Tongariro Crossing Part 3
Woensdag 2 februari 2011. Wellington, Noordereiland, Nieuw Zeeland.
Vandaag deel drie van de Tongariro-crossing. Het was mijn beurt, samen met onze Canadese vrienden. Of toch niet? Zoals afgesproken stonden we om zeven uur bij de start van de wandeling. Eric en Carol moesten van verder komen en dachten er om ongeveer half acht te zijn. Het viel Marcel al op dat het vandaag veel rustiger was op de parkeerplaats dan gister. Het zag er nu nog prachtig uit, maar later op de dag zou de wind erg sterk worden, vooral op de top. Daarom waren veel georganiseerde trips geannuleerd. Marcel ging met de jongens naar een kabelbaan in de buurt en nam het fototoestel mee. Ik kon me immers door Eric op de foto laten zetten.
Ik had me voorgnomen om tot acht uur op ze te wachten, dan zouden ze er toch wel zijn? Ik raakte al wat verkleumd door het wachten. Ik zag alle mensen al richting het pad vertrekken en het werd langzamerhand leeg op de parkeerplaats. En ik stond daar nog steeds te wachten. Om me heen hoorde ik mensen praten over de sterke wind-vooruitzichten en dat het toch wel erg belangrijk was om op tijd te vertrekken. Om stipt acht uur besloot ik om te vertrekken, alleen. Sorry Eric en Carol, maar ik kan echt niet anders. Ik liep natuurlijk niet echt alleen, maar toch wel vreemd om zoiets alleen te ondernemen. Ook wel lekker, je kunt je eigen tempo bepalen en rusten of doorlopen wanneer je maar wil.
Het eerst stuk van het pad ging langzaam omhoog, was nog peanuts. Bij een mooi uitzichtpunt greep ik naar mijn rugzak voor het fototoestel. Shit! Deze had Marcel natuurlijk mee, Eric zou mij immers op de foto kunnen zetten (foto's van het uitzicht had Marcel gister al meer dan genoeg gemaakt). Dat ging dus nu niet en daar baalde ik best van. Best een bijzonder moment om deze wandeling ‘in je eentje' te lopen, dat had ik graag op de foto staan. Ach ja, op een mooi plekje vraag ik wel of iemand een foto van me maakt en naar me opstuurt.
De tocht werd al snel steiler en na een uur was het klimmen met handen en voeten naar de rand van de krater. Ondertussen begon het ook steeds meer te waaien. Eenmaal op de top was het echt niet normaal, zoveel wind als er stond. Iedereen lag op de grond of greep zich vast aan een rots, rechtop staan was bijna niet meer mogelijk. Echt spannend dit! De afgronden waren ook redelijk dichtbij. Eenmaal bij de meren aangekomen, zakte de wind wat. Ik raakte aan de praat met Mike, een jongen uit New York. De rest van de tocht heb ik met hem verder gelopen. Het laatste stuk was ook redelijk saai, dus was gezellig om met iemand te kunnen kletsen. Hij heeft ook nog foto's van me gemaakt en beloofd deze na zijn vakantie naar me op te sturen. Ben dus benieuwd.
Om half twee kwamen we aan op de parkeerplaats. Daar stonden Marcel, Tijn en Job al op me te wachten. Mike heeft nog een biertje gedronken in onze camper en toen zijn wij weer doorgereden. Morgenochtend vertrekt immers onze boot vanuit Wellington naar het Picton op het Zuidereiland. Naar Wellington is nog ruim 300 kilometer rijden, dus we wisten wat ons die middag te doen stond. Niet alleen op de top van de berg had ik veel last van de wind, ook tijdens onze trip naar Wellington werden we bijna met camper en al de weg af geblazen. Vandaag wordt Australië door een orkaan getroffen, was dit misschien het staartje? Trouwens echt vreselijk wat daar in Queensland weer gebeurt. Ze hebben al zoveel ellende gehad met het hoge water en nu dit weer. Hopelijk gaat de schade meevallen.
Op dit moment staan we veilig en wel in Wellington in de Ferry-haven op een speciale overnachtingsplaats voor campers. Morgenochtend om zeven uur gaan we inchecken voor onze ferry. Zo dus lekker slapen en m'n benen laten rusten van de zware tocht. Ik ben best trots op mezelf, had echt niet gedacht dat ik dit alleen zou durven en kunnen, maar... I did it!
Heb zojuist mijn e-mail gecheckt en wat blijkt: de organisatie waarmee Eric en Carol zouden komen had de trip ook geannuleerd, vandaar dat ze dus niet zijn gekomen. Maar goed dus dat ik niet langer op ze gewacht heb.
