zijn superflink, vooral Jenna doet het weer geweldig. Ilyan is in zijn fase van 'benen écht pijnnn...', en dus die draag ik over de meeste stukken tenzij er stenen of stokken te rapen zijn. Het eerste deel is weer door het bos, tot we aan de -grotendeels droge- rivierbedding komen die naar de gletsjer leidt. We zien hem in de verte al opdoemen, en eerst zijn we een tikkeltje teleurgesteld, omdat we niet dichterbij kunnen. Hij moet op een paar jaar tijd al echt enorm gesmolten zijn. Maar als we nog wat hoger klauteren kan je hem echt in zijn volle glorie bekijken, en dan is dat toch een impressionant pakje ijs. Wij die nog nooit in de Alpen of Pyreneeën geweest zijn, zijn zwaar onder de indruk. De kids hadden sneeuw verwacht, maar het is niks. 'Thuis hebben we ook sneeuw, en daar maak ik tóch vier sneeuwmannen', zegt Jenna nuchter. Dappere meid.

Doordat het skydiven geannuleerd is hebben we ineens weer tijd, en rijden we zo ver mogelijk door en vrij gemakkelijk geraken we vandaag nog in Wanaka. De weg ernaar toe is wat ons betreft a-dem-be-ne-mend. De mooiste route die we tot nu toe al gereden hebben, en Wanaka, wauw, wat een leuke stad. Een beetje aan de kleine kant, maar de natuur, de omgeving maakt heel veel goed. We vinden daarenboven een supercamping, zes kilometer buiten de stad, aan het meer. Lake Outlet Holiday Park, met een subliem zicht op het meer en de bergen. Een hele grote camping, zodat je echt het gevoel hebt dat je er alleen bent. Onderweg reden we ook nog langs verschillende meren en enorme bergketens. Zo indrukwekkend, super! Zo spijtig dat we met die tijdsdruk zitten, want hier hadden we gerust nog een weekje kunnen onthaasten.